Του ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗΗ κρίση για τον λαό είναι ένας δρόμος για την κόλαση, αλλά για το κεφάλαιο και τους τοκογλύφους είναι ευκαιρία για συσσώρευση κερδών και πλούτου.
Αυτό επιτυγχάνεται, μεταξύ άλλων, με την τερατώδη συρρίκνωση των μισθών και των κοινωνικών δικαιωμάτων και ιδίως των ασφαλιστικών και με την κατακρήμνιση των ασφαλιστικών ταμείων .Η μεγάλη αυτή αρπαγή συνοδεύεται πάντα από την επωδό ότι όλα γίνονται για τη σωτηρία της χώρας, για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους αφού η σωτηρία των τοκογλύφων δανειστών βαφτίζεται σωτηρία της χώρας, ενώ η οικονομική βιωσιμότητα του ασφαλιστικού διαχωρίζεται πλήρως από την αναγκαία κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη και ταυτίζεται με την εξόντωση των συνταξιούχων. Διότι αν οι εργαζόμενοι δούλευαν μέχρι τα ογδόντα τους και έπαιρναν 100 ευρώ σύνταξη, τότε θα είχαμε ένα πολύ βιώσιμο σύστημα αλλά δεν θα ήταν ούτε κοινωνικό ούτε σύστημα ασφάλισης.
Δέκα χρόνια μετά την τεράστια κινητοποίηση κατά των μέτρων Γιαννίτση στην οποία συμμετείχε- ως συνδικαλιστής και απεργός- ο σημερινός υπουργός εργασίας κ. Κουτρουμάνης, εφαρμόζεται ένα σκληρότατο πρόγραμμα περικοπών και εξόντωσης των συνταξιούχων που μπροστά του θα ωχριούσε το πρόγραμμα Γιαννίτση. Κι όμως ο πρώην απεργός -νυν υπουργός με εξωφρενικό κυνισμό και απίστευτη ευκολία εξαγγέλλει το ένα εξοντωτικό μέτρο μετά το άλλο, βυθίζοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην απελπισία. Θα του ταίριαζε γάντι ο τίτλος: ο χασάπης του ασφαλιστικού. Φυσικά ο εν λόγω κύριος υπάλληλος ήταν και πριν, υπάλληλος είναι και τώρα, απλά θητεύει σε διαφορετικά καθήκοντα και ρόλους.Το μεγάλο θέμα είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται καθώς και οι συλλογικοί εκπρόσωποί τους.
Το ασφαλιστικό σύστημα χάνει τον κοινωνικό χαρακτήρα του, αλλά ταυτόχρονα και παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, υπονομεύεται και η οικονομική βιωσιμότητά του.
Διότι παρά το γεγονός ότι περιορίζονται δραματικά οι δαπάνες του με την αντίστοιχη μείωση των συντάξεων, είναι πολύ μεγαλύτερη η απομείωση των εσόδων του και της περιουσίας του λόγω της εγκληματικής πολιτικής που ασκείται αλλά και των επιπτώσεων της κρίσης . Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η αναλγησία της πολιτικής τους που ουδείς πλέον αμφισβητεί. Είναι η πρόθεσή τους να καταστρέψουν ένα θεσμό που αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάχτηση των εργαζομένων, ένα θεσμό αλληλεγγύης, ένα αποκούμπι για εκατομμύρια εργαζόμενους που επί χρόνια καταθέτουν αγόγγυστα τον οβολό τους και τώρα έρχονται και αρπάζουν στην κυριολεξία ένα μεγάλο μέρος από τις εισφορές που πλήρωσαν για να εξασφαλίσουν ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα.
Είναι αδιανόητο αυτοί που όχι μόνο δεν κάνουν τίποτε για να συλλάβουν την τεράστια εισφοροδιαφυγή που ξεπερνά τα 5 δισ. ετησίως, αλλά αντιθέτως τη διευκολύνουν, που κάνουν συνεχώς χαριστικές ρυθμίσεις σε κακοπληρωτές εργοδότες, που εξασφαλίζουν νομοθετικές ρυθμίσεις για απαλλαγή εργοδοτών από εισφορές, που νομοθετούν μεταφορά πόρων από τα ασφαλιστικά ταμεία για πληρωμή κοινωνικών προγραμμάτων- που όφειλε να χρηματοδοτεί το κράτος-, όπως είναι η βοήθεια στο σπίτι, που μειώνουν δραματικά την εισφορά του κράτους στην κοινωνική ασφάλιση όπως γίνεται με τον προϋπολογισμό του 2012 (για το ΙΚΑ είναι 40%) να ζητάνε και τα ρέστα από τους ασφαλισμένους. Δεν είναι δυνατόν αυτοί που με τις πολιτικές τους συνειδητά ωθούν στα ύψη την ανεργία και αποστερούν τεράστιους πόρους από το σύστημα, να επαίρονται αναίσχυντα ότι με τη μείωση των συντάξεων παρέχουν δήθεν ασφάλεια στη νέα γενιά.
Τέλος, είναι απίστευτη απάτη αυτό που γίνεται με την κινητή περιουσία των ταμείων που την παίζουν στα ζάρια του χρέους και με το κούρεμα των ομολόγων αφαιρούν 13 δισ., μειώνοντας έτσι στο μισό όσα αποθεματικά απέμειναν.
Η μεταχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων είναι μια πικρή ιστορία, διότι έχουν λεηλατηθεί στην κυριολεξία από το 1950 και μετά. Στην αρχή στο όνομα της άτοκης χρηματοδότησης της καπιταλιστικής συσσώρευσης, στη συνέχεια στο όνομα της τόνωσης του χρηματιστηρίου και της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας και τώρα στο όνομα της υπέρβασης της κρίσης. Το ένα ψέμα διαδέχεται το άλλο. Το ασφαλιστικό κεφάλαιο, η περιουσία των ίδιων των ασφαλισμένων κατασπαταλήθηκε και αντί να αποτελεί ένα μαξιλάρι ασφάλειας για το κοινωνικό-ασφαλιστικό σύστημα, έχει μετατραπεί σε θηλιά που το πνίγει .
Επειδή όλα δείχνουν ότι στήνεται ξανά το σκηνικό για ένα νέο γύρο ασφαλιστικού, είναι εξαιρετικά επείγον να βγει επιθετικά το συνδικαλιστικό κίνημα.
Να απαιτήσει: να μην ενταχθούν τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων στη συμφωνία για το κούρεμα και να προστατευτούν τα αποθεματικά, να προταχθεί η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για την κατάργηση της εισφοροδιαφυγής, να καλύπτει το κράτος τις υποχρεώσεις του εξασφαλίζοντας πόρους από τη φορολόγηση των πλουσίων αυτής της χώρας, να σταματήσει η περικοπή και να αποκατασταθούν οι συντάξεις.
Δεν μπορεί οι σύγχρονες κοινωνίες να βαδίζουν στον 21ο αιώνα και ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός αξιοποιώντας την κρίση που ο ίδιος δημιούργησε, να μας μεταφέρει πίσω στις αρχές του 20ού αιώνα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα το κίνημα των συνταξιούχων, το κίνημα των πλατειών, οι λαϊκές συνελεύσεις πρέπει να εντείνουν τον αγώνα τους με κάθε μορφή μαζικής πάλης. Μπορούμε να προλάβουμε τα χειρότερα και να επανορθώσουμε αντιμετωπίζοντας τη ζημιά που έχει γίνει.
Ούτε λεπτό αναμονής δεν χρειάζεται. Τον οργισμένο και αποφασισμένο για αγώνα λαό τον φοβούνται. Αυτό απέδειξε η πρόσφατη κυβερνητική κρίση. Όσες αντεργατικές και αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και αν κάνουν, όσο κι αν εξαπολύουν τους προπαγανδιστικούς τους μύδρους, όταν ο λαός είναι στους δρόμους θα επιβάλει τελικά τη δική του βούληση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου