Του Γιάννη Σιδέρη
Συνεδριάζει την Τρίτη η Κ.Ο. του αμήχανου ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να συζητήσει τις εξελίξεις (δηλαδή τις αλλεπάλληλες ήττες από τον Μητσοτάκη) καθώς και την στάση που θα ακολουθήσει στο θέμα της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για το νέο του λάθος. Από ό,τι έχει δηλώσει, απαιτεί πάγωμα της ψήφισης του νομοσχεδίου για την ελληνοαμερικανική συμφωνία – αυτός που επεξέτεινε τις αμερικανικές βάσεις - έως ότου από αμερικανικής πλευράς δοθούν πρόσθετες εγγυήσεις στήριξης απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα!
Όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί - πέραν βέβαια του γεγονότος ότι αποπνέει νοοτροπία αναζήτησης«πάτρωνος», κάτι που δεν τιμά την Αριστερά (και μάλιστα από τους «φονιάδες των λαών Αμερικάνους»). Ο Ερντογάν - καθόλου απομονωμένος - είναι ο μεγάλος παίχτης της περιοχής. Συνομιλεί με τον Τραμπ (όχι με την υψηλή γραφειοκρατία των ΗΠΑ), και τους άλλους μεγάλους του πλανήτη, και δεν είναι δεδομένο ότι θα υποταχθεί στις παραινέσεις των ΗΠΑ υπέρ Ελλάδος -αν γίνονταν.
Μπορεί να ασκηθεί δικαιολογημένη κριτική στην κυβέρνηση (η στήλη την ασπάζεται) ότι βιάστηκε χωρίς εμφανή λόγο να συνάψει την συμφωνία άνευ διεξοδικής διαπραγμάτευσης. Όμως ενδεχόμενο πάγωμα της συμφωνίας εμπεριέχει τη δυναμική να δημιουργήσει ντόμινο που θα επιφέρει δυσάρεστες συνέπειες. Μια από αυτές η πιθανή καθυστέρηση της αναβάθμισης των F -16, ζωτικής σημασίας για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων.
Θεωρητικά οι δύο συμφωνίες, αυτή των βάσεων και εκείνη των αεροσκαφών, δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Η αναβάθμιση αφορά εμπορική συμφωνία με ιδιωτική αμερικανική εταιρία, την Lockheed.
Όμως με την ιδιωτική εταιρία ήταν και η σύμβαση της Τουρκίας για την αγορά των F-35. Παρόλα αυτά η αγορά πάγωσε, ως αντίποινα στην αγορά από την Άγκυρα του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-400. Όπερ σημαίνει ότι τέτοιες εμπορικές συμφωνίες δεν έχουν εμπορική αυτονομία. Είναι δέσμιες γεωστρατηγικών σκοπιμοτήτων. Στο ρευστό, και ίσως σύντομα φλεγόμενο τοπίο της ΝΑ Μεσογείου, δεν έχουμε την πολυτέλεια να … «κρατάμε μούτρα» σε κάποιον που δεν «μας παίζει», όταν διακινδυνεύουμε τον εξοπλισμό της χώρας.
Καλή η διπλωματία, καλές οι συμμαχίες, αλλά στο τέλος θα βρεθείς μόνος σου, με τα όπλα που διαθέτεις, απέναντι στον εχθρό – και προς λύπιν των διεθνιστών αριστερών τε και φιλελεύθερων, εχθροί υπάρχουν, όχι γιατί το ( και τους) επιλέγεις εσύ, αλλά γιατί σε επιλέγουν αυτοί.
Γαϊτανάκι αποτυχιών
Ο Νίκος Φίλης προσπάθησε να ρίξει βάλσαμο στη νέα πληγή του ΣΥΡΙΖΑ, που αναγκάστηκε εκών άκων να συναινέσει στο πρόσωπο τη νέας Προέδρου της Δημοκρατίας κας Σακελλαροπούλου, λέγοντας ότι η κυβέρνηση επέλεξε Πρόεδρο από την «πολιτισμική Αριστερά». Ωστόσο η επιλογή αυτή αφήνει το κόμμα του έκθετο, αφού καθότι αριστερό επέμενε εμμονικά, και άνευ ιδεολογικής αιτιολόγησης, στον απερχόμενο Πρόεδρο ο οποίος προέρχεται από την πολιτική και πολιτισμική Δεξιά.
Η ήττα αποτελεί χρονικά τον τελευταίο κρίκο στην αλυσίδα των αλλεπάλληλων αποτυχιών που έχει υποστεί ο Τσίπρας στην σύγκρουση με τον Μητσοτάκη ( Ευρωεκλογές, Περιφερειακές, Δημοτικές), και συνεχίστηκαν με τις Εθνικές.
Στην συνέχεια σύρθηκε ηττημένος να ψηφίσει το νόμο για την ψήφο των αποδήμων. Η ήττα ήταν στρατηγική, γιατί ενώ το ΚΚΕ έθεσε τους όρους του με αποτέλεσμα να μπολιάσει με το στίγμα του το νόμο, η αξιωματική αντιπολίτευση ήταν ανύπαρκτη. Σε λίγες ημέρες έρχεται νέα ήττα με τον εκλογικό νόμο, που θα καταστήσει άχρηστο αυτόν της απλής αναλογικής.
Είναι σωστή η ερμηνεία που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Τσίπρα να έχουν υποβαθμίσει τον Μητσοτάκη σε σημείο αυτοκτονικό. Βοήθησαν και όσοι παραδόξως νόμιζαν ότι πιάνει πουλιά στον αέρα και έχει τον Μητσοτάκη για μπρέκφαστ (ζηλευτή ευθυκρισία!).
Συμβάλει και η «κυτταρική» κληρονομιά των αριστερών που τους έχει πείσει ότι αυτοί είναι το μέλλον, αφού νομοτελειακά θα έρθει η νίκη (έτσι κι αλλιώς «η γη θα γίνει κόκκινη», πίστευαν έως την εκκωφαντική κατάρρευση του «υπαρκτού»).
Δεν έχουν συνείδηση ότι δεν βρίσκονται στην προ του 2015 εποχή τότε που ό,τι έλεγαν γινόταν πιστευτό. Δεν υποτίμησαν μόνο τον Μητσοτάκη. Επιπροσθέτως δεν κατανόησαν ότι άλλαξε η εποχή. Κάποτε η μη ψήφιση της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας θα φαινόταν ως γενναία αντίσταση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Τώρα θα φανεί σαν την ανεύθυνη πράξη ενός κόμματος που αδυνατεί να κατανοήσει το τοπίο που μας περιβάλει, και εξ αυτού καθίσταται επικίνδυνο λόγω αφελείας.
https://www.liberal.gr/politics/to-neo-lathos-tou-etoimazei-o-suriza/282800
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου