Πώς δικαιολογούνται τα εγκλήματα τού Αθεϊσμού κατά τον Ντόκινς

από το www.oodegr.co

Όποιος κάνει τον άθλο να διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο του Ρίτσαρντ Ντόκινς, με τίτλο «Η Περί Θεού Αυταπάτη», θα διαπιστώσει ότι βρίσκεται σε ένα δίλλημα: με δεδομένο το χιούμορ που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, θα απορεί διαρκώς αν το έγραψε για να υποστηρίξει την αθεΐα, ή μήπως βάλθηκε να την …γελοιοποιήσει[1]!

Μακάρι να μπορούσε ο νηφάλιος αναγνώστης του βιβλίου αυτού, να μεταδώσει το αίσθημα συγκατάβασης που νιώθει για τους ιδεολογικούς οπαδούς της αθεΐας, οι οποίοι όταν πρωτοκυκλοφόρησε κραύγαζαν ευτυχισμένοι... Είναι ακριβώς το αίσθημα που μεταδίδει ο ομολογουμένως, ευγενέστατος Alister McGrath, στο απαντητικό του έργο: «Η Αυταπάτη του Dawkins» (εκδ. Ουρανός, Αθήνα 2008), ο οποίος αποφάσισε να γράψει μια κριτική στα επιχειρήματα του Ντόκινς.

Ο Alister McGrath, είναι το ιδανικό πρόσωπο για να δώσει απαντήσεις. Με

σπουδές Χημείας στην Οξφόρδη και μεταπτυχιακή έρευνα στη μοριακή βιοφυσική, κατανοεί πλήρως τους αντιεπιστημονικούς ακροβατισμούς της σκέψης του Ντόκινς, ενώ ταυτόχρονα, ως καθηγητής θρησκειολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, κατανοεί πολύ καλύτερα την αφέλεια των απόψεων του σε θέματα συγκριτικής θρησκειολογίας. Η ψυχραιμία του είναι παροιμιώδης, σε άπειρα σημεία όπου ο Ντόκινς εκτροχιάζει το βιβλίο του σε επίπεδα συζητήσεων καφενείου.

Ένα από τα κλασικά αυτά σημεία, βρίσκεται στη φράση: «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω κι ένας άθεος στον κόσμο, ο οποίος θα ισοπέδωνε τη Μέκκα - τη Σαρτρ, το Γιορκ Μίνστερ ή την Παναγία των Παρισίων» [2].

Ο Alister McGrath, αναφέρει φυσικά ότι η «απλοϊκή αντίληψη του Ντόκινς, ότι οι αθεϊστές δεν θα διέπρατταν ποτέ εγκλήματα εν ονόματι του αθεϊσμού, σκοντάφτει στη σκληρή πραγματικότητα» [3]. Και του θυμίζει ότι «η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης βρίθει από πυρπολήσεις και ανατινάξεις τεράστιου αριθμού εκκλησιών» και ότι «η άποψη του σχετικά με την αθωότητα του αθεϊσμού ως προς τη βία και την καταπίεση, τις οποίες αυτός συνδέει με τη θρησκεία, απλούστατα δεν μπορεί να στηριχθεί πουθενά και υποδηλώνει την ύπαρξη ενός σημαντικού κενού στη σκέψη του» [4].

Φυσικά η καταστροφική μανία για τα κτίρια ή τα εκκλησιαστικά αντικείμενα δεν είναι τίποτα μπροστά στις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια και τις εξοντωτικές φυλακίσεις που πραγματοποιήθηκαν από τα αθεϊστικά καθεστώτα, καθαρά για λόγους θρησκευτικής συνείδησης.

Το απίστευτο όμως δεν είναι εδώ. Αυτό που κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί, είναι ο τρόπος που επέλεξε ο Ντόκινς για να αθωώσει τον αθεϊσμό από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομά του, με ένα «επιχείρημα» που δεν έτυχε να ξανακούσουμε.

Καταρχάς αφιέρωσε για το ζήτημα αυτό μόνο 7 σελίδες (το βιβλίο έχει 400) και έκανε αναφορές ΜΟΝΟ στον Στάλιν και τον Χίτλερ.

Όπως γράφει, στην ερώτηση που του κάνουν ότι «αυτοί οι δύο αφού ήταν άθεοι, γιατί ισοπέδωσαν τον κόσμο;», αντιπαραθέτει πρώτα το …αστείο ότι και οι δύο επίσης είχαν μουστάκια όπως και ο Σαντάμ άρα «τι σημαίνει αυτό;» [5] (παγώσαμε… όχι άλλα αστεία παρακαλώ…).

Και από τη σελίδα 272 και εξής, σημειώνει το ανεκδιήγητο ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Στάλιν (για τον οποίο παραδέχεται ότι ήταν άθεος[6]) έκανε τόσα εγκλήματα, έχυσε τόσο αίμα, δολοφόνησε τόσους ανθρώπους, ΙΣΩΣ («Perhaps») επειδή όταν ήταν μικρός πήγε σε ιερατική σχολή[7] !

Άρα, βγάζει το συμπέρασμα ο Ντόκινς, «δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη πως ο αθεϊσμός στρέφει συστηματικά τους ανθρώπους προς το κακό» [8] !

Εντάξει… προφανώς ο άνθρωπος δεν παίρνει στα σοβαρά ούτε τον εαυτό του καθώς ο οποιοσδήποτε θα ντρεπόταν να προβάλει μια τέτοια δικαιολογία για τόσα εγκλήματα, που έγιναν ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή ο Στάλιν συνειδητά πρέσβευε ότι η αθεΐα θα έσωζε τον κόσμο. Ο Στάλιν δεν δήλωνε «παραστρατημένος χριστιανός», αλλά έκανε τα εγκλήματα αυτά επειδή θέλησε να βελτιώσει τον κόσμο με την εξάλειψη της θρησκείας η οποία θα οδηγούσε στην πολυπόθητη αθεΐα.

(Για τον Χίτλερ πάντως, ο Ντόκινς κάνει τρίπλα λέγοντας ότι πίστευε σε κάποιες υπερβατικές δυνάμεις, άρα δεν ήταν γνήσια άθεος, ενώ επαναλαμβάνει το ίδιο γελοίο σχόλιο ότι ο Χίτλερ μικρός, ήταν …χριστιανός, άρα ο χριστιανισμός φταίει ΚΑΙ για τα εγκλήματα του Χίτλερ!).

Και καλά:

1. Ο Στάλιν, άντε και ο Τσαουσέσκου, όταν ήταν μικροί πήγαν στην εκκλησία με τη μάνα τους. Οι άθεοι Κινέζοι δολοφόνοι, κι αυτοί στην εκκλησία πήγαν; Και οι Καμποτζιανοί μακελλάρηδες στην εκκλησία πήγαν; Και οι Κορεάτες στην εκκλησία πήγαν όταν ήταν μικροί; Οι άθεοι εγκληματίες Μάο Τσε Τουνγκ, Πολ Ποτ, Κιμ Ιλ Σουνγκ και χιλιάδες άλλοι αρχηγοί τους, υπαρχηγοί τους, αξιωματούχοι, τσιράκια και ένοπλοι άθεοι εκτελεστές, μήπως θα μας πει ο Ντόκινς ότι έκαναν παρέα στο κατηχητικό;…

2. Περιττό να πούμε ότι κανένα κόπο δεν καταβάλει ο Ντόκινς να ασχοληθεί με την εσωτερική κριτική του χριστιανισμού, ο οποίος ασφαλώς δεν περιέχει προτροπές για βία, το αντίθετο μάλιστα. Και από εκεί προκύπτει ότι η ευθύνη είναι των ανθρώπων, επειδή εκδηλώνουν τα πάθη τους με το πρόσχημα της πίστης τους. Ειδικά όμως στο σημείο αυτό, η χρήση δύο μέτρων σύγκρισης από τον Ντόκινς, γελοιοποιεί στο έπακρο την όλη υπόθεση του βιβλίου του: ενώ δεν χορταίνει διαρκώς να ταυτίζει ΚΑΘΕ βίαιο γεγονός, όχι με τον άνθρωπο και τα πάθη του, αλλά με την πίστη του (ειδικά στον Χριστιανισμό ή στο Ισλάμ), εντούτοις, όταν η βία προέρχεται από δηλωμένο ΑΘΕΟ, μας λέει ότι οι βίαιες πράξεις ΔΕΝ πηγάζουν από το γεγονός ότι είναι άθεος (!) και ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη πως ο αθεϊσμός στρέφει συστηματικά τους ανθρώπους προς το κακό!!!

Και απτόητος συνεχίζει στο κεφάλαιο 8, το οποίο τιτλοφορεί: «Τι συμβαίνει με τη θρησκεία; Γιατί είναι τόσο εχθρική;»!

Που ακόμη κι αν το έπαιρνε κάποιος τοις μετρητοίς το ζήτημα, και ξεκινούσε ιδεολογική αντιπαράθεση, τα θύματα στο όνομα του αθεϊσμού μέσα σε μερικές δεκαετίες, είναι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από εκείνα που έγιναν από την εκμετάλλευση του ονόματος του Χριστιανισμού επί 2.000 χρόνια! Ποια σύγκριση μπορεί να γίνει ακόμη και με τους αιώνες της Ιεράς Εξέτασης που επικαλείται διαρκώς ο Ντόκινς, όταν σε ελάχιστα χρόνια, οι αθεϊστικές εκκαθαρίσεις «προδοτών» σε μία και ΜΟΝΟ χώρα, ήταν ικανές να τους ξεπεράσουν κατά πολύ σε θύματα και σκληρότητα;

3. Η σκέψη ότι η εξάλειψη της θρησκείας είναι το «φάρμακο» για τη θεραπεία της ανθρωπότητας, είναι τουλάχιστον για παιδιά του νηπιαγωγείου: για τα εγκλήματα λόγω φτώχειας και πείνας, για τα εγκλήματα λόγω φυλετικών διακρίσεων, για τα εγκλήματα με αφορμή τις περιουσίες, για τα εγκλήματα λόγω ταξικών διακρίσεων, για τα εγκλήματα λόγω ενδοοικογενειακής βίας, μήπως φταίει η θρησκεία; Όπου υπάρχει σήμερα ειρήνη, γίνονται χιλιάδες εγκλήματα καθημερινά και πουθενά δεν εμπλέκεται η θρησκεία! Αυτό σημαίνει (αν κάποιος δεν πιστεύει στην σπουδαιότητα της χριστιανικής Σωτηριολογίας) ότι το μόνο που πρέπει να εκλείψει είναι ο φανατισμός και οι ανισότητες και όχι η Θρησκεία! Μήπως για τα φριχτά, αιματηρά, αποτρόπαια ερωτικά εγκλήματα που συμβαίνουν καθημερινά, θα έπρεπε να γραφτεί ένα ανόητο βιβλίο που θα έδινε ως λύση, «να απαγορευτεί ο έρωτας και ο γάμος»;

Στο δίκαιο ερώτημα, «πώς τα γράφει ο Ντόκινς όλα αυτά; Λίγη ντροπή δεν υπάρχει;», η απάντηση είναι προφανής: ΟΧΙ, δεν υπάρχει. Ο Ντόκινς ασελγεί ασταμάτητα στην κοινή λογική και τον ορθό λόγο (τα οποία διαρκώς επικαλείται), ασελγεί ακόμη  και στα δικά του επιχειρήματα!

Γι’ αυτό, όταν διαβάσετε τα βιβλία του Alister McGrath, θα διαπιστώσετε ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ασκητική υπομονή. Κάνει τον κόπο να απαντήσει στον Ντόκινς διαλύοντας κυριολεκτικά τις ακροβασίες του, μόνο και μόνο επειδή έγινε πολύ φασαρία με το βιβλίο του από τους άθεους και όχι φυσικά επειδή περιέχει κάποια αξιόλογη επιχειρηματολογία.

Ο επίλογος, κατά συνέπεια ανήκει σε αυτόν τον ευφυή άνθρωπο, τον Alister McGrath.

Με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, σε λίγες μόνο γραμμές ξεγυμνώνει κυριολεκτικά άθεους και αντιχριστιανούς:

«Ο Θεός στον οποίο ΔΕΝ πιστεύει ο Ντόκινς είναι ένα ‘‘ουτιδανό, άδικο, ανηλεές και καταπιεστικό τέρας· ένα εκδικητικό και αιμοσταγές υποκείμενο εθνικιστικών εκκαθαρίσεων ένας μισογύνης, ρατσιστής, παιδοκτόνος, μολυσματικός, μεγαλομανής, σαδομαζοχιστικός και ιδιαζόντως κακοποιός ψευτοπαλικαράς, που συν τοις άλλοις φοβάται τους ομοφυλόφιλους και αρέσκεται στις γενοκτονίες’’. Αν το καλοσκεφτώ, ούτε και εγώ πιστεύω σ' έναν τέτοιο Θεό. Στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζω κανέναν που να πιστεύει σ' έναν τέτοιο Θεό» [9].…

Έτσι λοιπόν, στην χωρίς έμπνευση επιθετικότητα άθεων και αντιχριστιανών, οι οποίοι ερμηνεύουν κατά το δοκούν τη Γραφή και μετά κάνουν επίθεση στις …δικές τους ερμηνείες λέγοντας στην ουσία: «σύμφωνα με αυτά που λέμε ΕΜΕΙΣ, εσείς οι χριστιανοί πιστεύετε σε έναν Θεό που είναι έτσι αλλιώς και αλλιώτικα», η απλούστερη απάντηση θα ήταν:

Το πιθανότερο είναι ότι ΕΣΕΙΣ πιστεύετε στην ύπαρξη ενός τέτοιου Θεού… εμείς πάντως όχι…