Tου Τάσου Χατζηαναστασίου*
Οι πρόσφατες δηλώσεις της αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=113875477)
αποκάλυψαν με τον πιο καθαρό τρόπο τις προθέσεις της κυβέρνησης: ο
ελληνικός λαός θα πρέπει να πάψει επιτέλους να νιώθει περήφανος για τους
αγώνες και τα επιτεύγματά του, αλλά και να πάψει να νιώθει αδικημένος
για όσα έχει υποστεί, ειδικά στη νεότερη Ιστορία. Έτσι, σύμφωνα με την
Σία Αναγνωστοπούλου δεν έχει τόση σημασία αν ο Κολοκοτρώνης ήταν Έλληνας, καθώς έδρασε ως… Ευρωπαίος επαναστάτης, όσο για την πολύπαθη Μικρασιατική Καταστροφή
αποτελεί κι αυτή ένα φαινόμενο που απλώς εντάσσεται στο παγκόσμιο…
προσφυγικό ζήτημα! Κάθε..
αντίθετη άποψη, συκοφαντείται ως χρυσαυγίτικη
και της αποδίδονται φράσεις όπως: «ο ηρωισμός ίδιον της ελληνικής φυλής»
ή «η μοίρα των Ελλήνων» ως ερμηνεία των διωγμών των Μικρασιατών που
δήθεν χρησιμοποιούν όλοι όσοι διαφωνούν με τις απόψεις των
εθνομηδενιστών. Όσο για την Παιδεία στην Τουρκοκρατία, ε! Ήταν απλώς ένα
φαινόμενο… αυτοαναπαραγωγής της Εκκλησίας αφού σχολεία έχουμε μόνο με
το έθνος-κράτος! Πού να το ήξερε ο Κοσμάς ο Αιτωλός να
μην το φάει τζάμπα το κεφάλι του που νόμιζε πως ίδρυε σχολεία! Προφανής
στόχος: οι Έλληνες να μη αισθάνονται σε καμία περίπτωση ότι αποτελούν
κάτι το ιδιαίτερο κι έτσι δεν υπάρχει και κανένας λόγος να αγωνίζονται
να διατηρήσουν την ιδιαίτερη ταυτότητα και την ιστορική τους μνήμη και
εν τέλει να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και να ανακτήσουν την εθνική
τους κυριαρχία και αξιοπρέπεια. Η αποικιοποίηση της χώρας απαιτεί και
την αντίστοιχη ραγιάδικη συνείδηση. Τέλος με το «εθνόμετρο» στην
διδασκαλία της Ιστορίας λοιπόν. Υποστηρίζεται δηλαδή σοβαρά πως δάσκαλοι
και καθηγητές όλα αυτά τα χρόνια άλλο δεν κάνουν από το να
διαπαιδαγωγούν με βάση εθνικιστικές και μισαλλόδοξες απόψεις τούς
μαθητές. Αν αυτό δεν συνιστά προσβολή για τον κλάδο των εκπαιδευτικών,
αλλά και ωμή περιφρόνηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, τότε ποιο μέτρο
αντί για το εθνόμετρο, πρέπει να εφαρμόσουμε προκειμένου να μετρήσουμε
τις επιδόσεις του Υπουργείου τους τελευταίους μήνες; Αντί δηλαδή να
ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα της Παιδείας, εφευρίσκει
ανύπαρκτους εχθρούς προκειμένου να διχάσει τους εκπαιδευτικούς και τον
ελληνικό λαό και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, ελπίζοντας από
την άλλη ότι υπάρχει ακροατήριο που θα υποδεχθεί θετικά τέτοιες
δηλώσεις. Γιατί κατά τα άλλα, η Υπουργός, αντί να υπηρετεί, περιφρονεί
βαθύτατα τον προφανώς χαμηλού πνευματικού επιπέδου ελληνικό λαό που αντί
για Ιστορικούς, όπως η Ρεπούση, ο Λιάκος και η ίδια, ακολουθεί τους
άγνωστους και ανώνυμους, αλλά πανίσχυρους «εθνικιστές»: «Δεν θέλω να το
προσωποποιήσω. Είναι περισσότερο δυνάμεις που λειτουργούν ως η κοινή
γνώμη, που είναι διάχυτες στα κόμματα και σε διάφορους φορείς της
κοινωνίας. Οικειοποιούνται την κοινή γνώμη και επιβάλλουν πολύ εύκολα
τις εθνικιστικές απόψεις τους, διότι η κοινή γνώμη δεν διαθέτει ιστορική
κουλτούρα». Ευτυχώς όμως αυτός ο… απαίδευτος λαός αγνόησε τους παραπάνω
Ιστορικούς και καταψήφισε το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο που τόσο
φανατικά είχαν υποστηρίξει μαζί με τις ΗΠΑ, την Αγγλία, την ΕΕ και
φυσικά την Τουρκία. Μήπως, η απαιδευσία «της κοινής γνώμης» ευθύνεται
και για το ότι δεν πείθεται από τους Οικονομολόγους και τους Νομικούς
της κυβέρνησης για τις αλλαγές στη φορολογία και το ασφαλιστικό;
Η
τραγωδία είναι ότι, όπως έχει δείξει η Ιστορία (της Γιουγκοσλαβίας το
πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα), όταν επιβάλλονται τέτοιου τύπου, δήθεν
αντιεθνικιστικές, αντιλήψεις, οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα
και ό,τι δεν πέτυχαν η δικτατορία του Μεταξά και η χούντα, θα το
πετύχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: να ενισχύσει τελικά τις εθνικιστικές
αντιλήψεις και να οδηγηθούμε σ’ έναν νέο εθνικό διχασμό. Κι όμως ειδικά
αυτή την κρίσιμη για τη χώρα και τον λαό μας στιγμή, έχουμε ανάγκη από
μία σύγχρονη δημοκρατική πατριωτική συνείδηση. Η Παιδεία οφείλει να
μεταδώσει στους νέους μας αγάπη για την πατρίδα τους, περηφάνια, κι όχι
συμπλεγματική ανωτερότητα ή κατωτερότητα, για τα επιτεύγματά της, εκείνο
δηλαδή το συλλογικό ήθος, που θα αποτελέσει την προϋπόθεση
απελευθέρωσης ώστε οι νέοι μας να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους για
«το καλό του λαού και της χώρας», όπως δίδασκε το παλιό αριστερό ήθος.
Γιατί, που να πάρει ο διάολος, δεν είναι δυνατόν αυτή η έρημη πατρίδα να
μορφώνει και να σπουδάζει τους νέους σε υψηλό επίπεδο για να τους
στέλνει να στελεχώσουν τα νοσοκομεία, τις υπηρεσίες και τις εταιρίες της
κεντρικής, της δυτικής και της βόρειας Ευρώπης. Και μόνο την
παραδοσιακή αξία της ανταπόδοσης να είχαμε καλλιεργήσει στα παιδιά μας,
θα είχαμε διασφαλίσει ότι ένα σημαντικό επιστημονικό και πνευματικό
κεφάλαιο θα παρέμενε να παλέψει εδώ προκειμένου η Ελλάδα από οικόπεδο
και αποικία να καταστεί παραγωγική, δημιουργική και τελικά ελεύθερη.
Απασχολούν
άραγε κανέναν όλα αυτά ή αποτελούν φωνές βοώντος εν τη ερήμω που
σύντομα θα σκεπάσουν οι κραυγές και λοιδορίες για «εθνικισμό»;
*αντιπρόεδρος ΔΣ ΕΛΜΕ Αργολίδας, Δρ Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου