Σεξουαλικός μακαρθισμός

Του Τηλέμαχου Χορμοβίτη. 
Δημοσιεύθηκε στο «Unfollow» του Δεκεμβρίου.
Μπορείς να βρεις πολλά πράγματα για να θαυμάσεις στην Αμερική, σίγουρα όχι όμως τις κρίσεις «ηθικού πανικού», στις οποίες υποκύπτει κατά καιρούς. Μετά το Σάλεμ του 17ου αιώνα, μετά τον Μακαρθισμό της δεκαετίας του 1950, σήμερα μία ακόμη υστερία έχει καταλάβει τις ΗΠΑ και έχει επεκταθεί –αν και σε πιο ήπια μορφή– και στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο: ο πανικός της σεξουαλικής παρενόχλησης.
Κανείς δεν αρνείται ότι κάποιες καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες πράγματι φαίνονται σοβαρές και με αυτές αναμφισβήτητα οφείλει να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη. Όμως όλη αυτή η εκστρατεία τείνει να εξελιχθεί σε ένα κανονικό κυνήγι μαγισσών, που θυμίζει άλλες σκοτεινές εποχές. Στα λαϊκά δικαστήρια των social media τα όρια μεταξύ κακοποίησης, παρενόχλησης και φλερτ θολώνουν επικίνδυνα, άνθρωποι που μπορεί να έκαναν απλά κάποιο χοντροκομμένο σχόλιο για το στήθος μιας γυναίκας τσουβαλιάζονται με πραγματικούς βιαστές,
υπολήψεις σπιλώνονται χωρίς στοιχεία, το τεκμήριο της αθωότητας πάει περίπατο, άνδρες χάνουν τις δουλειές τους επειδή φλέρταραν λίγο πιο τολμηρά, ενώ ήδη στη Μ. Βρετανία είχαμε και την πρώτη αυτοκτονία ενός βουλευτή των Εργατικών.
Το σκηνικό, όμως, για να φτάσουμε στη σημερινή υστερία έχει στηθεί εδώ και χρόνια. Η εκστρατεία κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης έχει τις ιδεολογικές της ρίζες στον αριστερίστικο ριζοσπαστικό φεμινισμό, που, όπως και τα άλλα «πολιτικά ορθά» κινήματα, εμφανίστηκε στα αμερικάνικα πανεπιστήμια τη δεκαετία του 1970 και τα επόμενα χρόνια κυριάρχησε στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στα ΜΜΕ ολόκληρης της Δύσης. Για να καταλάβετε καλύτερα την κοσμοθεωρία και τη νοοτροπία αυτού του κινήματος, πάρτε μια γερή δόση «πολιτισμικού μαρξισμού», όπου οι άνδρες έχουν τον ρόλο των «κακών κεφαλαιοκρατών» και οι γυναίκες τον ρόλο της «καταπιεσμένης εργατικής τάξης» και προσθέστε μπόλικο αγγλοσαξονικό προτεσταντισμό και την παραδοσιακή του τάση για «ηθικές σταυροφορίες». Το μείγμα είναι εκρηκτικό όχι μόνο για τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας, αλλά και για την ίδια την κοινή λογική. Ο φεμινισμός αυτού του είδους μικρή σχέση έχει με τον αγώνα των γυναικών για νομική ισότητα, που χαρακτηρίζει τον κλασικό φεμινισμό. Αντίθετα, πρόκειται για ένα ιδεολογικό ρεύμα που βλέπει τον άνδρα σαν εχθρό των γυναικών, στον μόνιμο ρόλο του θύτη και καταπιεστή του γυναικείου φύλου. Και ένα φαινόμενο τόσο περίπλοκο, όπως το σεξ, υποβιβάζεται απλοϊκά σε μια σχέση εξουσιαστή (που φυσικά είναι πάντα ο άνδρας) και εξουσιαζόμενου (που είναι πάντα η γυναίκα). Έτσι, όλοι οι άνδρες είναι εν δυνάμει βιαστές. Και αν κατηγορηθούν και κάποιοι αθώοι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όπως έγραψε και η δημοσιογράφος Έμιλι Λίντιν: «Aν πληγεί η υπόληψη κάποιων αθώων ανδρών κατά τη διάρκεια του ξηλώματος της πατριαρχίας, αυτό είναι ένα τίμημα που είμαι απολύτως πρόθυμη να πληρώσω» (βέβαια το τίμημα δεν θα το πληρώσει η κυρία Λίντιν, αλλά αυτό είναι μάλλον λεπτομέρεια). Στα αμερικάνικα πανεπιστήμια, φυτώρια της «πολιτικής ορθότητας» και του trendy δικαιωματισμού, είδαμε, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, σε μικρογραφία αυτό που ζούμε σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκεί, οι έννοιες του βιασμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης διευρύνθηκαν απεριόριστα και τα όρια μεταξύ τους έγιναν πολύ ρευστά (όχι, μια βραδιά σεξ για την οποία έχεις μετανιώσει δεν είναι βιασμός! Ένα κοίταγμα ή ένα αστείο δεν είναι σεξουαλική παρενόχληση!), το τεκμήριο της αθωότητας καταργήθηκε για να αντικατασταθεί με το «ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου», τα πανεπιστημιακά όργανα έχασαν κάθε αντικειμενικότητα και αμεροληψία, ευνοώντας προκλητικά τις γυναίκες καταγγέλλουσες, ενώ πολλοί καθηγητές και φοιτητές κατηγορήθηκαν άδικα, διασύρθηκαν, έχασαν τις δουλειές τους και αποβλήθηκαν από τα πανεπιστήμια για να δικαιωθούν εκ των υστέρων από τη Δικαιοσύνη.
Παρότι, όμως, αυτή η εκστρατεία παρουσιάζεται σαν μια σταυροφορία για τα γυναικεία δικαιώματα, στην πραγματικότητα υποτιμάει βαθύτατα τις ίδιες τις γυναίκες και αποτελεί απειλή για τη γυναικεία απελευθέρωση. Ξεχάστε τους αγώνες του φεμινισμού για ισότητα των δύο φύλων, ξεχάστε το πρότυπο της ανεξάρτητης δυναμικής γυναίκας που αντιμετωπίζει τους άνδρες στα ίσια, ξεχάστε τα κηρύγματα περί σεξουαλικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ’60. Στον νέο κόσμο του «πολιτικά ορθού» φεμινισμού, οι γυναίκες είναι αιώνια θύματα, μονίμως ευάλωτες, αγνές και ανυπεράσπιστες, υπό τη συνεχή απειλή των ανδρών και των… άνομων ορέξεών τους. Ένα πείραγμα στον δρόμο είναι ικανό να πληγώσει ανεπανόρθωτα τον εύθραυστο ψυχισμό τους. Ένα έντονο φλερτ μπορεί να προσβάλλει κατάφωρα την αξιοπρέπειά τους. «Συνέχεια αισθανόμουν ότι βαλλόμουν και ότι ανά πάσα στιγμή υπήρχε μια επίθεση πάνω μου σε διάφορα επίπεδα», δήλωσε μια «ποιοτική» ελληνίδα ηθοποιός πριν από κάποια χρόνια και, όπως μας λέει, αυτό της συνέβη επειδή οι άνδρες της έκαναν κομπλιμέντα για την εμφάνισή της! Καθηλωμένες σε μια μόνιμη παιδική ηλικία, χρειάζονται ειδική προστασία όλο το 24ωρο, μόνο που τώρα τον ρόλο του προστάτη των γυναικών δεν θα τον έχει ο πατέρας ή ο σύζυγος, αλλά το πανταχού παρόν «κράτος-πατερούλης», που με νόμους θα προστατεύσει τη γυναίκα από την πατριαρχική κοινωνία και τους κινδύνους της. ( Ήδη ο Εμανουέλ Μακρόν –ο μέγας μεταρρυθμιστής!– αφού έλυσε όλα τα άλλα προβλήματα της Γαλλίας αποφάσισε να ποινικοποιήσει το… καμάκι! Σύμφωνα με το νομοσχέδιο που ετοιμάζει η φεμινίστρια υφυπουργός Ισότητας Μαρλέν Σαπά, «θα απαγορεύεται στους άνδρες να ακολουθούν γυναίκες και να ζητούν κατ’ επανάληψη τον αριθμό του τηλεφώνου τους», ενώ τα πρόστιμα θα φτάνουν μέχρι και τα 5.000 ευρώ!).
Αν το καλοσκεφτείς, η εικόνα που καλλιεργεί ο ριζοσπαστικός φεμινισμός για τις γυναίκες δεν είναι και πολύ διαφορετική από αυτήν που επικρατούσε για το γυναικείο φύλο την εποχή του… κρινολίνου και της βικτωριανής ηθικής, πολύ πριν από τις φεμινιστικές κατακτήσεις και τη σεξουαλική απελευθέρωση. Και παρότι ξεκινούν από διαφορετική βάση, ο βαθιά αντισεξουαλικός «προοδευτικός» φεμινισμός και η θρησκόληπτη Άκρα Δεξιά μοιάζουν να μοιράζονται τον ίδιο πουριτανισμό, την ίδια σεμνοτυφία και τον ίδιο αυταρχισμό. Μην εκπλαγείτε, λοιπόν, αν αυτό το κλίμα παράνοιας και σεξουαλικού μακαρθισμού φέρει τελικά μια ραγδαία συντηρητικοποίηση στις σχέσεις των δύο φύλων, αφού οι άνδρες δεν θα τολμάνε να πλησιάσουν μια γυναίκα εξαιτίας του φόβου πως οποιαδήποτε κίνησή τους μπορεί να παρερμηνευθεί. Και η ειρωνεία είναι ότι αυτό δεν θα έρθει ως «επίτευγμα» κάποιων υπερσυντηρητικών κύκλων, αλλά των, υποτίθεται, προοδευτικών υπερασπιστών των γυναικείων δικαιωμάτων!
Και κάτι ακόμη: θύμα αυτής της υστερίας μπορεί να πέσει καθένας, ακόμη και εκείνοι που την υποθάλπουν. Μην ξεχνάμε πως οι περισσότερες καταγγελίες έχουν γίνει εναντίον «προοδευτικών» ηθοποιών του Χόλιγουντ, liberal δημοσιογράφων, πολιτικών φίλων της Χίλαρι Κλίντον και κεντροαριστερών πολιτικών. Όλων αυτών, δηλαδή, που τόσα χρόνια παπαγάλιζαν κάθε ανοησία του ριζοσπαστικού φεμινισμού και δήλωναν σοκαρισμένοι και αηδιασμένοι με το “grab them by the pussy” του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτό δεν δείχνει μόνο την υποκρισία τους, αλλά και ότι στην πραγματικότητα ο «πολιτικά ορθός» φεμινισμός είναι μια ιδεολογία τόσο αποστειρωμένη, τόσο κόντρα στην ίδια την ανθρώπινη φύση, που είναι αδύνατον ακόμη και για τους υποστηρικτές του να ακολουθήσουν τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής που απαιτεί. Ακόμη και η ηθοποιός Λένα Ντάναμ, που καβάλησε τη μόδα του #ΜeToo, πάντα έτοιμη να κατηγορήσει όλους τους άνδρες για σεξισμό, όταν δήλωσε ότι οι κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση εναντίον ενός σεναριογράφου είναι άδικες, λιντσαρίστηκε διαδικτυακά από τους μέχρι τότε θαυμαστές της (ή καλύτερα από τα «τέρατα» που η ίδια δημιούργησε). Γιατί στον κόσμο του «πολιτικά ορθού» δικαιωματισμού είναι πολύ εύκολο να μετατραπείς εν μια νυκτί από δικαστής σε κατηγορούμενο, από κυνηγός σε θήραμα. Μια λάθος λέξη, μια λάθος κίνηση, ένα αστείο ή μια σπάνια έκλαμψη λογικής είναι αρκετά για να βρεθεί κάποιος ακόμη πιο «αντιρατσιστής», ακόμη πιο «προοδευτικός», ή με λίγα λόγια ακόμη πιο παλαβός από σένα, που θα ανιχνεύσει τον βαθιά κρυμμένο σεξισμό σου και σαν ιεροεξεταστής θα σε δικάσει, θα σε διασύρει, θα σε καταστρέψει και κυρίως θα σε κηρύξει έκπτωτο του «πολιτικά ορθού» φεμινιστικού παραδείσου.
Δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί και λοιποί «ειδικοί» προσπαθούν να μας πείσουν πως μια γυναίκα σήμερα, από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθεί, ζει μια πραγματική κόλαση και πέφτει συνέχεια θύμα βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης. Βέβαια, όποιος ζει στη Δύση του 2017 και όχι στη Σαουδική Αραβία καταλαβαίνει αμέσως ότι αυτή η εικόνα μπορεί να είναι ωραίο υλικό για δακρύβρεχτες ταινίες του Χόλιγουντ, αλλά ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Κοιτάξτε στον περίγυρό σας, κοιτάξτε στον χώρο εργασίας σας, κοιτάξτε στην οικογένειά σας. Το ξέρετε κι εσείς καλά ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανδρών δεν είναι βιαστές, ούτε παρενοχλούν σεξουαλικά γυναίκες. Η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών δεν έχει βιαστεί, ούτε έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά από άνδρες. Ας το έχουμε αυτό στο μυαλό μας και ας βάλουμε όλη αυτή την ιστορία στις σωστές της διαστάσεις, μακριά από τις υστερίες και την εύκολη θυματοποίηση. Αν μη τι άλλο, το να συζητάμε τόσους μήνες για το αν ο Μπεν Άφλεκ έπιασε το μπούτι της Ούμα Θέρμαν –τυχαία τα ονόματα!– αποτελεί προσβολή για τα θύματα των πραγματικών βιασμών.