ΣΤΑΘΗΣ
Τελικώς πάλι «νικήσαμε».
Κάτι είπαν οι Αμερικανοί (που αν κάτι είπαν, αυτό δεν ήταν υπέρ μας),
κάτι είπαν οι Ευρωπαίοι (εξετάζουν τη σπάλα του σφάγιου οι μάντεις),
πάλι «νικήσαμε». Κάτι είπε ο Τσίπρας στον κ. Γιλντιρίμ τηλεφωνικώς και πριν να τελειώσουν οι μονάδες του κινητού, πάλι «νικήσαμε
Απορώ με τόσες νίκες παντού
(στις
διαπραγματεύσεις με την Ένωση, με τη FYROM, στις πιτσικουλιές με την
Τουρκία), πώς μπορούμε να διαχειριζόμαστε τους θριάμβους μας χωρίς να
παθαίνουμε ίλιγγο.
Επήλθε «αποκλιμάκωση» στα Ίμια.
Μετά φανήκανε δύο κότερα και μια φρεγάτα τούρκικη σε ένα υαλοπωλείο.
Ανοησίες. Ούτε περί κλιμάκωσης επρόκειτο, ούτε αποκλιμάκωση υπήρξε. Περί ενός νέου βήματος στον δρόμο της σταθερής τουρκικής στρατηγικής επρόκειτο και θα ακολουθήσει το επόμενο.
Το τραγικό είναι ότι δεν «καταλαβαίνουμε» τίποτα και κάθε φορά, μετά από κάθε κρίση, επανερχόμαστε στα ίδια και λέμε τα ίδια. Ίσως να μην υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο απ’ αυτό. Η Τουρκία
δεν ασκεί εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Στην Τουρκία δεν
υπάρχει «βαθύ κράτος», υπάρχει κράτος. Η Τουρκία έχει μακροπρόθεσμη
εθνική στρατηγική, απλώς επικαιροποιεί τα στάδια που την απαρτίζουν,
επιταχύνοντας ή επιβραδύνοντας αναλόγως των συγκυριών.
Η Τουρκία έχει γίνει περιφερειακή δύναμη και
ρισκάρει τις παραμέτρους της «περιθωριακής δύναμης» προκειμένου να
σταθεροποιηθεί ως ηγεμονεύουσα δύναμη. Η Τουρκία είναι μια τεράστια
αγορά, δεν θα μπει (και πλέον δεν θέλει) ποτέ στην Ένωση, ούτε η Ένωση
θα ανεχθεί ποτέ στους κόλπους της ως ισότιμη μία Τουρκία μεγαλύτερη
πληθυσμιακώς ακόμα και από τη Γερμανία. Ο εφιάλτης της Τουρκίας είναι το
ενδεχόμενο του διαμελισμού της – μία ιδέα από την οποίαν η Δύση δεν
πρόκειται να παραιτηθεί ποτέ.
Ο τουρκικός στρατός εκπαιδεύεται διαρκώς, αλλά δεν
νικάει στο Κουρδιστάν. Τώρα δοκιμάζεται στο Αφρίν. Η Τουρκία για όλους
τους γείτονές της είναι μια δύναμη ιμπεριαλιστική – όπου μυρίζεται πλούτο προσπαθεί να τον αρπάξει.
Η τουρκική κοινωνία είναι διχασμένη ανάμεσα στον 21ο Αιώνα και τον 17ο,
το δε τουρκικό κράτος (όπως και ο στρατός) κάνει μπίζνες με μεθόδους
μαφίας. Το ερώτημα πλέον για την Τουρκία δεν είναι η διάσταση του Κεμαλισμού με τον νεο-Οθωμανισμό, αλλά η σύνθεσή τους.
Όλα αυτά κι άλλα πολλά είναι καλά γνωστά
στην Ελλάδα σε πολιτικούς, διπλωμάτες, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους,
αναλυτές και πολίτες, αλλά ούτε τα ίδια συγκροτούν ένα corpus εθνικής
στρατηγικής, ούτε άλλα πολύ καλύτερα και αρμοδίως επεξεργασμένα.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει έναν
γείτονα που αντιμετωπίζει τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Ε.Ε. στα ίσα. Αν ο
γείτονας αυτός είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια, μένει να αποδειχθεί.
Έως τότε όμως θα ξεδιπλώνει τη στρατηγική του εις όσα μας αφορούν και
οι στόχοι αυτής της στρατηγικής είναι γνωστοί.
Εμείς όμως λέμε τα ίδια, πενταρολογούμε, τη μια «κλιμάκωση», την άλλη «αποκλιμάκωση», αμολάμε κούφια λόγια και κωμικές εκκλήσεις – ένα δεν κάνουμε: να κάτσουμε κάτω να δούμε τι θα κάνουμε.
Ίσως να μας είναι δομικώς αδύνατο. Με πολιτικές δυνάμεις επιπέδου Πολάκη και Αδώνιδος, Τσίπρα και Καμμένου, ο υπέρτατος νόμος, δηλαδή η σωτηρία της πατρίδας, φαντάζει συφοριασμένος από χέρι. Η Ελλάδα έχει ήδη υποστεί μια Μικρασιατική Καταστροφή, το Μνημόνιο. Ακριβώς διότι το πολιτικό σύστημα έχει δομικό πρόβλημα: τις πολιτικές δυνάμεις που το αποτελούν.
Τώρα, αυτό το σύστημα, μπροστά
στην τουρκική απειλή κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη κι
επαναλαμβάνει την ίδια ανάλυση και την ίδια ρητορική, σαν να πρόκειται
για μάγια που θα ξορκίσουν το κακό. «Αποκλιμάκωση», «μας στηρίζουν στο
Βερολίνο», «ίσες αποστάσεις οι Αμερικανοί» και τα λοιπά συναφή παρόμοια
κι απαράλλακτα.
Πιθανόν να υπάρχουν σχέδια άμυνας, αλλά αν ο ελληνικός λαός δεν τα γνωρίζει και η Τουρκία δεν τα αισθάνεται, μικρή αποτρεπτική αξία έχουν.
Ακόμα και αν η Τουρκία βαλτώσει
στο Αφρίν θα παραμείνει επιθετική κατά της Ελλάδας και κατά της Κύπρου,
όχι για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, αλλά διότι υπάρχει πλούτος που
θέλει να αρπάξει.
Θα ήταν ευχολόγιο να πει κανείς ότι έχουμε ακόμα καιρό, ότι θα συνέλθουν αίφνης οι πολιτικές δυνάμεις και θα ενεργοποιήσουν τον λαό εναντίον των μνημονίων, εναντίον της τουρκικής απειλής και όλων των παθογενειών
που μας έχουν κάνει τη ζωή κόλαση (σήμερα, και πιθανώς όλεθρο αύριο).
Δύσκολο. Σπανίως κοιμάται κανείς Χατζατζάρης και ξυπνάει Κολοκοτρώνης.
Ο κίνδυνος είναι προ των πυλών. Κι αν εκδηλωθεί θα φάει κόσμο και κοσμάκη, θα φάει κι απ’ το σώμα της πατρίδας. Όμως οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις φαίνονται περισσότερον έτοιμες να διαχειρισθούν τα αποτελέσματα της καταστροφής (όπως έκαναν με τα μνημόνια) παρά να την αποτρέψουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου