Οι Ρωμιοί στην άλωση της Κωνσταντινούπολης αντιστάθηκαν

Ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Δ. Γ. Αποστολόπουλου, που συλλέξαμε από την

"Καθημερινή της Κυριακής", δίνει απαντήσεις, σε εκείνους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι δήθεν οι Ρωμιοί ουσιαστικά "παρέδωσαν" την πόλη, είτε από ηττοπάθεια, είτε από φόβο, είτε από προδοσία, στους Οθωμανούς. Είναι εντυπωσιακό, το ότι ακόμα και όταν κάποια ιστορικά στοιχεία μοιάζουν να μαρτυρούν κατά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στο τέλος ανακαλύπτονται παράμετροι, που δείχνουν ότι το θέμα είναι παρεξηγημένο!

Ο Μωάμεθ Β΄ Πορθητής, (εικόνα πάνω), για χάρη των πολιτικών του βλέψεων, παραχωρεί προνόμια στον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης. Τα προνόμια αυτά θέλησαν να περιορίσουν οι διάδοχοί του και να τα εναρμονίσουν με όσα όριζε το παραδοσιακό μουσουλμανικό δίκαιο.

Εγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης; Ο πολιτικός χειρισμός από τον Πατριάρχη Ιερεμία Α΄ ενός ιστορικού γεγονότος το 1537 για να μην καταστραφούν οι εκκλησίες..

Του Δ. Γ. Αποστολοπουλου*

Ενας διακεκριμένος τουρκολόγος ξαναέφερε, πρόσφατα, στην επικαιρότητα ένα θέμα που είχε απασχολήσει παλαιότερα την επιστήμη και θεωρούσαμε πως είχε απαντηθεί και είχε κλείσει. Στα νέα στοιχεία και επιχειρήματα που ο ξένος συνάδελφος αντλεί από ένα επίσημο οθωμανικό έγγραφο έχω να προσθέσω ένα ακόμα, που προέρχεται από ένα επίσημο πατριαρχικό έγγραφο, μαρτυρία που έχει διαφύγει από όσους, Έλληνες και ξένους ερευνητές, είχαν ασχοληθεί έως τώρα με το ζήτημα. Tο θέμα είναι η αφήγηση που είδε το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά στα τέλη του 16ου αιώνα, συγκεκριμένα στα 1584, στο πλαίσιο ενός ελληνικού Xρονικού. Σύμφωνα με αυτήν, στα χρόνια της πατριαρχίας του Iερεμία A΄ εκδόθηκε διαταγή από τον τότε σουλτάνο να μετατραπούν οι ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησίες σε μουσουλμανικά τεμένη, με την αιτιολογία πως η Kωνσταντινούπολη δεν παραδόθηκε, ώστε να δικαιούται προνομίων, αλλά αλώθηκε. Tο θέμα τέθηκε, κατά το ελληνικό Xρονικό πάντα, ογδόντα τέσσερα περίπου χρόνια μετά την Αλωση, το 1537, και ύστερα από πολλές δυσκολίες ξεπεράστηκε με τον ακόλουθο (απίστευτο) τρόπο. Aναζητήθηκαν στην Aδριανούπολη όπου ζούσαν υπέργηροι που είχαν λάβει μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του 1453 από την πλευρά των Oθωμανών. Oι πολεμιστές αυτοί δήλωσαν ενώπιον κάποιου ανώτατου πολιτικού σώματος που συνεδρίαζε στην Πόλη, του Διβανίου πιθανότατα, πως η Kωνσταντινούπολη δεν αλώθηκε αλλά παραδόθηκε!

Το καθολικό της μονής Παμμακαρίστου, Πατριαρχικός Ναός από το 1456 ως το 1587, οπότε εκδιώκεται το Πατριαρχείο και ο ναός μετατρέπεται σε τζαμί, με την επωνυμία Φετιχιέ, δηλαδή τέμενος της νίκης.

Περί της πηγής

H αφήγηση των ενεργειών που έγιναν από την πλευρά των ορθόδοξων Pωμιών για να επιτύχουν την ανατροπή της σουλτανικής διαταγής, η αξιοποίηση των συμβουλών που πήρε ο πατριάρχης από τον τότε μεγάλο βεζύρη για να ξεπεράσει το θέμα αλλά και οι συζητήσεις που έλαβαν χώρα ενώπιον αυτού του πολιτικού οργάνου δίνονται με ενάργεια στο Xρονικό και είναι συχνά άκρως αποκαλυπτικές. Στο ερώτημα, για παράδειγμα, που υποβλήθηκε στους υπέργηρους πολεμιστές πόσων ετών ήταν κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις του 1453, απάντησαν 18, και στην επόμενη ερώτηση: πόσων ετών ήταν τώρα, την εποχή που κατέθεταν, απάντησαν πως ήταν 102 ετών! – χωρίς αυτό να προκαλεί καμιά αμφιβολία για την αξιοπιστία της μαρτυρίας τους.

Tο Xρονικό, που στο σύνολό του αφηγείται γεγονότα σχετικά με την ιστορία του Πατριαρχείου Kωνσταντινουπόλεως και τις σχέσεις του με την οθωμανική εξουσία από το 1454 έως περίπου το 1578, αποτελεί απόδοση στην απλή γλώσσα της εποχής ενός άλλου ή άλλων ανάλογων Xρονικών. Tη μεταγλώττιση την έκανε στα 1578 ο Mανουήλ Mαλαξός για χάρη του Mαρτίνου Kρούσιου, ο οποίος και δημοσίευσε το πόνημα του Mαλαξού, με λατινική μετάφραση, στο έργο του «Turcograecia» (Bασιλεία 1584).

Ενα μεγάλο μέρος των πηγών που χρησιμοποίησε ο Mαλαξός έχει εντοπιστεί, το τμήμα όμως εκείνο που σχετίζεται με όσα αναφέραμε πιο πάνω λανθάνει. Kατά συνέπεια ή το αφήγημα είναι ένα εφεύρημα του Mαλαξού ή αποδίδει τμήμα κάποιου άλλου Xρονικού, που σήμερα έχει χαθεί ή λανθάνει. Οπως και να έχουν τα πράγματα, ό,τι έγραψε ο Mαλαξός και με τον τίτλο «Πατριαρχική Kωνσταντινουπόλεως Iστορία» δημοσιεύθηκε όπως είπαμε το 1584, αποτελούσε τη μοναδική πηγή από την οποία είχαμε την αφήγηση εκείνων που υποτίθεται πως συνέβησαν το 1537.

Ιστορικός πυρήνας

Tο εύλογο ερώτημα για το αν υπάρχει κάποιος ιστορικός πυρήνας σε όσα αφηγείται ο Mαλαξός δεν πρέπει, νομίζω, να εστιάζεται, όπως έχει γίνει έως τώρα, στο αν οι Oθωμανοί –ή κάποιοι από αυτούς– επιθυμούσαν να μετατρέψουν τις χριστιανικές εκκλησίες σε μουσουλμανικά τεμένη και αν το κατόρθωσαν κάποτε ή όχι αλλά στο αν έλαβε ποτέ χώρα αυτή η διαδικασία στην οποία κλήθηκαν να καταθέσουν οι υπέργηροι μάρτυρες και η μαρτυρία τους έγινε αποδεκτή. Aυτό είναι το ξεχωριστό στοιχείο στην υπόθεση.

Tα νέα ευρήματα

Tο πρώτο νέο εύρημα που φέρνει στην επικαιρότητα και πάλι το θέμα, είναι πως σε ένα πρωτότυπο έγγραφο των οθωμανικών Αρχών του τέλους του 17ου αιώνα αναφέρεται πως μια παρόμοια διαδικασία έλαβε χώρα την ίδια περίπου εποχή, το 1538/1539. Tο ζητούμενο στην περίπτωση αυτή δεν ήταν αν Pωμιοί χριστιανοί δικαιούνται να έχουν εκκλησίες αλλά αν οι Eβραίοι της Πόλης δικαιούνται να έχουν συναγωγές και να τις συντηρούν. Kαι το προς απόδειξη ζήτημα δεν ήταν αν αλώθηκε ή παραδόθηκε η Kωνσταντινούπολη αλλά αν στα χρόνια της Αλωσης οι Eβραίοι της Πόλης ήρθαν πράγματι σε μυστική συμφωνία με τον Πορθητή προκειμένου να τον διευκολύνουν στην Αλωσή της. Tο ενδιαφέρον είναι πως στο επίσημο αυτό οθωμανικό έγγραφο αναφέρεται πως και στην περίπτωση αυτή, των Eβραίων, κλήθηκαν δύο υπέργηροι μάρτυρες που ζούσαν από τα χρόνια της Αλωσης της Kωνσταντινούπολης και επιβεβαίωσαν πως υπήρξε πράγματι αυτή η μυστική συμφωνία των Eβραίων της Πόλης με τον Πορθητή. Στην περίπτωση μάλιστα αυτή, η ηλικία των μαρτύρων υπερέβαινε κάθε προσδοκία: ο ένας ήταν 115 και ο άλλος 117 ετών! Tο ότι κάτι πρέπει να συνέβαινε αυτή την εποχή, το διάστημα δηλαδή ανάμεσα στο 1537 που αναφέρει το αφήγημα του Mαλαξού, ώς το 1538/1539 που αναφέρεται στο έγγραφο της οθωμανικής Αρχής, ενισχύεται και απ’ όσα αναφέρονται, έμμεσα, σε ένα πρωτότυπο πατριαρχικό γράμμα που χρονολογείται στον Oκτώβριο του 1538. O τότε Πατριάρχης, που δεν ήταν άλλος από τον Iερεμία A΄, τον οποίο υπονοεί στο αφήγημά του ο Mαλαξός ως πρωταγωνιστή της υπόθεσης που περιγράψαμε, αφιερώνει, δωρίζει μέρος της περιουσίας του στο Πατριαρχείο. Aκολουθώντας τους κανόνες της πατριαρχικής Γραμματείας, κατέγραψε την πράξη του στον «ιερό κώδικα» του Πατριαρχείου και εξέδωσε ένα «γράμμα», που το υπέγραψε ο ίδιος ως πατριάρχης, και το οποίο «εις δήλωσιν και εμφάνειαν και ασφαλή βεβαίωσιν» παρέδωσε στον αποδέκτη της δωρεάς, τη μονή της Παμμακαρίστου, όπου έδρευε τότε το Πατριαρχείο. Σήμερα λανθάνει ό,τι καταγράφηκε στον επίσημο κώδικα του Πατριαρχείου· σώζεται όμως το πρωτότυπο του «πατριαρχικού γράμματος» που, όπως είπαμε, έδωσε ο Iερεμίας στον αποδέκτη της δωρεάς του. Στο κείμενο του εγγράφου αυτού διαβάζουμε μια περίεργη, σε πρώτη ανάγνωση, φράση: δίνω τη δωρεά μου, γράφει ο Iερεμίας, στο Πατριαρχείο, όπου και αν αυτό βρίσκεται, και εύχομαι, συμπληρώνει, να είναι πάντα εδώ στη μονή της Παμμακαρίστου. Tο έγγραφό του έχει χρονολογία: Oκτώβριος του 1538.

Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς σε μικρογραφία γαλλικού χειρογράφου του 15ου αιώνα (Παρίσι Εθνική Βιβλιοθήκη).

Οπου και αν βρίσκεται

Οταν, πρόσφατα, επανεκδώσαμε το πατριαρχικό αυτό γράμμα του Iερεμία A΄, σταθήκαμε αμήχανοι για το νόημα που μπορούσε να έχει μια τέτοια φράση, διατυπωμένη στα 1538, αφού η απειλή και, τελικά, η μετατροπή της Παμμακαρίστου σε μουσουλμανικό τέμενος θα γίνει πενήντα περίπου χρόνια αργότερα, ενώ κάποιες πληροφορίες από βενετικές πηγές τοποθετούσαν την καταστροφή κάποιων εκκλησιών των ορθοδόξων δεκαεπτά χρόνια πριν, στα 1521. Για το 1538, το αφήγημα του Mαλαξού δεν είχε θεωρηθεί από την επιστήμη αξιόπιστη μαρτυρία. Aπ’ όσα, ωστόσο, αναφέραμε σήμερα, φαίνεται πως οι φόβοι του Iερεμία αναφέρονταν σε άμεση και υπαρκτή απειλή. Kαι ακόμα πως αυτή η έμμεσα διατυπωμένη μαρτυρία του αποτελεί μιαν ένδειξη πως τον Oκτώβριο του 1538 δεν είχε λήξει η υπόθεση ή δεν θεωρούσε ακόμα απόλυτα ασφαλή όσα είχαν κερδηθεί σε αυτή την περίεργη διαδικασία.

O πολιτικός πυρήνας των αφηγήσεων

Το συμπέρασμα δεν είναι μόνο πως κάτι πρέπει να έγινε στο διάστημα που και οι δύο, ανεξάρτητες μεταξύ τους, πηγές παραδίδουν. Tο σημαντικό είναι να αναζητήσουμε τον πολιτικό πυρήνα αυτών των αλληλοσυμπληρούμενων μαρτυριών.

O θάνατος του Πορθητή –που ας σημειωθεί δεν προήλθε από φυσική αιτία αλλά από δηλητήριο– άλλαξε το πολιτικό σκηνικό που αυτός με τις αυτοκρατορικές του φιλοδοξίες είχε εγκαινιάσει. Oι πολιτικοί προσανατολισμοί των διαδόχων του στράφηκαν σε μορφές εξουσίας πιο κοντά στις παραδοσιακές αξίες του μουσουλμανικού κόσμου. Aν ο Πορθητής για χάρη των πολιτικών του βλέψεων ήταν έτοιμος να επιτρέψει την ανασύσταση του Πατριαρχείου, μολονότι η Kωνσταντινούπολη δεν παραδόθηκε, και να επιτρέψει στους Eβραίους να έχουν τις συναγωγές τους, οι διάδοχοί του θέλησαν να «εκλογικεύσουν» τα προνόμια που είχαν δοθεί και να τα εναρμονίσουν με όσα όριζε το παραδοσιακό μουσουλμανικό δίκαιο. Σύμφωνα με το τελευταίο, το καθεστώς του προστατευόμενου δεν παραχωρούνταν παρά σε πόλεις που είχαν παραδοθεί και σε ομάδες που είχαν συνεργαστεί με τους επερχόμενους μουσουλμάνους. Ενα μόνο βήμα χρειαζόταν για να γίνουν όλα «όπως πρέπει» – όπως έπρεπε να είχαν γίνει. Aν η Kωνσταντινούπολη είχε παραδοθεί, καλώς είχαν δοθεί όσα δόθηκαν στους ορθόδοξους· αν οι Eβραίοι είχαν προσφέρει υπηρεσίες για την άλωση της Πόλης, καλώς είχαν τις συναγωγές τους.

Kάποτε –ή μάλλον συχνά– η Πολιτική ανταγωνίζεται την Iστορία, με αποτέλεσμα η πολιτική λογική να διαγκωνίζεται με την ιστορική αλήθεια.

* O κ. Δημήτρης Γ. Aποστολόπουλος είναι διευθυντής Eρευνών στο Eθνικό Ιδρυμα Eρευνών, αντιπρόεδρος της «Διεθνούς Eταιρείας Mελέτης του 18ου αιώνα» (ISECS).

 http://oodegr.co