Ο ακρογωνιαίος λίθος της νεοφιλελεύθερης οικονομικής θεωρίας: Εμείς οι αχόρταγοι

του Γιώργου του Κλικ

Διάβαζα τις προάλλες ένα εξαιρετικό άρθρο το οποίο ανέλυε τις προοπτικές που ανοίγονται στις ΗΠΑ μετά τις επερχόμενες εκλογές στην μητρόπολη της ελαφρώς κακομοιριασμένης, αλλά πάντα κραταιάς, υποτίθεται, αυτοκρατο-ρίας.

Το διάβασα γιατί με ενδιέφεραν οι προοπτικές που θα εξέθετε ο αρθρογράφος μια και στον ίδιο έχω εμπιστοσύνη από προηγούμενες αναλύσεις του αλλά και γιατί το μπλογκ στο οποίο αναρτήθηκε το άρθρο χαίρει της εκτίμησης μου.

Το άρθρο φέρει τον τίτλο “Η ημέρα μετά την ημέρα των εκλογών” και βρίσκεται εδώ:

http://www.counterpunch.org/2016/08/12/the-day-after-election-day/

Σύντομα βρέθηκα μπλεγμένος με νοήματα η πλήρης κατανόηση των οποίων απαιτούσε (να τις πω στοιχειώδεις;) κάποιες, τέλος πάντων, οικονομικές γνώσεις. Δυστυχώς τα οικονομικά δεν είναι το φόρτε μου και έτσι υποχρεώθηκα από τη μια να διαβάζω πάνω από μια φορά διάφορα αποσπάσματα και από την άλλη να ανατρέχω στο γνωστό Wikipedia το οποίο δεν θεωρώ μεν ευαγγέλιο, αναγνωρίζω όμως πως με λίγη κριτική σκέψη και ψάξιμο, μπορεί να σου προσφέρει έναν προσανατολισμό. Ακόμα και όταν σου αφηγείται μπαρούφες.

Φυσικά δεν έχω τα φόντα να μεταφέρω την ανάλυση των οικονομικών στοιχείων του Rob Urie.... που είναι ο αρθρογράφος (και συγγραφέας ενός πετυχημένου βιβλίου με τίτλο Zen Economics) αν και πιστεύω ότι μια προσεκτική ανάγνωση του άρθρου του δεν θα αφήσει κανέναν με απορίες.

Εκεί που θα σταθώ είναι στην ειρωνική του επίκληση ενός νεοφιλελεύθερου θέσφατου που για τους σύγχρονους νεοφιλελέδες “οικονομολόγους” έχει την αξία της ενδέκατης εντολής που ο Θεός ξέχασε να χαράξει με τους κεραυνούς του πάνω στις πλάκες του Μωυσή.

Ονομάζεται “budget constraint” σαν να λέμε “δέσμευση ισοζυγίου” και αποτελεί την βάση της “θεωρίας του καταναλωτή” μια θεωρία που τύφλα να έχει η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν μπροστά της.

Θα μπορούσα να είχα αποδεχτεί την εξευτελιστική αναφορά του Rob Urie και να πάω παρακάτω αλλά με έτρωγε η περιέργεια. Τι είναι αυτή η δέσμευση, από που πηγάζει και ποιος την επιβάλλει στο πορτοφόλι του Κράτους που δεν είναι βέβαια το πορτοφόλι το δικό μου ή του Μήτσου ή της Μαρίας;

Πήγα λοιπόν στο Wiki και θόλωσα! https://en.wikipedia.org/wiki/Budget_constraint

Εξισώσεις, διαγράμματα, καμπύλες που σου έλεγαν “αν θες να καταλάβεις μεγάλε, άντε πάρε ένα διδακτορικό στα Μαθηματικά πρώτα” διαφορετικά “σκάσε και κολύμπα” δηλαδή πλήρωνε.

Αυτό ακριβώς είναι το παιχνίδι των σύγχρονων παπατζήδων. Να σου τυλίγουν το πακέτο με τέτοιο τρόπο που να εγκαταλείπεις κάθε προσπάθεια. Ως και διάγραμμα με παραγόμενα όπλα και παραγόμενο βούτυρο υπήρχε! Και, καλά, πως τους ήρθε το βούτυρο, γιατί δεν έβαζαν πατάτες ας πούμε; Μήπως υπάρχει υπονοούμενο;

Κάπου εκεί μέσα όμως βρήκα και έναν ορισμό, ο οποίος λέει:

“Η συμπεριφορά του καταναλωτή είναι ένα πρόβλημα μεγιστοποίησης. Σημαίνει να πετυχαίνουμε το μέγιστο από τους περιορισμένους μας πόρους ώστε να μεγιστοποιούμε το όφελος. Καθώς όμως οι καταναλωτές είναι αχόρταγοι και το όφελος αυξάνεται με την ποσότητα, το μόνο που περιορίζει την κατανάλωση μας είναι το ισοζύγιο μας” (το “αχόρταγοι” το τόνισα εγώ).

Ας παραβλέψω ότι το κράτος, άμα θέλει, άμα είναι κράτος και όχι πουλημένη εταίρα σε εταίρους, κάνει ότι γουστάρει στην τελική, όπως έκανε επί δεκαετίες μέχρι που μπήκαμε στον διάβολο, το ευρώ, και λειτουργεί και με έλλειμμα, και με εσωτερικό δανεισμό, και κόβει χρήμα όποτε του καπνίσει, χρόνια τα κάναμε και τα κάνανε παντού και κανένας ποτέ δεν φαλίρισε γιατί το κράτος δεν είναι εγώ, δεν είναι Μήτσος, δεν είναι Μαρία. Κράτος είμαστε όλοι ΜΑΖΙ.

Ας παραβλέψω ότι δεν βλέπω να μπαίνει κανένας περιορισμός από το ισοζύγιο όταν είναι να πληρώσουμε τους τραπεζίτες και τα κοράκια.

Ας παραβλέψω ότι η ίδια η ιερά μητρόπολη της αυτοκρατορίας όλο με έλλειμμα δουλεύει και έχει συσσωρεύσει ένα χρέος από δω μέχρι τον άλλο κόσμο.

Εκείνο το “αχόρταγοι” ποιος Αϊνστάιν της νεοφιλελέ οικονομίας το ανακάλυψε; Ποιο νεοφιλελεύθερο ζώο ταύτισε το ανθρώπινο είδος με το αυτοματοποιημένο ανδρείκελο που ονόμασε “καταναλωτή” για να του κολλήσει αμέσως μετά το επίθετο “αχόρταγος”; Εγώ δεν θυμάμαι ούτε τον πατέρα μου και τη μάνα μου, ούτε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, ούτε τους συγγενείς και φίλους, ούτε τις γειτονιές, τους δασκάλους και συμμαθητές, δεν θυμάμαι κανέναν να είναι αχόρταγος. Ούτε σήμερα βλέπω γύρω μου αχόρταγους εκτός από λίγες ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις. Όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και οι πιο επηρεασμένοι από το καταναλωτικό σύστημα, έχουν ένα όριο, διαθέτουν το ανθρώπινο κριτήριο του μέτρου, άλλος πιο δω άλλος πιο κει. Αχόρταγοι είναι μόνο αυτοί που μας πίνουν το αίμα με το καλαμάκι, οι νεοφιλελέδες βαμπίρ και τα καρακόλια τους.

Απορίες ψάλτου. Μόνο που εδώ δεν θέλει “βήξ” αλλά βρεγμένες σανίδες κατά χιλιάδες στα οπίσθια των απατεώνων με τις γραβάτες και τους λακέδες τους.

Πριν κλείσω, ίσως κάποιοι να θέλουν να μάθουν τι προβλέπει ο Rob Urie για την “ημέρα μετά την ημέρα των εκλογών”.

Το αυτονόητο προβλέπει αδέρφια: Μια από τα ίδια.

Εκτός και αν ο αμερικανικός λαός πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Θυμίζει τίποτα;

από το «Τελευταία Έξοδος»