Τουρκική προέλαση, ηγέτες που δεν έχουν απαντήσεις και πολιτικοί που πουλούν μεταξωτές κορδέλες

Άριστος Μιχαηλίδης    

Την προέλαση του κατοχικού στρατού στα Στροβίλια την ξεχάσαμε 18 ολόκληρα χρόνια. Και ας μας το θύμιζε ο Πάμπος Βάσιλας κάθε τόσο με τα ρεπορτάζ του. Ο μόνος δημοσιογράφος, που μετέφερε συχνά από εκεί την τραγωδία των λίγων ξεχασμένων οικογενειών. Κι ας επαναλαμβάνουν όλα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας ότι οι τουρκικές δυνάμεις πρέπει να αποκαταστήσουν το στάτους κβο που υπήρχε πριν από το 2000. Τώρα, το στάτους κβο παραβιάστηκε περισσότερο. Ο στρατός κατοχής εγκλώβισε οικογένειες, αλλά και μερικά σπίτια που είναι σε Νεκρή Ζώνη εποικίστηκαν από τουρκικές οικογένειες. Οι κάτοικοι ζητούν βοήθεια από το κράτος τους. Και το κράτος δηλώνει ουσιαστικά αδυναμία να ανταποκριθεί. Συνεργάζεται, λέει, με την Ουνφικύπ. Η οποία παρακολουθεί από μακριά. 
Όπως και οι Βρετανοί, μια και τα Στροβίλια είναι στα όρια των Βάσεων. Κι ακόμα πιο προκλητικά αυτοί εκδίδουν και ανακοινώσεις για να καλύψουν τους Τούρκους. Μετακίνησαν, λένε, οι ίδιοι κάποια εμπόδια για σκοπούς ελέγχου του λαθρεμπορίου, αλλά οι κάτοικοι δεν επηρεάζονται.
Ξέρουν, βέβαια, ότι η δική τους ενέργεια δεν έχει σχέση με τις ενέργειες των Τούρκων. Πετάγονται στη μέση, όμως, να θολώσουν τα νερά ολοπρόθυμοι να ξεπλύνουν την τουρκική θρασύτητα. Που, τελικά, δεν συμβαίνει μόνο στα Στροβίλια, αλλά σε όλη τη γραμμή αντιπαράταξης, όπου οι Τούρκοι δημιουργούν νέα τετελεσμένα στον έλεγχο της Νεκρής Ζώνης, χωρίς να αντιδρά κανένας. Στη Δένεια στήνουν πολυβολεία, στον Αστρομερίτη στήνουν νέες πιο προωθημένες σκοπιές, στην Πύλα κάνουν βόλτες αξιωματικοί του κατοχικού στρατού… Και η Σπέχαρ θέλει, λέει, να βοηθήσει τις επαφές των δυο κοινοτήτων…
Το πιο απογοητευτικό είναι άλλο. Είναι που μέσα σε όλα αυτά και στα άλλα, οι ηγέτες μας δεν έχουν απαντήσεις. Και αντί να σιωπήσουν και να ομολογήσουν ανικανότητα, στήνουν σενάρια και αμπελοφιλοσοφίες όχι για να απαντήσουν και να δώσουν λύσεις, αλλά για να στρέψουν κι αυτοί την πίεση στους Ελληνοκύπριους. Αυτό, που συμβαίνει στα Στροβίλια, μας λένε, είναι για να δούμε τι θα συμβεί αν αποχωρήσει η Ουνφικύπ. Και τι θα κάνουμε εμείς γι΄ αυτό; Μα, να λύσουμε το Κυπριακό. Όπως μας λένε όποτε αδυνατούν να δώσουν απαντήσεις και να μας προστατεύσουν. Μπροστά στις απειλές, για παράδειγμα, τουρκικών γεωτρήσεων εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Μόνο με τη λύση, λένε, θα αντιμετωπιστούν όλα αυτά. Ποια λύση, δηλαδή; Αυτήν, που ούτε οι οπαδοί της όποιας λύσης δεν μπορούν να πετύχουν; Αυτήν, που απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο με τη δική τους πολιτική; Με την πολιτική, που δεν πέτυχε τίποτε άλλο παρά μόνο να μας φέρει στο παρά ένα της οριστικής διχοτόμησης; Εκτός κι αν ξεχάσαμε ότι είναι η δική τους άνευ ορίων διαλλακτική πολιτική, του ενθουσιώδους ναιναικισμού, που μας έφερε στα σημερινά αδιέξοδα. Να προελαύνει ο κατοχικός στρατός μέσα στο 3% της Νεκρής Ζώνης, που η Κυπριακή Δημοκρατία πρόσφερε στην Ουνφικύπ και οι ηγέτες μας να μιλούν λες και είναι άλλοι που έχουν την ευθύνη. Να εισβάλλουν τα τουρκικά πλοία στην ΑΟΖ και οι ηγέτες μας να παραδίδουν φιλοσοφημένα μαθήματα συνδιαλλαγής και ειρηνικής συμβίωσης. Ως πότε;
Υ.Γ. Τότε, που το κλίμα ήταν εύφορο και οι ζίζυροι τραγουδούσαν τη λύση που ερχόταν, ο Δημήτρης Δημητρίου, βουλευτής και εκπρόσωπος Τύπου του κυβερνώντος κόμματος, έγραψε για την αφεντιά μου ότι είμαι απ΄ αυτούς «που δεν πίστωσαν ούτε λεπτό την νέα αυτή προσπάθεια». Φυσικά, εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι. Έγραφε και το εξής: «Τι θα γίνει όταν με το καλό λύσουμε το κυπριακό; Τι θα κάνουν όλοι όσοι σήμερα αντιτίθενται; Όλοι όσοι σπέρνουν τον φόβο και τον πανικό, όλοι όσοι επιθυμούν διακαώς να παραμείνουμε όπως είμαστε γιατί έμαθαν να ζουν και να αναπνέουν από την ύπαρξη και μόνο του κυπριακού προβλήματος;» Τι να κάνω τώρα; Να του τρίψω στη μούρη και το «στρατηγικό στόχο» του Τσαβούσογλου και τα Στροβίλια και την πίστωση της νέας προσπάθειας, που απέδωσε τραγικά αποτελέσματα; Μα, κατάλαβαν τίποτε;

Φιλελεύθερος