Ρε λες να είναι ο σταλινισμός;

Λάβαμε και δημοσιεύουμε ευχαρίστως την εξής απάντηση στην ανάρτηση “δεν είναι οι καπιταλισμός, ηλίθιε”

Αγαπητοί φίλοι του Antinews πριν λίγες μέρες διάβασα στον φιλόξενο στις ιδέες χώρο σας ένα κείμενο υπό τον τίτλο «Δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε». Διαπίστωσα ότι η με αφοριστικό τρόπο χρησιμοποίηση από τον συντάκτη – για λόγους εντυπωσιασμού – του τίτλου του γνωστού βιβλίου δεν συνδυάστηκε από επιχειρήματα που να δικαιώνουν την «λογοκλοπή». Παρ’ όλα αυτά εκείνο το «δεν» χρειάζεται να απαντηθεί. Απέναντι στο μετέωρο «δεν», υπάρχει η άλλη άποψη. Η άποψη με επιχειρήματα. Την οποία θα μου επιτρέψετε να καταθέσω για τους αναγνώστες σας. Χρησιμοποιώ – για λόγους προφανείς – στοιχεία από το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» (περιέχονται όπως και οι αντίστοιχες πηγές στις σελίδες 195 – 209).

Κι όμως «Είναι ο Καπιταλισμός» (ηλίθιε)…

1) Σ’ έναν κόσμο όπου μέσα στο 2009, κατά τη διάρκεια μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις που έχει γνωρίσει ο πλανήτης οι 500 μεγαλύτεροι μονοπωλιακοί όμιλοι των ΗΠΑ  αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335% με την κερδοφορία τους να εκτινάσσεται στα 391 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά τη χρονιά που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%, οι ίδιοι όμιλοι προχώρησαν στην απόλυση 821.000 εργαζομένων.

2) Σ’ έναν κόσμο όπου το 0,01% του πληθυσμού αύξησε το 2009 την περιουσία του στα 14 τρις δολάρια, αλλά την ίδια χρονιά το παγκόσμιο ΑΕΠ μειώθηκε 2% ενώ, ειδικά  στην Ευρώπη, η μείωση ήταν πάνω από 4%.

3) Σ’ έναν κόσμο που το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου, αλλά οι άνθρωποι που υποσιτίζονταν ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο.

4) Σ’ έναν κόσμο όπου μόνο στην ΕΕ πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά οι δισεκατομμυριούχοι αυξάνονται και από 793 το 2008 μετρήθηκαν στους 1.011 το 2010.

5) Σ’ ‘έναν κόσμο που οι δισεκατομμυριούχοι, αξιοποιώντας την κρίση και μεσούσης της κρίσης, γίνονται περισσότεροι και πλουσιότεροι, αλλά μόνο μέσα στο β’ εξάμηνο του 2010 ο αριθμός των ανθρώπων του πλανήτη που έπεσε κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε κατά 44 εκατομμύρια.

6) Σ’ εναν κόσμο όπου μόνο στις ΗΠΑ, το 2010 οι δισεκατομμυριούχοι αυξήθηκαν κατά 54 άτομα και τα πλούτη τους κατά 400 δισεκατομμύρια, αλλά οι εργαζόμενοι είδαν να χάνονται περισσότερες από 7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και να κατάσχονται εκατομμύρια κατοικίες. Δηλαδή: Για κάθε έναν νέο Αμερικανό δισεκατομμυριούχο, αντιστοιχούσαν 130.000 απολυμένοι Αμερικανοί εργάτες.

7)  Σ’ έναν κόσμο όπου στη Βρετανία οι χίλιοι ευπορότεροι κάτοικοι αύξησαν το 2010 τις περιουσίες τους κατά 20% - περιουσίες που το άθροισμά τους ξεπερνά το 1/3 του εθνικού χρέους της χώρας, αλλά το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς επιβλήθηκε το μεγαλύτερο πρόγραμμα λιτότητας που έχει υποστεί ο βρετανικός λαός από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανακοινώθηκαν οι απολύσεις 500.000 δημοσίων υπαλλήλων.

8). Σ’ έναν κόσμο όπου το 2010 ο επικεφαλής της Bank of America εισέπραξε μπόνους 9,05 εκατομμύρια δολάρια, ο επικεφαλής της Goldman Sachs έλαβε μπόνους 12,6 εκ. δολάρια, τα μπόνους και οι αποδοχές με τα οποία οι 36 μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί της Γουόλ Στριτ αντάμειψαν τα στελέχη τους το 2010 ανήλθαν στα 144 δις δολάρια, αλλά πάνω από 50 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες ζουν με κουπόνια σίτισης.

9) Σ’ έναν κόσμο που οι 25 μεγαλύτερες χρηματοοικονομικές εταιρείες των ΗΠΑ, από 350 δις δολάρια κέρδη που είχαν το 2007, προ κρίσης, είδαν τα κέρδη τους το 2010 να ανέρχονται σχεδόν στα 420 δις δολάρια, αλλά ο αριθμός των άστεγων παιδιών που φοιτούν σε δημόσια σχολεία, αυξήθηκε την περίοδο 2006 – 2009 κατά 40%.

10) Σ’ έναν κόσμο που τα κέρδη για τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις της Ευρώπης μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010 ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και σύμφωνα με τις απόψεις των τεχνοκρατών πρόκειται για το «καλύτερο “σερί” ευχάριστων εκπλήξεων στην εταιρική κερδοφορία από το 1990», την ίδια περίοδο που στην Ευρώπη σημειώθηκε μια πέραν πάσης προσδοκίας κερδοφορία των πολυεθνικών, οι άνεργοι στο σύνολο της ΕΕ ξεπέρασαν τα 23 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 16 εκατομμύρια βρίσκονται στις χώρες της ευρώζώνης,

ε, τότε υπάρχει ισχυρή πιθανότητα για όλα αυτά υπαίτιος, τελικά, να «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε»!  

* (τα στοιχεία είναι από το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» (περιέχονται όπως και οι αντίστοιχες πηγές στις σελίδες 195 – 209)

Και για την υπογραφή:

Αντινεοταξίξ

Ακολουθεί η απάντηση του συνεργάτη μας “Κακοφωνίξ”:

Ρε λες να είναι ο σταλινισμός;

Διάβασα με ενδιαφέρον την παράθεση ενός στρατού αριθμών, αλλά ειλικρινά δεν κατάφερα για μία ακόμα φορά να ακολουθήσω τη δαιδαλώδη αριστερή σκέψη.  Φαίνεται πως είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως και μάλλον δεν θα μπορούσα να έχω θέση στην κλαδική της γειτονιάς μου (μπρρρ), μιας γειτονιάς η οποία μόλις οσονούπω γκρεμιστεί ο καπιταλισμός, θα σφύζει από ζωή και οι σημερινοί κατατρεγμένοι θα ευημερούν.

Οπωσδήποτε οι διαφορές μου με την αριστερά δεν είναι αμελητέες.  Ξεκινούν από την οργάνωση της κοινωνίας και κορυφώνονται στα εθνικά θέματα.  Αρνούμαι όμως να δεχθώ, ότι ένας άνθρωπος που ξέρει να γράφει ένα ωραίο κείμενο, αδυνατεί να διακρίνει την καθαρότητα των επιχειρημάτων και να αντιπαραθέτει ψυχρά νούμερα, τα οποία κανένας δεν μπορεί να διασταυρώσει, απέναντι σε συμπυκνωμένες ιδέες.

Ούτε βέβαια θα ήταν δυνατόν να αντιπαραθέσουμε ένα κείμενο 200 λέξεων απέναντι σε ένα πόνημα 500 σελίδων ενός κορυφαίου θεωρητικού ‘’αντιπάλου’’.  Να είστε σίγουροι ότι  αν ο εκδότης μου, μου έδινε μια παραγγελία για ένα βιβλίο – απάντηση, με τον τίτλο που χρησιμοποίησα στο άρθρο, θα ήμουν ευτυχής.  Ευτυχής, γιατί θα γινόμουν πλούσιος σε έναν μήνα, θα με γνώριζαν και οι πέτρες, ώστε να αγοράζουν πρόθυμα οτιδήποτε τους πουλήσω από εκεί και πέρα, γιατί ο τίτλος θα έπαιζε νυχθημερόν στα κανάλια και τις εφημερίδες, γιατί θα ήμουν μαϊντανός σε εκπομπές κάθε είδους, γιατί οι απόψεις μου θα διαμόρφωναν την περιβόητη κοινή γνώμη.

Ο κ. Μπογιόπουλος και ο κάθε κ, Μπογιόπουλος, έχουν τη δυνατότητα να γράφουν (και να πουλάνε) ότι θέλουν.  
Αυτό το χρωστάνε κατά βάσιν στον καπιταλισμό, ο οποίος έφερε μαζί του και την ελευθερία έκφρασης.  Η βασική διαφορά μας είναι ότι ο κ. Μπογιόπουλος καρπούται τα οφέλη μιας διάσημης πραγματείας καταγγέλλοντας ένα σύστημα που τον τρέφει, ενώ, αν ο Κακοφωνίξ ή κάθε Κακοφωνίξ τολμούσε να κάνει το ίδιο πριν από 30 χρόνια στη Σόφια, την Πράγα και τη Μόσχα ή στην Αβάνα, το Πεκίνο και την Πιονγκ Γιανγκ σήμερα, όχι μόνο δεν θα καρπούταν πλούτο και διασημότητα, αλλά πιθανόν θα σάπιζε σε κάποια υγρή φυλακή.

Εν πάση περιπτώσει, δεν αρνούμαι τη λογοκλοπή του διάσημου τίτλου, αυτό είναι προφανές.  Στόχος μου όμως δεν ήταν η αντιπαράθεση με το συγκεκριμένο βιβλίο.  Δυστυχώς κάποιοι αναγνώστες ερεθίζονται από έναν εξυπνακίστικο τίτλο και δεν προχωρούν στην ουσία του κειμένου.  Ενός κειμένου καταγγελτικού απέναντι σε εκείνους που δε διδάχθηκαν τα μαθήματα του Σταλινισμού, σε εκείνους που θρασύτατα αποκατέστησαν λέει ιστορικά τον Άρη, αλλά όχι πολιτικά (!), σε εκείνους που με πρόσχημα την κρίση προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τις απολυταρχίες που πρεσβεύουν και ονειρεύονται ελληνικά σοβιέτ εν έτη 2012.

Και λίγα λόγια για τα ακράδαντα επιχειρήματα από τις σελίδες 195 – 209 του μπεστ σέλερ:  Δεν θα μπω σε αντιπαράθεση στοιχείων. 
Ούτε θα κάνω το λάθος να ωραιοποιήσω από την πλευρά μου έναν καπιταλισμό που εκτός ελέγχου παραδόθηκε στους νεοφιλελεύθερους και σκόρπισε την φτώχεια στον πλανήτη.  Ο καπιταλισμός, όπως κάθε τι, χρειάζεται όρια. 
Χρειάζεται πολιτικούς και όχι τραπεζίτες να κυβερνούν.  Χρειάζεται να τοποθετηθεί στο κέντρο ο άνθρωπος και να φύγουν τα νούμερα.  Άρα το πρόβλημα δεν είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε, αλλά αυτοί που θα κληθούν να τον εφαρμόσουν.  Και ευτυχώς υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι δεξιός και σκέφτεται έτσι.  Μαντέψτε ποιος είναι.

Κακοφωνίξ (WWW.ANTINEWS.GR)