Ο Άγιος Εύπλους στη Θράκη

Τα δύο ομώνυμα εκκλησάκια στην Αλεξανδρούπολη και στην Αίνο

Του Ιωάννη Μιχαλακόπουλου από την Ρήξη φ. 145
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, ο ανώνυμος διαβάτης που είχε την τύχη να περάσει από την παραλία της πανέμορφης Αλεξανδρούπολης, σίγουρα θα πρόσεξε ένα τερπνό παρεκκλήσιο που βρίσκεται εκεί, στου …λιμανιού την άκρη. Είναι αφιερωμένο στον Άγιο Εύπλου, ο οποίος έζησε και μαρτύρησε στην Κατάνη της Σικελίας επί Διοκλιτιανού (3ος μ.Χ. αιώνας), ενώ η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία μας στις 11 Αυγούστου. Η κατασκευή του συγκεκριμένου ναΐσκου έλαβε χώρα το 1998, όμως οι ρίζες της σχετικής ιστορίας φθάνουν πολύ βαθύτερα στον χρόνο, αλλά και στις καρδιές των Θρακιωτών (και όχι μόνο…).

Στις ακτές της Ανατολικής Θράκης, υπό τουρκική διοίκηση, πλησίον των εκβολών του ποταμού Έβρου, βρίσκεται η προομηρική πόλη της Αίνου, η οποία έχει συνδέσει την ύπαρξή της με τη ναυτοσύνη. Από αρχαιοτάτων χρόνων, αυτή η θρακοπελάγια νύμφη, η «Αιολίδα πόλη» (κατά τον Ηρόδοτο) αποτέλεσε –με τον λιμένα της– γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ της Θράκης και των πόλεων στα μικρασιατικά παράλια του Αιγαίου, στην Προποντίδα και στον Εύξεινο Πόντο. Κατά τη βυζαντινή περίοδο, ο Ιουστινιανός ανακαίνισε τους καστρόπυργους και τα τείχη της πόλης, καθιστώντας την πανταχόθεν «δυσπόρθητη». Στις αρχές του 19ου αιώνα, η Αίνος αριθμούσε 8.000 κατοίκους και είχε 300 καράβια ιστιοφόρα, μικρά και μεγάλα, τα οποία μετέφεραν ανά τη Μεσόγειο τη γεωργική παραγωγή από την εύφορη θρακιώτικη ενδοχώρα. Το γεγονός ότι ο Έβρος ήταν τότε πλωτός μέχρι την Αδριανούπολη συνέτεινε στην ανάπτυξη των ποτάμιων μεταφορών και στην ανάδειξη της Αίνου ως κέντρου διαμετακομιστικού εμπορίου της εποχής.
Το 1821, τον καιρό του μεγάλου εθνικού ξεσηκωμού, στη θάλασσα και στη στεριά οι Αινίτες πολέμησαν ηρωικά στο πλευρό των λοιπών αλύτρωτων αδελφών Ελλήνων, καταβάλλοντας υψηλό φόρο αίματος. Ενδεικτικά, αναφέρονται κάποια ονόματα αγωνιστών, όπως του Χατζηαντώνη Βιζβίζη και της συζύγου του Δόμνας (με το μπρίκι τους, την «Καλομοίρα»), του Καπετάν Φραντζή Κούταβου και του γιου του Μαργαρίτη, του Γρηγόρη Κομνηνού, του Γιάννη Καραβέλα και του Βασίλη Χριστοφόρου.
Εδώ και δέκα αιώνες, στη συνοικία του Κάτω Μαχαλά της Αίνου, κοντά στη λιμνοθάλασσα «Λαμπί» προβάλλει ο παλιός ναΐσκος του Αγίου Εύπλου, τον οποίο οι ευσεβείς και φιλακόλουθοι ντόπιοι αποκαλούσαν «Αγιανόπλου», θεωρώντας τον προστάτη των ναυτικών. Είναι αλήθεια ότι το λαμπρό αυτό αρχαιοελληνικό όνομα παραπέμπει ευθέως σε κάποιον που «εξασφαλίζει» καλούς πλόες (ευ + πλους).
Από καθαρά τεχνικής άποψης, ο ρυθμός του εν λόγω βυζαντινού παρεκκλησίου είναι σταυροειδής μετά τρούλου (διαστάσεις 8mΧ6,6m), το πάχος της τοιχοποιίας έχει προσδιοριστεί στα 0,80m ενώ θεωρείται ιδιόμορφο το «δυσανάλογα» μεγάλο ύψος του τρουλίσκου (1,60m), το οποίο υιοθετήθηκε και κατά την ανέγερση του «νέου» («δίδυμου») Αγίου Εύπλου στην Αλεξανδρούπολη. Υπογραμμίζεται ότι οι τουρκικές αρχές συντηρούν τακτικά το ναϊδριο του «Αγιανόπλου», καθότι το έχουν μετατρέψει σε τουρμπέ (μνήμα – μαυσωλείο οθωμανικό) του καπουδάν πασά (ναυάρχου) Χας Γιουνούς Μπέη ο οποίος, ως επικεφαλής της οθωμανικής αρμάδας, κατέλαβε την Αίνο το 1457, και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκε (!) από τον σουλτάνο πάνω στην ίδια του τη ναυαρχίδα. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι το συγκεκριμένο γραφικό εκκλησάκι είναι ο μοναδικός ορθόδοξος ναός στην ευρύτερη περιοχή που παραμένει ως έχει, ενώ από τους υπόλοιπους (όπως η Αγία Σοφία, η Αγία Κυριακή, η Παναγία «Χρυσοπηγή», η Παναγία Κεχαριτωμένη, οι Τρεις Ιεράρχες) δεν υπάρχουν πια παρά μόνον χαλάσματα.
Τέτοια λοιπόν μοίρα (βαριά) επιφύλαξε ο «άγνωστος γεωγράφος των πεπρωμένων» για αυτούς τους συνονόματους «δίδυμους πύργους» της Ορθοδοξίας και του πολύπαθου ακριτικού ελληνισμού. Θα στέκουν ένθεν κι ένθεν του Έβρου εκεί που αυτός γίνεται ένα με το Αιγαίο προσπαθώντας να αγγίξει τη μυστικιστική κι απόκοσμη Σαμοθράκη. Καθένας από τους δύο ποταμοφύλακες θα σιγοψιθυρίζει τους δικούς του πολλαπλούς συμβολισμούς σε εκείνους που μπορούν ακόμα να ακούσουν…
Ο Εύπλους της Αίνου θα αποτελεί έναν «λώρο» που μας ενώνει με το ζωογόνο παρελθόν και την πλούσια τοπική Ιστορία… το Κάστρο το παλιό, τους πύργους, τα «αλλοκαιρινά» ιερά Προσκυνήματα, τους ευρηματικούς και πρόσχαρους τσουκαλάδες, τις εύγευστες «καβουρόπιττες», αλλά και τα θαλερά καράβια που πηγαινοέρχονταν για αιώνες στο λιμάνι αυτής της «θρακιώτικης Κερύνειας»!
Ο «Αλεξανδρουπολίτης» Εύπλους θα είναι ένας «μίτος» που θα μας οδηγεί με θύμηση, τόλμη και ασφάλεια προς το αβέβαιο μέλλον…
Ανάμεσά τους, ο μυθολογικός «τρίκλωνος» ποταμός Ρόμβος -με την τόσο πλούσια βιοποικιλότητά του- προορίζεται διαχρονικά να ενώνει νοσταλγικά τις μνήμες, αλλά και να (δια)χωρίζει αυστηρά και αποτρεπτικά τις …εθνικές κυριαρχίες. Τέλος, στα εβρίτικα νερά θα συνεχίσουν να καθρεπτίζονται δυσδιάκριτα οι «Πενταδάκτυλοι» και τα «Κιμιντένια», που ορθώνονται (καλά κρυμμένα) μέσα στην καρδιά κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου…
Πηγές:
Ακύλας Μήλλας, «Προποντίδα, μια θάλασσα της Ρωμιοσύνης», Αθήνα 1992.
ainites.gr («Σύλλογος Ελληνομουσείον Αίνου», αποθετήριο κειμένων – άρθρων με πλούσια θεματολογία Θρακικού κυρίως ενδιαφέροντος).
Αχ. Θ. Σαμοθράκης, «Η Αίνος και αι εκκλησίαι της», Θρακικά, τ. 19, Αθήνα 1944.
Ναυτική Ελλάς, τ. Ιουνίου 2018.


 http://ardin-rixi.gr/archives/208881