Κύπρος: «Βοήθα, καλέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας»

Σκηνές ροκ στον λεγόμενο «ενδιάμεσο χώρο» – Επιστολές και υποψηφιότητες

του Αλέκου Μιχαηλίδη

Ομολογουμένως, υπήρξε ενθαρρυντική η προσπάθεια των πέντε κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών, Κίνημα «Αλληλεγγύη», Κίνημα Οικολόγων) για μια κοινή πορεία ενάντια στα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ) και στην πολιτική του προέδρου Αναστασιάδη, κυρίως όσον αφορά στο Κυπριακό. Έγιναν κοινές εκδηλώσεις και φαινόταν πως το πράγμα κυλά προς μια ωραία κατεύθυνση, προς τις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν στις 18 και στις 25 Φεβρουαρίου 2018. Πως τα πέντε κόμματα θα χρησιμοποιούσαν το συνολικό ποσοστό των βουλευτικών εκλογών (36,73%) και θα έμπαιναν στη μάχη με έναν κοινό υποψήφιο και μια κοινή διακήρυξη.
Όμως, όπως συμβαίνει συνήθως στο νησί, μαύρα σύννεφα κάλυψαν την προοπτική της αναίμακτης συνεννόησης των πέντε πολιτικών αρχηγών (Νικόλας Παπαδόπουλος, Μαρίνος Σιζόπουλος, Γιώργος Λιλλήκας, Ελένη Θεοχάρους, Γιώργος Περδίκης). Αφενός γιατί η συζήτηση ξεκίνησε
ανάποδα, δηλαδή από το ποιος θα είναι υποψήφιος. Αφετέρου γιατί το Κυπριακό έμεινε στάσιμο εξαιτίας της ακραίας πολιτικής του κατοχικού ηγέτη και της Άγκυρας πριν το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου. Και με αφορμή αυτή την κατάσταση, ο Νίκος Αναστασιάδης και ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, βρήκαν την ευκαιρία να αξιώσουν πατριωτικά παράσημα, αναπολώντας και επαναφέροντας ταυτόχρονα τις ψυχροπολεμικές έριδες με το μέχρι πρότινος συμπολιτευόμενο ΑΚΕΛ.
Και εφόσον η φωτιά του Κυπριακού υποχώρησε τόσο μετά τη διεθνή διάσκεψη της Γενεύης και τη γιγάντωση της τουρκικής αδιαλλαξίας, όσο και δήθεν μετά την τροπολογία της κυπριακής βουλής για τον εορτασμό του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, βρέθηκε το κενό για να αρχίσει η προεδρολογία και ο προεκλογικός πυρετός, με μοναδική υποψηφιότητα εκείνη του Γιώργου Λιλλήκα, πράγμα που επικύρωσε η Ανώτατη Σύγκλητος της Συμμαχίας Πολιτών στις 12 Μαρτίου. Εν τω μεταξύ είχαν πραγματοποιηθεί συναντήσεις μεταξύ των ηγετών των αντιπολιτευτικών κομμάτων, συνήθως με πρωτοβουλία του Νικόλα Παπαδόπουλου, προέδρου του ΔΗΚΟ. Και είχε φανεί (άμεσα ή έμμεσα) πως η αναγκαιότητα της συμπόρευσης γινόταν αντιληπτή από όλους.
Αυτά μέχρι την Τρίτη, 28 Μαρτίου. Εκείνη τη μέρα, επιστολές ένθεν και ένθεν έδειξαν πως τα πέντε κόμματα δεν έχουν ούτε τη μίνιμουμ κοινή προσέγγιση για να συναντηθούν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Υποψηφιότητες, προτάσεις, αυτοπροτάσεις, φιλοδοξίες, βάρυναν το κλίμα και έδειξαν πόσο δύσκολη είναι τελικά μια συνεννόηση πριν βρεθεί ο κοινός υποψήφιος. Πόσο δύσκολο είναι να εδραιωθεί η αντίληψη πως, ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που θα αντιστρατεύεται τις υπόδουλες πολιτικές των ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, που θα επανανοηματοδοτεί την ανάγκη για απελευθέρωση και αυτοδιάθεση, που θα καθορίζει την πορεία μιας πολιτιστικής αναγέννησης και που θα ζητά κοινωνική δικαιοσύνη, είναι αρκετό για να κινητοποιήσει και τον λαό προς την κατεύθυνση του «ενδιάμεσου χώρου», προς και πέρα από τις προεδρικές εκλογές.
Βέβαια, η ελπίδα (αν έζησε ποτέ σε αυτό τον τόπο) πεθαίνει τελευταία. Αν αντιληφθούν εγκαίρως ο Παπαδόπουλος, ο Σιζόπουλος, ο Λιλλήκας, η Θεοχάρους και ο Περδίκης πως οι (προσωπικές ή συλλογικές) διεργασίες τους δεν στεριώνουν μακριά από τις κόκκινες γραμμές του κυπριακού Ελληνισμού, ίσως να μπορεί να γίνει κάτι. Αν αντιληφθούν, επίσης, πως με μεσοβέζικες διακηρύξεις δεν μπορούν να νικήσουν τον ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και τον Νίκο Αναστασιάδη. Αν δεν τα αντιληφθούν, ίσως να πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται από τώρα (κι εμείς μαζί) την επόμενη πενταετία Αναστασιάδη ή το πώς θα σωθεί η χαμένη αξιοπρέπεια του κυπριακού Ελληνισμού που υποτιμάται ποικιλοτρόπως από το κατοχικό καθεστώς, την Τουρκία και τους διεθνείς παίχτες. Προλαβαίνουν, όμως, να συνέλθουν και να εγκαθιδρύσουν μια νέα και νικηφόρα στρατηγική, που θα ψηλώνει τον πήχη και δεν θα αναλώνεται σε εσωκομματικές διεργασίες, ή συνομιλίες με κατοχικούς ηγέτες, και θα δίνει στον κυπριακό λαό την πίστη πως μπορεί να αλλάξει η σκοτεινή αυτή κατάσταση; Θέλουν;