Τι κάνει μια «καλή» κυβέρνηση για να ελέγξει την εξουσία και τον λαό;

Το πρώτο που κάνει είναι να ποντάρει στον λαϊκισμό. Να πουλάει τρέλα στον κόσμο, να τον κοιμίζει με διάφορες αρλούμπες και θεωρίες συνωμοσίας, να βρίσκει διαρκώς αόρατους εχθρούς και να μεταθέτει την εγκληματική της ανικανότητα σε άλλους.
Το δεύτερο είναι να ελέγξει τη Δικαιοσύνη. Είτε με διώξεις κατά... αντιφρονούντων είτε με απειλές, είτε με τοποθέτηση σε καίριες θέσεις γνωστών και φίλων. Για παράδειγμα στο Ελλαδιστάν έβαλε σε καίριες θέσεις φίλους της και έχει τον έλεγχο σε βασικές αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Πώς να κρίνει κανείς άραγε την υπόθεση της αθώωσης των κατηγορούμενων του Noor One; Ή πώς να κρίνει το γεγονός ότι το ΣτΕ αποφάσισε να αναβάλει την απόφαση για τις τηλεοπτικές άδειες και να την μεταθέσει για τον Σεπτέμβριο; Όταν δηλαδή θα έχει ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός του καναλάρχη;
Το τρίτο που κάνει είναι να ελέγξει το Δημόσιο. Είτε με διώξεις (αυτή είναι μια πάγια τακτική για πολλούς... δικτάτορες) είτε με...
χάιδεμα σε σημείο πρόκλησης (αυτή είναι η λάιτ εκδοχή).
Το τέταρτο και σημαντικότερο είναι ο έλεγχος της ενημέρωσης. Είτε βάζοντας... μπούργκα στις ειδήσεις είτε στήνοντας έναν διαγωνισμό για την τηλεόραση προκειμένου να μοιράσεις τις άδειες σε «δικούς σου» απόλυτα ελεγχόμενους που θα σου χρωστάνε και χάρη γιατί τους... αναβάπτισες στην κολυμβήθρα των μίντια.
Δεν ξέρουμε αν βρίσκετε πολλές ομοιότητες ή διαφορές του... σύγχρονου Γιουνανιστάν με την Τουρκία, όμως, εμάς μας θυμίζει πολλά. Κυρίως πώς μια επίφαση δημοκρατίας μπορεί να μετεξελιχθεί σε δικτατορία στο όνομα του λαού και της προστασίας των δικαιωμάτων του. Σ' αυτό μοιάζει πολύ ο κουμπάρος Ταγίπ με τον εγχώριο «Σουλτάνο» Αλέξη. Παίζοντας με το μυαλό της κοινωνίας και χειραγωγώντας τον κόσμο κατά το δοκούν, αποφασίζουν και διατάσσουν. Επειδή βεβαίως στην Τουρκία τα πράγματα είναι πιο σοβαρά γίνονται και μαζικές εκκαθαρίσεις με τη χρήση του στρατού ή της Αστυνομίας. Προς το παρόν δεν έγινε στην Ελλάδα, όμως κάποια στιγμή ο Αλέξης φλέρταρε με την ιδέα αυτή, ασχέτως αν... τρόμαξε με τις συνέπειες.
Μια μεγάλη διαφορά με τον Ερντογάν. Αυτός έχει χρήμα και το μοιράζει, όταν σωθεί τότε θα πέσει το κεφάλι του. Ο δικός μας... Ερντογάν δεν έχει χρήμα, ούτε και θα βρει γι' αυτό θα πέσει νωρίτερα.
Συμπέρασμα: Οι σύγχρονοι δικτάτορες δεν είναι άγριοι στρατηγοί ή συνταγματάρχες που κρατάνε ρομφαία ή έχουν το «πουλί» για σύμβολο εξουσίας. Είναι εκλεγμένοι πρόεδροι και πρωθυπουργοί, όπως καλή ώρα στη Λατινική Αμερική, στη Βενεζουέλα για παράδειγμα.
Έχουν πάνω – κάτω τις ίδιες τακτικές μόνο στην εφαρμογή διαφέρουν. Όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η χειραγώγηση του κόσμου. Αλλά μέχρι πότε; Αν το θύμα και το ψώνιο ξυπνήσει μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

πηγή