Στην πραγματικότητα, το ζήτημα υπερβαίνει κατά πολύ τους μικροπολιτικούς ορίζοντες με τους οποίους έχουν συνηθίσει να σκέφτονται οι πολιτικοί στην Ελλάδα και να κρίνουν μετέπειτα τις πράξεις τους οι δημοσιογράφοι. Ούτε ισχύει πλέον η παραδεδομένη αντίληψη περί «δεξιάς διασποράς». Όσοι δε επιμένουν να αναφέρονται σε αυτήν, έχουν απλώς χάσει επεισόδια, και έχουν αποτύχει να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις της μεγάλης φυγής νέων και ως επί το πλείστον ανώτερου μορφωτικού επιπέδου από την χώρα, καθώς και την κατάσταση που έχουν δημιουργήσει αυτοί στο κλίμα της ελληνικής διασποράς. Διότι, αυτοί οι «νεομετανάστες», ως επί το πλείστον ανεξάρτητοι οικονομικά και χειραφετημένοι από τα κομματικά πελατειακά δίκτυα των παλαιών ελληνικών κοινοτήτων (τα οποία είχαν και την πασοκική, όχι μόνον τη νεοδημοκρατική τους εκδοχή), είναι πολύ λιγότερο ελεγχόμενοι απ’ την εγχώρια κομματοκρατία. Αρκετοί εξ αυτών δε, είναι διωγμένοι απ’ την κομματική ευνοιοκρατία που επικρατεί στο εσωτερικό της χώρας και δεν τρέφουν την παραμικρή εκτίμηση για το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Άρα ο Τσίπρας και το κόμμα του, ως κατ’ εξοχήν εκφραστές της ρουσφετολογικής «βιοπολιτικής», φοβούνται τη διασπορά, επειδή αυτή πλέον δεν εξαγοράζεται, όπως παλαιότερα. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο της γυρίζουν την πλάτη, αν και η παροχή ψήφου σε αυτήν θα ήταν ένα αποφασιστικό μέτρο προκειμένου να διατηρήσει τους δεσμούς της με τα πάτρια, συμμετέχοντας ενεργά στις διεργασίες που θα κρίνουν το μέλλον της.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν χωράει μικροπολιτική, αλλά αντίθετα μια πολιτική μεγάλης πνοής, που δεν πρέπει να αρκεστεί στη χορήγηση δικαιώματος ψήφου, αλλά και στη δημιουργία νέων δικτύων, με έμφαση στην πολιτιστική αναφορά, αλλά και τη διασύνδεση των ανθρώπων που αποτελούν αυτήν τη νέα διασπορά, γιατί εκεί ακριβώς εντοπίζονται οι ανάγκες τους – από τις έρευνες, τουλάχιστον, που έχουν διεξαχθεί μέχρι τώρα για να τις επισημάνουν, και καταγράφουν ένα έλλειμμα τόσο στο πεδίο της κοινωνικότητας, όσο και σε ό,τι μπορεί να θυμίζει τη θετική όψη της Ελλάδας που άφησαν πίσω τους.
Εξάλλου, σε αυτά τα πεδία θα κριθεί το αν μεγάλο μέρος αυτής της διασποράς καταφέρει να επιστρέψει, ή μείνει οριστικά έξω, γιατί οι ίδιες έρευνες εμφανίζουν σε μεγάλο ποσοστό, τους ανθρώπους που έχουν φύγει, να επιθυμούν την επιστροφή, αν υπάρξει έστω και μια ένδειξη αλλαγής της χείριστης κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία.
Μάλιστα, αν παρακολουθήσουμε τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι αναπτυξιακές χώρες προς αξιοποίηση της δικής τους διασποράς, το πώς, για παράδειγμα, αξιοποίησαν όλους τους εμιγκρέδες που σπούδασαν στα πανεπιστήμια της Δύσης, για να εισάγουν έπειτα τεχνογνωσία στη χώρα, αναβαθμίζοντας τους κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας, θα κατανοήσουμε ότι η απώλεια σε δημογραφικό και εργατικό δυναμικό που βίωσε η χώρα τα τελευταία χρόνια μπορεί και να αντιστραφεί, έχοντας μάλιστα θετικό αντίκτυπο στις προσπάθειες για την οικονομική της ανασυγκρότηση.
Ποιος, όμως, θα σκεφτεί, για παράδειγμα, ότι αντί για μικροπολιτική, εκείνο που χρειάζεται η διασπορά είναι, λόγου χάριν, ένα ταμείο –fund για τα ελληνικά του Ευκλείδη Τσακαλώτου– που θα συντονίζει και θα συμβάλει στη δημιουργία επιχειρηματικών ευκαιριών για τον «επαναπατρισμό εγκεφάλων» (brain gain); Αυτά έκαναν στην Κίνα και έτσι κατάφεραν να ξεφύγουν από την οικονομία της συναρμολόγησης και των φτηνών εργατικών χεριών, αναβαθμιζόμενοι στην παγκόσμια αλυσίδα παραγωγής αξιών.
Το δυστύχημα, ως προς αυτά, δεν είναι ότι «άλλο Ελλάδα κι άλλο Κίνα», γιατί αποδεδειγμένα υπάρχουν «τρύπες» σε αυτήν την παγκόσμια αλυσίδα της αξίας που χωρούν την Ελλάδα και το ποιοτικό εργατικό της δυναμικό που σήμερα την εγκαταλείπει.
Το δυστύχημα είναι ότι, για τους κατ’ εξοχήν εκπροσώπους του νεοκοτζαμπασισμού που βρίσκονται σήμερα στο Μαξίμου, αλλά και για το επιφανειακό προεκλογικό ενδιαφέρον των νεοδημοκρατών, όλα τα παραπάνω ηχούν στ’ αυτιά τους λες και είναι κινέζικα…
http://ardin-rixi.gr/archives/208865
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου