Ο ευρω-φερετζές και τα διδάγματα

Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να επισπεύσει όλες τις διαδικασίες για να επιταχύνει τον εμβολιασμό. Στο ευρωσύστημα είναι διάχυτη η αγωνία για το βάθος και την έκταση των συνεπειών της πανδημίας στην οικονομία. Αυτό φάνηκε με το παραπάνω στη διαχείριση και των πολιτικών θεμάτων στην τελευταία σύνοδο. Γερμανία και Κομισιόν υποχώρησαν σχεδόν ατάκτως έναντι της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, καθώς είχαν βρεθεί σε αδιέξοδο.

Κατ’ αρχάς είναι πλέον καταφανές ότι ο πολιτικός σχεδιασμός, σε ανώτατο επίπεδο, γίνεται κυριολεκτικά στο πόδι. Είναι, π.χ., ακατανόητο το ότι, σε συνθήκες πανδημίας, με απόλυτη ανάγκη για την ταχύτερη δυνατή αποδέσμευση κονδυλίων, οι ευρωκράτες βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν εκδίκηση από τις δύο χώρες της ανατολικής Ευρώπης που τους έχουν μπει για τα καλά στο ρουθούνι με τις βάρβαρες παραβάσεις τους σε επίπεδο δικαιωμάτων και θεσμών.

Μήπως θεωρούσαν ότι μπορούσαν να εκβιάσουν τον Όρμπαν και τον Μοραβιέτσκι χτυπώντας τους στην τσέπη; Κακώς. Μήπως δεν είχαν υπολογίσει ότι αυτοί οι δύο τύποι θα πουλούσαν ακριβά το τομάρι τους; Κάκιστα. Διότι, ως γνωστόν, και οι δύο ανήκουν στο μπλοκ των χωρών που έχουν τεθεί εδώ και χρόνια κάτω από τις απολύτως προστατευτικές φτερούγες των αμερικανικών γερακιών, συνεπώς δύσκολα θα έμεναν μόνες.

Η θλιβερή για την Ευρώπη κατάληξη ήταν ότι Όρμπαν και Μοραβιέτσκι θριάμβευσαν στη σύνοδο κορυφής, διότι και τα φράγκα που τους αναλογούν θα πάρουν και οι διαδικασίες ελέγχου για τον (μη) σεβασμό τους στο κράτος δικαίου παρατείνονται και διασφάλισαν ότι οι ευρωκράτες δεν θα μπορούν να παίξουν με τους κανονισμούς για να τους τη φέρουν εκ των υστέρων. Η πρόσδεσή τους στις ΗΠΑ και το ότι αποδείχθηκαν ικανότεροι εκβιαστές από τους αντιπάλους τους ήταν ακαταμάχητα όπλα.

Το πόσο κρίσιμη είναι η πολιτική αδυναμία της ενωμένης Ευρώπης φάνηκε από το πόσο γρήγορα απεμπόλησε τους λεονταρισμούς προς την Τουρκία και πώς έσπευσε να υπαγάγει τα ελληνοτουρκικά στο ΝΑΤΟ – το οποίο κατά τα άλλα αμφισβητεί και προσπαθεί να δομήσει... ευρωπαϊκή άμυνα – και να αφήσει τη γενικότερη διαχείριση της Τουρκίας στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα οι Ευρωπαίοι μπορούν να κάνουν τους καμπόσους μόνο όταν – και σε όποιους – το επιτρέπει ή το απαιτεί το υπερατλαντικό αφεντικό.

Το πόσο εθνοκεντρικά είναι τα κριτήρια των πολιτικών αποφάσεων της – κατά τα λοιπά – ενωμένης Ευρώπης φάνηκε και από τη στάση της θορυβώδους Γαλλίας, η οποία συναίνεσε ασμένως στον ευρω-φερετζέ με αντάλλαγμα τα δικαιώματα των Γάλλων ψαράδων μετά το Brexit. Ήταν κι αυτό ένα καλό δίδαγμα για όσους, πομπωδώς και βλακωδώς, μας έπρηξαν με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη...

Πηγή : ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ