Ὁ ἀρχηγός τῶν Ἀθέων

Μανώλης Κοττάκης
 ΟΤΑΝ ὁρκίστηκε ἡ πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καί ἡ πρώτη κοινοβουλευτική ὁμάδα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ…

… τό θέαμα ἦταν ἀπογοητευτικό γιά τά δεδομένα ἑνός Ἔθνους στό ὁποῖο κρατοῦσα θρησκεία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ἐάν ἀνακαλέσει κανείς τό βίντεο ἀπό τήν ὁρκωμοσία τῶν μελῶν τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου ἐνώπιον τοῦ Καρόλου Παπούλια στό Προεδρικό Μέγαρο τόν Ἰανουάριο τοῦ 2015, θά παρατηρήσει κάτι τύπους μέ ἀνοικτά πουκάμισα, χωρίς γραβάτα καί κάποια «ταγάρια» νά δίδουν ὑπερηφάνως πολιτικό ὅρκο μέ τό δεξί χέρι στήν καρδιά, ἀλά Μαδοῦρο, ἀρνούμενοι τόν θρησκευτικό. Τά μόνα μέλη τῆς τότε κυβερνήσεως πού ἔθεσαν τήν παλάμη τους ἐπί τοῦ Εὐαγγελίου ἦταν οἱ Ὑπουργοί τοῦ Πάνου Καμμένου.

Τά χρόνια πέρασαν, ἡ Ἀριστερά ἔγινε σύστημα, κυβέρνησε –ἀπίστευτο– γιά πέντε σχεδόν χρόνια τήν χώρα (!!!) καί ἄν μπεῖ κανείς στόν πειρασμό νά δεῖ τά βίντεο μέ τίς μετέπειτα ὁρκωμοσίες τῶν ἀνασχηματισμῶν Τσίπρα θά διαπιστώσει ἔκπληκτος τήν μεταβολή: οἱ μισοί του Βουλευτές φοροῦν πλέον κοστούμια καί γραβάτες ἀνακαλύπτοντας τόν πολιτισμό, ἐνῶ σταδιακά οἱ Ὑπουργοί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἄρχισαν νά ὁρκίζονται καί μέ θρησκευτικό ὅρκο. Καί στό Προεδρικό Μέγαρο καί στήν Βουλή.
Ἡ συνιστῶσα τῆς Ὀρθοδοξίας ἱδρύθηκε ἀπό τόν Βουλευτή Ἰωάννη Ἀμανατίδη ὁ ὁποῖος εἶχε στό γραφεῖο του στό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν εἰκόνες τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ ἀντί πορτραῖτα τοῦ Βελουχιώτη ὅπως οἱ Πολάκης-Σπίρτζης (μέσα σέ αὐτό τό γραφεῖο εἶχα μιά συγκλονιστική ὡριαία συζήτηση μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας Ἀναστάσιο), ἐνῶ ἀκολούθησαν (ἐνδεικτικά τά παραδείγματα) ἡ Ὑπουργός ἀπό τήν Καστοριά Ὀλυμπία Τελιγιορίδου καί ἀπό τούς νέους τοῦ 2019 ἡ Θεοδώρα Αὐγέρη. Δεκάδες φανέρωσαν τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις τους!
Οὐσιαστικά δηλαδή ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἀπό κόμμα ἀθέων σταδιακά ἄρχισε νά μετασχηματίζεται σέ κάτι ἄλλο. Ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ΝΔ μετά τόν πρόσφατο πολιτικό ὅρκο πού ἔδωσε στό Προεδρικό Μέγαρο ὁ ὑφυπουργός Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης Πάνος Τσακλόγλου, μπῆκε σέ μιά ἀντίστροφη –ὑβριδική εὐτυχῶς γιά τήν ὥρα–διαδικασία. Ὁ συγκεκριμένος πρέπει λογικά νά εἶναι ὁ πρῶτος «νεοδημοκράτης» ὑπουργός ἀπό τήν μεταπολίτευση πού δέν ἔδωσε θρησκευτικό ὅρκο. Γεγονός πού πέρασε ἀπαρατήρητο λόγω τῶν φιλελεύθερων πολιτικῶν καταβολῶν τοῦ Πρωθυπουργοῦ.
Ἐπικεντρώνομαι σήμερα σέ θέματα ἀτομικῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων καί ἐλευθεριῶν μέ ἀφορμή τήν τελευταία ἀπρόσμενη ἀνάρτηση Τσίπρα γιά τήν Παναγία, γιά τρεῖς λόγους. Ὁ πρῶτος εἶναι διότι σέ ἕνα Ἔθνος Ὀρθοδόξων μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ πίστη ἤ ἡ ἀθεΐα τῶν ἡγεσιῶν του. Ἔχει σημασία. Δεύτερον, διότι θέλουμε νά ξέρουμε πῶς ἐπιδρᾶ ἡ πίστη στίς ἀπόψεις τῶν πολιτικῶν σέ ἰδεολογικά καί φιλοσοφικά θέματα τῆς καθημερινότητας ὅπως προσφάτως συνέβη μέ τήν Θεία Κοινωνία καί τόν κορωνοΐό. Καί τρίτον, διότι τό τελετουργικό τῶν ὁρκωμοσιῶν, τῶν δοξολογιῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν καί λοιπῶν δημοσίων τελετῶν πού ἐπιβάλλουν τήν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας συνδέεται μέ τήν παράδοση καί τήν ἱστορία μας. Δέν πρόκειται γιά τήν ἐπιβολή τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου σέ ἀνθρώπους πού δέν πιστεύουν. Πρόκειται γιά κάτι μεγαλύτερο. Ζητεῖται ἀπό τούς πολιτικούς μας νά ὁρκίζονται στό Ἱερό Εὐαγγέλιο γιά νά θυμόμαστε ἀπό ποῦ ἐρχόμαστε. Τί ἤμασταν καί τί γίναμε μετά ἀπό 200 χρόνια ἐλευθερίας. Δέν εἶναι «γυμνάσιο» ὁ ὑποχρεωτικός θρησκευτικός ὅρκος γιά τόν ἀρχηγό τοῦ Κράτους, ἀλλά ἄσκηση ἐθνικῆς αὐτογνωσίας.
«Ἐνώπιον Θεοῦ καί Ἀνθρώπων» ὁρκίστηκε ὁ Καποδίστριας μέσα στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Αἴγινας, ἀκόμη σώζεται τό Εὐαγγέλιο πού ὁρκίστηκε ὁ πρῶτος κυβερνήτης καί τό περιεχόμενο τοῦ ὅρκου του! Δέν εἶναι λοιπόν καπρίτσιο κάποιου ἰδεοληπτικοῦ ἡ τελετή, ἀλλά στοιχεῖο τῆς παράδοσης καί τῆς ἱστορίας μας. Ἔτσι πορεύονται τά Ἔθνη. Μέ τήν συνέχεια! Τό νά βλέπεις τό Εὐαγγέλιο καί νά φεύγεις μακριά ὅπως ὁ κύριος Τσακλόγλου, δέν ἔχει σχέση μέ τίς ἀτομικές σου πεποιθήσεις. Δέν ὁρκίζεσαι γιά τό σπίτι σου. Ὁρκίζεσαι γιά τό Ὑπουργεῖο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας μέ τόν σταυρό στό Ἐθνόσημο μετέχοντας στήν Κυβέρνηση, ἕναν θεσμό κατεξοχήν συλλογικό. Ὄχι ἀτομικό. Γιά τόν ἴδιο λόγο φωνάζω κατά καιρούς καί στήν ἀγαπητή Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας πού ἀποστρέφεται τήν ὕπαρξη τῆς σημαίας στό γραφεῖο της, σέ σημεῖο νά τῆς γίνομαι δυσάρεστος. Ὄχι γιατί ἔχω κάτι προσωπικό μαζί της. Ἀλλά γιατί στά σύμβολα τῆς σημαίας βλέπει κανείς τήν φωτογραφία τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων. Καί λυποῦμαι νά πῶ ὅτι οἱ φιλελεύθεροι τῆς ἐποχῆς τοῦ 1821 εἰσηγοῦντο συμβιβασμό μέ τήν ἀνεκτική ὑποτίθεται ὀθωμανική αὐτοκρατορία.
Ἐκτός ὅμως ἀπό τόν θρησκευτικό ὅρκο γιά τούς πολιτικούς, ἐκτός ἀπό ὅσα τούς ἐπιβάλλονται ὡς μέλη συλλογικῶν θεσμῶν, ὑπάρχουν καί οἱ προσωπικές θρησκευτικές, ἰδεολογικές ἤ φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους. Ὡς ἀνεξάρτητων προσωπικοτήτων. Ἐδῶ τά πράγματα ἀλλάζουν. Ἐνῶ οἱ πολιτειακοί συμβολισμοί εἶναι δεδομένοι καί καμμιά φορά ἀσφυκτικοί γιά ὅσους διαφωνοῦν, οἱ πεποιθήσεις κυμαίνονται. Μεταβάλλονται. Ἀλλάζουν. Μπορεῖ κάνεις νά εἶναι Ἄθεος γιά πάντα. Μπορεῖ νά εἶναι Ἄθεος, ἀλλά νά σέβεται μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας ὅπως ἡ Παναγία ἤ οἱ Ἅγιοι. Μπορεῖ ἐπίσης νά διαφωνεῖ μέν, ἀλλά νά σέβεται τό θρησκευτικό συναίσθημα τῶν συμπολιτῶν του, εἰδικά ὅταν βλέπει τά κομποσκοίνια στούς καρπούς ἑκατομμυρίων ἀπό αὐτούς. Μπορεῖ τέλος ἀπό Ἄθεος νά γίνει θρῆσκος.
Ἡ περίπτωση τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα ἀνήκει νομίζω στήν ἐνδιάμεση περίπτωση. Ὁ ἀρχηγός τῆς ἀντιπολίτευσης μεγάλωσε μέσα σέ ἕναν δυϊσμό. Ἡ μητέρα του Ἀρίστη μέ καταγωγή ἀπό τήν Καβάλα ἦταν μέλος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀργάνωσης «Ζωή» στά νιάτα της καί ἀπό τότε ἔχει σχέσεις μέ τήν Ἐκκλησία. Κατά ὁρισμένους, ἀπό τότε, ἀνατρέχει ἡ γνωριμία της μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο ὁ ὁποῖος παρέστη στήν θρησκευτική κηδεία τοῦ Ἀρτινοῦ πατέρα τοῦ τέως πρωθυπουργοῦ, Παύλου. Ἀπό τήν ἄλλη ὁ Τσίπρας ἀνδρώθηκε μέσα στά πολιτικά στερεότυπα τῆς Ἀριστερᾶς πού ἀποστρέφεται κάθε τι τό μαζικό πού τῆς διεκδικεῖ «πελατεία» καί ἐπιρροή. Ἡ Ἀριστερά εἶναι πρῶτα καί κυρίως ἀντιεκκλησιαστική καί ἀντικληριστική (δέν θέλει στά πόδια της τήν Ἐκκλησία) καί μετά Ἄθεη. (Τό κακό εἶναι πώς καί ἡ φιλελεύθερη δεξιά ρέπει σέ αὐτά τά μονοπάτια –ἀφαίρεσε τά κοινωνικά συσσίτια ἀπό τίς Μητροπόλεις καί τά μεταβίβασε στίς περιφέρειες ἐνῶ καταδίωξε Μητροπολῖτες στήν καραντίνα.) Ἡ Ἀριστερά εἶναι –ἐπανέρχομαι– πρῶτα ἀντιεκκλησιαστική καί μετά Ἄθεη, γιατί στά μάτια της οἱ Ναοί, τά Στρατόπεδα καί τά Ἀκροατήρια τῶν δικαστηρίων εἶναι «ἁρμοί τοῦ Κράτους τῆς Δεξιᾶς» πού πρέπει νά τούς πολεμᾶ, καί ὄχι θεσμοί. Νά μήν μπερδευόμαστε ὅμως! Ἄλλο οἱ θεσμοί, ἄλλο ἡ πίστη. Ὁ Τσίπρας μεγαλώνοντας μπορεῖ νά ἀναθεωρεῖ καί νά ἀλλάζει. Ὑπάρχει αὐτή ἡ μικρή πιθανότητα. Δέν νυμφεύτηκε στήν Ἐκκλησία, δέν βάπτισε τά παιδιά του, ἔχει παρτίδες μέ τόν Πάπα ἀκόμη καί τώρα, ἀλλά τίποτε δέν ἀποκλείει νά ἀνακάλυψε τώρα στά 46 του πώς εἶχε δίκιο ἡ κυρία Ἀρίστη.
Δέν εἶναι δέ τυχαῖο ὅτι ἀπό ὅλο αὐτό τό κόμμα τῆς ὑποκρισίας, αὐτός πού τόν στήριξε δέν ἦταν ὁ Νῖκος Φίλης πού διαπρέπει ὡς ψάλτης στήν ἐνορία του στό Χαλάνδρι (μέγας ἀντικληρικαλιστής ὅμως), ἀλλά ὁ φτωχοδιάβολος ἀπό τό λαϊκό Ρουμλούκι τῆς Ἀλεξανδρείας Ἠμαθίας Νῖκος Καρανίκας, ὁ ὁποῖος ὁμοίως μεγάλωσε σέ συντηρητικό περιβάλλον στήν ἑλληνική ἐπαρχία. Γράμματα μέ τήν ἔννοια τῆς κατοχῆς πανεπιστημιακοῦ πτυχίου δέν ξέρει ὁ Καρανίκας, ξέρει ὅμως καλύτερα τούς λαϊκούς κώδικες ἀπό τόν ἀγγλόφωνο προτεστάντη Τσακαλῶτο. Τό μέλλον θά δείξει ἄν ὁ Τσίπρας ἐννοεῖ ὅσα γράφει γιά τήν Χάρη τῆς Παναγίας μας ἤ ψηφοθηρεῖ ἀσυστόλως ὅπως κατηγορεῖται ἀπό τήν ἐδῶ πλευρά. Ἐδῶ εἴμαστε γιά νά τόν «συντρίψουμε» ὡς θεομπαίχτη. Γιά τήν ὥρα καταβάλλει ἐσωκομματικό πολιτικό κόστος στόν χῶρο του.
Οἱ «σύντροφοί» του τόν θυμοῦνται νά μοῦ δηλώνει ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι τοῦ Ἅη Νικόλα στήν Αἴγινα τό 2009 στήν ΕΡΤ ὅτι «εἶμαι ἄθεος» καί νά ἀπορρίπτει τήν πρότασή μου νά ἀνάψουμε κερί. Δέν θυμοῦνται ὅμως τό ὑπόλοιπο τῆς ἀπάντησης: «Καί νά πίστευα, δέ θά ἄναβα κερί μπροστά στήν κάμερα ὅπως μερικοί θεομπαῖχτες πολιτικοί». Ὅπως καί νά ἔχει, ἡ ἄποψή μοθ εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἄν καί αὐτά τά θέματα δέν πρέπει νά προσεγγίζονται μέ ὅρους νίκης – ἥττας, ἐπικράτησης – ὑποχώρησης, εἶναι μεγάλος φιλοσοφικός καί ἰδεολογικός λογαριασμός ὅτι ὁ ἀρχηγός τῶν Ἀθέων ἔδειξε σεβασμό στήν Παναγία μας καί ἔκανε ἀναφορά στήν «Ὑπέρμαχο Στρατηγό» καί τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο πού γράφτηκε μέ ἀφορμή τήν πολιορκία τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 626 μ.Χ. καί τήν διάσωσή της ἀπό τούς Ἀβάρους. Μακάρι τέτοιες λέξεις καί ἔννοιες ὅπως αὐτές πού χρησιμοποίησε ὁ Τσίπρας (Ὑπέρμαχη Στρατηγός, Ἐλεοῦσα, Ἀνύμφευτη Νύμφη, Παρηγορήτρα) νά χρησιμοποιοῦσε γιά τήν Χάρη της προχθές καί ὁ Ἀρχηγός τῶν Ἐνθέων. Διότι ὅπως λέει καί ὁ φίλος μου ὁ Παπα-Δημήτρης ἀπό τήν Ἀντίπαρο, ἕνας ὡραῖος λαϊκός φιλοσοφημένος κληρικός…, «ἡ πίστη, παιδί μου, δέν μεταδίδεται. Καλλιεργεῖται. 
Ἡ πίστη εἶναι στίς ψυχές μας, ἀλλά τήν ἔχει σκεπάσει ὁ φόβος.».

 https://www.estianews.gr/apopseis/o-archigos-ton-atheon/