Τα σκυλιά των ΗΠΑ και του Φαναρίου κατά του Αλβανίας Αναστασίου

 

Της Λαμπρινής Θωμά 

Η αήθης επίθεση που εξαπέλυσαν, χριστουγεννιάτικα, εναντίον του προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, τα πιστά σκυλιά των ΗΠΑ και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δίνει άλλη διάσταση στο «Απαγορεύεται δια να ομιλείτε». 

Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει με την (αμερικανοκίνητη και εκτρέφουσα ακραία εθνικιστικά στοιχεία) πολιτική του Φαναρίου στο Ουκρανικό ζήτημα είναι βέβαιο ότι θα δεχθεί επιθέσεις – κι αυτό δεν αφορά μόνο τους της Ιεραρχίας. Το κλίμα τρομοκρατίας που σπέρνει το Φανάρι μέσω των αυθόρμητων ή όχι και τόσο αυθόρμητων υπερασπιστών του, όμως, ξεπερνά κάθε προηγούμενο και φέρνει στο νου μεσαιωνικά Παπικά και γκαιμπελικά χαρακτηριστικά.

Ο λόγος για την επίθεση που δέχθηκε ο Αλβανίας Αναστάσιος, μια κίτρινη και βρώμικη επίθεση, από τον «Εθνικό Κήρυκα» της γνωστής οικογενείας, εφημερίδα με βαθείς συνδέσμους με το Αμερικάνικο Κατεστημένο αλλά και την σημερινή κυβέρνηση των Αθηνών.

Με τίτλο «Ο Αναστάσιος ξιφουλκεί κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου», η εφημερίδα γράφει για τον προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας ότι, στην πρόσφατη συνέντευξη του στην Καθημερινή, «εκκένωσε για μία ακόμα φορά τα πραγματικά του αισθήματα για την Μητέρα Εκκλησία, η οποία τον πήρε από τα αζήτητα της τιτουλαρίας όπου ήταν επί χρόνια και τον έκανε Αρχηγό Αυτοκέφαλης Εκκλησίας».

Η φράση αυτή, το ξεκατίνιασμα αυτό, αναφέρεται στην αγαπητική και ενωτική στάση του Αλβανίας Αναστασίου, στο Ουκρανικό ζήτημα, και δεν τελειώνει εδώ: ακολούθως κάνει λόγο για «καρυκεύματα που αναφέρει κατά καιρούς περί αγάπης και εκτίμησης στο Πατριαρχείο και τον Πατριάρχη».

Η Αγάπη, στο μυαλό των εραστών της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής και των κολαούζων τους, ταυτίζεται με την υποταγή.

Ως ..φίδι παρουσιάζεται ο Αναστάσιος που «άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά με την ερώτηση της Καθημερινής για να ιοβολήσει εναντίον της καρδιάς του Γένους, της Μητρός Εκκλησίας και να συνταχθεί για μία ακόμα φορά με την Μοσχοβίτικη προπαγάνδα σε βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

«Προπαγάνδα» χαρακτηρίζεται η εξής φράση / έκκληση του Αναστασίου: «η πρωτοβουλία για τη θεραπευτική αγωγή της νέας πραγματικότητος αναμφιβόλως ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο». Δηλαδή, η έκκληση για επιστροφή στην συνοδική, εκκλησιαστική παράδοση και η έξοδος από τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» που επιβάλουν οι ΗΠΑ και οι κολαούζοι τους. 

Όσο για την αναφορά σε όσα «χρωστάει» στο Πατριαρχείο, προσωπικώς, ο Αλβανίας, που «τον πήρε από τα αζήτητα» – να θυμίσουμε ότι είναι τα ίδια …αζήτητα από τις εξουσίες, που μας έχουν χαρίσει Αγίους μοναδικής λάμψης. Αλλά, φυσικά, η όντως Ορθόδοξη στάση δεν απασχολεί την εφημερίδα. Μόνο της μέλημα η εξουσία, τα παιγνίδια εξουσίας και το πόσο τα βλάπτει ένας αληθινός Ορθόδοξος Ιεράρχης που μιλά ελεύθερα και με αγάπη. 

  Όλα αυτά θα ήταν αυτό που μοιάζουν εξ αρχής: ένα απλό ξεκατίνιασμα κάποιων γραφικών, αν δεν υπήρχε η απειλή που υπάρχει στο τέλος του κειμένου, απειλή που η θέση της εφημερίδας σήμερα στα ελληνο-αμερικανικά πράγματα την κάνει ανησυχητική. Η φράση πριν την κατακλείδα, λοιπόν είναι: «Με την ευκαιρία να πούμε ότι απασχολεί πολύ στην Αθήνα και αλλού το θέμα της διαδοχής του, καθότι βρίσκεται στο 91ο έτος της ηλικίας του. Και μόνο το θέμα ποίον προωθεί για διάδοχό του και ποίες θα είναι οι συνέπειες για την εκεί Εκκλησία θα πρέπει να τον κάνουν πιο προσεκτικό». Και η κατακλείδα: «Δυστυχώς για κάποιον περίεργο λόγο συνεχίζουν και τον λιβανίζουν στην Αθήνα. Τα γεγονότα όμως άλλα δείχνουν…». 

Η αντίφαση που καταγράφεται μεταξύ των δύο αυτών φράσεων, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Από τη μια το θέμα της διαδοχής «απασχολεί πολύ την Αθήνα και αλλού» και από την άλλη «η Αθήνα τον λιβανίζει», σημαίνει πως εκείνο το αδιευκρίνιστο «και αλλού» αποτελεί το βασικότερο ζήτημα και από κει ἐρρύη τὰ φαῦλα. Αυτό το άγνωστο «και αλλού», είναι που μπορεί να δράσει στο θέμα της διαδοχής – που σοφά πράττει και προετοιμάζει ο Ιεράρχης – και να έχει «συνέπειες στην εκεί Εκκλησία». Αυτό το «και αλλού» είναι η αληθινή απειλή. 

Ο Αλβανίας Αναστάσιος δεν χρειάζεται υπερασπιστές. Το ίδιο του το έργο, η παρουσία του στην ιεραποστολή αλλά, και κυρίως, και στην Εκκλησία της Αλβανίας, ο ρόλος του στην ζωή του λαού και του ποιμνίου της χώρας, είναι γνωστά. Όποιος πέρασε από την Αλβανία σε δύσκολους καιρούς, στην πείνα της δεκαετίας του ’90, στους σεισμούς, στις εξεγέρσεις, ξέρει το έργο του, ξέρει πως, όπως μου είχε πει συνάδελφος που ήταν μπροστά «περίμεναν να τελειώσει η λειτουργία για να πάνε να τον αγγίξουν, έφτανε να αγγίξουν το ράσο του για να φύγουν γαλήνιοι» οι άνθρωποι του πόνου και του μόχθου, αυτοί που μόνο στήριγμα, σε μια τότε διαλυμένη και διεφθαρμένη χώρα, είχαν την πίστη τους και τον ακέραιο αυτόν άνθρωπο, τον πνευματικό τους πατέρα. 

Γιατί, ο Αλβανίας υπήρξε και υπάρχει αληθινός πατέρας, και μάλιστα με τεράστια θεολογική μόρφωση, που, προσωπικώς, ας μου επιτραπεί, δεν την θεωρώ ούτε προαπαιτούμενο ούτε μέτρο για την εκκλησιαστική παρουσία του ανδρός: το χωραφάκι της χήρας είναι που μετρά, εκεί που η εξουσία γίνεται μέγιστος πειρασμός. 

Σήμερα το Φανάρι φέρεται σαν κράτος. Εξαπολύει τη δική του «λίστα» κατά όποιου τολμήσει να εκφράσει αληθινό εκκλησιαστικό λόγο. Προφανώς, γιατί έχει τις πλάτες της Αυτοκρατορίας. Καλό θα ήταν όμως να θυμηθεί την ίδια την Ιστορία των Πατριαρχών μας, αυτών που μνημονεύει και αγαπά ο λαός. Γιατί στον Αλβανίας Αναστάσιο η στάση του Φαναρίου μάλλον έχει δώσει ρόλο Χρυσοστόμου. Το ρόλο της Ευδοξίας μοιάζει να τον έχει ο Πομπέο. Αυτό ποιον ρόλο αφήνει για τον Οικουμενικό Πατριάρχη και την υστεροφημία του, ας το αναρωτηθεί όποιος τον αφορά. 

Για την ιστορία, και όσα είπε ο Αλβανίας Αναστάσιος στην Καθημερινή, όταν ρωτήθηκε για το Ουκρανικό ζήτημα, και προκάλεσαν αυτή την επίθεση εξ Αμερικής, γιατί υπενθυμίζουν τη Συνοδικότητα, τη Δημοκρατία: 

«Μία από τις μεγάλες θλίψεις του τελευταίου καιρού είναι ότι η Ορθόδοξη ενότητα έχει ραγίσει και παρατείνεται μια θολή αναμονή. Οι πρωτοβουλίες στην Ουκρανία, έπειτα από δύο χρόνια ήδη, προφανώς δεν απέδωσαν το επιδιωκόμενο θεραπευτικό αποτέλεσμα. Ούτε η ειρήνη ούτε η ενότητα επιτεύχθηκαν για τα εκατομμύρια των Ορθοδόξων της Ουκρανίας. Αντιθέτως, η αμφισβήτηση και ο διχασμός επεκτάθηκαν και σε άλλες τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Το γε νυν έχον, επείγει να γίνει κάτι αποτελεσματικό. Ο χρόνος που περνά επιδεινώνει το τραύμα. Ο τεράστιος κίνδυνος για την Ορθοδοξία είναι εμφανής: μια εθνοφυλετική διάσπαση (σε Ελληνες, Σλάβους και σε εκείνους που επιθυμούν αρμονικές σχέσεις με όλους), η οποία ακυρώνει τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας και την οικουμενικότητά της. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, όχι μόνο για την Ορθοδοξία, αλλά και για όλη τη Χριστιανοσύνη, και πρέπει πάση θυσία εκ μέρους όλων το ταχύτερο να αποφευχθεί.

Η εμπειρία από την αντιμετώπιση του κορωνοϊού τονίζει ότι ανεξάρτητα από την εμφάνισή του και τη διάδοσή του, το κατεπείγον θέμα είναι η έγκαιρη αντιμετώπιση και η τελική θεραπεία της ασθενείας. Πιστεύω ότι το πνευματικό εμβόλιο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η ‘καταλλαγή’ (συμφιλίωση) με τη βιβλική έννοια. Ομολογώ ότι με συνέχει οδύνη όταν δεν μπορώ να συμφωνήσω με προσφιλείς και σεβαστούς αδελφούς, όμως, αδυνατώ να παραθεωρήσω ολοφάνερα γεγονότα και βασικές ορθόδοξες αρχές.

Η πρωτοβουλία για τη θεραπευτική αγωγή της νέας πραγματικότητος αναμφιβόλως ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά και όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες οφείλουμε, στο μέτρο της ευθύνης που μας αναλογεί, να συμβάλουμε στην καταλλαγή, στην υπέρβαση του σχίσματος. Ακλόνητη παραμένει η πεποίθησή μου ότι με την καταλλαγή θα ειρηνεύσουν εκατομμύρια πιστών ανθρώπων. Συγχρόνως, η Ορθοδοξία θα επιβεβαιώσει την πνευματική της ικανότητα να επουλώνει τις πληγές, με οδηγό τον Λόγο του Θεού και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, υπογραμμίζοντας την αλήθεια ότι είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η οποία έχει Κεφαλήν τον Χριστόν, τον σαρκωθέντα Υιόν του Θεού, ‘δι’ όν τα πάντα και δι’ ού τα πάντα’ (Εβρ. 2:10), ‘…του δόντος ημίν την διακονίαν της καταλλαγής’ (Β ́ Κορ. 5:18)».