Εξουσία και Αριστερά

του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει μια καραμέλα που δεν λιώνει ποτέ. Αυτή είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία. Για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς τα ελληνικά, καταλαβαίνει ένα πράγμα:
 Ο σοσιαλισμός δεν έχει ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία. Αρα είναι ένα ανελεύθερο καθεστώς, που θα παραμείνει στον πυρήνα του τέτοιο και θα τον πασπαλίσουμε με τα προσθετικά «ελευθερία» και «δημοκρατία» για να φαίνεται πιο νόστιμο. 
Στο βάθος αυτό λέγεται κυβερνητική εξουσία ή πιο απλά, εξουσία. Δηλαδή ένα κόμμα της Αριστεράς μάς προτείνει να το κάνουμε κυβέρνηση για να μας εξουσιάσει καλύτερα από τα άλλα κόμματα της Δεξιάς (τα κεντρώα κόμματα έχουν εξαφανιστεί μαζί με τη μεσαία τάξη). Και έτσι η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός. 
Κάτι σαν πρωτάθλημα που όποιος κερδίσει τον τελικό αγώνα θα είναι πρώτος για έναν χρόνο. Στην προκειμένη περίπτωση θα είναι κυβέρνηση (θεωρητικά) για τέσσερα χρόνια. 
 Και έχουμε το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ. 
Τα ιδρυτικά της κείμενα, στην αοριστία τους, ήταν, θα έλεγα, ειδυλλιακά. Στην πράξη έγινε συνιστώσα της Δεξιάς, με δύο υπουργούς και δύο υφυπουργούς και με αρκετά στελέχη της χωμένα στην κρατική μηχανή, σε θέσεις-κλειδιά. 
 Μετέχει σε μια κυβέρνηση που είναι αυταρχική και η σχέση της με την κοινωνία είναι η αστυνομική καταστολή και τα βασανιστήρια. Μεθοδεύει συστηματικά την καταστροφή αυτής της χώρας, φτάνοντας στο επαίσχυντο σημείο να παραχωρεί τμήματα της ελληνικής επικράτειας σε όποιον τα θελήσει. Αυτό σημαίνει το ξεπούλημα των ελληνικών νησιών.
 Τι νόημα έχει λοιπόν η συμμετοχή μιας Αριστεράς σε μια τέτοια κυβέρνηση; Είναι η εξουσία για την εξουσία και για τα οφέλη που αυτή παρέχει στους υπηρέτες της. Ο εγωκεντρισμός και το προσωπικό όφελος υπερτερούν του κοινού καλού. Και εύκολα κάποιος καταλήγει στο συμπέρασμα:
 Η εξουσία δεν είναι δημοκρατία. Είναι η δύναμη που έχει κάποιος να σε κάνει να τον υπακούς (εξ ου και ο υποτιμητικός όρος υπήκοος). Σε περίπτωση που δεν συμμορφωθείς, τότε υποπίπτεις σε ποινικό αδίκημα και κολάζεσαι. Στον κοινοβουλευτισμό, που η εξουσία μοιράζεται, δεν παύει να είναι εξουσία. Και το δικαίωμα της καθολικής ψήφου είναι για να επιλέξεις μόνος σου ποιος θα σε διατάζει. 
 Και εδώ ας θυμηθούμε μερικά οικεία κακά. Οταν έγινε η πρώτη μεγάλη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, στην ουσία ήταν μια διάσπαση του σταλινισμού. Δεν ήταν μια ρήξη με τον σταλινισμό, αλλά δύο εκδοχές του. Η λεγόμενη ανανεωτική εκδοχή του ήθελε συμμετοχή στην υπάρχουσα εξουσία. 
Η δε δογματική ήθελε μια δική της εξουσία στο απώτερο μέλλον. Κάτι σαν τον παράδεισο που εκεί με την επιφοίτηση του «Αγίου Σοσιαλισμού» όλα τα προβλήματα θα λύνονταν αυτομάτως. 
 Ομως η ιστορική εμπειρία άλλα έδειξε. Οπου υπήρξε σοσιαλισμός ή κομμουνισμός, ήταν ολοκληρωτικά καθεστώτα, που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα φασιστικά καθεστώτα. Οι ιδεολογικές αναφορές άλλαζαν. 
Αλλά η καταπίεση ήταν ίδια. Και ο Στάλιν έσφαξε τόσο πολλούς κομμουνιστές όσους δεν έσφαξαν όλα τα φασιστικά καθεστώτα μαζί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που προέρχεται από την ανανεωτική διάσπαση του σταλινισμού, κατά πόσο έχει αποποιηθεί την κληρονομιά του; Θα έλεγα πως ναι, όσον αφορά την ονομαστική του αξία. Οχι όμως την αντικειμενική του. Και εδώ αυτοπαγιδεύεται και τυφλώνεται. Ορέγεται την εξουσία. Θέλει να κυβερνήσει και δηλώνει πως είναι πανέτοιμος. 
 Ας κάνουμε την υπόθεση πως αυτό θα πραγματοποιηθεί. Αυτοδυναμία δεν φαίνεται να διαθέτει και μάλλον έχει φτάσει στα όριά του. 
Ας θυμηθούμε τη δυναμική που είχε το ΠΑΣΟΚ πριν γίνει εξουσία. Θα χρειαστεί συμμάχους που ίσως τους βρει στους Ανεξάρτητους Ελληνες, σε αποστάτες από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ (η εξουσία είναι πειστικό επιχείρημα). Και με το καλημέρα που θα πει στη Βουλή θα αρχίσει να πληρώνει όλες τις συνέπειες των Μνημονίων. Γιατί σε αυτόν θα φτάσει ο λογαριασμός. Η φασίζουσα κυβέρνηση έχει μπροστά της τρία χρόνια. 
Και θα κοιτάξει να τα εξαντλήσει για να ολοκληρώσει την καταστροφή, αν η κοινωνία δεν βγει από τον γύψο της. 
Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα παραλάβει μια χώρα-ερειπιώνα. Θα επαναδιαπραγματευτεί τα Μνημόνια; Με τι όπλα; Το πρόβλημα είναι ένας καλύτερος διαπραγματευτής; Αυτό θα δώσει δουλειά στα περίπου τέσσερα εκατομμύρια που ζουν στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό; Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν θέλει να γίνει ένα υποτονικό ΠΑΣΟΚ, πρέπει να πάει στα βαθιά: Αρνηση πληρωμής του χρέους. Λογιστικός έλεγχος για το πώς δημιουργήθηκε. Ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων και των συμβάσεων που ξεπούλησαν τον εθνικό πλούτο.
Μεγάλα δημόσια έργα για να απορροφηθεί η ανεργία, στροφή στην πρωτογενή παραγωγή και την τεχνολογία. Και πολλά άλλα. Αυτό ίσως να σημαίνει έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Και αυτό ίσως αποδειχτεί καλύτερο από την πτώχευση της κοινωνίας που προχωράει σαν τυφώνας. Την καταστροφή τη ζούμε καθημερινά. 
Ας ανοίξουμε το παράθυρο στην ελπίδα.

 perkor29@gmail.com 
 To άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών