Η μοναξιά του Στρατηγού της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος

"ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ"ΣΥΣΤΗΜΑ"

Δεν είναι ο άρρωστος ψυχικός και σωματικός κόσμος των παιδόφιλων ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Μανώλη Σφακιανάκη-ενός ανθρώπου που κατάφερε να μετατρέψει σε- αποδεκτό από την κοινή γνώμη- Θεσμό την Δίωξη του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

 Για τον πολυβραβευμένο επικεφαλής μιας υπηρεσίας που επισκέπτονται καθημερινά σχεδόν μαθητές σχολείων από ολόκληρη την Ελλάδα, ο μαγαλύτερος αντίπαλος είναι κάποιοι.. διευθαρμένοι αστυνομικοί που δίνουν "χρόνο και χώρο" στους εγκληματίες παιδόφιλους καθώς και η ασχετοσύνη λειτουργών της Δικαιοσύνης που αγνοούν ακόμη και τι είναι το Ποντίκι του υπολογιστή ή το ρούτερ.

 

Το πείσμα όμως του Στρατηγού της Δίωξης του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος είναι η κηροζίνη που του επιτρέπει να ξεπερνά τα συστημικά εμπόδια και να δίνει καθημερινά νικηφόρες μάχες όπως η πρόσφατη με το κτήνος που κυκλοφορούσε με το βαν αφού πρώτα είχε ψαρέψει αθώα θύματα μέσα από το διαδίκτυο.

 

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ και το υπογράφει μία από τις πλέον ταλαντούχες δημοσιογράφους, η Λώρη Κέζα.

 

Με το κείµενο που ακολουθεί πιθανώς να εµέσετε. Συνεχίζετε µε δική σας ευθύνη.

 

Λέει ένας άνδρας: «Θέλω να της ανοίξω τα πόδια και να τη φιλήσω εκεί χαμηλά, πολύ τρυφερά, χωρίς να την πονέσω». Ακολουθεί το ανακάτεμα στομάχου: «Θα της αρέσει κι ας είναι έξι ετών».

Λέει άλλος άνδρας: «Θα του βάλω ένα μολύβι από πίσω». Ακολουθεί ο εμετός: «Σαν δυσκοιλιότητα θα είναι, δεν θα το θυμάται, είναι έξι μηνών».

Χιλιάδες τέτοιοι ανώμαλοι κυκλοφορούν εκεί έξω. Υπάρχει κάτι παρήγορο. Δεν κυκλοφορούν ανενόχλητοι. Τους παίρνουν στο κατόπι, τους εντοπίζουν και τους συλλαμβάνουν εξειδικευμένοι αστυνομικοί, οι άνδρες της Διεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, με επικεφαλής τον επικό Μανώλη Σφακιανάκη.

 

Η τελευταία ιστορία σύλληψης παιδόφιλου είναι ανατριχιαστική. Ο 40χρονος παρουσιαζόταν μέσω chat στα παιδιά ως συνομήλικός τους. Ακουγε τα προβλήματά τους, κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους, τους ζητούσε ραντεβού και τα έκλεινε μέσα στο φορτηγάκι του, το οποίο διέθετε στρώμα, μαξιλάρια, λιπαντικές αλοιφές, μπισκότα και άλλα χρειώδη για την περίσταση. Την ημέρα που συνελήφθη επ' αυτοφώρω είχε κανονίσει συναντήσεις με πέντε αγοράκια.

Η σύλληψή του δεν ήταν η πρώτη. Κι εδώ αρχίζει το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν φτάνει που κυκλοφορούν ανωμαλάρες, αλλά όταν συλλαμβάνονται δεν δικάζονται. Γράφουμε ξανά και ξανά τις ίδιες ειδήσεις και η ολιγωρία των Αρχών είναι ξανά και ξανά αηδιαστική. Ο Σφακιανάκης εντοπίζει, η Αστυνομία συλλαμβάνει, η Δικαιοσύνη καθυστερεί. Αυτό το ίδιο άτομο, που είχε πέντε ραντεβού ημερησίως με αγοράκια, είχε συλληφθεί τον Νοέμβριο για την κακοποίηση μιας δεκατριάχρονης. Την πήγε στο σπίτι του, την κούρεψε, τη βίασε, τη χτύπησε και την εγκατέλειψε στη μέση του δρόμου.

Ο ανωμαλάρας εντοπίστηκε από την Αστυνομία, η μικρή τον αναγνώρισε, σχηματίστηκε δικογραφία, αλλά δεν εκδόθηκε ένταλμα για τη σύλληψή του. Επαναλαμβάνουμε για να το εμπεδώσουμε: δεν εκδόθηκε ένταλμα για τη σύλληψή του. Εκτοτε βίασε και ξαναβίασε και ξαναβίασε. Να υποθέσουμε ότι όλοι καταδικάζουν τις πράξεις του; Οχι, να μην το υποθέσουμε. Υπάρχει κόσμος στο πλευρό των παιδόφιλων, υπάρχει κόσμος που τους βλέπει ως θύματα του ίδιου του εαυτού τους, υπάρχει κόσμος που βλέπει στους παιδόφιλους μια ευκαιρία για την επέκταση του πεδίου της διαφορετικότητας.

 

Τον Οκτώβριο του 2014 δημοσιεύτηκε άρθρο στους «New York Times» με τίτλο «Παιδοφιλία: Διαταραχή και όχι έγκλημα». Το άρθρο υπογράφεται από τη Μάργκο Κάπλαν, επίκουρη καθηγήτρια Νομικής στο Πανεπιστήμιο Ρούτγκερς. Σημειώνει ότι τα άτομα που έλκονται σεξουαλικά από παιδιά κρύβουν τη διαταραχή τους από τους γνωστούς τους, κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, φοβούνται να ζητήσουν βοήθεια και αντιμετωπίζουν την πιθανότητα επίθεσης. Η παιδοφιλία είναι κατά τη γνώμη της μια κατάσταση και όχι ένα έγκλημα. Εν ολίγοις δεν είμαστε με τα καλά μας. Λέει ότι ο ανωμαλάρας κινδυνεύει και είναι θύμα.

Τον Νοέμβριο του 2014 το βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι Channel 4 δίχασε την κοινή γνώμη με την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ο παιδόφιλος της διπλανής πόρτας». Σε αυτό ένας άνδρας περιγράφει την ερωτική έλξη του για νήπια, διευκρινίζοντας ότι ποτέ δεν έχει κάνει πράξη τις φαντασιώσεις του. Οι παραγωγοί του ντοκιμαντέρ θεωρούν ότι οι παιδόφιλοι πρέπει να στηρίζονται από την κοινωνία ώστε να ελέγχουν τις ορμές τους και να μην προχωρούν σε έγκλημα.

Από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει όντως απόσταση. Η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, πάντως, συλλαμβάνει άτομα που έχουν προχωρήσει στο έγκλημα, που έχουν πονέσει παιδιά, τα έχουν αποπλανήσει και βιάσει. Και να 'μαστε πάλι εδώ και εφέτος, να γράφουμε τα ίδια και τα ίδια, ότι οι παιδόφιλοι συλλαμβάνονται, αλλά δεν μπουζουριάζονται. Εδώ χρειάζεται μια απάντηση. Γιατί κυκλοφορούσε ελεύθερος ο βιαστής της δεκατριάχρονης, γιατί του δόθηκε η δυνατότητα να βιάσει και άλλα παιδιά;

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino