Οι πολιτικές των Σόι-μπλε θερίζουν σήμερα ότι έσπειραν.
Η ακροδεξιά κερδίζει εις βάρος των νεοφιλελέ όταν δεν υπάρχουν ικανοποιητικές αριστερές προτάσεις η όταν αυτές συμβαδίζουν με τις ακροδεξιές προτάσεις της κάθε Λεπέν
Υπάρχει βέβαια το αισιόδοξο σενάριο να γίνουν εκλογές στην Βρετανία και αν οι εργατικοί δεν κάνουν την κουταμάρα να αντικαταστήσουν τον Κόρμπιν αυτός μπορεί να τις κερδίσει.
Γιατί ο Κόρμπιν μπορεί να κερδίσει τις εκλογές στην Βρετανία?
Ως γνωστό εκεί την έδρα της περιφέρειας την κερδίζει ο πρώτος και
γιαυτό είδαμε το φαινόμενο ο Φάραντζ με 12,6% να κερδίσει μόνο μια έδρα.
Ο Κόρμπιν θα είναι ο μόνος που θα εκφράζει το 48% της παραμονής ενώ το...
52% της εξόδου θα το μοιραστούν ο Φάραντζ με τους συντηρητικούς ενώ οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί θα καθαρίσουν τις δικές τους περιφέρειες
Δείτε και πως ψήφισαν οι ψηφοφόροι των κομμάτων:
Ben Riley-Smith
HOW PARTIES VOTED (YouGov poll)
Tory 43 Remain, 57 Leave
Labour 69 Remain, 31 Leave
Libs 73 Remain, 27 Leave
Ukip: 7 Remain, 93 Leave
Εξαιρετικός ο σχολιασμός από το facebook του Γιάννη Μπουρνούς
Ένα πρώτο brainstorming εν βρασμώ:
1. Ψήφος σημαντικού μέρους της από καιρό λουμπενοποιημένης εργατικής τάξης της Αγγλίας και των μικρομεσαίων στρωμάτων «ενάντια στο κατεστημένο των Βρυξελλών» (anti-establishment vote). Εδώ επέδρασε και η συντριπτική ηγεμονία της ρητορείας Φάρατζ-Μπόρις, αλλά και το γενικευμένο αίσθημα απέχθειας προς την ευρωπαϊκή ηγεσία, η οποία αγνοεί ή καταπατά συστηματικά τους δημοκρατικούς κανόνες και τη λαϊκή κυριαρχία. Ο ίδιος ο Κάμερον είχε στηρίξει την πολιτική του σταδιοδρομία σε αυτή τη ρητορεία, για να κρύψει τις δικές του περικοπές, προετοιμάζοντας το έδαφος και «εκπαιδεύοντας» τα ακροατήρια. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να επιχειρήσει να πείσει ξάφνου για το Bremain, απέτυχε παταγωδώς. Όσοι εξ αριστερών πανηγυρίζουν, ας ξανασκεφτούν ποιός ηγεμόνευσε στο δημόσιο λόγο και υπό ποιόν συσχετισμό δύναμης επικράτησε το Brexit: Φάρατζ-Μπόρις δεν είναι «εναντίον του κατεστημένου», αλλά γνήσιοι εκπρόσωποι σημαντικής μερίδας του εγχώριου κεφαλαίου. Ας το συνδυάσουμε με το «φαινόμενο Trump». Τραγωδία.
2. Τζέρεμι Κόρμπιν, η πλειοψηφία της ριζοσπαστικής Αριστεράς της Αγγλίας, Σκωτσέζοι αριστεροί και SNP και το Sinn Fein στη Βόρεια Ιρλανδία προσπάθησαν να φέρουν στο επίκεντρο της συζήτησης την αριστερή ατζέντα («μένουμε παλεύοντας να αλλάξουμε την Ευρώπη»: ΣΥΡΙΖΑ, Podemos). Μόνο που στη Βρετανία δεν είχε γίνει ποτέ επί της ουσίας συζήτησης για το ευρωπαϊκό εγχείρημα και το ρόλο της Βρετανίας σε αυτό, αντιθέτως επικρατούσε παραδοσιακά ο απομονωτισμός και ο ατλαντισμός (τα περιέγραψε ωραιότατα ο Κώστας Δουζίνας). Σε 20 μέρες δεν αλλάζεις τόσο ριζικά την ατζέντα 40 χρόνων.
3. Σκωτία και Βόρεια Ιρλανδία ψήφισαν συντριπτικά υπέρ του Bremain. Από σήμερα ζητάνε (εύλογα) δημοψήφισμα ανεξαρτησίας και δημοψήφισμα ένωσης με την Ιρλανδία αντίστοιχα. Η αγγλική ακροδεξιά ξαφνικά θα «ξεχάσει» τα περί εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας και θα επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο, επιτιθέμενη λυσσαλέα σε μια τέτοια προοπτική.
4. Περίοδος αποσύνθεσης για την ΕΕ, που δεν αρχίζει σήμερα, αλλά βρίσκεται εν εξελίξει από τις απαρχές της κρίσης. Κοινώς, οι νεοφιλελεύθεροι θερίζουν σήμερα ότι έσπειραν τις τελευταίες δεκαετίες και γιγαντώθηκε τα 6 τελευταία χρόνια με πρωτοφανή δημοσιονομικό και πολιτικό αυταρχισμό. Οι καρικατούρες μακιαβελισμού ας το ξανασκεφτούν: Εισερχόμαστε στην εποχή των τεράτων. Λεπέν, Βίλντερς, Όρμπαν, Κατσίνσκι και η λίστα μεγαλώνει συνεχώς. Μόνη ελπίδα ο Νότος. Επιτακτική ανάγκη ο σχηματισμός κυβέρνησης Unidos Podemos-PSOE στην Ισπανία.
πηγή
Ο Κόρμπιν θα είναι ο μόνος που θα εκφράζει το 48% της παραμονής ενώ το...
52% της εξόδου θα το μοιραστούν ο Φάραντζ με τους συντηρητικούς ενώ οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί θα καθαρίσουν τις δικές τους περιφέρειες
Δείτε και πως ψήφισαν οι ψηφοφόροι των κομμάτων:
Ben Riley-Smith
HOW PARTIES VOTED (YouGov poll)
Tory 43 Remain, 57 Leave
Labour 69 Remain, 31 Leave
Libs 73 Remain, 27 Leave
Ukip: 7 Remain, 93 Leave
Εξαιρετικός ο σχολιασμός από το facebook του Γιάννη Μπουρνούς
Ένα πρώτο brainstorming εν βρασμώ:
1. Ψήφος σημαντικού μέρους της από καιρό λουμπενοποιημένης εργατικής τάξης της Αγγλίας και των μικρομεσαίων στρωμάτων «ενάντια στο κατεστημένο των Βρυξελλών» (anti-establishment vote). Εδώ επέδρασε και η συντριπτική ηγεμονία της ρητορείας Φάρατζ-Μπόρις, αλλά και το γενικευμένο αίσθημα απέχθειας προς την ευρωπαϊκή ηγεσία, η οποία αγνοεί ή καταπατά συστηματικά τους δημοκρατικούς κανόνες και τη λαϊκή κυριαρχία. Ο ίδιος ο Κάμερον είχε στηρίξει την πολιτική του σταδιοδρομία σε αυτή τη ρητορεία, για να κρύψει τις δικές του περικοπές, προετοιμάζοντας το έδαφος και «εκπαιδεύοντας» τα ακροατήρια. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να επιχειρήσει να πείσει ξάφνου για το Bremain, απέτυχε παταγωδώς. Όσοι εξ αριστερών πανηγυρίζουν, ας ξανασκεφτούν ποιός ηγεμόνευσε στο δημόσιο λόγο και υπό ποιόν συσχετισμό δύναμης επικράτησε το Brexit: Φάρατζ-Μπόρις δεν είναι «εναντίον του κατεστημένου», αλλά γνήσιοι εκπρόσωποι σημαντικής μερίδας του εγχώριου κεφαλαίου. Ας το συνδυάσουμε με το «φαινόμενο Trump». Τραγωδία.
2. Τζέρεμι Κόρμπιν, η πλειοψηφία της ριζοσπαστικής Αριστεράς της Αγγλίας, Σκωτσέζοι αριστεροί και SNP και το Sinn Fein στη Βόρεια Ιρλανδία προσπάθησαν να φέρουν στο επίκεντρο της συζήτησης την αριστερή ατζέντα («μένουμε παλεύοντας να αλλάξουμε την Ευρώπη»: ΣΥΡΙΖΑ, Podemos). Μόνο που στη Βρετανία δεν είχε γίνει ποτέ επί της ουσίας συζήτησης για το ευρωπαϊκό εγχείρημα και το ρόλο της Βρετανίας σε αυτό, αντιθέτως επικρατούσε παραδοσιακά ο απομονωτισμός και ο ατλαντισμός (τα περιέγραψε ωραιότατα ο Κώστας Δουζίνας). Σε 20 μέρες δεν αλλάζεις τόσο ριζικά την ατζέντα 40 χρόνων.
3. Σκωτία και Βόρεια Ιρλανδία ψήφισαν συντριπτικά υπέρ του Bremain. Από σήμερα ζητάνε (εύλογα) δημοψήφισμα ανεξαρτησίας και δημοψήφισμα ένωσης με την Ιρλανδία αντίστοιχα. Η αγγλική ακροδεξιά ξαφνικά θα «ξεχάσει» τα περί εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας και θα επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο, επιτιθέμενη λυσσαλέα σε μια τέτοια προοπτική.
4. Περίοδος αποσύνθεσης για την ΕΕ, που δεν αρχίζει σήμερα, αλλά βρίσκεται εν εξελίξει από τις απαρχές της κρίσης. Κοινώς, οι νεοφιλελεύθεροι θερίζουν σήμερα ότι έσπειραν τις τελευταίες δεκαετίες και γιγαντώθηκε τα 6 τελευταία χρόνια με πρωτοφανή δημοσιονομικό και πολιτικό αυταρχισμό. Οι καρικατούρες μακιαβελισμού ας το ξανασκεφτούν: Εισερχόμαστε στην εποχή των τεράτων. Λεπέν, Βίλντερς, Όρμπαν, Κατσίνσκι και η λίστα μεγαλώνει συνεχώς. Μόνη ελπίδα ο Νότος. Επιτακτική ανάγκη ο σχηματισμός κυβέρνησης Unidos Podemos-PSOE στην Ισπανία.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου