Του Πανίκου Παναγιώτου, Φιλελεύθερος
Το βράδυ της 19ης Απριλίου 1989 κτυπήθηκε ανελέητα και
Μέσα από μια αμφισβητούμενη δίκη, με πολλά κενά και αρκετά αναπάντητα ερωτήματα, τα πέντε παιδιά καταδικάστηκαν το 2000 από 7 μέχρι 13 χρόνια φυλάκιση. Το θύμα, το οποίο εργαζόταν σε εταιρία επενδύσεων στη Γουόλ Στριτ, μετά το βίαιο επεισόδιο νοσηλεύτηκε για αρκετό καιρό σε νοσοκομείο λόγω του σοβαρού τραυματισμού της. Όταν κατέθεσε στο δικαστήριο έπασχε από αμνησία και δεν μπόρεσε να θυμηθεί τίποτα από εκείνες τις τραγικές στιγμές που βίωσε στο φημισμένο πάρκο της Νέας Υόρκης και οι οποίες σημάδεψαν για πάντα τη ζωή της.
Τα βιαστικά συμπεράσματα με ρατσιστικές διαθέσεις και οι εκβιασμοί των ανακριτών σε βάρος των πέντε εφήβων για να δηλώσουν ένοχοι μπροστά στη μανία των ΜΜΕ για ηχηρές ιστορίες, φανέρωσαν ένα είδος ανικανότητας της δικαιοσύνης για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Επιπλέον, το έγκλημα στη Νέα Υόρκη βρισκόταν τότε στα ύψη και μόνο το 1989 είχαν καταγραφεί 3.254 βιασμοί. Ο δήμαρχος, Εντ Κοτς, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 88 ετών τον περασμένο Φεβρουάριο, ο κυβερνήτης Μάριο Κουόμο, άλλοι πολιτικοί και κυρίως οι αστυνομικές αρχές, μετά τη καταδίκη των πέντε εφήβων, πανηγύριζαν για το “μεγάλο κατόρθωμα” και την “υποδειγματική τιμωρία” των “νεαρών κανίβαλων”.
Όλοι εξέτισαν την ποινή τους και ο ένας εξ αυτών βρέθηκε για δεύτερη φορά στη φυλακή. Είχε προσπαθήσει γι’ αρκετό καιρό να βρει δουλειά, αλλά κανένας δεν τον προσλάμβανε λόγω του παρελθόντος του και η απελπισία...
τον οδήγησε σε λάθος μονοπάτια, πουλώντας ναρκωτικά, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να καταδικαστεί με βαριά ποινή φυλάκισης, λόγω της προηγούμενης καταδίκης του για το βιασμό.
Μια μέρα του 2002, ένας γνωστός λευκός εγκληματίας, ο Matias Reyes, που είχε καταδικαστεί για πολλούς βιασμούς και δολοφονίες, τον πλησίασε μέσα στη φυλακή και του εξομολογήθηκε ότι αυτός είχε κτυπήσει και βιάσει την κοπέλα στο Σέντραλ Παρκ εκείνο το βράδυ του ’89. Έτσι, η υπόθεση άνοιξε ξανά και η εξέταση DNA επιβεβαίωσε τη συμμετοχή του στο βιασμό. Σε μια νέα δίκη, οι πέντε πλέον ενήλικες αθωώθηκαν από το δικαστήριο, παραδεχόμενοι ότι είχαν υποστεί εκφοβισμό και εξαναγκάστηκαν σε ψευδείς ομολογίες κατά την πρώτη δίκη.
Η ιστορία τους έγινε δίωρο ντοκιμαντέρ με τον τίτλο “The Central Park Five”. Αρχικά, προβλήθηκε σε κινηματογραφικές αίθουσες και πριν λίγες μέρες από τη Δημόσια Τηλεόραση των ΗΠΑ. Ο γνωστός σκηνοθέτης Κεν Μπερνς, η κόρη του Σάρα Μπερνς και ο σύζυγός της Ντέιβιντ ΜακΜάον είναι οι βασικοί συντελεστές της εκπληκτικής αυτής παραγωγής, καταγράφοντας τα γεγονότα και αποκαλύπτοντας πως για τη συγκεκριμένη περίπτωση -ίσως και για δεκάδες άλλες- το σύστημα δικαιοσύνης, η αστυνομία, η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ είχαν καταδικάσει πέντε αθώους, καταστρέφοντας τις ζωές τους. Το “Central Park Five” θυμίζει τις φυλετικές εντάσεις και το έγκλημα στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όπως και την εντυπωσιακή κάλυψη που έδιναν τα ΜΜΕ, καθώς και την πρακτική αστυνομικών και ντετέκτιβ να επιβάλουν άδικες δικαστικές αποφάσεις.
Μετά την αθώωσή τους, οι πέντε υπέβαλαν μήνυση το 2003 κατά παντός υπευθύνου του Δήμου της Νέας Υόρκης, ζητώντας 250 εκατομμύρια, αλλά ακόμη η δίκη δεν έγινε. Δεν ζητούν εκδίκηση, αλλά μια απάντηση για τα χρόνια που έχασαν στη φυλακή, για την απώλεια των νεανικών τους χρόνων, για τις στιγμές που δεν βίωσαν με γονείς, αδέλφια και φίλους, για την κακομεταχείριση που υπέστησαν από άλλους φυλακισμένους και για τους εφιάλτες που θα τους συνοδεύουν μέχρι το θάνατο.
“Η πόλη δεν θέλει να παραδεχτεί οποιαδήποτε αδικοπραγία,” ανέφερε ένας από τους πέντε, επισημαίνοντας ότι “επιδιώκουν να περάσει ο χρόνος για να μην εξεταστεί η αγωγή μας κατά των υπευθύνων της πρώτης άδικης δικαστικής απόφασης, ελπίζοντας ότι ένας ένας θα φεύγουμε από τη ζωή. Μέχρι σήμερα, ούτε ένας υπεύθυνος που μας έστειλε άδικα στη φυλακή δεν ζήτησε συγγνώμη. Ούτε ένας δεν σηκώθηκε να αναλάβει την ευθύνη για τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση. Δεν υπήρχε τίποτα που να μας συνδέει με εκείνο το έγκλημα. Κι όμως, καταδικαστήκαμε και πληρώνουμε για όλη μας τη ζωή”.
Παραδείγματα αθώων
Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα αθώων ανθρώπων που τιμωρήθηκαν άδικα για εγκλήματα που δεν διέπραξαν. Συνήθως, για τις καταδίκες δίνεται μεγάλη προβολή και μερικές φορές “σταυρώνονται” άτομα πριν ακόμη διεξαχθεί η δίκη, ενώ για τις περιπτώσεις, που, εκ των υστέρων αποδειχτεί η αθωότητα κατηγορούμενων (όπως και για τους πέντε του Σέντραλ Παρκ), η προβολή είναι υποβαθμισμένη ή περνά σε μονόστηλα εφημερίδων.
Σ’ ένα έγκλημα υπάρχουν πάντα τα θύματα και οι ένοχοι. Ανεξάρτητα από την έκβαση μιας δίκης, οι χαμένες ζωές, οι βιασμένες ψυχές και οι καταστραμμένες οικογένειες δεν επιστρέφουν πίσω. Επιπλέον, αν η δικαιοσύνη αποδειχτεί ελλιπής, άτολμη ή ανίκανη να διαχειριστεί μια υπόθεση με βάση πραγματικά στοιχεία, ντοκουμέντα και αληθινές μαρτυρίες, τότε διαπράττεται ένα δεύτερο έγκλημα, χειρότερο και πιο επικίνδυνο.
Οι πέντε είχαν καταδικαστεί άδικα και αφού εξέτισαν τις ποινές τους, μετά αποδείχτηκε πως ήταν αθώοι και ότι ουδέποτε κακοποίησαν και βίασαν. Σε μια δεύτερη δίκη αθωώθηκαν, αλλά τίποτα πια δεν είναι το ίδιο γι’ αυτούς. Μέσα τους κουβαλούν πλέον ένα άλλο κόσμο, σκληρό και θλιμμένο, με ό,τι έζησαν και δεν έζησαν εκείνα τα χρόνια της εφηβείας και της νεότητας.
Έτσι, λοιπόν, είναι και το έγκλημα σε βάρος των αθώων πολιτών της Ελλάδας και της Κύπρου. Κάποιοι διέπραξαν αλχημείες, παρανομίες και κλοπές και άλλοι πληρώνουν το κόστος και τις τραγικές συνέπειες. Ακόμη και να καταδικαστούν μερικοί ένοχοι -κάτι που θεωρείται σχεδόν αδύνατο, επειδή το διεφθαρμένο πολιτικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί με τις ίδιες νοοτροπίες και πρακτικές- υπάρχουν εκείνοι που ήδη καταδικάστηκαν χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα. Είναι όλοι εκείνοι που δεν έχουν πια τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια, που τους αφαίρεσαν το δικαίωμα στη μόρφωση, την υγεία και την εργασία και πάνω απ’ όλα τους κατάκλεψαν τις ελπίδες και τα όνειρα.
: http://mignatiou.com/?p=1916#ixzz2RJoG1yIh
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου