Βασίλης Ταβουλάρης
 |
| Φωτο από εδώ |
Υπάρχουν στιγμές στην ζωή του ανθρώπου, που προκαλούν
ανυπέρβλητο πόνο. Μία σοβαρή ασθένεια, ο χωρισμός του ζευγαριού και ο θάνατος
είναι οι πιο σημαντικές. Θα ασχοληθούμε με τον θάνατο.
Ο άνθρωπος υπάρχει στην γή χιλιάδες χρόνια. Ξεκίνησε σε
μία σχετικά πρωτόγονη κατάσταση (δεν αναφέρομαι στην Εξέλιξη των Ειδών) και με
το πέρας των ετών βελτιώθηκε και εκπολιτίστηκε (έφτιαξε νόμους, ηθική κτλ).
Ο
πρώτος άνθρωπος Αδάμ έχασε τον παράδεισο και την θέωση και χρειάστηκαν κάποιες
χιλιάδες χρόνια, για να μπορέσει ο άνθρωπος να επανέλθει σ’αυτήν την κατάσταση,
μέσω του σταυρικού θανάτου του Χριστού Ιησού.
Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να πεθαίνει αλλά για να ζει
αιώνια και ο θάνατος είναι μία εκτροπή απ’ το σχέδιο του Θεού. Ο θάνατος είναι
ο αποχωρισμός του ανθρώπου απ’ τον Θεό και αυτό είναι κάτι που θλίβει τον ίδιο
τον Θεό, τον κάνει να δακρύζει!
Ο ενανθρωπήσας Θεός, άνθρωπος Ιησούς Χριστός,
ειδοποιήθηκε από την Μάρθα ότι ο Λάζαρος ήταν βαριά άρρωστος και κινδύνευε να
πεθάνει. Κάλεσε λοιπόν η Μάρθα τον Ιησού να προσέλθει στην Βηθανία για να
θεραπεύσει τον Λάζαρο. Ο Ιησούς όμως καθυστέρησε και ο Λάζαρος πέθανε.
Με καθυστέρηση 4 ημερών έφτασε ο Ιησούς και είδε κόσμο
πολύ να κλαίει για τον Λάζαρο. Όταν ενημερώθηκε ότι ο Λάζαρος πέθανε, ο Χριστός
«ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν» (Ιωάννης 11:33). Ταράχθηκε ο
Ιησούς λόγω του θανάτου του καλού του φίλου Λαζάρου και «εδάκρυσεν…» (Ιωάννης
11:35). Ο Θεός ο ίδιος συντρίβεται ψυχολογικά διαπιστώνοντας τον θάνατο ενός
ανθρώπου, δείγμα ευαισθησίας και υπερμεγέθους αγάπης προς αυτόν. Ο Θεός αγαπά
τον άνθρωπο και του δίνει ζωή όχι θάνατο. Ο θάνατος είναι μία ανθρώπινη
επιλογή: «Εγώ ειμί ο Θεός Αβραάμ και ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ, ούκ έστιν ο
Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων!» (Ματθαίος 22:32).
Ο Θεός πονάει. Ο Θεός ταράσσεται και δακρύζει. Κλαίει ο
ίδιος ο Θεός για την απώλεια ακόμα και ενός ανθρώπου.
Στην σταύρωση του Ιησού παρατηρούμε, ότι ο ουρανός
αρχίζει να σκοτεινιάζει (Λουκάς 23:44), δείγμα αγωνίας, ταραχής και ψυχικού
πόνου του ίδιου του Θεού. Ο Ιησούς πεθαίνοντας αναφωνεί: «Ηλί Ηλί Λιμά
Σαβαχθανί» (Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;, Ματθαίος 27:46). Ευθείς
αμέσως «το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη... και η γή εσχίσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν...»
(Ματθαίος 27:51). Ο Θεός συμπάσχει με τον ανθρώπινο πόνο, πλέον ως άνθρωπος και
αυτός. Ένας Θεός που μας καταλαβαίνει, αφού και ο ίδιος γεύεται τον πόνο και
τον θάνατο.
Ακόμα και σήμερα ο Θεός πονάει, ταράζεται και δακρύζει
για τον άνθρωπο, για όλους εμάς. Ένας Θεός που η αγάπη του για τον άνθρωπο δεν
έχει φραγμούς και όρια. Είναι φορές που όταν κοιτάξει κανείς τον ουρανό μπορεί
να «δει» τον ίδιο τον Θεό. Έναν Θεό που κλαίει για τον άνθρωπο.
Δείτε επίσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου