Καταδίκη της βίας από τους Πατέρες της Εκκλησίας

Πατερικά εδάφια με ρήσεις
Απαντήσεις προς νέο-παγανιστές και λοιπούς νέο-ανιστόρητους προχειρολόγους, οι οποίοι δυστυχώς έχουν φτάσει στο σημείο να ερωτούν για τα αυτονόητα…
Τού Papyrus 52

 

Ποιος θα περίμενε άραγε να έχει λόγο ύπαρξης ένα τέτοιο άρθρο; Σίγουρα, πριν εμφανιστεί η ανεξέλεγκτη προχειρολογία του διαδικτύου, κανείς. Το μόνο εύκολο είναι άλλωστε να βρει κανείς ρήσεις Πατέρων που καταδικάζουν ευθέως τη βία.

Παρά ταύτα, ως διαδικτυακά αντιχριστιανικά πυροτεχνήματα, βλέπουμε κάποιες θλιβερές συκοφαντίες (με τα γνωστά συστήματα των κομμένων, αποκομμένων ή αλλοιωμένων παραθεμάτων) οι οποίες έχουν σκοπό να μας πείσουν ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας επικροτούν και προτρέπουν στο κοινό έγκλημα!

Ο λόγος ύπαρξης αυτών των συκοφαντιών (οι οποίες συχνά έχουν στόχο τον Ιωάννη Χρυσόστομο) είναι να δικαιολογήσουν οι νέο-ειδωλολάτρες την εξωφρενικά ανιστόρητη εμμονή τους ότι δεν υπάρχουν σήμερα πολλοί ειδωλολάτρες επειδή τάχα, σχεδόν όλοι

…εκτελέστηκαν τον 4^ο αιώνα από χριστιανούς! Βεβαίως, μετά από χρόνια επίπονης εργασίας, με μια αναζήτηση στην ΟΟΔΕ, μπορεί κάποιος να βρει εκατοντάδες άρθρα[1] που αποκαλύπτουν κάθε παραποίηση της ιστορίας που έχουν επιχειρήσει.

Και φυσικά, ο ισχυρισμός περί «εξόντωσης» των ειδωλολατρών αποτελεί παραβίαση των ιστορικών δεδομένων σε τέτοιο βαθμό, που καταντά ευκολότερο να δεχτεί κάποιος ότι ο Τρωικός πόλεμος έγινε με διαστημόπλοια και ακτίνες λέιζερ[2]…

 

Οι Πατέρες ενάντια στη βία

Ιωάννης ο Χρυσόστομος #1

Θα ξεκινήσουμε με ένα παράθεμα από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, το οποίο αφορά ακριβώς τον πλανεμένο ισχυρισμό των νέο-παγανιστών:

«...ουδέ γαρ θέμις Χριστιανοίς ανάγκη και βία καταστρέφειν την πλάνην αλλά και πειθοί και λόγω και προσηνεία την των ανθρώπων εργάζεσθαι σωτηρίαν»[3].

Που σημαίνει:

«Δεν επιτρέπεται στους Χριστιανούς να καταστρέφουν την πλάνη με τον εξαναγκασμό και τη βία, αλλά να απεργάζονται τη σωτηρία των ανθρώπων με την πειθώ, το λόγο και την ηπιότητα».

Διαβάστε όμως με προσοχή και το υπόλοιπο κείμενο της ίδιας ομιλίας που πλαισιώνει την παράθεση αυτή, και παρατηρείστε την συνολική διάψευση των νέο-ειδωλολατρών:

«Εκείνοι δηλαδή που δεν χορταίνουν ποτέ από τις συμφορές μας ούτε γνωρίζουν κάποιο όριο και τέλος του πολέμου τους προς εμάς [δηλ. οι ειδωλολάτρες], αλλά αιώνια λυσσομανούν εναντίον μας, σαν να μη έφθανε να ικανοποιήση το θυμό τους το ότι κατασφάζονταν επάνω στους βωμούς τους γυναίκες και παιδιά αντί προβάτων και βοδιών [...] Η δύναμη της αλήθειας δεν έχει ανάγκη από καμιά βοήθεια, αλλά, κι αν ακόμη είναι μυριάδες εκείνοι που θέλουν να την σβήσουν, όχι μόνο δεν εξαφανίζεται, αλλά ανέρχεται σφοδρότερα σε μεγαλύτερα ύψη [...] Όλα λοιπόν τα δικά μας... επεχείρησαν να τα εξαφανίσουν και τύραννοι και βασιλείς και ακαταμάχητοι στους λόγους σοφιστές [...] τόσο γέλωτα προκαλούν τα γραφόμενά τους, ώστε να εξαφανισθούν προ πολλού τα βιβλία τους και πολλά να χαθούν αμέσως μετά τη δημοσιότητά τους. Κι αν έτυχε κάποιο να έχη διασωθή, αυτό μπορεί να το βρη κανείς στα χέρια Χριστιανών· τόσο πολύ απέχομε από το να πιστεύομε ότι είναι δυνατό να υποστούμε βλάβη από την επιβουλή εκείνων […] Η πίστη λοιπόν η δική μας έπαθε όλα αυτά, ενώ τα δικά σας δεν τα πολέμησε ποτέ κανείς γιατί δεν επιτρέπεται στους Χριστιανούς να καταστρέφουν την πλάνη με τρόπο αναγκαστικό και βίαιο, αλλά να φροντίζουν με την πειθώ και τη διδασκαλία και την πραότητα να οδηγούν τους ανθρώπους στη σωτηρία […] Αλλ' όμως, αν και απόλαυσε τόση ησυχία και δεν ενοχλήθηκε ποτέ από κανένα η πλάνη της ελληνικής [δηλ. ειδωλολατρικής] δεισιδαιμονίας, όμως από μόνη της έσβησε και παρήκμασε [...] Αν όμως πη κανείς, ότι και τώρα υπάρχουν πόλεις που παρουσιάζουν την ίδια δεισιδαιμονία ως προς την μανία των ειδώλων, κατά πρώτον αυτές που θ' αναφέρη είναι πολύ λίγες που μπορούν εύκολα να μετρηθούν»[4].

            Τι να πρωτοπεί κανείς για τη μαρτυρία αυτή του Χρυσοστόμου, η οποία περιγράφει το πανθομολογούμενο:

α) Κατηγορούν για βία τους Χριστιανούς οι βίαιοι ειδωλολάτρες που τελούν ανθρωποθυσίες, στις οποίες πολλές φορές θύτες είναι οι γονείς των μικρών τους παιδιών! Σε αυτή την κατάντια βρισκόταν ο ειδωλολατρικός κόσμος και άλλωστε, οι μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες ειδωλολατρών είναι μυριάδες στις αρχαίες και βυζαντινές πηγές.

β) Κατηγορούν για βία τους Χριστιανούς οι βίαιοι ειδωλολάτρες στους οποίους ο Χρυσόστομος καταλογίζει τους σκληρούς διωγμούς που υπέστησαν οι Χριστιανοί, χωρίς όμως να καταφέρουν να εμποδίσουν την εξάπλωση του Χριστιανισμού.

γ) Σε αυτούς που μιλούν για την δήθεν καταστροφή της αρχαίας γραμματείας από χριστιανούς (ξεχνώντας ότι οι ειδωλολάτρες ήταν που κατέστρεψαν τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας[5]), απαντά ο Χρυσόστομος ότι ακόμα και τα βιβλία που μέσα γράφουν κατά του χριστιανισμού, όσα δεν χάθηκαν από την αδιαφορία των ίδιων των ειδωλολατρών, θα τα βρει κανείς να έχουν ΣΩΘΕΙ σε χέρια χριστιανών, διότι σε τίποτα το περιεχόμενό τους δεν μπορεί να βλάψει την πίστη του χριστιανού!

δ) Ο Χρυσόστομος μας θυμίζει πόσο διώχθηκε ο χριστιανισμός χωρίς παρ' όλ αυτά να σταματήσει να εξαπλώνεται. Ταυτόχρονα η ειδωλολατρία παρακμάζει και εξαφανίζεται χωρίς πίεση, διότι απαγορεύεται στον Χριστιανό να ασκεί βία για την αλλαγή της πίστης κάποιου. Χρειάζεται άραγε να θυμίσουμε σε αυτούς που αναζητούν τη βία στην επίσημη μαρτυρία της εκκλησίας, ότι «σε όλο το σώμα των ιερών κανόνων (αυτών, δηλαδή, που διατυπώθηκαν ή επικυρώθηκαν από οικουμενική σύνοδο) απουσιάζουν απολύτως κανόνες που να επιβάλλουν τον ‘εκχριστιανισμό’ των εθνικών»[6]; Ο Χρυσόστομος επίσης, συμφωνεί με τα πορίσματα της επιστήμης[7] που μας βεβαιώνουν ότι στα τέλη του 4^ου αιώνα οι Χριστιανοί ήταν η συντριπτική πλειοψηφία. Ο άγ. Ιωάννης, επιβεβαιώνει ότι ήδη στα 380 μ.Χ. οι πόλεις που ασπάζονται ακόμη την ειδωλολατρία είναι ελάχιστες.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν υπάρχει που να μην συμφωνεί ΑΚΡΙΒΩΣ με τα πορίσματα της επιστήμης. Για το θράσος που έχουν οι νέο-παγανιστές να λένε ακριβώς τα αντίθετα στα θύματά τους, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις φωνές που αμφισβητούν το χιτλερικό ολοκαύτωμα που συνέβη πριν από μόλις 60 χρόνια... Φανταστείτε λοιπόν το μέγεθος της κακοποίησης που μπορεί να υποστεί η ιστορία γεγονότων που συνέβησαν πριν από 16 αιώνες…

Συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα Πατερικά παραθέματα κατά της βίας:

 

Ιωάννης ο Χρυσόστομος #2

«Ουδείς γαρ ανάγκη γένοιτ' αν αγαθός»[8].

Δηλαδή:

«Κανείς δεν γίνεται καλός με τη βία».

 

Ιωάννης ο Χρυσόστομος #3

«Μηδενί δίδου πολέμου και μάχης αφορμήν, μη Ιουδαίω, μη Έλληνι»[9].

Που σημαίνει:

«Σε κανέναν μη δίνεις αφορμή για συγκρούσεις και φιλονικίες, είτε Ιουδαίο, είτε ειδωλολάτρη».

 

Ιωάννης ο Χρυσόστομος #4

«Ουκ εννοείς ότι ύβρις εστίν εις τον Θεόν, το αιτείν κατά των εχθρών τον Θεόν; [...] Ταύτα γαρ ποιών εις βάραθρον την οικείαν ωθείς σωτηρίαν»[10].

Δηλαδή:

«Δεν καταλαβαίνεις ότι είναι ύβρις προς τον Θεό το να του ζητάς πράγματα ενάντια στους εχθρούς σου; [...] Με τέτοιες πράξεις οδηγείς σε γκρεμό τη σωτηρία σου»

 

Όταν ο άγιος Ιωάννης δεν αποδέχεται από τον Χριστιανό ούτε καν να εύχεται το κακό του εχθρού του, φανταζόμαστε σε ποιο σημείο διαστροφής βρίσκονται τα λεγόμενα των νέο-παγανιστών κατά του Χρυσοστόμου…

[Απαραίτητη σημείωση για τον όρο "Έλλην"/"Ελληνικός": Δυστυχώς, μέσα από μια ακραία παραποίηση, οι σημερινοί αρχαιολάτρες αποκρύπτουν από τα θύματά τους ότι το «Έλλην» ή «Ελληνικός» στα Πατερικά κείμενα έχει ιδιωματική χρήση και σημαίνει απλώς τον ειδωλολάτρη! Φυσικά το κάνουν αυτό για να προσελκύουν οπαδούς, στους οποίους παρουσιάζουν τον παγανισμό του 4ου  αιώνα μ.Χ. ως κάτι το «ελληνικό», ενώ στην πραγματικότητα αποτελούσε ένα θολό μίγμα από πρακτικές και λατρείες από κάθε απίθανη γωνιά της Ανατολής! Με αποκαλυπτικό τρόπο, ο Γρηγόριος ο Νανζιαζηνός, καταγγέλλει τον Ιουλιανό ότι παρέλαβε τη θρησκεία των μυστηρίων από τους Θράκες, τις θυσίες από τους Χαλδαίους, την αστρολογία από τους Βαβυλώνιους, τη γεωμετρία από τους Αιγυπτίους, τη μαγεία από τους Πέρσες, την ονειρομαντεία από τους Τελμησείς και την οιωνοσκοπία από τους Φρύγες:  «...πόθεν σοι το μυείσθαι, και το μυείν, και το θρησκεύειν; Ου παρά Θρακών, και η κλήσις πειθέτω σε; Το θύειν δε ου παρά Χαλδαίων, είτ' ουν Κυπρίων; Το αστρονομείν δε ου Βαβυλώνιον; Το δε γεωμετρείν ουκ Αιγύπτιον; Το δε μαγεύειν ου Περσικόν; Την δε δι' ονείρων μαντικήν τίνων η Τελμησέων ακούεις; Την οιωνιστικήν δε τίνων; ουκ άλλων η Φρυγών, των πρώτων περιεργασαμένων ορνίθων πτήσίν τε και κινήματα; Και, ίνα μη μακρολογώ, πόθεν σοι το καθ' έκαστον; ουχ εν εξ εκάστων; ων πάντων εις ταυτό συνελθόντων, εν δεισιδαιμονίας συνέστη μυστήριον;» (PG 35, 644-645).

Αυτή η καταγγελία όχι μόνο μας πληροφορεί για το περιεχόμενο της ΔΗΘΕΝ «Πατρώας θρησκείας των Ελλήνων» που ήταν τελικά ένας ανατολίτικος αχταρμάς, αλλά είναι και η πιο τρανή απόδειξη ότι αυτό το θρησκευτικό συνονθύλευμα που αντιμετώπισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν το θεωρούσαν ΔΙΟΛΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟ/ΕΛΛΑΔΙΚΟ ώστε να έχουν οποιαδήποτε δικαιολογία να τους ονομάζουν «ανθέλληνες» οι σημερινοί παγανιστές!].

Πατερικά παραθέματα κατά της βίας, συνέχεια:

 

Βασίλειος ο Μέγας

«Και Θεώ τοίνυν ου το ηναγκασμένον φίλον, αλλά το εξ αρετής κατορθούμενον. Αρετή δε εκ προαιρέσεως, και ουκ εξ ανάγκης γίνεται. Προαίρεσις δε των εφ' ημίν ήρτηται».

Δηλαδή:

«Ο Θεός δεν αγαπά αυτό που γίνεται αναγκαστικά αλλά αυτό που κατορθώνεται με την αρετή. Η δε αρετή επιτυγχάνεται με την ελεύθερη προαίρεση, κι όχι με τον εξαναγκασμό. Η ελεύθερη προαίρεση ανήκει σ' αυτά που εξαρτώνται από μας»[11].

 

Ισίδωρος Πηλουσιώτης

«Ου γαρ βία και τυραννίδι, αλλά πειθοί και προσηνεία η των ανθρώπων σωτηρία κατασκευάζεται»

Που σημαίνει:

«Η σωτηρία των ανθρώπων δεν οικοδομείται με τη βία και την επιβολή, αλλά με την πειθώ και την προσήνεια»[12].

 

Ιωάννης ο Δαμασκηνός #1

«Η αρετή [...] είναι αιρετή και θελητή, επειδή κάνομε αυτοπροαίρετα και θεληματικά το αγαθό, κι όχι χωρίς να θέλομε και αναγκαστικά»[13].

 

Ιωάννης ο Δαμασκηνός #2

«Το γαρ βία γινόμενον ου καλόν ουδέ αρετή».

Που σημαίνει:

«Αυτό που γίνεται με τη βία ούτε καλό είναι ούτε και αρετή»[14].

Εκτός των παραπάνω, πως θα φαινόταν στους νέο-παγανιστές μια ακόμη διάψευσή τους για τα περί βιαιότητας -και ταυτόχρονα επαλήθευση των Πατέρων- από τον ίδιο τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Ιουλιανό, ο οποίος ομολογεί την αγιότητα των Χριστιανών;

«Είναι ντροπή […] τη στιγμή που οι ασεβείς Γαλιλαίοι ΤΡΕΦΟΥΝ κοντά στους δικούς τους ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, να στερούνται οι δικοί μας τη βοήθεια μας [...] Δεν είναι σωστό ν' αφήνουμε να συνεχίζουν τα ΚΑΛΑ μας ΕΡΓΑ άλλοι ζηλωτές»[15]!

Μετά απ’ όλ’ αυτά, ας θυμούνται μια για πάντα, όχι μόνο το γεγονός ότι οι Πατέρες προφανώς τάσσονται κατά της βίας, αλλά και ότι οι διωκόμενοι επί τρεις αιώνες Χριστιανοί, φρόντιζαν και έτρεφαν μέχρι και τους σφαγείς τους και το γνωρίζουμε αυτό με ομολογία του πιο φανατικού ειδωλολάτρη, του Ιουλιανού!

www.oodegr.com

Σημειώσεις

---

[1] Βλ. στις ιστοσελίδες της ΟΟΔΕ αυτό το δεσμό.

[2] Βλ. στον επίλογο του σχετικού άρθρου της ΟΟΔΕ, για τις αποδείξεις με πηγές και βιβλιογραφία, ότι μια πολύ σημαντική παράμετρος για την εξαφάνιση της ειδωλολατρίας ήταν η μακρά περίοδος θρησκευτικής αδιαφορίας των ειδωλολατρών.

[3] «Λόγος εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ιουλιανού», PG 50,537.

[4] «Λόγος εις τον μακάριον Βαβύλαν», κεφάλαια 1-3 [βλ. το πρωτότυπο στην PG 50,537 κ.ε.]. Η μετάφραση από το: Ιωάννης Χρυσόστομος, έργα #34 (σειρά Ε.Π.Ε.), «Λόγοι Δογματικοί-Πολεμικοί» (βιβλία Ζ΄-Ι΄), Πατερικαί εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 419-429.

[5] Βλ. το σχετικό άρθρο της ΟΟΔΕ με πηγές και βιβλιογραφία.

[6] Παπαθανασίου Θανάσης, «(Αυτο)Κριτική ερμηνεία της καταστροφής παγανιστικών ιερών από χριστιανούς» στο: περιοδ. «Σύναξη», τεύχ. 69 (Αθήνα 1999), σελ. 63.

[7] Βλ. Rodney Stark, «Η Εξάπλωση του Χριστιανισμού», Άρτος Ζωής, Αθήνα 2005, σελ. 20-30 και κυρίως 20-21.

[8] Ιω. Χρυσοστόμου, «Εις την προδοσίαν του Ιούδα», PG 49,377.

[9] Ιω. Χρυσοστόμου, «Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους», PG 60,611.

[10] Ιω. Χρυσοστόμου, «Περί του μη δημοσιεύειν τα αμαρτήματα των αδελφών, μηδέ κατεύχεσθαι των εχθρών», ια΄, PG 51,363.

[11] Μ. Βασιλείου, «Ότι ουκ εστιν αίτιος των κακών ο Θεός», PG 31,345B.

[12] Ισίδωρος Πηλουσιώτης, Επιστολαί Β΄, ρκθ΄, «Παύλω, περί Ιούδα του προδότου», PG 78,573B.

[13] Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «Λόγος ψυχωφελής και θαυμάσιος», στο: «Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών» (μτφρ. Αντώνιος Γ. Γαλίτης), τόμ. 2ος, εκδ. Δ΄, εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 307.

[14] Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «Κατά Μανιχαίων διάλογος», 32.

[15] Ιουλιανός, Επιστολαί, #84: «προς τον Αρσάκιο, αρχιερέα της Γαλατίας», μτφρ. στο: Ιουλιανός, Άπαντα #4 (σειρά «Οι Έλληνες» #277), Κάκτος, Αθήνα 1993, σελ. 275.277.