Τη λεφτεριά δεν τη ζητάν με παρακάλια

Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου

Στα 1956 κι αφού ήδη έχει περάσει 8 χρόνια στην εξορία, ο Μενέλαος Λουντέμης μεταφέρεται στην Αθήνα για να δικαστεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και συγκεκριμένα για το διήγημα «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό».
Ο Κώστας Βάρναλης, που ήταν μεταξύ των μαρτύρων υπεράσπισης, υπογράμμισε στην κατάθεσή του:
«Για να ’ναι ένοχος ένας συγγραφέας, πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις:

• Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας, με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους;
• Δεύτερον: Αν ο λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας, με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο;
• Και τρίτον και τελευταίο: Αν η πατρίδα πέσει σε εθνική σκλαβιά, ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους

Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλληκάρια;»
Τραγικά επίκαιρες οι ερωτήσεις, που έθεσε ο δάσκαλος στο δικαστήριο, σήμερα που η πατρίδα μας έγινε βορά στα νύχια των τοκογλύφων και... τυραννιέται ο λαός από τους κιοτήδες και τους οσφυοκάμπτες πολιτικούς μας, οι οποίοι δηλώνουν πλήρη υποταγή στα ξένα αφεντικά, τα οποία θέλουν να μας εξαφανίσουν.
Ποιες όμως, είναι δικές μας απαντήσεις στα ερωτήματα του Βάρναλη;
Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάτι ξεκάθαρο, εκτός από κάποιες μικρές εστίες ανατροπής. Εμείς, όμως, δίνουμε απαντήσεις ή υπομένουμε μοιρολατρικά την κατάσταση που μεταλλάσσει τη ζωή μας και πνίγουμε την οργή μας απέναντι στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα που οδηγεί τον άνθρωπο στην εξαθλίωση;
Το 1922 ο Βάρναλης δημοσίευσε το ποίημά του «Λεφτεριά» στο περιοδικό «Μούσα»
«Τη λεφτεριά δεν τη ζητάν με παρακάλια, τήνε παίρνουν, με τα δικά τους χέρια, μοναχοί.
Αν δεν υπάρχει όξω από σένα, ούτε και μέσα στην ψυχή σου έργο δικό της θα την βρεις.
Από τους λίγους, που την έχουν, πάρ’ τη να τήνε δώσεις σ’ όλους μ’ όλους μαζί να τη χαρείς.
Όπου κι αν πας, θα κουβαλείς τα σίδερα που σου τα βάλαν οι όμοιοι σου κι όχ’ οι ουρανοί.
Όσο μαζέβεις την ψυχή σου, την παρθενιά της για να σώσεις, τόσο την κάνεις πιο στενή»
Γράφει και η ποίησή του δεν μυρίζει γάλα, αλλά μπαρούτι όπως είχε πει ο Λουντέμης.
Ο Βάρναλης μιλάει στις πλατειές μάζες με ανθρωπιστικούς τόνους και τις ξεσηκώνει, χωρίς να απουσιάζει από τα κείμενά το πνεύμα της ανταρσίας.
Ο διακεκριμένος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γεώργιος Κασιμάτης από το πρώτο μνημόνιο είχε το σθένος να δηλώσει δημόσια, ότι καταλύθηκε το σύνταγμα και ότι έγινε πραξικόπημα και έδειξε τους πολιτικούς πραξικοπηματίες που παρέδωσαν την Ελλάδα σε καρτέλ οικονομικών συμφερόντων τρίτων χωρών.
Και δεν έπαψε να βροντοφωνάζει, ότι επειδή καταλύθηκε το σύνταγμα, είναι σε ισχύ πλέον το ακροτελεύτιο άρθρο 120 του συντάγματος.
Το άρθρο αυτό, αντίστοιχο του 114 του προηγούμενου Συντάγματος του 1952, αναφέρει στις παραγράφους 2,3 και 4, τα εξής:

• 2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
• 3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
• 4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Κάθε Έλληνας, λοιπόν, έχει χρέος να αντισταθεί, απέναντι σε αυτούς που ορκίστηκαν, ότι θα υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, σε αυτούς που ορκίστηκαν να προστατεύουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετούν το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού, και δεν κράτησαν το λόγο τους, αφού έφθασαν στο σημείο να σφετεριστούν την λαϊκή κυριαρχία, και να τους τιμωρήσει.

Είναι χρέος του!

πηγή