Το να μιλήσει κανείς για το Άγιον Όρος είναι σαν ένα εγχείρημα, σαν ένας αγώνας που μπορεί να κάνει κανείς, γιατί το Άγιον Όρος δεν είναι ένας περιορισμένος χώρος, αλλά είναι μια χιλιόχρονη Ιστορία και Εμπειρία.
Και γι’ αυτό είναι, θα λέγαμε, σαν να εξετάζεις τον εγκέφαλο, που δεν τελειώνει ποτέ η γνώση του. Το προσεγγίζουμε, όπως λέει η Γραφή, εν εσόπτρω, δηλαδή μέσα από κάποιους καθρέφτες και όχι στην πραγματικότητα το γνωρίζουμε εξ ολοκλήρου. Έχουμε ακόμα πολλά και να γνωρίσουμε, και πνευματικά και από την ιστορία του Αγίου Όρους και απ’ τον πολιτισμό του Αγίου Όρους, θα λέγαμε.
Το Άγιον Όρος, λοιπόν, είναι το μοναδικό ζωντανό Μοναστικό Κέντρο. Συγκέντρωσε όλες τις μορφές της μοναχικής ζωής από τους Αναχωρητάς, τους Κοινοβιάτες, τους Σκητιώτες, τους Λαυριώτες, τους Ησυχαστάς, θα λέγαμε. Που δείχνει ότι σέβεται πάρα πολύ τον άνθρωπο, την ελευθερία του και τις προτιμήσεις του, συνδυάζοντας το εξής χαρακτηριστικό, το οποίο είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό: Την ποικιλία με την ενότητα. Ενώ είναι ποικίλο, ταυτόχρονα είναι και ενωμένο.
Το Άγιον Όρος είναι Παραδοσιακό. Και μας θεωρούν και ακραίους Παραδοσιακούς πολλές φορές. Μας λένε διάφορα, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, διότι δεν είναι μια προσκόλλησις στον τύπο η Παράδοσής μας. Είναι φυσική ατμόσφαιρα αυτό που έχει το Άγιον Όρος. Ζούμε στην Παράδοσή μας, ζούμε στην ασφάλειά μας. Πως ένα παιδί όταν ζει στην οικογένειά του θέλει την ασφάλεια. Τον πατέρα του, την μητέρα του. Να ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του, ποια είναι η μητέρα του, να ζει αυτήν την ατμόσφαιρα. Έτσι και στο Άγιον Όρος ζούμε αυτήν την ατμόσφαιρα την Παραδοσιακή. Και είναι ακριβώς, τι είναι αυτό, λέμε πρέπει να σεβόμαστε, πρέπει να μετέχουμε σε αυτήν την Παράδοση από σεβασμό, διότι οι αιώνες έδειξαν πως πρέπει να ζούμε. Οι αιώνες έδειξαν πως πρέπει να ζούμε. Η εμπειρία, λένε. Ποια εμπειρία; Αυτών που ήταν χθες. Ήμασταν γραμματιζούμενοι που ήρθαμε απ’ τον κόσμο, αλλά πήγαν περίπατο αυτά. Είδαμε ότι δεν έχουν πέραση αυτά εδώ. Το βίωμα έχει την πέραση. Βλέπουμε τα Γεροντάκια να λένε διάφορα πράγματα, τα οποία τα ζούσαν. Επομένως, φύγανε, ξεχάσαμε ότι σπουδάσαμε, ξεχάσαμε ότι πήγαμε στα πανεπιστήμια, γιατί ακριβώς είδαμε ότι αυτό είναι εμπειρία. Είναι ζωή που γεννάει ζωή πραγματικά. Ε, λοιπόν, αυτό δεν μπορείς να μην το σέβεσαι. Αυτό δεν μπορείς να μην το αγαπάς. Και επομένως είναι και Παραδοσιακό. Άρα σεβόμαστε την παράδοση με αυτήν την έννοια όμως. Ενώ μπορούμε να έχουμε την πολυμορφία, ενώ μπορεί να έχουμε την ποικιλία, να έχουμε τις σκέψεις μας, τις απόψεις μας, τα βιώματά μας, δεν έχουμε το δικαίωμα και δεν μπορούμε να διασπάμε την ενότητα.
Άγιον Όρος - Άθως
Η ζωή του Αγίου Όρους είναι βαθιά Ευαγγελική, όπως λέμε, βαθιά Αποστολική και βαθιά Κοινωνική. Η Πέτρα της Πίστεως είναι ο Χριστός. Αυτό είναι το Θεμέλιο. Αυτό τα ορίζει όλα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και Αποστολική ζωή, διότι έχει μέσα -τι είχαν οι Απόστολοι;- έχει μέσα τη διακονία. Έχει μέσα τη θυσία. Έχει μέσα την προσφορά. Έχει μέσα την προσευχή. Έχει μέσα την άσκηση. Έχει μέσα την υπακοή. Έχει μέσα το θάνατο. Μια μοναχική κουρά σημαίνει θάνατος. Φοράμε μαύρα ράσα., που ακριβώς δείχνουν το θάνατο. Ότι έχουμε πεθάνει για τον κόσμο, ενώ ζούμε στον κόσμο, επικοινωνούμε με τους ανθρώπους, ταυτόχρονα έχουμε αυτό το νόημα της θυσίας, του θανάτου για τη ζωή,οπωσδήποτε για να κοινωνήσουμε το μέλλον, για να κερδίσουμε την αιώνιο Βασιλεία, όπως λένε οι Άγιοι και οι Πατέρες μας. Και ένα τρίτο, το οποίο είναι που πολύ χαρακτηριστικό, είναι ότι είναι Κοινωνική ζωή. Πως ζούμε εμείς εδώ; Ζούμε σαν Οικογένειες. Ζούμε Κοινωνικά στην πραγματικότητα. Ζούμε κοινοβιακά. Ζούμε όπως λέμε, επί το αυτώ. Και υπάρχει στο Ψαλτήρι ένας στίχος που λέει: ”Ιδού δή τί καλόν, ή τί τερπνόν”, λέει. Δεν υπάρχει πιο ωραίο, πιο ευχάριστο να κατοικούν Αδελφοί σαν μία Οικογένεια. Είμαστε είκοσι(20) Μοναστήρια και εδώ είναι το καταπληκτικό ότι, ενώ είμαστε είκοσι(20) Μοναστήρια, είμαστε πεντακόσια(500) Κελλιά, νιώθουμε σαν ένα σώμα.
Το Άγιον Όρος είναι αυτό που αγκαλιάζει τον κόσμο. Γι’ αυτό είναι. Να δείχνει το ”προς τα πού πάμε”. Να δείχνει την πυξίδα, ότι προς τα ‘κει πάμε. Προς αυτήν την κατεύθυνση μπορούμε να πάμε σαν κόσμος. Το Άγιον Όρος δεν είναι εναντίον κανενός. Ούτε καν σε αυτά που ακούγονται τα διάφορα για την ενωμένη Ευρώπη, σε όλα αυτά είναι θετικό καταρχάς. Ο δρόμος προς τον Θεό είναι κοινό κτήμα όλων. Δεν μπορεί να είναι μόνο για μάς αυτό. Είναι για οποιονδήποτε το θέλει και το επιθυμεί. Με αυτήν την έννοια, λοιπόν, το Άγιον Όρος, ο Αγιορειτικός Μοναχισμός δεν είναι παρελθόν.
Και γι’ αυτό είναι, θα λέγαμε, σαν να εξετάζεις τον εγκέφαλο, που δεν τελειώνει ποτέ η γνώση του. Το προσεγγίζουμε, όπως λέει η Γραφή, εν εσόπτρω, δηλαδή μέσα από κάποιους καθρέφτες και όχι στην πραγματικότητα το γνωρίζουμε εξ ολοκλήρου. Έχουμε ακόμα πολλά και να γνωρίσουμε, και πνευματικά και από την ιστορία του Αγίου Όρους και απ’ τον πολιτισμό του Αγίου Όρους, θα λέγαμε.
Το Άγιον Όρος, λοιπόν, είναι το μοναδικό ζωντανό Μοναστικό Κέντρο. Συγκέντρωσε όλες τις μορφές της μοναχικής ζωής από τους Αναχωρητάς, τους Κοινοβιάτες, τους Σκητιώτες, τους Λαυριώτες, τους Ησυχαστάς, θα λέγαμε. Που δείχνει ότι σέβεται πάρα πολύ τον άνθρωπο, την ελευθερία του και τις προτιμήσεις του, συνδυάζοντας το εξής χαρακτηριστικό, το οποίο είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό: Την ποικιλία με την ενότητα. Ενώ είναι ποικίλο, ταυτόχρονα είναι και ενωμένο.Το Άγιον Όρος είναι Παραδοσιακό. Και μας θεωρούν και ακραίους Παραδοσιακούς πολλές φορές. Μας λένε διάφορα, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, διότι δεν είναι μια προσκόλλησις στον τύπο η Παράδοσής μας. Είναι φυσική ατμόσφαιρα αυτό που έχει το Άγιον Όρος. Ζούμε στην Παράδοσή μας, ζούμε στην ασφάλειά μας. Πως ένα παιδί όταν ζει στην οικογένειά του θέλει την ασφάλεια. Τον πατέρα του, την μητέρα του. Να ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του, ποια είναι η μητέρα του, να ζει αυτήν την ατμόσφαιρα. Έτσι και στο Άγιον Όρος ζούμε αυτήν την ατμόσφαιρα την Παραδοσιακή. Και είναι ακριβώς, τι είναι αυτό, λέμε πρέπει να σεβόμαστε, πρέπει να μετέχουμε σε αυτήν την Παράδοση από σεβασμό, διότι οι αιώνες έδειξαν πως πρέπει να ζούμε. Οι αιώνες έδειξαν πως πρέπει να ζούμε. Η εμπειρία, λένε. Ποια εμπειρία; Αυτών που ήταν χθες. Ήμασταν γραμματιζούμενοι που ήρθαμε απ’ τον κόσμο, αλλά πήγαν περίπατο αυτά. Είδαμε ότι δεν έχουν πέραση αυτά εδώ. Το βίωμα έχει την πέραση. Βλέπουμε τα Γεροντάκια να λένε διάφορα πράγματα, τα οποία τα ζούσαν. Επομένως, φύγανε, ξεχάσαμε ότι σπουδάσαμε, ξεχάσαμε ότι πήγαμε στα πανεπιστήμια, γιατί ακριβώς είδαμε ότι αυτό είναι εμπειρία. Είναι ζωή που γεννάει ζωή πραγματικά. Ε, λοιπόν, αυτό δεν μπορείς να μην το σέβεσαι. Αυτό δεν μπορείς να μην το αγαπάς. Και επομένως είναι και Παραδοσιακό. Άρα σεβόμαστε την παράδοση με αυτήν την έννοια όμως. Ενώ μπορούμε να έχουμε την πολυμορφία, ενώ μπορεί να έχουμε την ποικιλία, να έχουμε τις σκέψεις μας, τις απόψεις μας, τα βιώματά μας, δεν έχουμε το δικαίωμα και δεν μπορούμε να διασπάμε την ενότητα.
Άγιον Όρος - Άθως
Η ζωή του Αγίου Όρους είναι βαθιά Ευαγγελική, όπως λέμε, βαθιά Αποστολική και βαθιά Κοινωνική. Η Πέτρα της Πίστεως είναι ο Χριστός. Αυτό είναι το Θεμέλιο. Αυτό τα ορίζει όλα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και Αποστολική ζωή, διότι έχει μέσα -τι είχαν οι Απόστολοι;- έχει μέσα τη διακονία. Έχει μέσα τη θυσία. Έχει μέσα την προσφορά. Έχει μέσα την προσευχή. Έχει μέσα την άσκηση. Έχει μέσα την υπακοή. Έχει μέσα το θάνατο. Μια μοναχική κουρά σημαίνει θάνατος. Φοράμε μαύρα ράσα., που ακριβώς δείχνουν το θάνατο. Ότι έχουμε πεθάνει για τον κόσμο, ενώ ζούμε στον κόσμο, επικοινωνούμε με τους ανθρώπους, ταυτόχρονα έχουμε αυτό το νόημα της θυσίας, του θανάτου για τη ζωή,οπωσδήποτε για να κοινωνήσουμε το μέλλον, για να κερδίσουμε την αιώνιο Βασιλεία, όπως λένε οι Άγιοι και οι Πατέρες μας. Και ένα τρίτο, το οποίο είναι που πολύ χαρακτηριστικό, είναι ότι είναι Κοινωνική ζωή. Πως ζούμε εμείς εδώ; Ζούμε σαν Οικογένειες. Ζούμε Κοινωνικά στην πραγματικότητα. Ζούμε κοινοβιακά. Ζούμε όπως λέμε, επί το αυτώ. Και υπάρχει στο Ψαλτήρι ένας στίχος που λέει: ”Ιδού δή τί καλόν, ή τί τερπνόν”, λέει. Δεν υπάρχει πιο ωραίο, πιο ευχάριστο να κατοικούν Αδελφοί σαν μία Οικογένεια. Είμαστε είκοσι(20) Μοναστήρια και εδώ είναι το καταπληκτικό ότι, ενώ είμαστε είκοσι(20) Μοναστήρια, είμαστε πεντακόσια(500) Κελλιά, νιώθουμε σαν ένα σώμα.
Το Άγιον Όρος είναι αυτό που αγκαλιάζει τον κόσμο. Γι’ αυτό είναι. Να δείχνει το ”προς τα πού πάμε”. Να δείχνει την πυξίδα, ότι προς τα ‘κει πάμε. Προς αυτήν την κατεύθυνση μπορούμε να πάμε σαν κόσμος. Το Άγιον Όρος δεν είναι εναντίον κανενός. Ούτε καν σε αυτά που ακούγονται τα διάφορα για την ενωμένη Ευρώπη, σε όλα αυτά είναι θετικό καταρχάς. Ο δρόμος προς τον Θεό είναι κοινό κτήμα όλων. Δεν μπορεί να είναι μόνο για μάς αυτό. Είναι για οποιονδήποτε το θέλει και το επιθυμεί. Με αυτήν την έννοια, λοιπόν, το Άγιον Όρος, ο Αγιορειτικός Μοναχισμός δεν είναι παρελθόν.
Απο Αγιορείτικο ντοκιμαντέρ για Μ.Εσφισγμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου