| Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Αντί προλόγου, μια διευκρίνιση: Είναι μάλλον εύκολο να απαντήσει κανείς στον Γιώργο Τράγκαδημοσιογραφικά. Ειδικά το UNFOLLOW, ένα περιοδικό που βασίζει τα θέματά του στο ρεπορτάζ,
ανοίγει θέματα που για άλλους είναι ταμπού, μιλάει σταθερά και με
στοιχεία εναντίον της εγχώριας πλουτοκρατίας και αντιπολιτεύεται με
στοιχεία, γιατί πιστεύει στο ρόλο της δημοσιογραφίας. Αντίθετα ο «θείος»
(όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, αλλά και να τον αποκαλούν), κάπου
ανάμεσα σε πρόσκαιρες συμμαχίες και σε διασπορά φόβων ότι έρχονται οι
Τούρκοι να μας πάρουν τα σπίτια και οι Πακιστανοί να μας κολλήσουν
Έμπολα (ή το αντίστροφο, δεν έχει σημασία…), κάνει κάθε μέρα PR στα
ερτζιανά, διανθισμένο συνήθως με άναρθρες κραυγές.
Tο δύσκολο είναι να παρακολουθήσει κανείς τις πολιτικές του
μεταμορφώσεις. Διότι σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει πρώτα να
αφουγκραστεί προς ποια ακριβώς κατεύθυνση φυσάει τη δεδομένη στιγμή ο
άνεμος. Άλλοτε αντιμνημονιακός, άλλοτε αντι-αντιμνημονιακός, ο Τράγκας
δεν πιάνεται, είναι ένα δημοσιογραφικό χέλι. Με τόση γλίτσα πάνω του που
ξεγλιστράει από όπου κι αν πας να τον πιάσεις. Μοιάζει να είναι με
όλους και με κανέναν, γιατί πρωτίστως είναι με τον εαυτό του! Το μόνο
που έχει μείνει αταλάντευτο στην πενηντάχρονη (κατά δήλωσή του) σχέση
του Τράγκα με το επάγγελμά του, είναι η πυξίδα που δείχνει προς το
προσωπικό του συμφέρον. Τι να κάνουμε; Έτσι αντιλαμβάνονται τη
«δημοσιογραφία» οι εργολάβοι της ενημέρωσης…
Άκου, θείο…
Την ώρα που σε φαντάζομαι καθισμένο στο Σούνιο να περιμένεις την
τουρκική απόβαση, για την οποία εσχάτως μας λες ότι ευθύνεται ο «μικρός»
(ο Τσίπρας δηλαδή), μου δίνεις την αφορμή να γράψω κάτι που το λέω
καιρό σε συζητήσεις με φίλους (θυμάσαι τι είναι οι φίλοι ε; οι
κανονικοί, όχι οι «δημοσιογραφικοί» που τους αλλάζεις σαν τα πουκάμισα),
αλλά δεν το είχα γράψει ως τώρα.
Για την οικονομική κρίση, θείο, που την ακολούθησε η ακόμα βαθύτερη
κοινωνική κρίση του Μνημονίου, δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί αυτουργοί,
υπάρχουν και ηθικοί. Ναι, ευθύνονται οι πολιτικοί που έφεραν τη χώρα ως
εδώ. Πρώτοι από όλους, όμως, ευθύνονται οι δημοσιογράφοι σαν κι εσένα
που ούτε το άρθρο του Συντάγματος περί ελευθεροτυπίας σεβάστηκαν ποτέ,
ούτε τους κανόνες δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ. Φταίνε ασφαλώς και η
δικαιοσύνη και οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά τεράστιο
μερίδιο ευθύνης έχουν κι αυτοί που –ενώ ήξεραν– σταθερά έκρυβαν από τον
πολίτη την πραγματική κατάσταση της χώρας, με δημοσιογραφικές παλινωδίες
του τύπου «σήμερα με αυτούς, αύριο είναι μια άλλη μέρα, βλέπουμε…».
Φταίνε αυτοί που, ενώ έλεγαν ότι είναι δημοσιογράφοι, αντί να ελέγχουν
την εξουσία, χρησιμοποιούσαν τις πληροφορίες τους για να συμμετέχουν στο
φαγοπότι. Με δυο λόγια: Φταις κι εσύ, θείο!
Μην απορείτε με τις κομανέτσιες κωλοτούμπες του θείου – αυτός ακριβώς
είναι ο Γιώργος Τράγκας. Ακόμη και η εκπομπή από την οποία αναφέρθηκε
στο UNFOLLOW και σε μένα προσωπικά ήταν μια συνεχής παλινδρόμηση. Είμαστε
«καλό περιοδικό», αλλά είμαστε και «Συριζαίοι» – πώς γίνεται ένα
δημοσιογραφικό περιοδικό να είναι καλό, αν -όπως ισχυρίζεται ο Γ.
Τράγκας- παίρνει γραμμή από κάποιο κόμμα; Δεν του άρεσε το κείμενο,
αλλά τελικά του φάνηκε και λίγο και ήθελε να γράψουμε καμιά εικοσαριά
σελίδες. «Παίρνουμε γραμμή» από τον εξ απορρήτων του Τσίπρα, τον Παππά,
αλλά και «έλα Λευτεράκη να τα πούμε στο γραφείο».
Θα σε στενοχωρήσω, θείο, αλλά ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι. Έτσι κι αλλιώς ούτε
αυτοί -αλλά ούτε και κανένας άλλος- θα με θέλανε. Ξέρεις γιατί, ρε θείο;
Γιατί πάντα πίστευα και πιστεύω ότι η δημοσιογραφία δεν είναι ούτε
δημόσιες σχέσεις, ούτε πολιτικές στρατεύσεις. Δημοσιογραφία είναι αυτό
που σου υπαγορεύει το ρεπορτάζ. Και ρεπορτάζ είναι να βρίσκεις την
αλήθεια και μετά να τη γράφεις. Ολόκληρη, όχι μισή. Να γράφεις αυτά που
κάποιος δεν θέλει να γραφτούν –όχι να τα χρησιμοποιείς για ρεκλάμα.
Επειδή όμως αποπειράθηκες να απαντήσεις και σε ελάχιστες από τις
πληροφορίες του άρθρου, εδώ είμαστε να σου διευκρινίσουμε τις απορίες
σου:
Αισθάνθηκες ότι σε αδικούμε, θείο, γιατί γράψαμε ότι σηκώνεις το
τηλέφωνο και παίρνεις όποιον θες. Απάντησες, μάλιστα, από τη συχνότητα
του REAL ότι «έτσι κάνουν οι δημοσιογράφοι». Έτσι κάνουν οι
δημοσιογράφοι, θείο, αλλά εμείς δεν γράψαμε αυτό. Γράψαμε ότι: «Ο Γ.
Τράγκας, όπως λένε άνθρωποι που κατά καιρούς έχουν βρεθεί στο πλευρό
του, με χαρακτηριστική άνεση μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να
συνομιλήσει με τον Βαρδινογιάννη, τον Σάλλα, τον Μπόμπολα, τον
Μελισσανίδη και πλήθος άλλων ισχυρών επιχειρηματικών παραγόντων, οι
οποίοι στην παρούσα φάση τάσσονται στο πλευρό του Σαμαρά». Και όχι,
θείο, δεν παίρνεις τον Μπόμπολα για… ρεπορτάζ. Όταν παίρνεις στο
τηλέφωνο τέτοιους επιχειρηματίες δεν αναζητείς πληροφορίες, αλλά
χορηγούς. «Ρεκλάμα», όπως τη λες χαρακτηριστικά..
Άκου θείο: Γράφουμε για το «κωλόσπιτο» (έτσι το έχεις αποκαλέσει ο
ίδιος) για να σου υπενθυμίσουμε ότι αυτό ήταν ο λόγος που έγινες
δημοσιογραφική Κομανέτσι. Σε έστειλαν στη δικαιοσύνη και τον
Σεπτέμβριο ξεκίνησες αντάρτικο κατά –υποτίθεται– συριζαίων δικαστών που
«δεν πρέπει να δικάζουν όταν έχουν καταγγείλει δημοσίως επιχειρηματίες».
Και φώναζες ότι το δικαστήριο δεν σου αναγνώρισε ούτε τον έντιμο
πρότερο βίο σου…
Είπες, θείο, ότι συναντηθήκαμε και σου έδωσα συγχαρητήρια για τον
αντιμνημονιακό σου αγώνα. Ναι, σου έδωσα, γιατί έτυχε εκείνη την εποχή
να φοράς τον αντιμνημονιακό μανδύα που βόλευε καλύτερα τις προσωπικές
σου επιδιώξεις. Μήπως όμως έπρεπε να πεις ολόκληρη την ιστορία; Δεν τη
θυμάσαι; Δεν πειράζει, θείο, εδώ είμαστε να σου θυμίσουμε:
Πρώτον: Ξέχασες να πεις ότι εσύ με φώναξες στο γραφείο σου μετά το
ρεπορτάζ του UNFOLLOW για το λαθρεμπόριο και μόλις είχα δημοσιοποιήσει
τις απειλές που δέχτηκα από τον Δ. Μελισσανίδη. Ήξερα πολύ καλά ότι
εκείνη τη μέρα, σε εκείνο το γραφείο, δεν μιλούσα σε σένα, αλλά στον
ίδιο τον Μελισσανίδη. Και η ρεκλάμα στο επόμενο τεύχος του
περιοδικού σου, αλλά και το ρεπορτάζ για τις επιχειρήσεις του Τίγρη και
το θέμα του UNFOLLOW για το λαθρεμπόριο μόνο έκπληξη δεν μου προκάλεσε.
Το ήξερα, θείο, όταν επέλεξα να έρθω, ήθελα όμως να θυμίσω και σε σένα
και σε αυτόν ότι δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Ούτε διαπραγματεύομαι.
Δεύτερον: Με κάλεσες, επίσης, όπως φάνηκε από την κουβέντα, γιατί
έψαχνες άκρη στον ΣΥΡΙΖΑ και θεωρούσες ότι μπορούσες να τη βρεις από
εμένα. Καλά εσύ, ο άνθρωπος που μας έκανε μάθημα δημοσιογραφικής
δεοντολογίας και διασταύρωσης των πληροφοριών, δεν μπορούσες να πάρεις
ένα τηλέφωνο τον Παππά για να δεις αν παίρνουμε γραμμή από την
Κουμουνδούρου; Το ’χες ξεχάσει τότε ήδη το μάθημα δημοσιογραφίας που
παρέδωσες από ραδιοφώνου, θείο;
Πάμε παρακάτω, θείο: Ναι, προφανώς και δεν είμαι καλός δημοσιογράφος
και το διαπιστώνω αυτό εκ των υστέρων. Διότι στο κείμενο του τελευταίου
τεύχους του UNFOLLOW, που αναφέρεται σε σένα, δεν έγραψα τίποτα για το
σκάνδαλο της Vodafone, τον Κορωνιά και την αυτοκτονία του υπαλλήλου.
Διότι τότε για να κλείσουν στόματα στα μίντια η εν λόγω εταιρεία
πλημμύρισε τη δημοσιογραφική πιάτσα με διαφημίσεις. Καλοπληρωμένες
διαφημίσεις. Τις αγαπημένες σου ρεκλάμες, θείο, που είχαν κατακλύσει και
τη Χώρα αλλά και το Αlter όπου έβγαινες κάθε βράδυ για να ξεπλύνεις τον
Κορωνιά.
Γράψαμε κι άλλα, θείο, τα οποία δεν τόλμησες καν να διαψεύσεις. Γράψαμε
για τις δυσανάλογες -σε σχέση με την κυκλοφορία της- κρατικές
επιδοτήσεις που λάμβανε η εφημερίδα Χώρα, γράψαμε για το ξέπλυμα της
Χρυσής Αυγής, γράψαμε για τη λίστα Λαγκάρντ. Αλλά καταλαβαίνουμε, θείο,
πού να απαντήσεις σε όλα με γεμάτο το στόμα; Όταν τρώνε, δεν μιλάνε…
Σύμφωνα με τον διάσημο ανθρωπιστή ψυχολόγο Abraham Maslow, οι πράξεις
των ανθρώπων ωθούνται από την προσπάθεια να ικανοποιηθούν συγκεκριμένες
ανάγκες. Κι αυτές τις χωρίζει σε πέντε κατηγορίες:
φυσιολογικές/βιολογικές, ανάγκες ασφάλειας, κοινωνικές ανάγκες, ανάγκες
αυτοεκτίμησης και ανάγκες αυτοπραγμάτωσης. Εσύ, θείο, έμεινες στην πρώτη
παράγραφο της πρώτης ανάγκης. Και τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, μασάς,
μασάς, μασάς.
Και κάτι ακόμα, θείο: μη σκας που γράφουμε αλήθειες για σένα, που
αναφερόμαστε στο σπίτι, στις δημοσιογραφικές σου παλινωδίες και σε άλλα
ζητήματα που σε αφορούν. Το πολύ πολύ να ξεσκάσεις στο άλλο… «κωλόσπιτο»
που διατηρείς στη Νίκαια της Γαλλίας και να παίξεις και στο αγαπημένο
σου Καζίνο στο Μόντε Κάρλο, στο οποίο υπερηφανεύεσαι ότι είσαι θαμώνας.
Ξέρεις, θείο, τι μου μαθαν στα παλιά σοβαρά δημοσιογραφικά μαγαζιά που
δούλεψα; Ότι «οι δημοσιογράφοι και οι χωροφύλακες δεν πιάνονται φίλοι».
Κι αυτό εσύ το επιβεβαιώνεις εις διπλούν! Ένα πράγμα θα “θελα να μου
απαντήσεις: τι ψυχή θα παραδώσεις;
ΥΓ1: Ελπίζουμε το μέγεθος του κειμένου να σε ικανοποίησε. Δεν
είναι 20 σελίδες, όπως μας παρήγγειλες, αλλά επιφυλασσόμαστε, θείο…
ΥΓ2: Ύστερα από την πρόσφατη εντυπωσιακή στροφή σου κατά του
ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζουμε να ανοίξουν και πάλι οι κάνουλες του Μυτιληναίου,
προσωπικού φίλου του Αντώνη Σαμαρά. Να φτιάξεις και το εφημεριδάκι σου
με τα λεφτά του Βαγγέλη, που σου ’χε κόψει το Μαξίμου όταν ήσουν
αντιμνημονιακός, έτσι; Μην πάει χαμένη τόση κωλοτούμπα θείο, αμαρτία
είναι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου