Του Θύμιου Παπανικολάου
Περιοδικό "ΡΕΣΑΛΤΟ"
Η
ηγεσία του ΚΚΕ έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Φλυαρεί «ταξικά»
εναντίον της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού ΚΑΙ στην ΠΡΑΞΗ στηρίζει την ΕΕ και
τους μηχανισμούς της, καθώς και ευλογεί όλα τα ιδεολογήματα της
Παγκοσμιοποίησης: «Ανοικτά σύνορα», λαθρομεταναστευτικές εισβολές,
«αντιρατσισμούς», διαστροφές και νοσήματα πολυπολιτισμικά και πολλά
άλλα…
Η ασυνάρτητη αμηχανία αυτής της ηγεσίας εκδηλώνεται δραματικά στα ζητήματα του... νομίσματος: «Ευρώ ή δραχμή»…
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Δ. Κουτσούμπας κωδικοποίησε αυτήν την άθλια και θλιβερή «ασυνάρτητη αμηχανία»:
«Το νόμισμα μπορεί να είναι ευρώ, μπορεί να είναι και δραχμή (!). Στο εσωτερικό ένα διαφορετικό νόμισμα από αυτό που χρησιμοποιείται στο εξωτερικό».
Διαβάστε σχετικά εδώ: iskra
Φυσικά αυτές οι θέσεις δεν είναι καινούργιες. Πάντα η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθετούσε τις απόψεις των ευρω-κατοχικών δυνάμεων. Ο Κουτσούμπας, απλώς τις διατυπώνει με περισσότερη αμηχανία και ασυναρτησία…
Παλιότερα η Παπαρήγα τις είχε διατυπώσει πιο ωμά. Διαβάστε το κείμενο: «Με το λόμπι της ευρω-χούντας η Αλέκα!!!»
ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2012/11/blog-post_13.html
ΣΕ πολλά κείμενά μας αναλύουμε τις θέσεις του ΚΚΕ για το «ευρώ ή δραχμή». Ενδεικτικά παραπέμπουμε και στο: «ΚΚΕ: διασπαστικά και αφοριστικά τεχνάσματα…», εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4271.html
Θα αναδημοσιεύσουμε, ωστόσο, μια πολεμική μας εναντίον του Νίκου Μπογιόπουλου, ο οποίος επιχειρεί να δώσει θεωρητική κάλυψη στις ασυναρτησίες της ηγεσίας του κόμματός του.
Το κείμενο είναι γραμμένο τον Ιανουάριο του 2014 και βρίσκεται εδώ
http://resaltomag.blogspot.gr/2014/01/blog-post_828.html
Τα …διαλεκτικά χάσματα του Μπογιόπουλου
Η προσφιλής τακτική του Νίκου Μπογιόπουλου είναι να αλιεύει κάποια τσιτάτα του Μαρξ ή του Λένιν και πάνω τους να προσπαθεί να «τεκμηριώσει» τις απόψεις του.
Προκειμένου, λοιπόν, να αποδείξει ότι το «ευρώ ή δραχμή» είναι ένα ψευτοδίλημμα (άποψη του ΚΚΕ) προτάσσει δύο τσιτάτα του Λένιν:
α). «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας»
β). «Η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία. Το να σκέπτεται κανείς διαφορετικά, θα πει ότι ξεχνάει το αλφάβητο του μαρξισμού...».
Αν εξετάσεις μηχανικά (αντιδιαλεκτικά) αυτά τα τσιτάτα, όπως το κάνει ο Μπογιόπουλος, τότε το ένα αντικρούει το άλλο. Διότι αν «η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» τότε πώς γίνεται να περνάει σε δεύτερη θέση η Οικονομία;
Το κείμενο του Μπογιόπουλου το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1166.html
Η δημοσιογραφική (τυπική) σκέψη του Μπογιόπουλου δεν μπορεί να κατανοήσει τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ των λόγων του Λένιν.
Για το Λένιν η πολιτική πράγματι έχει τα «πρωτεία» όταν αλλάζει, ανατρέπει, τα δεδομένα εκείνα της Οικονομίας που αποτελούν τη «συμπυκνωμένη έκφρασή» της. Όταν δηλαδή δημιουργήσει άλλη Οικονομία και αποτελέσει η ίδια (η πολιτική) διαφορετική «συμπύκνωση της οικονομίας».
Όταν, συνεπώς, η Πολιτική δεν ανατρέπει ή δεν αλλάζει τις υπάρχουσες οικονομικές σχέσεις, θα παραμένει η «συμπυκνωμένη έκφραση» αυτών των οικονομικών σχέσεων (οικονομίας).
Ένα άλλο «διαλεκτικό» σάλτο του Μπογιόπουλου είναι και τούτο:ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ο Ιμπεριαλισμός έχει υποτάξει ΠΛΗΡΩΣ την πολιτική στην υπηρεσία του.
Σήμερα η πολιτική είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στα πλανητικά κέντρα της οικονομικής εξουσίας (παγκοσμιοποίηση) και στους μηχανισμούς αυτών των κέντρων…
Ο Μπογιόπουλος αρκείται απλώς να παπαγαλίζει τσιτάτα δίχως να τον απασχολεί η σημερινή πραγματικότητα της πλανητικής χρηματιστηριακής Νέας Τάξης, καθώς και οι λειτουργίες της: Μία από αυτές είναι η κατάργηση των εθνικών συνόρων, η άλωση των εθνικών κρατών (εθνικής πολιτικής), η μετατροπή των αδύνατων καπιταλιστών κρατών σε προτεκτοράτα (νέα αποικιοκρατία) και πολλά άλλα.
Έτσι δεν αντιλαμβάνεται (ο Μπογιόπουλος) τις κραυγαλέες αντιφάσεις του.
Διότι αν η Πολιτική έχει τα «πρωτεία» (και τα έχει) ΤΟΤΕ απαιτείται για την Ελλάδα, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, μια «εθνική πολιτική» που θα ανατρέψει τα δεδομένα της ευρω-πολιτικής και τους μηχανισμούς (έστω εργαλεία) αυτής της πολιτικής: ΕΕ, Ευρώ, κ.λπ.
Μια τέτοια ΠΟΛΙΤΙΚΗ θα συμπεριλαμβάνει και την κατάργηση του χρέους και την επαναφορά στη δραχμή, διότι χωρίς εθνικό νόμισμα δεν μπορεί να υπάρξει και εθνική πολιτική.
Το «ευρώ ή δραχμή» συνεπώς δεν είναι ένα ψευτοδίλημμα, αλλά οργανικό μέρος ενός «εθνικού» πολιτικού προγράμματος, ενός εθνικό-απελευθερωτικού αγώνα.
Τέτοιο αγώνα δεν τον βλέπει ο Μπογιόπουλος. Γι αυτό τα συνδέει, στο τέλος του άρθρου του, ΟΛΑ με την ανατροπή του καπιταλισμού: Με ευχολόγια ανατροπής του καπιταλισμού, το ίδιο, όπως το κόμμα του.
Ουσιαστικά ο Μπογιόπουλος, όπως και το ΚΚΕ, κηρύσσει τη μοιρολατρία και την ΑΔΡΑΝΕΙΑ, διότι περιμένει και εύχεται πότε θα κάνουμε το σάλτο, από αυτήν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, στη σοσιαλιστική Επανάσταση.
Δεν βλέπουν (ΚΚΕ και Μπογιόπουλος) μεταβατικά πολιτικά προγράμματα που θα αλλάζουν τους συσχετισμούς, θα οργανώνουν, θα σφυρηλατούν και θα αναπτύσσουν τους λαϊκούς αγώνες και τις υποκειμενικές προϋποθέσεις για τον τελικό σκοπό: Το γκρέμισμα του καπιταλισμού.
Ένα εθνικό-απελευθερωτικό πολιτικό πρόγραμμα (μέσα εδώ είναι και η επαναφορά στη δραχμή, πακέτο με την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ κ.λπ), αποτελεί σήμερα το μεταβατικό μοχλό για τον επαναστατικό αγώνα.
Μια Αριστερή πολιτική δεν μπορεί να καταργήσει αυτό το μεταβατικό επαναστατικό «εθνικό πολιτικό πρόγραμμα», αυτή τη γέφυρα…
Οι αφηρημένες επικλήσεις στην ανατροπή του καπιταλισμού είναι κηρύγματα αδράνειας και παθητικότητας, κηρύγματα ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της δικής σου ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ, ανικανότητας και ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ…
Ο Μπογιόπουλος ασκείται σε τσιτάτα, στον ξύλινο κουκουέδικο λόγο που αφήνει τα ΠΑΝΤΑ στα επαναστατικά ευχολόγια και στο πότε θα «φωτιστούν» οι λαϊκές μάζες για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, ή στο πότε θα καταλάβουν ότι το ΚΚΕ αποτελεί την «πολιτική» της ανατροπής του…
Βεβαίως ο ελληνικός λαός δεν μπορεί χωρίς «εθνικό» επαναστατικό υποκείμενο να κάνει το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ σάλτο ανατροπής του καπιταλισμού, αλλά αντιλαμβάνεται πολύ καλά το ρόλο του ΚΚΕ, αυτόν του σωσιβίου του καπιταλισμού, καλυμμένο πίσω από «επαναστατικά» νανουρίσματα και τη σκανδαλώδη ΠΟΛΙΤΙΚΗ του αδράνεια.
Γι αυτό του έχει γυρίσει τελεσίδικα και την πλάτη του…
Ο Μπογιόπουλος με τσιτάτα και μαρξιστικές αφαιρέσεις επιχειρεί να θεωρητικοποιήσει την σκανδαλώδη και προδοτική αδράνεια και εγκατάλειψη (από το ΚΚΕ) κάθε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ εθνικού και επαναστατικού αγώνα.
Αυτά τα λίγα προς το παρόν…
Διαβάστε και εδώ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10463
Η ασυνάρτητη αμηχανία αυτής της ηγεσίας εκδηλώνεται δραματικά στα ζητήματα του... νομίσματος: «Ευρώ ή δραχμή»…
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Δ. Κουτσούμπας κωδικοποίησε αυτήν την άθλια και θλιβερή «ασυνάρτητη αμηχανία»:
«Το νόμισμα μπορεί να είναι ευρώ, μπορεί να είναι και δραχμή (!). Στο εσωτερικό ένα διαφορετικό νόμισμα από αυτό που χρησιμοποιείται στο εξωτερικό».
Διαβάστε σχετικά εδώ: iskra
Φυσικά αυτές οι θέσεις δεν είναι καινούργιες. Πάντα η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθετούσε τις απόψεις των ευρω-κατοχικών δυνάμεων. Ο Κουτσούμπας, απλώς τις διατυπώνει με περισσότερη αμηχανία και ασυναρτησία…
Παλιότερα η Παπαρήγα τις είχε διατυπώσει πιο ωμά. Διαβάστε το κείμενο: «Με το λόμπι της ευρω-χούντας η Αλέκα!!!»
ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2012/11/blog-post_13.html
ΣΕ πολλά κείμενά μας αναλύουμε τις θέσεις του ΚΚΕ για το «ευρώ ή δραχμή». Ενδεικτικά παραπέμπουμε και στο: «ΚΚΕ: διασπαστικά και αφοριστικά τεχνάσματα…», εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4271.html
Θα αναδημοσιεύσουμε, ωστόσο, μια πολεμική μας εναντίον του Νίκου Μπογιόπουλου, ο οποίος επιχειρεί να δώσει θεωρητική κάλυψη στις ασυναρτησίες της ηγεσίας του κόμματός του.
Το κείμενο είναι γραμμένο τον Ιανουάριο του 2014 και βρίσκεται εδώ
http://resaltomag.blogspot.gr/2014/01/blog-post_828.html
Τα …διαλεκτικά χάσματα του Μπογιόπουλου
Η προσφιλής τακτική του Νίκου Μπογιόπουλου είναι να αλιεύει κάποια τσιτάτα του Μαρξ ή του Λένιν και πάνω τους να προσπαθεί να «τεκμηριώσει» τις απόψεις του.
Προκειμένου, λοιπόν, να αποδείξει ότι το «ευρώ ή δραχμή» είναι ένα ψευτοδίλημμα (άποψη του ΚΚΕ) προτάσσει δύο τσιτάτα του Λένιν:
α). «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας»
β). «Η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία. Το να σκέπτεται κανείς διαφορετικά, θα πει ότι ξεχνάει το αλφάβητο του μαρξισμού...».
Αν εξετάσεις μηχανικά (αντιδιαλεκτικά) αυτά τα τσιτάτα, όπως το κάνει ο Μπογιόπουλος, τότε το ένα αντικρούει το άλλο. Διότι αν «η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» τότε πώς γίνεται να περνάει σε δεύτερη θέση η Οικονομία;
Το κείμενο του Μπογιόπουλου το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1166.html
Η δημοσιογραφική (τυπική) σκέψη του Μπογιόπουλου δεν μπορεί να κατανοήσει τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ των λόγων του Λένιν.
Για το Λένιν η πολιτική πράγματι έχει τα «πρωτεία» όταν αλλάζει, ανατρέπει, τα δεδομένα εκείνα της Οικονομίας που αποτελούν τη «συμπυκνωμένη έκφρασή» της. Όταν δηλαδή δημιουργήσει άλλη Οικονομία και αποτελέσει η ίδια (η πολιτική) διαφορετική «συμπύκνωση της οικονομίας».
Όταν, συνεπώς, η Πολιτική δεν ανατρέπει ή δεν αλλάζει τις υπάρχουσες οικονομικές σχέσεις, θα παραμένει η «συμπυκνωμένη έκφραση» αυτών των οικονομικών σχέσεων (οικονομίας).
Ένα άλλο «διαλεκτικό» σάλτο του Μπογιόπουλου είναι και τούτο:ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ο Ιμπεριαλισμός έχει υποτάξει ΠΛΗΡΩΣ την πολιτική στην υπηρεσία του.
Σήμερα η πολιτική είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στα πλανητικά κέντρα της οικονομικής εξουσίας (παγκοσμιοποίηση) και στους μηχανισμούς αυτών των κέντρων…
Ο Μπογιόπουλος αρκείται απλώς να παπαγαλίζει τσιτάτα δίχως να τον απασχολεί η σημερινή πραγματικότητα της πλανητικής χρηματιστηριακής Νέας Τάξης, καθώς και οι λειτουργίες της: Μία από αυτές είναι η κατάργηση των εθνικών συνόρων, η άλωση των εθνικών κρατών (εθνικής πολιτικής), η μετατροπή των αδύνατων καπιταλιστών κρατών σε προτεκτοράτα (νέα αποικιοκρατία) και πολλά άλλα.
Έτσι δεν αντιλαμβάνεται (ο Μπογιόπουλος) τις κραυγαλέες αντιφάσεις του.
Διότι αν η Πολιτική έχει τα «πρωτεία» (και τα έχει) ΤΟΤΕ απαιτείται για την Ελλάδα, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, μια «εθνική πολιτική» που θα ανατρέψει τα δεδομένα της ευρω-πολιτικής και τους μηχανισμούς (έστω εργαλεία) αυτής της πολιτικής: ΕΕ, Ευρώ, κ.λπ.
Μια τέτοια ΠΟΛΙΤΙΚΗ θα συμπεριλαμβάνει και την κατάργηση του χρέους και την επαναφορά στη δραχμή, διότι χωρίς εθνικό νόμισμα δεν μπορεί να υπάρξει και εθνική πολιτική.
Το «ευρώ ή δραχμή» συνεπώς δεν είναι ένα ψευτοδίλημμα, αλλά οργανικό μέρος ενός «εθνικού» πολιτικού προγράμματος, ενός εθνικό-απελευθερωτικού αγώνα.
Τέτοιο αγώνα δεν τον βλέπει ο Μπογιόπουλος. Γι αυτό τα συνδέει, στο τέλος του άρθρου του, ΟΛΑ με την ανατροπή του καπιταλισμού: Με ευχολόγια ανατροπής του καπιταλισμού, το ίδιο, όπως το κόμμα του.
Ουσιαστικά ο Μπογιόπουλος, όπως και το ΚΚΕ, κηρύσσει τη μοιρολατρία και την ΑΔΡΑΝΕΙΑ, διότι περιμένει και εύχεται πότε θα κάνουμε το σάλτο, από αυτήν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, στη σοσιαλιστική Επανάσταση.
Δεν βλέπουν (ΚΚΕ και Μπογιόπουλος) μεταβατικά πολιτικά προγράμματα που θα αλλάζουν τους συσχετισμούς, θα οργανώνουν, θα σφυρηλατούν και θα αναπτύσσουν τους λαϊκούς αγώνες και τις υποκειμενικές προϋποθέσεις για τον τελικό σκοπό: Το γκρέμισμα του καπιταλισμού.
Ένα εθνικό-απελευθερωτικό πολιτικό πρόγραμμα (μέσα εδώ είναι και η επαναφορά στη δραχμή, πακέτο με την έξοδο από την ΕΕ, το ευρώ κ.λπ), αποτελεί σήμερα το μεταβατικό μοχλό για τον επαναστατικό αγώνα.
Μια Αριστερή πολιτική δεν μπορεί να καταργήσει αυτό το μεταβατικό επαναστατικό «εθνικό πολιτικό πρόγραμμα», αυτή τη γέφυρα…
Οι αφηρημένες επικλήσεις στην ανατροπή του καπιταλισμού είναι κηρύγματα αδράνειας και παθητικότητας, κηρύγματα ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της δικής σου ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ, ανικανότητας και ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ…
Ο Μπογιόπουλος ασκείται σε τσιτάτα, στον ξύλινο κουκουέδικο λόγο που αφήνει τα ΠΑΝΤΑ στα επαναστατικά ευχολόγια και στο πότε θα «φωτιστούν» οι λαϊκές μάζες για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, ή στο πότε θα καταλάβουν ότι το ΚΚΕ αποτελεί την «πολιτική» της ανατροπής του…
Βεβαίως ο ελληνικός λαός δεν μπορεί χωρίς «εθνικό» επαναστατικό υποκείμενο να κάνει το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ σάλτο ανατροπής του καπιταλισμού, αλλά αντιλαμβάνεται πολύ καλά το ρόλο του ΚΚΕ, αυτόν του σωσιβίου του καπιταλισμού, καλυμμένο πίσω από «επαναστατικά» νανουρίσματα και τη σκανδαλώδη ΠΟΛΙΤΙΚΗ του αδράνεια.
Γι αυτό του έχει γυρίσει τελεσίδικα και την πλάτη του…
Ο Μπογιόπουλος με τσιτάτα και μαρξιστικές αφαιρέσεις επιχειρεί να θεωρητικοποιήσει την σκανδαλώδη και προδοτική αδράνεια και εγκατάλειψη (από το ΚΚΕ) κάθε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ εθνικού και επαναστατικού αγώνα.
Αυτά τα λίγα προς το παρόν…
Διαβάστε και εδώ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10463
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου