Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα ομηρικά έπη....

Ξεθώριασε το «παράλληλα» και γίνεται «της μόδας» η αδημονία του «να τελειώνουμε»…

του Διονύση Ελευθεράτου

Α, όλα κι όλα… Μπορεί τα μνημόνια να εφαρμόζονται -επί έξι συναπτά έτη- με τη συνοδεία απίθανων μύθων, ενίοτε όμως οι διαχειριστές τους αντλούν ιδέες από έπη. Και δη τα ομηρικά (όχι, παίζουμε!)…

Τα σχετικά παραδείγματα παραπέμπουν, τόσο σε στιγμιαίους χειρισμούς, όσο και σε πολιτικά «θεωρήματα». Ως προς την πρώτη κατηγορία, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι είχαν στο νου τους τον Δούρειο Ίππο οι επιτελείς της αστυνομίας  οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης καθόδου των διαδηλωτών αγροτών στην Αθήνα, διέταξαν να ερευνώνται φορτηγά, μήπως και έκρυβαν κάποια τρακτέρ στα «σπλάχνα τους»…

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα της δεύτερης – και σοβαρότερης- κατηγορίας «ομηρικών» περιπτώσεων, μάλλον προσφέρεται αυτό το πολύπαθο «παράλληλο πρόγραμμα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Γιατί; Διότι, απλούστατα, υποτίθεται ότι αυτό θα λειτουργούσε περίπου όπως το κόλπο του Οδυσσέα, στη σπηλιά του Κύκλωπα: «Γαντζωμένα» από τις κοιλιές των γιγάντιων....
κριαριών (των  «μνημονιακών υποχρεώσεων»), τα μέτρα του «παράλληλου» θα επιβίωναν, καθώς ο θηριώδης Πολύφημος (το «κουαρτέτο») θα ψαχούλευε μόνο τις ράχες των ζώων…

Υπάρχει, δυστυχώς, μια διαφορά που δεν τη λες και ασήμαντη… Αν στο έπος του Ομήρου ο Οδυσσέας είχε ήδη τυφλώσει τον Κύκλωπα, στην πραγματικότητα οι πιστωτές ήταν αυτοί επέβαλαν στην κυβέρνηση Τσίπρα, με τη συμφωνία του Ιουλίου, «τυφλή» υποταγή. Άρα, λοιπόν, ήταν εκ προοιμίου φανερό πως το «παράλληλο πρόγραμμα» αποτελούσε κενολογία, ανάλογη εκείνης που λανσάριζε ο Α. Σαμαράς την άνοιξη του 2014, όταν διατεινόταν πως επί δυο χρόνια έσκιζε τα μνημόνια, «μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα», δια της… ευλαβικής εφαρμογής τους ώρα με την ώρα.

Ήταν προφανές πως οι επικυρίαρχοι τοκογλύφοι θα ήλεγχαν τα πάντα, χωρίς να ανταμείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη συνθηκολόγηση του Ιουλίου, με κάποια ψήγματα ανοχής. Αυτό και έγινε. Όχι μόνο δεν έκαναν «τα στραβά μάτια», αλλά το μάτι τους γούρλωνε ακόμη και όταν έβλεπαν την κυβέρνηση έτοιμη να προωθήσει κάποιες, εξεζητημένες κατά την κρίση τους, θεσμικές, διοικητικές αλλαγές, που δεν είχαν τις παραμικρές δημοσιονομικές επιπτώσεις.

Εάν ο κύριος Ντέκλαν Κοστέλο της Κομισιόν με ένα του νεύμα μπλοκάρει ακόμη και το σύστημα εκλογής διευθυντών Εκπαίδευσης(!), αργότερα δε ασκεί βέτο στο -καταρτισθέν… «μονομερώς», άρα «κακώς»- νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση και τις 100 δόσεις (τη σχετική επιστολή είχε αποκαλύψει ο δημοσιογράφος Πολ Μέισον στο Channel 4), τότε φαντάζει ως προϊόν λογικότατης κλιμάκωσης αυτό που συμβαίνει δύο μήνες αργότερα: Ο Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ να ζητά περίπου την πλήρη κατακρεούργηση του ασφαλιστικού -συν 8 ή 9 δισεκατομμύρια επιπρόσθετων περικοπών στη νέα διετία- και η κυβέρνηση να παραπονιέται πως οι αξιώσεις του κινούνται «εκτός συμφωνηθέντων».

Μα ποια συμφωνία νομίζετε (ή θα θέλατε να πιστέψουμε) ότι κάνατε με τον Κύκλωπα των πιστωτών, βρε άνθρωποι; Ότι θα θέσει «κοινώς αποδεκτό» όριο στις σάρκες που θα καταβροχθίσει; Και γιατί να το κάνει, αφού έχει καταστεί απόλυτος επικυρίαρχος; Για να μην του ανέβει η χοληστερίνη;

Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι και ακριβείς: Το «όραμα» που πρόβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ για το «παράλληλο πρόγραμμα» δεν το χαρακτήριζε δα και η σαφήνεια της μαντείας ενός Κάλχα. Υπήρχε η «φιλόδοξη», αλλά και η «συγκρατημένη» εκδοχή του. Σύμφωνα με την πρώτη, το «παράλληλο πρόγραμμα» θα αποδεικνυόταν κοτζάμ «αντίβαρο στις δύσκολες μνημονιακές υποχρεώσεις» (ουδέν σχόλιο και περιττή κάθε αντιδιαστολή προς την πραγματικότητα). Σύμφωνα με τη δεύτερη, του είχε ανατεθεί η ταπεινότερη αποστολή «να απαλύνει κάποιες από τις συνέπειες της συμφωνίας, ειδικά για τους πλέον αδύναμους».

Τι κάνει λοιπόν ο πιστωτής Κύκλωπας; Κατασπαράζει όσα «σχέδια» άπτονται της «φιλόδοξης» εκδοχής του «παράλληλου», χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όσο για τα της ταπεινότερης «βερσιόν» του «παράλληλου», αυτά είναι τόσο ισχνά, ώστε ο Κύκλωπας μπορεί να αφήσει και ορισμένα αφάγωτα. Σε αυτήν την περίπτωση, αν δεν τα χρησιμοποιήσει ως οδοντογλυφίδες, μπορεί να τα δει να ξεψυχούν από ασιτία ή έλλειψη επαρκούς οξυγόνου, στη σπηλιά του τρίτου μνημονίου.

Πιστεύει κανείς, πχ, ότι θα εξασφαλιστεί όντως δωρεάν, ολοκληρωμένη περίθαλψη για 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστους, σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας που συνεχίζουν να το βασανίζουν οι «υποχρεώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής»; Καταφατικά θα απαντούσε μόνον όποιος αγνοεί καταστάσεις, σωρευμένα και εν δυνάμει χρέη, αλλά και λοιπές παραμέτρους, που πρέπει να αντιδιασταλούν προς τη δέσμευση, ότι θα αυξηθούν κατά 300 εκατ. ευρώ οι δαπάνες για την υγεία.

Κατά έναν πικρό σαρκασμό (όχι ακριβώς της τύχης) η συζήτηση για το «παράλληλο πρόγραμμα», που αν μη τι άλλο θα προστάτευε τους πιο αδύναμους των αδυνάμων, είχε φουντώσει το «προχωρημένο» φθινόπωρο. Ακριβώς τότε που θεσπιζόταν η περικοπή, κατά το ήμισυ, των δικαιούχων επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης! «Εποχικό» μεν, ενδεικτικό δε…

Είναι πλέον προφανές ότι το «παράλληλο» έχει ήδη χάσει - απολύτως φυσιολογικά - την όποια πειστικότητα μπορούσε να διαθέτει. Έτσι χρειάζεται μια προπαγανδιστική - επικοινωνιακή «παράλληλη στήριξη». Κι αυτή, κατά τα φαινόμενα, ανατίθεται πλέον στο… ανυπόμονο «ας τελειώνουμε επιτέλους με αυτά που είναι να κάνουμε, να αξιολογηθούμε  για να ανασάνουμε και να πάμε παρακάτω»…

Τόσο απλό, φίλτατοι; Δηλαδή το επικείμενο νέο πετσόκομμα των συντάξεων και η ολοκλήρωση - επέκταση του ξεπουλήματος δημόσιων υποδομών και δημόσιας περιουσίας είναι μια απλή θυσία στην Αυλίδα που, αν αποφασίσεις να την κάνεις, εξασφαλίζεις -στη συνέχεια- ούριους άνεμους στα πανιά σου; Σε ποιο ταξίδι; Με ποιο προορισμό; Με ποιο πλήρωμα;

«Άντε, να κάνουμε ό,τι δεσμευτήκαμε, να τελειώνουμε γρήγορα με την αξιολόγηση…». Διπλό σόφισμα. Διότι, πρώτον, η κυβέρνηση δεν θα κάνει μόνον όσα έχει «συμφωνήσει», αλλά οτιδήποτε επιπρόσθετο θα της ζητηθεί. Αυτή ήταν επί της ουσίας η δέσμευση του Ιουλίου κι όποιος δεν το κατάλαβε μπορεί να αρχίσει να διαβάζει πάλι το παιδικό παραμύθι των «κόκκινων γραμμών». Να νυστάξει, να κοιμηθεί ήσυχος, να ονειρευτεί τη μυθική χώρα του «success story Νο2».

Δεύτερον, όσα υλοποιηθούν αυτήν την περίοδο προφανώς διαμορφώνουν δεδομένα και καταστάσεις που επηρεάζουν καταλυτικά το κοινωνικό και οικονομικό μέλλον. Αυτό το «να τελειώνουμε» δεν σηματοδοτεί απλώς την ολοκλήρωση ενός ακόμη φαύλου κύκλου περικοπών – ύφεσης, αλλά και την έναρξη νέου. Και μόνη η «προοπτική» της προσκρούστειας «μεταρρύθμισης» στο ασφαλιστικό και των νέων περικοπών στις συντάξεις «εγγυάται» περισσότερα κοινωνικά αδιέξοδα και νέο «πάγωμα» της ζήτησης.

Υπομονή, όμως. Υπομονή… «Η ρύθμιση του χρέους είναι η Ιθάκη μας», διακηρύττει ο Παναγιώτης Κουρουμπλής. Για χάρη αυτού του «οράματος», του τόσο ασαφούς αλλά και τόσο στομφώδους, η πλειονότητα της κοινωνίας παραδίδεται στους Λαιστρυγόνες του τρίτου μνημονίου, καλούμενη να αποδεχθεί τον βαθύτερο και βαρύτερο  τραυματισμό της…

Κατά τα άλλα, «ανάκαμψη» βλέπει η κυβέρνηση μιας χώρας βυθισμένης στην ύφεση, στον αποπληθωρισμό, στο οικονομικό «στέγνωμα». Μιας χώρας, της οποίας οι μεν μισθωτοί και συνταξιούχοι κατέβαλαν εντός του 2015 φόρο εισοδήματος υψηλότερο κατά 11,2%, τα δε δημόσια φορολογικά έσοδα μειώθηκαν κατά 610 εκατ. ευρώ (έκθεση Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων). Ναι, από αυτό το «στέγνωμα» θα προκύψει ανάκαμψη... Κάπου εδώ ο Κάλχας θα μπορούσε να σκίσει τα διπλώματά του και η Κίρκη μετατρέψει το μαγικό ραβδί της σε κουτάλα, διαπιστώνοντας ότι οι μεταμορφώσεις που ίδια έκανε «δεν έπιαναν μία» μπροστά στις μνημονιακές παραμορφώσεις. Αριθμών, λογικής, ανθρώπινων ζωών...

από το «Πριν»