Ένα ακόμη άρθρο-παρέμβαση από τον γνωστό και
.jpg)
Η Τσεχοσλοβακία εάν δεν ήθελε να καταστραφεί κλήθηκε να αποδεχθεί την απώλεια του ενός τρίτου των εδαφών της και η Κύπρος την… οικονομική κατοχή και την καταστροφή της οικονομίας της, κάνοντας το χατίρι της ελεγχόμενης από τη Γερμανία Ευρωζώνης, εάν ήθελε να αποφύγει τη χρεοκοπία.
Και στις δυο περιπτώσεις, δημοκρατικές κυβερνήσεις χωρών της Δύσης, δεν περιορίστηκαν στο να αποδεχθούν απλά το μοιραίο, αλλά χειροκρότησαν την απόφαση και συνεχάρησαν τον επικεφαλής εκβιαστή – νταή. Οι σημαντικότερες δημοκρατικές κυβερνήσεις της Ευρώπης το 1938, αυτές της Γαλλίας και της Γερμανίας, καλωσόρισαν την απόφαση – βδέλυγμα, παρά τις συμβατικές τους υποχρεώσεις που προέκυπταν από συμφωνίες που είχαν συνομολογηθεί. Κι όλα αυτά με το επιχείρημα ότι η συμφωνία αυτή διατήρησε την ειρήνη και τη σταθερότητα (απέτρεψε τον πόλεμο) στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Όπως αναφέρει στο άρθρο ο αναλυτής, με αυτόν ακριβώς τον τρόπο αντιμετώπισαν και οι 16 χώρες-μέλη του Eurogroup το τελεσίγραφο απέναντι στη Κύπρο, δηλώνοντας ότι διατηρεί τη σταθερότητα στην Ευρωζώνη. Στη συνέχεια αναφέρει το σχόλιο του υπουργού Οικονομικών της Μάλτας που συμμετείχε στο επίμαχο Eurogroup σε εφημερίδα της πατρίδας του: Όλα αυτά, είπε, «συμφωνήθηκαν» από τον εκπρόσωπο της κυπριακής κυβέρνησης, ο οποίος, με ένα πιστόλι στον κρόταφό του, ήταν «φυσικά ασυνήθιστα συνεργάσιμος». Αλλά χρειάστηκαν 10 ολόκληρες ώρες πριν το σώμα και το πνεύμα του Κύπριου υπουργού εξαντλήθηκαν αρκετά και να προσχωρήσει στη συμφωνία. Και αμέσως μετά, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγανγκ Σόιμπλε, απαίτησε όλες οι ηλεκτρονικές συναλλαγές από και προς την Κύπρο να σταματήσουν αμέσως».
Για να σχολιάσει ο Μάριος Ευρυβιάδης, «αυτό είναι που περνιέται για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στις μέρες μας»… Και όλα αυτά συνέβησαν στην οικονομία που ήταν η καλύτερη από τις εννιά υποψήφιες για ένταξη χώρες το 2004 και οι επιδόσεις της οικονομίας της ήταν εφάμιλλες ή και ανώτερες από αυτές χωρών που ήταν ήδη μέλη στην Ένωση. Και ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης του 2008, η κυπριακή οικονομία είναι πλέον σακατεμένη…
Στη συνέχεια υπενθυμίζει, ότι το 1974 ένας στρατός του ΝΑΤΟ έσφαξε το 1% του πληθυσμού της Κύπρου, αλλά πέραν της απώλειας των ζωών, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο είναι χειρότερο. Τότε, η Τουρκία κατέλαβε το ένα τρίτο περίπου των εδαφών, δύο τρίτα του πλούτου της νήσου και προέβη σε εθνοκάθαρση του ελληνοκυπριακού πληθυσμού στις περιοχές που κατέλαβε. Η θαυμαστή όμως προσαρμοστικότητα των Κυπρίων είχε ως αποτέλεσμα σε πέντε χρόνια ο πλούτος που χάθηκε κατά την εισβολή να έχει ανακτηθεί.
Αυτή τη φορά, οι αποφάσεις του Eurogroup «φύτεψαν» από ένα καρκίνωμα σε κάθε κυπριακό νοικοκυριό. Σίγουρα μπορείς να πολεμήσεις τον καρκίνο μέχρις ενός σημείου, αλλά μπορείς σίγουρα να ταλαιπωρηθείς για το υπόλοιπο του βίου σου, ή και α πεθάνεις από αυτό. Το πλήγμα στην κυπριακή οικονομία ήταν διπλό: «Κούρεμα» στις καταθέσεις και «πάγωμα» των υπολοίπων… πραγματική ληστεία.
Ο Ευρυβιάδης αναφέρει ότι ο χαρακτηρισμός περί «μαφιόζικων χρημάτων» που δόθηκε ήταν αυθαίρετος. Και τι έκαναν: Κατηγορώντας την Κύπρο ότι αυτά τα χρήματα ήταν κλεμμένα, τιμώρησαν τους «αμαρτωλούς» Κυπρίους κλέβοντάς τα οι ίδιοι με τη σειρά τους! Είναι μήπως αυτή η τελευταία εκδοχή της «προτεσταντικής ηθικής» στον ευρωπαϊκό βορρά;
Ο κόσμος έχει ασθενική μνήμη, καταλήγει. Κάποιοι όμως θυμούνται. Ή απλά διαβάζουν Ιστορία. Η ευθεία κατάσχεση προσωπικής ιδιοκτησίας έχει γίνει άλλες δυο φορές. Η πρώτη στη ναζιστική Γερμανία απέναντι στους Γερμανοεβραίους και άλλους «υπανθρώπους». Και στη συμπαθών τους Ναζί, την Τουρκία, το 1942, όπου πέρασε νομοθεσία, το περιβόητο «Varlik Vergisi» (φόρος περιουσίας), να κατάσχει τις περιουσίες Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων και όσοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν, τους έστελναν στην έρημο της Ανατολίας, από όπου οι περισσότεροι δεν επέστρεψαν ποτέ…
Τούτων λεχθέντων, τα συμπεράσματα και οι χαρακτηρισμοί για την πολιτική της Ευρώπης απέναντι στα μικρότερα μέλη της καθίστανται αυτονόητοι, όπως και τα αντίστοιχα για τους υποκριτές υπόλοιπους Ευρωπαίους να παρακολουθούν χωρίς να αντιδρούν αυτή την κατάσταση.
Εμείς το μόνο που μπορούμε να σχολιάσουμε, είναι ότι ελπίζουμε με το επόμενο κείμενο, ο Μάριος Ευρυβιάδης, να καταπιαστεί με το θέμα του αν και κατά πόσον όλα αυτά τα παραδείγματα που παραπέμπουν σε παρόμοιες συμπεριφορές, παρότι το ένα καθεστώς ήταν των Ναζί με τον γερμανικό λαό να υποτίθεται πως έχει κάνει την αυτοκριτική τους τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το άλλο είναι το σημερινό δημοκρατικό, συνιστούν κάποιου είδους «κουλτούρα» κάποιο στοιχείο στον ψυχισμό των Γερμανών… και σίγουρα ορισμένων άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου