Δημοφάντης: Τι έλεγε ο Νίκος Ζαχαριάδης για την Ορθοδοξία;

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Τι έλεγε ο Νίκος Ζαχαριάδης για την Ορθοδοξία;

Επειδή το τελευταίο χρονικό διάστημα η Ορθόδοξος Εκκλησία δέχεται ασύμμετρες βαλές από τους πάσης φύσεως πολέμιους της θρησκευτικότητας κάποιων λαών, μεταξύ των οποίων και του ελληνικού λαού, ο οποίος σε μεγάλο ποσοστό πιστεύει στη Διδασκαλία του Ιησού Χριστού, ας δούμε τι υποστήριζε σε γραπτά του κείμενα όχι ένας συντηρητικός άνθρωπος, αλλά ένας κατ’ εξοχήν αριστερός ιδεολόγος, το ιστορικό –και ηγετικό- στέλεχος του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης!..

ΠΑΡΑ το γεγονός ότι ορισμένοι συμπατριώτες μας έχουν μια δική τους «ιδεολογική περπατησιά», εν τούτοις υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κατά βάθος πιστεύουν στο Θεό και στις Παραδόσεις της Εκκλησίας μας!..

Όποιος ανοίξει την εφημερίδα «Χριστιανική» της Πέμπτης 12 Ιανουαρίου 2006, όπου υπάρχει μία μακροσκελής "Ανοικτή Επιστολή" του Καθηγητού κ Σ. Π. Ζερβού προς τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Γεώργιο Παπανδρέου, για το θέμα Κράτους-Εκκλησίας, μεταξύ άλλων θα διαβάσει και τα εξής εκπληκτικά:

«Ας δούμε, τώρα, πώς αντιμετώπιζε την Ορθοδοξία, το 1945, ο τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Αυτός, που από νεαρός, πίστεψε στον Μαρξισμό-Λενινισμό, άφησε την οικογενειακή του οικονομική άνεση, έγινε εκούσια εργάτης, αγωνίστηκε ισόβια και ανυποχώρητα για τις πεποιθήσεις του, πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του (26 χρόνια) στις φυλακές (5 χρόνια στην τεταρτοαυγουστιανή Ελλάδα), τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως (4 χρόνια) και εξόριστος (17 χρόνια, από την μετασταλινική σοβιετική ηγεσία) στη Σιβηρία και, τελικά, δολοφονήθηκε, με εντολή της σοβιετικής ηγεσίας, την 1-8-1973.

Το 1991, ο γιος του και η κόρη του θα μπορέσουν να μεταφέρουν τον νεκρό του (που είχε μείνει αδιάλυτος) στην Ελλάδα. Θα θαφτεί στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Στον τάφο του, σύντροφοί του και στην σιβηριανή εξορία, θα μιλήσουν με παλλόμενη συγκίνηση, θαυμασμό και πνοή. Θα θυμήσουν ότι έλεγε: «Δεν μπορεί κάποιος να είναι καλός κομμουνιστής αν δεν είναι πρώτα καλός πατριώτης». Προσθέτω: Η πεποίθησή του αυτή εξηγεί το πώς τόλμησε, το πρωτοφανές για ηγέτη Κ. Κ. μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο και πριν απ' την ναζιστική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση, να στείλει την παλλόμενη πατριωτική επιστολή του της 31-10-1940 στον Λαό μας ».

Στην συνέχεια ο Καθηγητής κ Ζερβός μας θυμίζει ένα κύριο άρθρο του Ν. Ζαχαριάδη υπό τον τίτλο: «Ορθοδοξία», που εγράφη στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της 9ης Σεπτεμβρίου 1945 και το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε ότι:

«Το ξάπλωμα και η επικράτηση της Ορθοδοξίας στις χώρες της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς και στην Μικρασία και Μέση Ανατολή, ανταποκρίνεται ιστορικά στην αντίδραση που προκαλούσαν οι τάσεις για πνευματική, πολιτική και οικονομική επέκταση και επιβολή του δυτικού ρωμαϊκού κράτους και του καθολικισμού-παπισμού. Mα η επικράτηση αυτή δεν οφείλεται μονάχα σε αρνητικά αίτια. Έχει και θετικά βάθρα, γιατί χωρίς να παραγνωρίζουμε τις τοπικές και εθνικές ιδιομορφίες, η Ορθοδοξία ιδεολογικά-πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ’ έναν ιδεολογικό ψυχικό δεσμό, που ο Ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει «ανατολικό πνεύμα» και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα, άσχετα αν στα χρόνια εκείνα της μεσαιωνικής κατάστασης και του ασιατικού δεσποτισμού του Βυζαντίου κάνουν την εμφάνιση τους με μορφή θρησκευτικο-εκκλησιαστική.

Εδώ θα πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και η Χριστιανική θρησκεία γενικότερα, όπως την εκφράζει η Εκκλησία αυτή, παίξαν όχι μόνο στη Ρωσία μα και στα Βαλκάνια έναν προοδευτικό ρόλο τόσο σαν παράγοντας που διευκόλυνε και επιτάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντάς της ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο και σαν στοιχείο που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς κάτω από την οθωμανική τυραννία, συνέτεινε σημαντικά και ουσιαστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό τότε αγώνα παρά την αντίδραση και προδοσία που έκαναν σημαντικοί και σημαίνοντες παράγοντες και κορυφές της Ορθοδοξίας ιδιαίτερα στο Φανάρι. Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα που δείχνουν ότι ταγοί και απλοί στρατευόμενοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας πάλευαν και με το ντουφέκι στο χέρι στο πλευρό του λαού και ότι και μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε μπαρουταπαθήκες και λαϊκά φρούρια». (*)