Γραφει η Αλεξανδρα Τσολκα
Τα πρώτα αποτελέσματα! Το σοκ! Οι συνεχείς εξετάσεις! Η νοσηλεία! Η βεβαιότητα! Η βιοψία! Χειρουργείο. Και μετά χειρότερο απ όλα; Η χημειοθεραπεία. Να περνάς κάθε φορά την Αχερουσία και να επιστρέφεις πίσω, έχοντας δει το βαρκάρη με την απλωμένη παλάμη για το τάλαντο σου. Οι ακτίνες. Τα εγκαύματα. Οι άνθρωποι σου αδύναμοι και ανήμποροι. Το βάσανο για το δικό σου βασανισμό στα βλέμματα τους. Τα ισχυρά φάρμακα. Η νίκη σου. Ξανά. Ίσως και πάλι μετά. Και κάθε φορά οι εξετάσεις. Και οι άλλοι να σε ρωτάνε και να σε νευριάζουν ή να μη σε ρωτάνε και πάλι να σε νευριάζουν. Ένας αγώνας. Γιατί το θηρίο νικιέται. Οι αντικαρκινικές είναι γεμάτες.. από θηλυκούς και αρσενικούς, μικρούς Αϊ Γιωργηδες και Αϊ Δημήτρηδες που νικάνε το τέρας ή τον απάνθρωπο ληστή! Νικάνε τον καρκίνο στα σημεία ανά πάσα στιγμή και για πάντα. Ζουν την μέρα, απολαμβάνουν τις μικρές τους νίκες, αγαπάνε, ονειρεύονται, συνεχίζουν, δεν το βάζουν κάτω! Αλλά αυτός ο κόσμος ηρώων δε χωράει στην τηλεόαρση…
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Στα μικρά κορίτσια κάνουμε πια εμβόλιο γιατί οφείλονται σε ιό
κάποιοι γυναικολογικοί καρκίνοι! Σ αυτόν του στήθους έχει παρατηρηθεί
πως ο ψυχολογικός παράγοντας είναι καθοριστικός. Οι περισσότερες
γυναίκες έχουν βιώσει μεγάλες απώλειες, καταπίεση ή προβλήματα με τα
παιδιά τους πριν νοσήσουν. Η Τζολι στην Αμερική υποστηρίζει μαζί με
μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες πως φταίει ένα γονίδιο που οι εταιρείες
θέλουν να πατεντάρουν και καλό είναι να χειρουργήσαι προληπτικά.
Σίγουροι είναι οι επιστήμονες πως το κάπνισμα, τα χημικά, η ραδιενέργεια
προκαλούν καρκίνο. Η έκθεση στον ήλιο, επίσης γεννά καρκίνο.
Μερικές σεξουαλικές περιπτύξεις σε άτομο με κονδυλώματα, γεννούν καρκίνο
της στοματικής κοιλότητας, όπως δημόσια ομολόγησε ο Μυϊκό Ντάγκλας για
τη δική του –νικηφόρα- μάχη με τον καρκίνου. Δημόσια πρόσωπα που ζουν
ανάμεσα μας έχουν παραδεχτεί την δική τους αναμέτρηση και με την ύπαρξη
τους, την δημιουργικότητα τους, δίνουν κουράγιο, σφίγγουν νοερά το χέρι
στα ίδια περιστατικά. Η Βάσια Τριφύλλη, η Χάρις Αλεξίου, ο Σπύρος
Παπαδόπουλος και άλλοι και σπουδαίοι άνθρωποι της ζωής μας, της
οικογένειας μας, της καρδιάς και της φιλιάς μας. Αλλά ούτε αυτή η
μεγαλοσύνη χωράει στην τηλεόραση…
Η επιστήμη ψάχνει. Τα μικρά μυαλά πάλι, απλά ξέρουν! Ο άνθρωπος που
πάσχει αγωνίζεται. Οι δικοί του αγαπημένοι υποφέρουν που έχει όρια η
βοήθεια τους. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Σε σώμα και ψυχή. Ούτε αυτά
χωράνε στην τηλεοραση φυσικά, παρα μόνο σε μεγεθος λιλιπούτειο ανάλογο
συσκευής. Τι χωράει σ αυτήν; Ο κύριος Λιάγκας, γνωστός ως παντογνώστης
και υπεράνω όλων! Το θέμα, μεταξύ τω μαγειρικών της Μπαρμπαρίγου, των
ζωδίων της Πατέρα, των κουτσομπολιών για το ποιος τα χει με ποια και
ποιων είναι τα γεννημένα παιδιά της show b
αφορά σε έναν χαμό. Η αγαπημένη ηθοποιός Νατάσσα Μανίσαλη έχασε το
πόλεμο, έχοντας κερδίσει πολλές μάχες με το καρκίνο, αγωνίστρια,
περήφανη και γενναία μέχρι τέλους. Ο Γιώργος Λιάγκας ως ιατρός
ερευνητής έχει και εδώ άποψη: «Στο 80% των περιπτώσεων επανέρχεται»
δηλώνει σίγουρος ως ερευνητής του Χόπκινς, θεράπων ιατρός του Μεμόριαλ
και των Κέδρων του Σινά, ενώ τονίζει πως είναι «είναι κληρονομικός».
Τηλεοράσεις σε θαλάμους καρκινοπαθών είναι ανοιχτές εκείνη την ώρα, για
να ακουστεί κάτι ελαφρύ να ξεχαστούν. Γιαγιάδες και παππούδες, γονείς,
παιδιά ακούνε. Η ασθένεια έχει αντιμετωπιστεί στην οικογένεια
των περισσοτέρων μας. Στατιστικά και με μετρήσεις. Και στατιστικά και με
μετρήσεις ο καρκίνος δεν είναι απ τις πρώτες αίτιες θανάτου. Και
στατιστικά και με μετρήσεις, λίγο πολύ κάποια στιγμή μια μορφή του θα
αντιμετωπίσουμε οι περισσότεροι. Χωρίς φόβο Θεού και επίγνωση πως αυτά
που λέγονται ματώνουν ψυχές, που τα λες κύριε Λιάγκα; Υπάρχει
στοιχειωδώς συναίσθηση εκεί που δουλεύεις πως ο δημόσιος λόγος έχει
βαρύτητα και ασύδοτα δε λέει ο καθένας ότι του περάσει απ την κεφάλα,
είτε αφορά σε σχέσεις άλλων, σε δουλείες τους, στα παιδιά τους αλλά πολύ
περισσότερο στην υγεία τους;
Ο δημόσιος λόγος ακόμα και στην πιο ανάλαφρη του
διάσταση έχει βαρύτατη ασήκωτη. Ως ενός ορισμένου σημείου φτάνουν όλα.
Μερικά πράγματα δεν είναι αστεία, ούτε πλατφόρμες για να φάνει αρχηγός ο
παρουσιαστής και να τον χειροκροτήσει για το πόσο σπουδαίος είναι το
πανελάκι. Υπάρχει και η ντροπή! Και η συγγνώμη, όχι τύπου «δεν εννοούσα
αυτό», αλλά η ειλικρινής με συντριβή και συναίσθηση του λάθους. Ντροπή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου