Τα κυβερνητικά «άλλοθι», με ταξίδια στο χρόνο και τον χώρο- γεωγραφικό και πολιτικό
του Διονύση Ελευθεράτου
Ελάτε να θυμηθούμε παρελθόντες Ιούνηδες. Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 191 χρόνια, από τότε που ο Ιμπραήμ άφησε έρημη την Αργολίδα. Έπειτα από ένα δεκαήμερο θα έχουμε την 192η επέτειο της καταστροφής των Ψαρών. Και ρωτάμε: Όταν τα σκέφτεστε όλα αυτά, τολμάτε να θρηνείτε την απώλεια του Ελληνικού, που στο κάτω – κάτω το παίρνει ο Λάτσης για να το κάνει τσιμεντούπολη κι όχι κανένας Ιμπραήμ ή Χοσρέφ Πασάς, για να το κάψει;
Δεν περικλείονται σε εισαγωγικά τα προαναφερθέντα, διότι ούτε η κυρία Βαγενά (ολιγωρία;), ούτε άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τα εκστόμισε. Τα αναφέρουμε εμείς, ως λογική εξέλιξη της βαθύτατα ιστορικής «αναλυτικής – συγκριτικής» μεθόδου της βουλευτού, με την απορία γιατί το όλο πράγμα έμεινε στην αρχή. Δηλαδή στην αντιδιαστολή των 99 ετών του υπέρ-ταμείου ξεπουλημάτων με τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας. Στην καταλυτική διαπίστωση ότι η «λύση», την οποία εξασφάλισε η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι 4,04 φορές καλύτερη από εκείνη που...
πέτυχαν οι αδελφοί Ορλόφ, ο Υψηλάντης και οι οπλαρχηγοί.
Αυτό, αδαείς, σημαίνει ισορροπημένη πολιτική, όχι στην πράξη, αλλά στις αριθμητικές πράξεις : Να προστίθενται σήμερα έμμεσοι φόροι και μέτρα που επιτείνουν την ύφεση. Να πολλαπλασιάζονται τα μνημονιακά βάρη. Να αφαιρούνται διαθέσιμα εισοδήματα, ΕΚΑΣ, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες και δημόσιος πλούτος, αλλά να παίρνουμε «το αίμα μας πίσω» με την κατάλληλη διαίρεση. Έτη σαρικιών δια έτη φυκιών. Ξέρετε, των φυκιών που εμφανίζονται σαν μεταξωτές κορδέλες- ποια εκποίηση βρε Κασάνδρες, της «αξιοποίησης» το κάγκελο θα γίνει…
Εν πάση περιπτώσει, φανταζόμαστε την κυρία Βαγενά, ή άλλη (άλλον) εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, να ανακτά τη φόρμα της (του), όταν τα funds θα αρχίζουν να εποφθαλμιούν σπίτια οφειλετών. Και να λέει κάτι σαν κι αυτό:
«Και στην τουρκοκρατία, τα δικαιώματα είσπραξης φόρων πωλούνταν και μεταπωλούνταν. Τότε όμως οι ‘χαρατζίδες’, δηλαδή το ανάλογο των funds της εποχής, ‘έγδυναν’ όλους τους υπηκόους που δεν ήταν μουσουλμάνοι. Τώρα, ΟΚ, θα χαθούν μερικά σπίτια, των οποίων οι ιδιοκτήτες στο κάτω – κάτω μπορεί να είχαν ‘ανοιχτεί’ παραπάνω από όσο έπρεπε, αλλά δείτε πόσα ήταν τα θύματα τότε και θα εκτιμήσετε το τώρα. Αφού ο ελληνισμός άντεξε τότε, θα…» (σ.σ. έπεται το γνωστό ρεφρέν).
Δεν σας πείθει η τοποθέτηση του πήχη σε σημείο χαμηλότερο του ζενίθ της Υψηλής Πύλης; Δεν σας αρέσει η κίνηση στο χρόνο; Επιλέξτε κίνηση στο χώρο και κάντε συγκρίσεις. Υπάρχει η Συρία, όπως και το Αφγανιστάν, η Σιέρα Λεόνε, το Μάλι. Δεν θυμάστε τι είχε πει προ ολίγων μηνών ο πρωθυπουργός, με αφορμή το προσφυγικό – μεταναστευτικό; Ότι είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε εδώ. Προσεγγίζει λοιπόν τα όρια της «ύβρεως», της προσβολής στην καλοτυχία μας, να διατεινόμαστε ότι δεν αντέχουμε άλλη ένδεια.
Δεν σας γοητεύει η κίνηση στο γεωγραφικό χώρο; Μάθετε να εκτιμάτε αυτό που έχετε, βλέποντας τον πολιτικό χώρο. Θέλετε τώρα να συγκρίνουμε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση, κατόπιν σπαραγμών, κλαυθμών και διαδοχικών μπάι – πας («βαριές καρδιές», γαρ) στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, με εκείνη την οποίαν οραματίζονται οι «# παραιτηθείτε», οι «βαρεμένοι», hardcore «φιλελέδες»; Σηκώνει η καρδιά σας να συγκρίνουμε τους «Μενουμευρώπη» με όσους έχουν το πονεμένο (αν κι όχι τόσο πολύ, εσχάτως) «Δενγινοταναλλιώς» στη μετώπη;
Συνιστά ασφαλώς ασήμαντη λεπτομέρεια πως οι συστημικοί που έχασαν αβγά και πασχάλια την 5η Ιουλίου 2015, οι ίδιοι που τροφοδοτούν τους σημερινούς « # παραιτηθείτε», έγιναν από την 12η Ιουλίου αποδέκτες ενός – άτυπου, αλλά στεντόρειου – «αναστηθείτε»… Ω, ναι, τα «πώς» και «γιατί» δεν έχουν σημασία. Ούτε επιτρέπεται να βαραίνει «υπέρμετρα» η πικρή διαπίστωση ότι η «δικαίωση», την οποία αφειδώς και κατ’ εξακολούθηση προσφέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στους αυθεντικούς δογματικούς του «ευρω- μονόδρομου», θα αποτελέσει άνεμο ισχυρό και ούριο στα πανιά κάθε σοβαρής συντηρητικής αντεπίθεσης.
Ξεχάστε τα όλα αυτά, δείτε το χειρότερο… Πάψτε να λοιδορείτε την κυβέρνηση για τα τόσα εξωφρενικά «επιχειρήματά» της και σταματήστε να απαριθμείτε στοιχεία που καθιστούν παντελώς αβάσιμο και το σημερινό, το «αριστερό» «success story». Ειδάλλως, μαζί με το «όλοι ίδιοι είναι» θα θεριέψει και η «Χρυσή Αυγή».
Σκεφθείτε ότι ο Κούλης, όταν ανέβει στην εξουσία, θα κάνει χειρότερα – όσα, τέλος πάντων, μέρη της «βρόμικης δουλειάς» θα έχουν απομείνει εκκρεμή, ή όσα περιθώρια «χειρότερου» κι αν υφίστανται… Αντί λοιπόν να κουνάτε το δάχτυλο στην «αριστερή» κυβέρνηση, λέγοντας πως αυτή στην ουσία ωθεί τον Κούλη στην εξουσία, αφήστε την να πάρει το χρόνο της. Να έλθει τουλάχιστον ο «Μητσοτάκης τζούνιορ» λίγο αργότερα στα πράγματα. Σας ενοχλεί ακόμη κι αυτή η σκέψη, μαξιμαλιστές; (Τόσο «οραματικά», τόσο «αριστερά»…)
«Περισσότερο και από φίλους στην πολιτική χρειάζεσαι έναν εχθρό», είπε κάποτε ο παλιός πρωθυπουργός (1984 – 1993) του Καναδά, Μάρτιν Μπράιαν Μαλρόνεϊ. Κάτι που ισχύει σε μέγιστο βαθμό για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, σε εποχές κατά τις οποίες ακόμη και οι σκληρότεροι των δανειστών ραίνουν με επαίνους την «πειθήνια» κυβέρνηση των Αθηνών, για την υπακοή και την «μεταρρυθμιστική ωριμότητα» που επιδεικνύει…
Αν λοιπόν δεν υπήρχαν οι μουτζαχεντίν «φιλελέδες» τύπου «# παραιτηθείτε» και Κυριάκου Μητσοτάκη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να… εφεύρει πανομοιότυπους. Έλα όμως που στον ίδιο τον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ η κοινωνία υφίσταται πλέον, αφόρητα υποβαθμισμένη, είτε ως αποδέκτης ανεκδιήγητου «καθησυχασμού» («ελάχιστες συντάξεις μειώνουμε», «ο ‘κόφτης’ δεν θα ενεργοποιηθεί διότι θα πιάσουμε πλεόνασμα 3,5% χάρη σε ανάπτυξη κι όχι εξαιτίας νέων περικοπών», κλπ) είτε ως… ζυγαριά: Μετρήστε τα βάρη που σας φόρτωσαν οι προηγούμενοι κι αποφανθείτε…
«Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιβάρυναν τον ελληνικό λαό με μέτρα ύψους 63 δισ. ευρώ». Πολύ σωστά. Για αυτό ακριβώς είναι πολλαπλά τραγική κάθε περεταίρω περικοπή, κάθε νέο βήμα στο δρόμο της «δημοσιονομικής προσαρμογής» των μνημονίων. Όσοι ακολουθούν αυτόν το δρόμο και ταυτοχρόνως μνημονεύουν τα 63 δισ. των προηγούμενων, ποιο «δια ταύτα» υπαινίσσονται; Ότι η κοινωνία θα τους χρωστά χάρη, αν τα νέα βάρη που εναποθέτουν στις πλάτες της θα φθάσουν, αλήθεια, πού; Κάπου εδώ φανταζόμαστε τον Κυριάκο να ζητά συνυπολογισμό του χρόνου της θητείας κάθε κυβέρνησης, ώστε να αποκαλυφθεί η κατ’ έτος «συνεισφορά» όλων στην «σωτηρία της πατρίδος»…
Θλίψη, «παγωμάρα», οργή. Το «There Is No Alternative» μπορεί να είναι απατηλό, αλλά, κακά τα ψέματα, ισχυρότατα ριζωμένο. Ας μην μεμφθούμε μόνο το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου που ενισχύουν την εμβέλειά του. Ας δούμε επίσης ότι όλοι εμείς, οι εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουμε επιτύχει έως τώρα να καταδείξουμε τη σαθρότητα του «ΤΙΝΑ», ούτε να δείξουμε με πειστικότητα τις βασικές συντεταγμένες μιας άλλης πορείας. Αν δεν το κατορθώσουμε, γρήγορα, τότε ο διασυρμός που υφίσταται η έννοια «Αριστερά» σήμερα, στην εποχή της «οικονομικής γενοκτονίας», απειλεί με τέτοιες παραλυτικές παρενέργειες, ώστε μπροστά τους το 1989 – 93 να μοιάζει με ελαφρύ στραμπούληγμα. Κι όπως διατείνεται το ρητό «χρόνος υπάρχει, αλλά αύριο θα είναι λιγότερος».
πηγή
του Διονύση Ελευθεράτου
Ελάτε να θυμηθούμε παρελθόντες Ιούνηδες. Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 191 χρόνια, από τότε που ο Ιμπραήμ άφησε έρημη την Αργολίδα. Έπειτα από ένα δεκαήμερο θα έχουμε την 192η επέτειο της καταστροφής των Ψαρών. Και ρωτάμε: Όταν τα σκέφτεστε όλα αυτά, τολμάτε να θρηνείτε την απώλεια του Ελληνικού, που στο κάτω – κάτω το παίρνει ο Λάτσης για να το κάνει τσιμεντούπολη κι όχι κανένας Ιμπραήμ ή Χοσρέφ Πασάς, για να το κάψει;
Δεν περικλείονται σε εισαγωγικά τα προαναφερθέντα, διότι ούτε η κυρία Βαγενά (ολιγωρία;), ούτε άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τα εκστόμισε. Τα αναφέρουμε εμείς, ως λογική εξέλιξη της βαθύτατα ιστορικής «αναλυτικής – συγκριτικής» μεθόδου της βουλευτού, με την απορία γιατί το όλο πράγμα έμεινε στην αρχή. Δηλαδή στην αντιδιαστολή των 99 ετών του υπέρ-ταμείου ξεπουλημάτων με τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας. Στην καταλυτική διαπίστωση ότι η «λύση», την οποία εξασφάλισε η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι 4,04 φορές καλύτερη από εκείνη που...
πέτυχαν οι αδελφοί Ορλόφ, ο Υψηλάντης και οι οπλαρχηγοί.
Αυτό, αδαείς, σημαίνει ισορροπημένη πολιτική, όχι στην πράξη, αλλά στις αριθμητικές πράξεις : Να προστίθενται σήμερα έμμεσοι φόροι και μέτρα που επιτείνουν την ύφεση. Να πολλαπλασιάζονται τα μνημονιακά βάρη. Να αφαιρούνται διαθέσιμα εισοδήματα, ΕΚΑΣ, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες και δημόσιος πλούτος, αλλά να παίρνουμε «το αίμα μας πίσω» με την κατάλληλη διαίρεση. Έτη σαρικιών δια έτη φυκιών. Ξέρετε, των φυκιών που εμφανίζονται σαν μεταξωτές κορδέλες- ποια εκποίηση βρε Κασάνδρες, της «αξιοποίησης» το κάγκελο θα γίνει…
Εν πάση περιπτώσει, φανταζόμαστε την κυρία Βαγενά, ή άλλη (άλλον) εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, να ανακτά τη φόρμα της (του), όταν τα funds θα αρχίζουν να εποφθαλμιούν σπίτια οφειλετών. Και να λέει κάτι σαν κι αυτό:
«Και στην τουρκοκρατία, τα δικαιώματα είσπραξης φόρων πωλούνταν και μεταπωλούνταν. Τότε όμως οι ‘χαρατζίδες’, δηλαδή το ανάλογο των funds της εποχής, ‘έγδυναν’ όλους τους υπηκόους που δεν ήταν μουσουλμάνοι. Τώρα, ΟΚ, θα χαθούν μερικά σπίτια, των οποίων οι ιδιοκτήτες στο κάτω – κάτω μπορεί να είχαν ‘ανοιχτεί’ παραπάνω από όσο έπρεπε, αλλά δείτε πόσα ήταν τα θύματα τότε και θα εκτιμήσετε το τώρα. Αφού ο ελληνισμός άντεξε τότε, θα…» (σ.σ. έπεται το γνωστό ρεφρέν).
Δεν σας πείθει η τοποθέτηση του πήχη σε σημείο χαμηλότερο του ζενίθ της Υψηλής Πύλης; Δεν σας αρέσει η κίνηση στο χρόνο; Επιλέξτε κίνηση στο χώρο και κάντε συγκρίσεις. Υπάρχει η Συρία, όπως και το Αφγανιστάν, η Σιέρα Λεόνε, το Μάλι. Δεν θυμάστε τι είχε πει προ ολίγων μηνών ο πρωθυπουργός, με αφορμή το προσφυγικό – μεταναστευτικό; Ότι είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε εδώ. Προσεγγίζει λοιπόν τα όρια της «ύβρεως», της προσβολής στην καλοτυχία μας, να διατεινόμαστε ότι δεν αντέχουμε άλλη ένδεια.
Δεν σας γοητεύει η κίνηση στο γεωγραφικό χώρο; Μάθετε να εκτιμάτε αυτό που έχετε, βλέποντας τον πολιτικό χώρο. Θέλετε τώρα να συγκρίνουμε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση, κατόπιν σπαραγμών, κλαυθμών και διαδοχικών μπάι – πας («βαριές καρδιές», γαρ) στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, με εκείνη την οποίαν οραματίζονται οι «# παραιτηθείτε», οι «βαρεμένοι», hardcore «φιλελέδες»; Σηκώνει η καρδιά σας να συγκρίνουμε τους «Μενουμευρώπη» με όσους έχουν το πονεμένο (αν κι όχι τόσο πολύ, εσχάτως) «Δενγινοταναλλιώς» στη μετώπη;
Συνιστά ασφαλώς ασήμαντη λεπτομέρεια πως οι συστημικοί που έχασαν αβγά και πασχάλια την 5η Ιουλίου 2015, οι ίδιοι που τροφοδοτούν τους σημερινούς « # παραιτηθείτε», έγιναν από την 12η Ιουλίου αποδέκτες ενός – άτυπου, αλλά στεντόρειου – «αναστηθείτε»… Ω, ναι, τα «πώς» και «γιατί» δεν έχουν σημασία. Ούτε επιτρέπεται να βαραίνει «υπέρμετρα» η πικρή διαπίστωση ότι η «δικαίωση», την οποία αφειδώς και κατ’ εξακολούθηση προσφέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στους αυθεντικούς δογματικούς του «ευρω- μονόδρομου», θα αποτελέσει άνεμο ισχυρό και ούριο στα πανιά κάθε σοβαρής συντηρητικής αντεπίθεσης.
Ξεχάστε τα όλα αυτά, δείτε το χειρότερο… Πάψτε να λοιδορείτε την κυβέρνηση για τα τόσα εξωφρενικά «επιχειρήματά» της και σταματήστε να απαριθμείτε στοιχεία που καθιστούν παντελώς αβάσιμο και το σημερινό, το «αριστερό» «success story». Ειδάλλως, μαζί με το «όλοι ίδιοι είναι» θα θεριέψει και η «Χρυσή Αυγή».
Σκεφθείτε ότι ο Κούλης, όταν ανέβει στην εξουσία, θα κάνει χειρότερα – όσα, τέλος πάντων, μέρη της «βρόμικης δουλειάς» θα έχουν απομείνει εκκρεμή, ή όσα περιθώρια «χειρότερου» κι αν υφίστανται… Αντί λοιπόν να κουνάτε το δάχτυλο στην «αριστερή» κυβέρνηση, λέγοντας πως αυτή στην ουσία ωθεί τον Κούλη στην εξουσία, αφήστε την να πάρει το χρόνο της. Να έλθει τουλάχιστον ο «Μητσοτάκης τζούνιορ» λίγο αργότερα στα πράγματα. Σας ενοχλεί ακόμη κι αυτή η σκέψη, μαξιμαλιστές; (Τόσο «οραματικά», τόσο «αριστερά»…)
«Περισσότερο και από φίλους στην πολιτική χρειάζεσαι έναν εχθρό», είπε κάποτε ο παλιός πρωθυπουργός (1984 – 1993) του Καναδά, Μάρτιν Μπράιαν Μαλρόνεϊ. Κάτι που ισχύει σε μέγιστο βαθμό για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, σε εποχές κατά τις οποίες ακόμη και οι σκληρότεροι των δανειστών ραίνουν με επαίνους την «πειθήνια» κυβέρνηση των Αθηνών, για την υπακοή και την «μεταρρυθμιστική ωριμότητα» που επιδεικνύει…
Αν λοιπόν δεν υπήρχαν οι μουτζαχεντίν «φιλελέδες» τύπου «# παραιτηθείτε» και Κυριάκου Μητσοτάκη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να… εφεύρει πανομοιότυπους. Έλα όμως που στον ίδιο τον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ η κοινωνία υφίσταται πλέον, αφόρητα υποβαθμισμένη, είτε ως αποδέκτης ανεκδιήγητου «καθησυχασμού» («ελάχιστες συντάξεις μειώνουμε», «ο ‘κόφτης’ δεν θα ενεργοποιηθεί διότι θα πιάσουμε πλεόνασμα 3,5% χάρη σε ανάπτυξη κι όχι εξαιτίας νέων περικοπών», κλπ) είτε ως… ζυγαριά: Μετρήστε τα βάρη που σας φόρτωσαν οι προηγούμενοι κι αποφανθείτε…
«Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιβάρυναν τον ελληνικό λαό με μέτρα ύψους 63 δισ. ευρώ». Πολύ σωστά. Για αυτό ακριβώς είναι πολλαπλά τραγική κάθε περεταίρω περικοπή, κάθε νέο βήμα στο δρόμο της «δημοσιονομικής προσαρμογής» των μνημονίων. Όσοι ακολουθούν αυτόν το δρόμο και ταυτοχρόνως μνημονεύουν τα 63 δισ. των προηγούμενων, ποιο «δια ταύτα» υπαινίσσονται; Ότι η κοινωνία θα τους χρωστά χάρη, αν τα νέα βάρη που εναποθέτουν στις πλάτες της θα φθάσουν, αλήθεια, πού; Κάπου εδώ φανταζόμαστε τον Κυριάκο να ζητά συνυπολογισμό του χρόνου της θητείας κάθε κυβέρνησης, ώστε να αποκαλυφθεί η κατ’ έτος «συνεισφορά» όλων στην «σωτηρία της πατρίδος»…
Θλίψη, «παγωμάρα», οργή. Το «There Is No Alternative» μπορεί να είναι απατηλό, αλλά, κακά τα ψέματα, ισχυρότατα ριζωμένο. Ας μην μεμφθούμε μόνο το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου που ενισχύουν την εμβέλειά του. Ας δούμε επίσης ότι όλοι εμείς, οι εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουμε επιτύχει έως τώρα να καταδείξουμε τη σαθρότητα του «ΤΙΝΑ», ούτε να δείξουμε με πειστικότητα τις βασικές συντεταγμένες μιας άλλης πορείας. Αν δεν το κατορθώσουμε, γρήγορα, τότε ο διασυρμός που υφίσταται η έννοια «Αριστερά» σήμερα, στην εποχή της «οικονομικής γενοκτονίας», απειλεί με τέτοιες παραλυτικές παρενέργειες, ώστε μπροστά τους το 1989 – 93 να μοιάζει με ελαφρύ στραμπούληγμα. Κι όπως διατείνεται το ρητό «χρόνος υπάρχει, αλλά αύριο θα είναι λιγότερος».
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου