Η Κύπρος ξαναβρέθηκε μόνη της με δικές της διαχρονικές ευθύνες. Η
τουρκική κατοχή και επεκτατικότητα αντιμετωπίζονται όλα αυτά τα χρόνια
με αφέλεια, ψευδαισθήσεις και με διχαστικές τακτικές του διαίρει και
βασίλευε.
Από τη μια οι συναισθηματικές προσεγγίσεις, οι στιγμιαίες επιλογές και οι μονόπλευρες παραχωρήσεις της ελληνοκυπριακής ηγεσίας και από την άλλη η έλλειψη κοινής εθνικής πολιτικής από
Λευκωσία και Αθήνα συνέτειναν καταλυτικά στη διαμόρφωση ενός μοναχικού περιβάλλοντος για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε στεριά και θάλασσα.
Η ευλογία και η κατάρα της Κύπρου είναι η γεωγραφική της θέση. Μέσα από τα βάθη των αιώνων αναδεικνύεται η ίδια ωμή πραγματικότητα με τα συγκρουόμενα συμφέροντα εθνών και θρησκειών, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες προστέθηκαν και τα κερδοσκοπικά συμφέροντα επιχειρηματικών κολοσσών, που είναι πολύ πιο σκοτεινά και βρόμικα, καθορίζοντας ακόμη και τις πολιτικές μεγάλων και μικρών χωρών. Την ίδια όμως στιγμή, αναδεικνύεται και η δική μας μόνιμη γύμνια απέναντι σε όλα αυτά. Οι υποσχέσεις ξένων ηγετών θα είχαν βαρύτητα και ενδεχομένως θα έπιαναν τόπο αν ο Ελληνισμός διεκδικούσε και δεν παρακαλούσε. Αν φρόντιζε μεθοδικά και συντονισμένα να διαμόρφωνε ευνοϊκές συνθήκες για τα εθνικά δίκαιά του, με προληπτικές και όχι με πυροσβεστικές κινήσεις.
Το «Μπαρμπαρός» σαρώνει την κυπριακή ΑΟΖ και η εκπρόσωπος του Στέιτ
Ντιπάρτμεντ, παρά τις επίμονες ερωτήσεις του συναδέλφου μας Μιχάλη Ιγνατίου, περί άλλα τυρβάζη, επαναλαμβάνοντας συνεχώς ότι «οι πόροι του νησιού σε πετρέλαιο και αέριο θα πρέπει να μοιραστούν ακριβοδίκαια μεταξύ των κοινοτήτων», ενώ δεν υπήρξε καμία ουσιαστική αντίδραση από τον αντιπρόεδρο Μπάιντεν και γενικότερα από την αμερικανική κυβέρνηση για την τουρκική προκλητικότητα στο νότιο μέρος του νησιού μας. Και αυτή η σιωπή από πλευράς ΗΠΑ δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι «έχουν ανάγκη» την Τουρκία, παρά τα προβλήματα που τους δημιουργεί στην περιοχή, αλλά και επειδή γνωρίζουν ότι οι Έλληνες σε Ελλάδα, Κύπρο και Ομογένεια αρκούνται σε δημόσιους χαριεντισμούς, αλληλολιβανίσματα και ευχολόγια.
Αυτό είναι το μόνιμο πρόβλημα του Ελληνισμού. Δεν υπάρχει ενιαία, σταθερή, διεκδικητική και συνολική στρατηγική.
http://mignatiou.com/2014/10/i-kipros-xana-moni-me-diachronikes-efthines/
Από τη μια οι συναισθηματικές προσεγγίσεις, οι στιγμιαίες επιλογές και οι μονόπλευρες παραχωρήσεις της ελληνοκυπριακής ηγεσίας και από την άλλη η έλλειψη κοινής εθνικής πολιτικής από
Λευκωσία και Αθήνα συνέτειναν καταλυτικά στη διαμόρφωση ενός μοναχικού περιβάλλοντος για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε στεριά και θάλασσα.
Η ευλογία και η κατάρα της Κύπρου είναι η γεωγραφική της θέση. Μέσα από τα βάθη των αιώνων αναδεικνύεται η ίδια ωμή πραγματικότητα με τα συγκρουόμενα συμφέροντα εθνών και θρησκειών, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες προστέθηκαν και τα κερδοσκοπικά συμφέροντα επιχειρηματικών κολοσσών, που είναι πολύ πιο σκοτεινά και βρόμικα, καθορίζοντας ακόμη και τις πολιτικές μεγάλων και μικρών χωρών. Την ίδια όμως στιγμή, αναδεικνύεται και η δική μας μόνιμη γύμνια απέναντι σε όλα αυτά. Οι υποσχέσεις ξένων ηγετών θα είχαν βαρύτητα και ενδεχομένως θα έπιαναν τόπο αν ο Ελληνισμός διεκδικούσε και δεν παρακαλούσε. Αν φρόντιζε μεθοδικά και συντονισμένα να διαμόρφωνε ευνοϊκές συνθήκες για τα εθνικά δίκαιά του, με προληπτικές και όχι με πυροσβεστικές κινήσεις.
Το «Μπαρμπαρός» σαρώνει την κυπριακή ΑΟΖ και η εκπρόσωπος του Στέιτ
Ντιπάρτμεντ, παρά τις επίμονες ερωτήσεις του συναδέλφου μας Μιχάλη Ιγνατίου, περί άλλα τυρβάζη, επαναλαμβάνοντας συνεχώς ότι «οι πόροι του νησιού σε πετρέλαιο και αέριο θα πρέπει να μοιραστούν ακριβοδίκαια μεταξύ των κοινοτήτων», ενώ δεν υπήρξε καμία ουσιαστική αντίδραση από τον αντιπρόεδρο Μπάιντεν και γενικότερα από την αμερικανική κυβέρνηση για την τουρκική προκλητικότητα στο νότιο μέρος του νησιού μας. Και αυτή η σιωπή από πλευράς ΗΠΑ δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι «έχουν ανάγκη» την Τουρκία, παρά τα προβλήματα που τους δημιουργεί στην περιοχή, αλλά και επειδή γνωρίζουν ότι οι Έλληνες σε Ελλάδα, Κύπρο και Ομογένεια αρκούνται σε δημόσιους χαριεντισμούς, αλληλολιβανίσματα και ευχολόγια.
Αυτό είναι το μόνιμο πρόβλημα του Ελληνισμού. Δεν υπάρχει ενιαία, σταθερή, διεκδικητική και συνολική στρατηγική.
http://mignatiou.com/2014/10/i-kipros-xana-moni-me-diachronikes-efthines/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου