Του Μιχαήλ Βασιλείου
Στην πυρά έχει τεθεί η «θεωρία των δύο άκρων», με τους διαμαρτυρόμενους να ξιφουλκούν κατά όσων την υποστηρίζουν, κλαυθμυρίζοντας ότι κινδυνεύει η δημοκρατία και προωθείται ο φασισμός, επειδή εξισώνεται εμμέσως ο τελευταίος με αυτό που οι θεωρούν ως «πολιτική δράση», ασχέτως εάν το αποτέλεσμά της μόνο χύνει επίσης αίμα και καταστρέφει περιουσίες απλών ανθρώπων για τις οποίες οι διαμαρτυρόμενοι απλώς αδιαφορούν.
Σήμερα θα μας απασχολήσει μια θεωρία που κατασκευάστηκε με σκοπό να δικαιολογήσει όσα γίνονται από τη «μη φασιστική» πλευρά που βρέθηκε σε θέση άμυνας τα τελευταία 24ωρα ως αποτέλεσμα της έγερσης θέματος και ακροαριστερής βίας, η οποία έχει πλειάδα υποστηρικτών, που δεν περιορίζονται μόνο στο να καταδικάσουν τη «θεωρία των δυο άκρων», κάτι απόλυτα θεμιτό, αφού υπάρχει ενδιαφέρον πολιτικό σκεπτικό.
Όμως, αρνούνται μετερχόμενοι διαφόρων βερμπαλιστικών τεχνασμάτων να καταδικάσουν ευθέως την εκτροπή της ενεργού διαμαρτυρίας σε επεισόδια και στη διασάλευση της δημόσιας τάξης, με εμπρησμούς και άλλες συναφείς αγαθοεργίες, τις οποίες προφανώς πιστεύουν ότι πρέπει οι αρχές να αφήνουν χωρίς απάντηση, ενδεχομένως διότι έτσι πιστεύουν ότι… η κοινωνία «απαντάει στον φασισμό».
Δυστυχώς, η εν λόγω θεωρία διακινείται εμμέσως από πρόσωπα της δημοσιογραφίας με πραγματική Ιστορία και σημαντική προσφορά στον χώρο, εγείροντας πραγματικά την απορία εάν κατόρθωσαν ποτέ να ξεφύγουν από την ξύλινη γλώσσα και ρητορική της Αριστεράς τη δεκαετία του 1960 και 1970. Σκοπίμως δεν αναφερόμαστε στη «σκέψη της Αριστεράς» εκείνη την εποχή, διότι θα αποτελούσε ύβρη για τους σκεπτόμενους ανθρώπους να διαγραφεί «μονοκοντυλιά» το έργο σημαντικών διανοουμένων και η προσπάθεια να χτιστεί ένας κόσμος διαφορετικός, ασχέτως εάν η πραγματικότητα των δεκαετιών που ακολούθησαν τους διέψευσαν.
Πέραν των αξιόλογων προσώπων του χώρου της δημοσιογραφίας που εμφανίζονται ως υποστηρικτές, υπάρχουν βέβαια και φαιδρά πρόσωπα που κραυγάζουν άναρθρα, με επιχειρήματα που σε κάνουν να απορείς ακόμα και γι’ αυτούς που τους δίνουν την ευκαιρία να υποβιβάζουν με τόσο προκλητικό για την κοινή λογική την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου και στην ουσία να γίνονται απολογητές πολιτικών, ίσως ευελπιστώντας να κεφαλαιοποιήσουν την «αντίσταση» με μια θέση στις λίστες κομμάτων και την ελπίδα το παραλήρημά τους να συνεχιστεί στη Βουλή. Διόλου απίθανο, αν δει κανείς τη σημερινή ανθρωπογεωγραφία του Κοινοβουλίου, αντιλαμβάνεται ότι σε εποχές παρακμής, είναι δυνατό να γίνει βουλευτής «κάθε καρυδιάς καρύδι».
Η απίστευτη «θεωρία» λοιπόν, είναι η υποστήριξη της παρανοϊκής αντίληψης, ότι όλες οι πράξεις πολιτικής βίας έχουν ως δράστες όχι ακροαριστερούς νοσταλγούς των Ερυθρών Ταξιαρχιών και της RAF (σε αρκετές περιπτώσεις για τη δράση τους γνωρίζουν μόνο μέσα από κάποια βιβλία) ή ακόμα και της τρομοκρατικής – το τονίζουμε και το υπογραμμίζουμε – οργάνωσης 17 Νοέμβρη που αιματοκύλισε τη χώρα, αλλά… πράκτορες, ρουφιάνους και παρακρατικά στοιχεία, που στόχο έχουν «να συκοφαντήσουν τον αγώνα της Αριστεράς».
Πρόκειται για καταφανώς παράλογη θεωρία η οποία όμως είναι εξαιρετικά βολική, αφού οδηγεί σε μια σειρά «ορθά» συμπεράσματα, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεχθούμε την παράλογη αυτή υπόθεση: Όλοι όσοι φωνάζουν για την αντίθετη από αυτή της Χρυσής Αυγής πολιτική βία, είναι στην ουσία ακροδεξιά στοιχεία που στόχο έχουν να εξωραΐσουν τη δράση της φασιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης, οπότε, προφανώς, δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε συζήτηση μαζί τους. Εν ολίγοις, με τον τρόπο αυτό, όποιος τολμά να ενοχλείται από τη δράση της εξ αριστερών πολιτικής βίας, ρίχνεται στην πυρά.
Χαρακτηριστικό αυτής της ανάγνωσης των εξελίξεων είναι το τεράστιο ΜΙΣΟΣ για καθέναν που διαφωνεί μαζί τους. Τι κι αν χαρακτηρίζεις τη Χρυσή Αυγή με λόγια χειρότερα απ’ ότι αυτοί, τι κι αν τους φωνάζεις «ρε, δε γουστάρω να βλέπω βία ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά», δεν έχεις καμία τύχη. Είσαι εγκάθετος, πράκτορας, ακροδεξιός, εν ολίγοις είσαι αντίπαλος με τον οποίο οφείλουν να αναμετρηθούν όλοι αυτοί που παραμυθιάζονται μεταξύ τους ότι θα φέρουν την «επανάσταση» στη χώρα και θα τη μετατρέψουν σε «παράδεισο», χωρίς όμως να έχουν ιδέα σε τι περιπέτειες θα την οδηγήσουν.
Κόβεται λοιπόν αυτομάτως κάθε συζήτηση και μάλιστα από αυτούς που κόπτονται για τη δημοκρατία. Τι κι αν τους φωνάζεις «ελάτε να συμφωνήσουμε στην αποκήρυξη των πράξεων βίας από όπου κι αν προέρχονται και στη συνέχεια ας μιλήσουμε επί παντός»… πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, με το εξωφρενικό επιχείρημα ότι για να το ζητάς, σημαίνει ότι προσπαθείς να δικαιολογήσεις τη Χρυσή Αυγή!
Κάπως έτσι στρώνεται το έδαφος για τον ΙΔΙΟΤΥΠΟ ΑΣΤΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ στον οποίο οδηγούν την χώρα, αφού έχει καλλιεργηθεί – όχι εντέχνως, αρνούμαστε να προσχωρήσουμε σε συνωμοτικές θεωρήσεις που τείνουν να διαλύσουν την κοινωνία μας – η εντύπωση, ότι έχει έρθει η ώρα του ξεκαθαρίσματος κι εάν διαφωνείς στο οτιδήποτε τάσσεσαι εξ ορισμού απέναντι στους «αντιφασίστες»… δηλαδή είσαι ο ίδιος φασίστας. Δεν νομίζουμε να υπάρχει πιο φασιστική θεώρηση από αυτή.
Ένα παράδειγμα μας έδωσε η επικαιρότητα της ημέρας που μας πέρασε. Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, αντιεξουσιαστές επιτέθηκαν σε έναν 18χρονο στην Πάτρα, διότι είχαν δει ανάρτηση που είχε κάνει ο νεαρός στο Facebook με ελληνική σημαία! Ο 18χρονος διακομίστηκε στο νοσοκομείο! Εν ολίγοις, τέθηκε ήδη υπό διωγμό το να αγαπάς τη σημαία κι εάν τολμήσεις να την εμφανίσεις, αποκαλείσαι αυτόματα… Χρυσαυγίτης!
Για να αποδίδουμε όμως «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό και το έγκλημα της Χρυσής Αυγής, η συκοφαντία δια των πράξεών της ιδανικών όπως η πατρίδα και ιερών συμβόλων όπως η σημαία. Όχι ότι αυτοί προκάλεσαν το πρόβλημα, αφού η «αλλεργία» των ακροαριστερών έως αντιεξουσιαστών με οτιδήποτε σχετίζεται με την πατρίδα και τη σημαία, είναι γνωστή εδώ και χρόνια.
Με απλά λόγια, στους παρανοϊκούς καιρούς που ζούμε, το να δηλώνεις ότι ΔΕΝ ΜΙΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ, έχει καταστεί αδίκημα! Το να κάνεις παρέα και να πίνεις καφέ στα Εξάρχεια με κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ως… πολύ αριστερός, σε καθιστά ανθέλληνα για τους… πολύ δεξιούς. Ισχύει όμως και το ανάποδο. Το να συζητάς με ακροδεξιούς και να τους εξηγείς ότι με την τακτική τους αυτό που πετυχαίνουν είναι να συκοφαντούν αυτό που θεωρούν ότι προασπίζουν (πατρίδα, σημαία, κ.λπ.), σε καθιστά ύποπτο για παρακρατική δράση, φασίστα και Χρυσαυγίτη.
Αυτή είναι η κατάντια μας σήμερα. Έχει σπαρθεί μίσος στον κόσμο. Ευτυχώς, υπάρχει μια ελπίδα. Αυτοί όλοι, δεξιοί και αριστεροί τραμπούκοι και κάθε λογής θεωρούμενοι ως σοβαροί υποστηρικτές τους, προσβάλλουν βάναυσα την κοινή λογική. Τα κάθε λογής άκρα, δεν εκτόξευσαν τη δημοφιλία τους εξαιτίας της φοβερής και τρομερής συνταγής για την επίλυση των προβλημάτων της χώρας που πρότειναν στον κοσμάκη.
Η ελπίδα είναι λοιπόν, ότι όπως η Χρυσή Αυγή συκοφαντεί με τις μεθόδους που μετέρχεται αυτά που υποτίθεται ότι υποστηρίζει και οι ακροαριστεροί συκοφαντούν τον απλό οπαδό της Αριστεράς που ελπίζει σε μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία, να αντιληφθούν οι ευκαιριακοί ψηφοφόροι που οδηγούν την χώρα έχοντας εμπιστευτεί την ψήφο τους σε οποιονδήποτε δίνει πολιτική στέγη σε ψυχοπαθείς και μισάνθρωπους.
Αυτό ΔΕΝ αποτελεί προτροπή να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, διότι όντως το δίλημμα δεν μπορεί να μοιάζει με το «Καραμανλής ή τανκς» στη σημερινή του μορφή «Μνημόνιο ή εμφύλιος». Αποτελεί όμως προτροπή σε δυο κατευθύνσεις:
Η μία προς την κυβέρνηση Σαμαρά και προσωπικά στον πρωθυπουργό, να αλλάξει εδώ και τώρα ρότα. Κάναμε ως κοινωνία περισσότερα από κάθε άλλη χώρα που αντιμετώπισε οικονομική κρίση. Ήρθε η ώρα για την εφαρμογή άλλης πολιτικής. Και αν είναι γραφτό να είναι η Ελλάδα που θα ξεκινήσει το γκρέμισμα του Πύργου της Βαβέλ που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είναι ανίκανη να ελέγξει την τεράστια διαφθορά στα σπλάχνα της, ας είναι έτσι. Κι ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για όσα επακολουθήσουν.
Η άλλη προτροπή είναι προς τον Αλέξη Τσίπρα. Η ανάγκη να «στεγάσει» τους πάντες στον άξονα από το κέντρο ως την άκρα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί σε επικίνδυνες πλέον ατραπούς, αφού ο πολιτικός λόγος του κόμματος αναγκαστικά περιέχει στοιχεία τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, ενώ χρεώνεται χωρίς λόγο και αιτία, συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία, τις οποίες (εγ)καλείται να εξηγήσει. Είναι ποτέ δυνατό η Νέα Δημοκρατία να στεγάσει ταυτόχρονα φιλελεύθερους και Χρυσαυγίτες, χωρίς το αποτέλεσμα να είναι εκτρωματικό;
Καλείται λοιπόν ο νεαρός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να ξεκαθαρίσει πιο τμήμα του «πολιτικού άξονα» θα καταληφθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να επιχειρηθεί να φτιαχτεί ένα κόμμα εξουσίας, διάδοχο του ρόλου που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ τις περασμένες δεκαετίες, το οποίο θα προσπαθήσει να πείσει την ελληνική κοινωνία για το όραμά του. Ασχέτως εάν συμφωνήσουμε ή διαφωνήσουμε στη συνέχεια. Ο ελληνικός λαός θα κρίνει. Χωρίς βία και σκοτωμούς όμως. Ας πούμε επιτέλους ΟΧΙ στην επιστροφή στο βρόμικό μας παρελθόν.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και τη λύση μπορεί να τη δώσει μόνο ο ελληνικός λαός με το ένστικτό του, το οποίο πιστεύουμε ότι έχει αρχίσει να τον προειδοποιεί, ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε
Στην πυρά έχει τεθεί η «θεωρία των δύο άκρων», με τους διαμαρτυρόμενους να ξιφουλκούν κατά όσων την υποστηρίζουν, κλαυθμυρίζοντας ότι κινδυνεύει η δημοκρατία και προωθείται ο φασισμός, επειδή εξισώνεται εμμέσως ο τελευταίος με αυτό που οι θεωρούν ως «πολιτική δράση», ασχέτως εάν το αποτέλεσμά της μόνο χύνει επίσης αίμα και καταστρέφει περιουσίες απλών ανθρώπων για τις οποίες οι διαμαρτυρόμενοι απλώς αδιαφορούν.
Σήμερα θα μας απασχολήσει μια θεωρία που κατασκευάστηκε με σκοπό να δικαιολογήσει όσα γίνονται από τη «μη φασιστική» πλευρά που βρέθηκε σε θέση άμυνας τα τελευταία 24ωρα ως αποτέλεσμα της έγερσης θέματος και ακροαριστερής βίας, η οποία έχει πλειάδα υποστηρικτών, που δεν περιορίζονται μόνο στο να καταδικάσουν τη «θεωρία των δυο άκρων», κάτι απόλυτα θεμιτό, αφού υπάρχει ενδιαφέρον πολιτικό σκεπτικό.
Όμως, αρνούνται μετερχόμενοι διαφόρων βερμπαλιστικών τεχνασμάτων να καταδικάσουν ευθέως την εκτροπή της ενεργού διαμαρτυρίας σε επεισόδια και στη διασάλευση της δημόσιας τάξης, με εμπρησμούς και άλλες συναφείς αγαθοεργίες, τις οποίες προφανώς πιστεύουν ότι πρέπει οι αρχές να αφήνουν χωρίς απάντηση, ενδεχομένως διότι έτσι πιστεύουν ότι… η κοινωνία «απαντάει στον φασισμό».
Δυστυχώς, η εν λόγω θεωρία διακινείται εμμέσως από πρόσωπα της δημοσιογραφίας με πραγματική Ιστορία και σημαντική προσφορά στον χώρο, εγείροντας πραγματικά την απορία εάν κατόρθωσαν ποτέ να ξεφύγουν από την ξύλινη γλώσσα και ρητορική της Αριστεράς τη δεκαετία του 1960 και 1970. Σκοπίμως δεν αναφερόμαστε στη «σκέψη της Αριστεράς» εκείνη την εποχή, διότι θα αποτελούσε ύβρη για τους σκεπτόμενους ανθρώπους να διαγραφεί «μονοκοντυλιά» το έργο σημαντικών διανοουμένων και η προσπάθεια να χτιστεί ένας κόσμος διαφορετικός, ασχέτως εάν η πραγματικότητα των δεκαετιών που ακολούθησαν τους διέψευσαν.
Πέραν των αξιόλογων προσώπων του χώρου της δημοσιογραφίας που εμφανίζονται ως υποστηρικτές, υπάρχουν βέβαια και φαιδρά πρόσωπα που κραυγάζουν άναρθρα, με επιχειρήματα που σε κάνουν να απορείς ακόμα και γι’ αυτούς που τους δίνουν την ευκαιρία να υποβιβάζουν με τόσο προκλητικό για την κοινή λογική την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου και στην ουσία να γίνονται απολογητές πολιτικών, ίσως ευελπιστώντας να κεφαλαιοποιήσουν την «αντίσταση» με μια θέση στις λίστες κομμάτων και την ελπίδα το παραλήρημά τους να συνεχιστεί στη Βουλή. Διόλου απίθανο, αν δει κανείς τη σημερινή ανθρωπογεωγραφία του Κοινοβουλίου, αντιλαμβάνεται ότι σε εποχές παρακμής, είναι δυνατό να γίνει βουλευτής «κάθε καρυδιάς καρύδι».
Η απίστευτη «θεωρία» λοιπόν, είναι η υποστήριξη της παρανοϊκής αντίληψης, ότι όλες οι πράξεις πολιτικής βίας έχουν ως δράστες όχι ακροαριστερούς νοσταλγούς των Ερυθρών Ταξιαρχιών και της RAF (σε αρκετές περιπτώσεις για τη δράση τους γνωρίζουν μόνο μέσα από κάποια βιβλία) ή ακόμα και της τρομοκρατικής – το τονίζουμε και το υπογραμμίζουμε – οργάνωσης 17 Νοέμβρη που αιματοκύλισε τη χώρα, αλλά… πράκτορες, ρουφιάνους και παρακρατικά στοιχεία, που στόχο έχουν «να συκοφαντήσουν τον αγώνα της Αριστεράς».
Πρόκειται για καταφανώς παράλογη θεωρία η οποία όμως είναι εξαιρετικά βολική, αφού οδηγεί σε μια σειρά «ορθά» συμπεράσματα, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεχθούμε την παράλογη αυτή υπόθεση: Όλοι όσοι φωνάζουν για την αντίθετη από αυτή της Χρυσής Αυγής πολιτική βία, είναι στην ουσία ακροδεξιά στοιχεία που στόχο έχουν να εξωραΐσουν τη δράση της φασιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης, οπότε, προφανώς, δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε συζήτηση μαζί τους. Εν ολίγοις, με τον τρόπο αυτό, όποιος τολμά να ενοχλείται από τη δράση της εξ αριστερών πολιτικής βίας, ρίχνεται στην πυρά.
Χαρακτηριστικό αυτής της ανάγνωσης των εξελίξεων είναι το τεράστιο ΜΙΣΟΣ για καθέναν που διαφωνεί μαζί τους. Τι κι αν χαρακτηρίζεις τη Χρυσή Αυγή με λόγια χειρότερα απ’ ότι αυτοί, τι κι αν τους φωνάζεις «ρε, δε γουστάρω να βλέπω βία ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά», δεν έχεις καμία τύχη. Είσαι εγκάθετος, πράκτορας, ακροδεξιός, εν ολίγοις είσαι αντίπαλος με τον οποίο οφείλουν να αναμετρηθούν όλοι αυτοί που παραμυθιάζονται μεταξύ τους ότι θα φέρουν την «επανάσταση» στη χώρα και θα τη μετατρέψουν σε «παράδεισο», χωρίς όμως να έχουν ιδέα σε τι περιπέτειες θα την οδηγήσουν.
Κόβεται λοιπόν αυτομάτως κάθε συζήτηση και μάλιστα από αυτούς που κόπτονται για τη δημοκρατία. Τι κι αν τους φωνάζεις «ελάτε να συμφωνήσουμε στην αποκήρυξη των πράξεων βίας από όπου κι αν προέρχονται και στη συνέχεια ας μιλήσουμε επί παντός»… πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, με το εξωφρενικό επιχείρημα ότι για να το ζητάς, σημαίνει ότι προσπαθείς να δικαιολογήσεις τη Χρυσή Αυγή!
Κάπως έτσι στρώνεται το έδαφος για τον ΙΔΙΟΤΥΠΟ ΑΣΤΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ στον οποίο οδηγούν την χώρα, αφού έχει καλλιεργηθεί – όχι εντέχνως, αρνούμαστε να προσχωρήσουμε σε συνωμοτικές θεωρήσεις που τείνουν να διαλύσουν την κοινωνία μας – η εντύπωση, ότι έχει έρθει η ώρα του ξεκαθαρίσματος κι εάν διαφωνείς στο οτιδήποτε τάσσεσαι εξ ορισμού απέναντι στους «αντιφασίστες»… δηλαδή είσαι ο ίδιος φασίστας. Δεν νομίζουμε να υπάρχει πιο φασιστική θεώρηση από αυτή.
Ένα παράδειγμα μας έδωσε η επικαιρότητα της ημέρας που μας πέρασε. Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, αντιεξουσιαστές επιτέθηκαν σε έναν 18χρονο στην Πάτρα, διότι είχαν δει ανάρτηση που είχε κάνει ο νεαρός στο Facebook με ελληνική σημαία! Ο 18χρονος διακομίστηκε στο νοσοκομείο! Εν ολίγοις, τέθηκε ήδη υπό διωγμό το να αγαπάς τη σημαία κι εάν τολμήσεις να την εμφανίσεις, αποκαλείσαι αυτόματα… Χρυσαυγίτης!
Για να αποδίδουμε όμως «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό και το έγκλημα της Χρυσής Αυγής, η συκοφαντία δια των πράξεών της ιδανικών όπως η πατρίδα και ιερών συμβόλων όπως η σημαία. Όχι ότι αυτοί προκάλεσαν το πρόβλημα, αφού η «αλλεργία» των ακροαριστερών έως αντιεξουσιαστών με οτιδήποτε σχετίζεται με την πατρίδα και τη σημαία, είναι γνωστή εδώ και χρόνια.
Με απλά λόγια, στους παρανοϊκούς καιρούς που ζούμε, το να δηλώνεις ότι ΔΕΝ ΜΙΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ, έχει καταστεί αδίκημα! Το να κάνεις παρέα και να πίνεις καφέ στα Εξάρχεια με κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ως… πολύ αριστερός, σε καθιστά ανθέλληνα για τους… πολύ δεξιούς. Ισχύει όμως και το ανάποδο. Το να συζητάς με ακροδεξιούς και να τους εξηγείς ότι με την τακτική τους αυτό που πετυχαίνουν είναι να συκοφαντούν αυτό που θεωρούν ότι προασπίζουν (πατρίδα, σημαία, κ.λπ.), σε καθιστά ύποπτο για παρακρατική δράση, φασίστα και Χρυσαυγίτη.
Αυτή είναι η κατάντια μας σήμερα. Έχει σπαρθεί μίσος στον κόσμο. Ευτυχώς, υπάρχει μια ελπίδα. Αυτοί όλοι, δεξιοί και αριστεροί τραμπούκοι και κάθε λογής θεωρούμενοι ως σοβαροί υποστηρικτές τους, προσβάλλουν βάναυσα την κοινή λογική. Τα κάθε λογής άκρα, δεν εκτόξευσαν τη δημοφιλία τους εξαιτίας της φοβερής και τρομερής συνταγής για την επίλυση των προβλημάτων της χώρας που πρότειναν στον κοσμάκη.
Η ελπίδα είναι λοιπόν, ότι όπως η Χρυσή Αυγή συκοφαντεί με τις μεθόδους που μετέρχεται αυτά που υποτίθεται ότι υποστηρίζει και οι ακροαριστεροί συκοφαντούν τον απλό οπαδό της Αριστεράς που ελπίζει σε μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία, να αντιληφθούν οι ευκαιριακοί ψηφοφόροι που οδηγούν την χώρα έχοντας εμπιστευτεί την ψήφο τους σε οποιονδήποτε δίνει πολιτική στέγη σε ψυχοπαθείς και μισάνθρωπους.
Αυτό ΔΕΝ αποτελεί προτροπή να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, διότι όντως το δίλημμα δεν μπορεί να μοιάζει με το «Καραμανλής ή τανκς» στη σημερινή του μορφή «Μνημόνιο ή εμφύλιος». Αποτελεί όμως προτροπή σε δυο κατευθύνσεις:
Η μία προς την κυβέρνηση Σαμαρά και προσωπικά στον πρωθυπουργό, να αλλάξει εδώ και τώρα ρότα. Κάναμε ως κοινωνία περισσότερα από κάθε άλλη χώρα που αντιμετώπισε οικονομική κρίση. Ήρθε η ώρα για την εφαρμογή άλλης πολιτικής. Και αν είναι γραφτό να είναι η Ελλάδα που θα ξεκινήσει το γκρέμισμα του Πύργου της Βαβέλ που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είναι ανίκανη να ελέγξει την τεράστια διαφθορά στα σπλάχνα της, ας είναι έτσι. Κι ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για όσα επακολουθήσουν.
Η άλλη προτροπή είναι προς τον Αλέξη Τσίπρα. Η ανάγκη να «στεγάσει» τους πάντες στον άξονα από το κέντρο ως την άκρα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί σε επικίνδυνες πλέον ατραπούς, αφού ο πολιτικός λόγος του κόμματος αναγκαστικά περιέχει στοιχεία τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, ενώ χρεώνεται χωρίς λόγο και αιτία, συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία, τις οποίες (εγ)καλείται να εξηγήσει. Είναι ποτέ δυνατό η Νέα Δημοκρατία να στεγάσει ταυτόχρονα φιλελεύθερους και Χρυσαυγίτες, χωρίς το αποτέλεσμα να είναι εκτρωματικό;
Καλείται λοιπόν ο νεαρός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να ξεκαθαρίσει πιο τμήμα του «πολιτικού άξονα» θα καταληφθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να επιχειρηθεί να φτιαχτεί ένα κόμμα εξουσίας, διάδοχο του ρόλου που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ τις περασμένες δεκαετίες, το οποίο θα προσπαθήσει να πείσει την ελληνική κοινωνία για το όραμά του. Ασχέτως εάν συμφωνήσουμε ή διαφωνήσουμε στη συνέχεια. Ο ελληνικός λαός θα κρίνει. Χωρίς βία και σκοτωμούς όμως. Ας πούμε επιτέλους ΟΧΙ στην επιστροφή στο βρόμικό μας παρελθόν.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και τη λύση μπορεί να τη δώσει μόνο ο ελληνικός λαός με το ένστικτό του, το οποίο πιστεύουμε ότι έχει αρχίσει να τον προειδοποιεί, ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου