Η ηθική και η αισθητική είναι διακριτές κατηγορίες από την πολιτική και συνδέεονται με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και την αναπαράγουν. Αντίθετα η πολιτική μπορεί να γίνει ως πρόταγμα η σχάση αυτής της τάξης πραγμάτων και να καταφέρει να δημιουργήσει μια νέα ηθική και αισθητική. Υπάρχει βέβαια πάντα μια ριζική ηθική σχεδόν πανάρχαια που μετέχουμε όλοι η οποία είναι τόσο ενστικτώδης και πηγαία που για μένα δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Η τρέχουσα συμβατική “πολιτική” ηθική και ασθητική ως δήθεν πολιτικό πρόταγμα και ως μετωνυμία του, είναι απλώς ο μανδύας του μη πολιτικού, του βαλτώματος στην εφιαλτική πραγματικότητα. Αυτό είναι και τίποτα άλλο η εύφημος μνεία του «πολιτικού πολιτισμού” που απονέμουν, συνήθως στον εαυτό τους, διάφοροι εντός της -μνημονιακής-πολιτικής τάξης πραγμάτων, που είναι...
χωρίς απολογίες νεοφιλελεύθερη και ξεκινάει από τα «αριστερά» με Σύριζα και φτάνει ως την ΝΔ. Η πολιτική είναι το πεδίο που έχει προνομιακά μόνο εχθρούς και φίλους και τίποτα ενδιάμεσο στις εποχές των τεράτων -με την πολιτική έννοια και δεν το λέω φαρισαικά το τελευταίο. Και φυσικά αυτό δεν καταργεί την ηθική εντός της πολιτικής. Όταν το πολιτικό πρόταγμα γίνει σε μέσα και μεθόδους αληθινά ανήθικο παύει να είναι πολιτικό πρόταγμα. Η μόνη αληθινή άμυνα και φραγμός στο ανήθικο είναι η εν τη πράξη κρίση και αυτοκριτική με την ανάλογη δικαίωση ή κολασμό. Η από τα πριν καθορισμένη “ευγένεια” και “πολιτισμός” ως αναγκαίος και ικανός όρος και η άρνηση ορισμού των εχθρών και φίλων που θέτουν τα ίδια τα πράγματα με τους αληθινούς όρους, μέσα σε ένα θολό χυλό που αναδίδει το άρωμα “είμαστε όλοι πρώτα κάτι κοινό-οτιδήποτε- και μετά όλα τα άλλα” είναι απλώς απόκρυψη της διαφοράς και της σύγκρουσης/αντίθεσης. Άρα και της καταπίεσης, της αδικίας, της ανισότητας και τελικά της πολιτικής ως απόπειρα ξεπεράσματος τους. Η ηθική και η αισθητική είναι αυτό που είναι «σωστό» και «ωραίο» τώρα και εδώ, μέσα σε μια συγκεκριμένη υλική και πολιτική τάξη πραγμάτων. Η κλασική μουσική και η ευγένεια των ναζί αξιωματικών με μπαγκράουντ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης ή η ευγένεια, οι καλοί τρόποι και η μειλιχιότητα των εφαρμοστών του μνημονίου με μπαγκράουντ το μνημονιακό «σφαγείο». Δεν είναι φυσικά αυτά τα δύο παραδείγματα ισοβαρή σε ένταση φρίκης, ούτε ίδιας φρικαλεότητας τεχνικές αλλά το point είναι στην αναλογία. Η ηθική και αισθητική έπονται και ακολουθούν μια κατεστημένη και επιβεβλημένη υλική τάξη πραγμάτων – μια πολιτική τάξη. Και αυτή η ηθική και αισθητική δεν τους περιλαμβάνει όλους, λόγω ακριβώς της ταξικότητας, της ανισότητας και της ξένωσης που παράγει η υλική τάξη, η αληθινή τελικά μήτρα αυτού που υπάρχει όπως υπάρχει. Για κάποιους -πολλούς- υπάρχει απλώς μια κρεατομηχανή, παρόλη την απαιτούμενη καλαισθησία και τη επιβαλόμενη περιρέουσα ηθικότητα στο πως αφηγούμαστε τον κόσμο και συνυπάρχουμε με τους άλλους, και πηγάζουν όλα από τα ίδια κέντρα εξουσίας και επιβολής. Ενώ το πιο παράδoξο από όλα είναι ότι αυτή η ηθική απαιτεί να εμφανίζεται ως καθολική και να είναι και σεβαστή ως τέτοια, ακόμα και για αυτούς που προορίζονται για την κρεατομηχανή. Μια λέξη για τους κανόνες της ηθικής και τους νόμους Οι κανόνες της ηθικής και οι νόμοι υπάρχουν στο πολιτικό σύστημα ως συνεχώς παραβιάσιμοι. Και είναι παραβιάσιμοι γιατί αυτό που επιβάλλεται, τελείται και παγιώνεται είναι εκτός του πεδίου κυριαρχίας τους, μια και οι οικονομικοί θεσμοί, οι ανταλλαγές και οι συναλλαγές είναι όλο και περισσότερο αποσυνδεδεμένα από αυτούς τους κανόνες. Και αυτά τα τελευταία είναι που παράγουν την τελεσίδικη κοινωνική πραγματικότητα. Και ενώ οι θεσμοί των ηθικών κανόνων και των νόμων μοιάζουν να είναι οι μόνοι αποφασίσιμοι και διαχειρίσιμοι στο πεδίο της επικοινωνίας και του πολιτικού και κοινωνικού λόγου, παράλληλα η καπιταλιστική οικονομία δημιουργεί την μόνη “υπαρκτή” πραγματικότητα για τους ανθρώπους και την κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα αυτή-η οικονομία- παρουσιάζεται ως μη αποφασίσιμη, σκοτεινή, ανεξέλεγκτη και ως φυσικό φαινόμενο. Η τρέχουσα πολιτική ρητορεία περί της άρσης της συνεχούς παραβίασης των νόμων και των κανόνων δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ψευδοπρόταγμα ενός “ωραίου και ρομαντικού” ταξιδιού προς ένα αστέρι που δεν θα φτάσεις ποτέ και το γνωρίζεις. Χωρίς φυσικά να υπάρχει τίποτα ωραίο και ρομαντικό στο “αιώνιο-δεν μπορεί να είναι παρά αιώνιο με αυτούς τους όρους- κυνήγι της διαφθοράς και της διαπλοκής” εκτός από σχεδόν πάντα κυνικός τσαρλατανισμός και επικοινωνιακή χειραγώγηση που εφαρμόζει απαράλλαχτα και ο σημερινός Σύριζα ως κυβέρνηση. Το να πιάνονται θορυβωδώς στο “δόκανο της μάχης κατά της διαφθοράς” κάποια μεγαλολαμόγια ή και κάποιοι ολιγάρχες ακόμα, για να ξεγλυστρίσουν μετά -πάντα σιωπηλά- με μικρές και σχετικά ασήμαντες απώλειες μπροστά στα τεράστια οφέλη που αποκομίζουν από την “λειτουργικότητα” του συστήματος, είναι απλώς μια ακόμα απόδειξη ότι οι κανόνες και οι νόμοι είναι μόνιμα και σταθερά παραβιάσιμοι υπέρ τους και όχι επιβεβαίωση και κυριαρχία των κανόνων αυτών. Και το πιο φοβερό-με όλες τις πιθανές έννοιες της λέξης και τα επακόλουθα συμπεράσματα-είναι ότι οι πληθυσμοί και οι απλοί άνθρωποι το γνωρίζουν πια πολύ καλά αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου