Ο σιωνιστής Ουίνστον Τσόρτσιλ

http://ardin-rixi.gr/archives/204084

Ο Τσόρτσιλ, η ομάδα Φόκους και η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 133

Στις 3 Νοεμβρίου του 2012 το Ίδρυμα της Ιερουσαλήμ προέβη μετά τυμπανοκρουσιών στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Ουίνστον Τσόρτσιλ στην πόλη. Στο δελτίο Τύπου που ακολούθησε την τελετή, ο εκπρόσωπος του ιδρύματος απολογήθηκε για την ιστορική καθυστέρηση της κατασκευής του αγάλματος του «πλέον εξέχοντος, αφοσιωμένου και ακλόνητου υποστηρικτή του εβραϊκού ζητήματος και του κράτους του Ισραήλ», προσθέτοντας πως «ο ρόλος του Τσόρτσιλ ως παθιασμένου σιωνιστή και φιλοσημίτη δεν έχει αναγνωριστεί επαρκώς». Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι το άγαλμα του «φλογερού» αυτού σιωνιστή στήθηκε απέναντι ακριβώς από το ξενοδοχείο «Κινγκ Ντέιβιντ», στο οποίο στεγαζόταν το Βρετανικό Στρατιωτικό Αρχηγείο της Παλαιστίνης όταν ανατινάχτηκε από την εβραϊκή τρομοκρατική οργάνωση Ιργκούν το ’46.
Είναι σίγουρο ότι ο ρόλος του ως σιωνιστή έχει παραγνωριστεί, διότι ο ίδιος ο Τσόρτσιλ προσπάθησε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του να αποκρύψει τη συγκεκριμένη ιδιότητα. Για του λόγου το αληθές, στο πλέον δημοφιλές βιβλίο του Τσόρτσιλ, με τίτλο Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στον σιωνισμό, στην Παλαιστίνη ή στις μακροχρόνιες σχέσεις του με τους σιωνιστές, κάνοντας φανερό το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παράλειψη έγινε κάθε άλλο παρά τυχαία.
Ο Τσόρτσιλ είχε πολλά να αποκρύψει για τις κινήσεις και ενέργειές του σε σχέση με το θέμα, όταν ήταν ακόμη πολιτικά ενεργός, αλλά τα ιστορικά στοιχεία από έγγραφα που αποχαρακτηρίζονται συνεχώς καθώς περνούν τα χρόνια, ξεκαθαρίζουν την εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν και τον σκοτεινό του ρόλο στη διχοτόμηση της Παλαιστίνης και τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.
Κατ’ αρχάς, πρέπει να τονιστεί ότι ο Τσόρτσιλ δεν ήταν τυχαίος παρατηρητής των τεκταινομένων στην περιοχή της Παλαιστίνης. Το 1918, που η περιοχή τέθηκε υπό τον έλεγχο των Βρετανών μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Τσόρτσιλ κατείχε τη θέση του υπουργού Αποικιών και έλαχε σ’ αυτόν η αποστολή να συντάξει τους όρους της «προστασίας» της περιοχής.
Επίσης είχε προσυπογράψει τη διαβόητη «Διακήρυξη Μπάλφουρ» της 1ης Νοεμβρίου 1917 με την οποία η Βρετανία εξέφρασε την προθυμία να δημιουργήσει, εν καιρώ, μία «πατρίδα» για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη. Παρά ταύτα, η στάση του τότε μπορεί να θεωρηθεί σχετικά ουδέτερη ή ακόμη και αδιάφορη σε ό,τι αφορά το εβραϊκό ζήτημα, αλλά η προσωπική του πορεία όσο και η σύγκριση των δηλώσεων και θέσεών του με την πάροδο των ετών αποκαλύπτει πως η μεταστροφή του και η πρόσδεσή του στο σιωνιστικό άρμα έγινε τόσο για πολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους.
Το παράδοξο με τον Τσόρτσιλ είναι ότι, για μία δεκαετία περίπου, από τη στιγμή που παραιτήθηκε από υπουργός της κυβέρνησης του Στάνλεϋ Μπόλντουιν (1929) και μέχρι το διορισμό του το Σεπτέμβρη του ’39 ως υπουργός της κυβέρνησης του Νέβιλ Τσάμπερλεν (ουσιαστικά 8 μήνες πριν τον Μάιο του ’40 που ορκίστηκε πρωθυπουργός), ήταν απλό μέλος του κοινοβουλίου με ελάχιστη δημοφιλία στους συντηρητικούς κύκλους. Η συγκεκριμένη δεκαετία έχει ονομαστεί «τα χρόνια της εξορίας» για τον Τσόρτσιλ, χρόνια στα οποία, με μόνο εισόδημα τον μισθό του βουλευτή και τα συγγραφικά δικαιώματα από άρθρα και βιβλία, φαίνεται πως συνδέθηκε με τους σιωνιστικούς κύκλους της Μ. Βρετανίας και έγινε μέλος της μυστικής οργάνωσης «Φόκους». Μέλη της σκιώδους αυτής οργάνωσης, με προσβάσεις στην πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας, ήταν η Μπλανς Ντάγκντεϊλ (ανιψιά του Άρθουρ Μπάλφουρ, μέλος της βρετανικής αντιπροσωπείας στην Κοινωνία των Εθνών και μέλος του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Συμβουλίου), ο Λίο Έϊμερυ (πρώην υπουργός Αποικιών), οι πολιτικοί των Φιλελευθέρων, λόρδος Στραμπόλγκι, Τζέιμς ντε Ρόθτσιλντ (γόνος της γνωστής δυναστείας τραπεζιτών) και Άρτσιμπαλντ Σινκλέρ (μετέπειτα υπουργός Αεροπορίας στην κυβέρνηση Τσόρτσιλ), ο Τζοσάια Γουέτζγουντ (πολιτικός των Εργατικών), οι πολιτικοί των Συντηρητικών Βίκτορ Καζαλέτ και Ουόλτερ Έλιοτ, ο Κλέμεντ Άτλυ (ηγέτης του Εργατικού κόμματος και πρωθυπουργός της Βρετανίας 1945-51), βιομήχανοι, τραπεζίτες και στρατιωτικοί.
Η στιγμή ήταν κάτι παραπάνω από σωστή, διότι ο Τσόρτσιλ ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας μετά την απώλεια τεραστίων ποσών στο χρηματιστήριο και την αδυναμία του να συντηρήσει την τεράστια έπαυλή του με το τριακονταμελές προσωπικό στο Τσάρτγουελ του Κεντ. Τα στοιχεία συνηγορούν στο ότι ο Τσόρτσιλ προσεγγίστηκε από την οργάνωση Φόκους κάπου στα 1935 και έχει διασωθεί μια επιταγή εκδοθείσα τον Ιούλιο του ’36, με την οποία ο εβραϊκής καταγωγής πρόεδρος της πετρελαιοβιομηχανίας Σελ χρηματοδότησε τον πτωχεύσαντα πολιτικό με 40 χιλιάδες λίρες εποχής (σημερινά 700 χιλιάδες δολάρια).
Η συγκεκριμένη ήταν μία μόνο από τις πολλές πληρωμές-δώρα με αποδέκτη τον Τσόρτσιλ. Έκτοτε, η Φόκους θα είναι δίπλα του σε κάθε δύσκολη οικονομική και πολιτική του στιγμή και, πλέον, οι κλειστές πόρτες προς την εξουσία φαίνεται πως ανοίγουν αναλόγως με το ξεκάθαρο της στάσης του υπέρ των εβραϊκών συμφερόντων.
Συγκεκριμένα, στην κατάθεσή του στην επιτροπή Πιλ (3/1937) για το μέλλον της Παλαιστίνης, θα αφήσει εμβρόντητους τους πάντες υποστηρίζοντας την παράδοση ολόκληρης της Παλαιστίνης στους Εβραίους, κάνοντας λόγο για «δίκαιη εισβολή» που θα «εκδιώξει τους μετέπειτα αφιχθέντες Άραβες», που είχαν αφήσει την εβραϊκή γη να ερημώσει, διότι «όπου πάει ο Άραβας, είναι συνήθως έρημος». Ο Τσόρτσιλ θα αποδειχθεί βασιλικότερος των ίδιων των σιωνιστών, οι οποίοι τάσσονταν υπέρ της διχοτόμησης της Παλαιστίνης και της αύξησης του αριθμού των Εβραίων μεταναστών ετησίως, γνωρίζοντας ότι η όποια πιθανότητα δημιουργίας εβραϊκού στρατού και κράτους είχε σαν προϋπόθεση τον πλήρη αποκλεισμό των Αράβων από αυτό.
Τα προσωπικά έγγραφα του Χάιμ Βάιτσμαν, προέδρου της Παγκοσμίου Σιωνιστικής Οργάνωσης και μετέπειτα πρώτου προέδρου του Ισραήλ, περιγράφουν μια απίστευτη μάζωξη στο σπίτι του Άρτσιμπαλντ Σινκλέρ στις 8/6/37, στην οποία οι Τσόρτσιλ και Έιμερυ (και οι δύο πρώην υπουργοί επί των Αποικιών) κατσαδιάστηκαν ως νήπια λόγω της αποτυχίας τους να επηρεάσουν τις κυβερνήσεις τους υπέρ της εβραϊκής υπόθεσης. Η απάντηση του Τσόρτσιλ στον Βάιτσμαν είναι εκπληκτική λόγω της δουλικότητάς της: «Ναι, είμαστε ένοχοι. Το γνωρίζεις. Είσαι το αφεντικό», και γυρίζοντας προς τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους πολιτικούς, Άτλυ και Σία, συνέχισε, «και το δικό σας αφεντικό». «Ό,τι πεις. Αν μας πεις να παλέψουμε, θα παλέψουμε σαν τίγρεις». Παρ’ όλα αυτά, «τώρα οι Εβραίοι φίλοι πρέπει να κάνουν τρία πράγματα: να υπομένουν, να υπομένουν και να υπομένουν», αλλά «η κατάσταση αυτή δεν θα κρατήσει για πολύ. Η Βρετανία θα ξυπνήσει και θα νικήσει τον Χίτλερ και τότε θα έχει έρθει η ώρα σας».
Προφανώς, πρόκειται για αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ο Βάιτσμαν θα είναι η σκιά του Τσόρτσιλ σε ολόκληρη τη διάρκεια του Β΄ ΠΠ και θα πραγματοποιήσουν δεκάδες συναντήσεις τόσο στη Μ. Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ, προωθώντας τη δημιουργία ενός κράτους για τους απανταχού Εβραίους. Για τους βιογράφους του Τσόρτσιλ, αυτές οι συναντήσεις δεν υπάρχουν. Η σχέση με τον Βάιτσμαν δεν υφίσταται. Τα λεπτομερή αρχεία του Βάιτσμαν όμως, στην πόλη Ραχοβότ του Ισραήλ, διηγούνται μια τελείως διαφορετική ιστορία, αυτή της ωμής καθοδήγησης και του χωρίς αναστολές χρηματισμού.
Στο τελευταίο του γράμμα προς τον Βάιτσμαν, το 1951, το οποίο έχει διασωθεί, ο Τσόρτσιλ θα γράψει τα χαρακτηριστικά ενοχοποιητικά λόγια: «Οι υπέροχοι αγώνες που δίνει το Ισραήλ σε αυτήν τη δύσκολη εποχή δίνουν μόνο χαρά σε έναν παλιό σιωνιστή σαν εμένα».