Ως τη Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011 οι πολλοί άσπονδοι φίλοι του Βαγγέλη Βενιζέλου, θα μπορούσαν να τον κατηγορούν ως έναν υπονομευτή, εκ του ασφαλούς, του Γιώργου Παπανδρέου.
Βρισκόταν στο υπ. Εθνικής Άμυνας το οποίο τα τελευταία πολλά χρόνια έχει μετατραπεί σε καβάτζα για τα βύσματα. Το μόνο που δεν παρέχει το συγκεκριμένο υπουργείο είναι ασφάλεια και θωράκιση της χώρας. Αφού να σκεφθείς αγαπητέ μου αναγνώστη, ακόμη και η τελευταία άσκηση- υπερπαραγωγή «Πυρπολητής 2012» που διεξήγαγε ο Δημητράκης ο Αβραμόπουλος έγινε έξω από την Ύδρα. Πιο μακριά δεν τολμήσαμε να πάμε για να μη θυμώσουν οι Τούρκοι που σουλατσάρουν στο Αιγαίο ανενόχλητοι.
Εκείνη λοιπόν τη μέρα ο Βενιζέλος αποδέχθηκε την πρόταση του αμήχανου Παπανδρέου να αναλάβει αντιπρόεδρος και υπ. Οικονομικών στη θέση του Παπακωνσταντίνου. Μόλις το άκουσε η γυναίκα του αλλά και πολλοί δικοί του άνθρωποι του είπαν:
-Τι πας να κάνεις, δεν βλέπεις ότι ο Παπανδρέου θέλει να σε πάρει μαζί του στο λάκκο με τα φίδια;
Ο ίδιος έβλεπε και το λάκκο και τα μαύρα φίδια τα οποία άλλωστε δεν θ’ αργούσαν να τον ζώσουν. «Προτίμησα…», θα πει, «να θυσιάσω το όποιο πολιτικό μου κεφάλαιο έχω συσσωρεύσει παρά να το βάλω στο τόκο. Άλλωστε αυτή τη στιγμή με καλεί το καθήκον και η δεινή συγκυρία στην οποία βρίσκεται η πατρίδα…»
Για έναν άνθρωπο που αποφασίζει να δώσει μια τέτοιου είδους μάχη όση υστεροβουλία κι αν του χρεώσει κανείς, όση φιλοδοξία, όση ματαιοδοξία, θα είναι μικρόψυχο να μην του αναγνωρίσεις γενναιότητα. Άλλωστε εκείνη την εποχή αν κοίταζες προσεχτικά τα μέλη της κυβέρνησης που ήταν υποψήφια να διαδεχθούν τον Παπακωνσταντίνου σ’ έπιανε τρόμος. Ήταν και διάχυτη η αίσθηση ότι ο Παπανδρέου ήταν ήδη παραιτημένος από καιρό. Στην ουσία ο Βενιζέλος θα αναλάμβανε και το πηδάλιο του υποψήφιου «Τιτανικού».
Έπεσε με τα μούτρα στην πρωτοφανή πρόκληση και όλοι περίμεναν να τον κομματιάσουν από στιγμή σε στιγμή τα θηρία. Δεν είχαμε δει τον Βενιζέλο να έχει πολλές διεθνείς επαφές, όπως ο κοσμοπολίτης Παπανδρέου για παράδειγμα η να διατηρεί φιλίες με κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες του εξωτερικού.
Δεν γνωρίζω αν είχε λάβει μέρος και σ’ αυτές τις περίφημες συνάξεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ όπου διάφορα έκφυλα πουρά, ανάμεσά τους και πολλοί παιδόφιλοι, ζητάνε από αθώα αγοράκια και κοριτσάκια-Αννούλες- να κυκλοφορούν θεόγυμνα, και με τα μάτια ερμητικά κλειστά, ανάμεσά τους.
Για τον Βενιζέλο το κόβω λιγάκι δύσκολο να έχει υποκύψει σε τέτοιου είδους εκμαυλισμούς. Με ελάχιστες άκρες λοιπόν στη διεθνή πολιτική σκακιέρα ο Βενιζέλος ρίχθηκε σε μια μάχη που έμοιαζε δίχως αύριο, σαν τον τρελό του χωριού. Τον περίμεναν οι διψασμένες ύαινες που είχαν κομματιάσει ήδη τους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου και ποδοπατούσαν ένα ολόκληρο λαό γεμίζοντάς τον ταυτόχρονα ενοχές.
Στη πρώτη του εμφάνιση στο Eurogroup, οι υπόλοιποι τον είχαν στη γωνία σαν φορέα θανατηφόρου ιού που δεν πρέπει να πλησιάζουν. Αν μπορούσαν θα τον έκλειναν και σε αποστειρωμένο θάλαμο και θα του πέταγαν ευρώ όπως μπανάνες στις μαιμούδες οι επισκέπτες των ζωολογικών πάρκων.
Αυτό που τους έκανε εντύπωση ήταν το θάρρος του να βρίσκεται ανάμεσά τους αλλά και ο τρόπος που κροτάλιζε τις λέξεις στα αγγλικά. Ακούγονταν απειλητικές σαν ερπύστριες γερμανικού τεθωρακισμένου.
Αυτό ήταν που «συγκίνησε» τον πιο ισχυρό από δαύτους: Ο Βόλφαγκ Σόιμπλε είδε στον Βενιζέλο κάτι από τη δική του δύναμη, που του επιτρέπει να στέκεται όρθιος μετά από τους πυροβολισμούς που του σακάτεψαν την ανθρώπινη περιβολή. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το ένα θηρίο οσμίστηκε το άλλο και η συγκεκριμένη λέξη δεν έχει να κάνει με τον σωματότυπο του Βενιζέλου αλλά με το θηριώδες πείσμα του.
Ακόμη και όταν οι Financial Times τον αποκαλούσαν «χειρότερο υπουργό Οικονομικών της Ευρώπης», ο Βενιζέλος δεν μάσησε. Οι ίδιοι λίγο μετά θα άρχιζαν να σπρώχνονται στην ουρά για συνεντεύξεις με τις οποίες ταίζουν τα αιμοδιψή τάγματα αναγνωστών των οικονομικών στηλών.
Η χειρότερη στιγμή του Βενιζέλου δεν προέκυψε εκτός έδρας, όση ψυχρολουσία και να εισέπραξε. Η χειρότερη στιγμή του ήταν όταν ζοχαδιασμένος έδιωξε τη Τρόικα και στη συνέχεια για να την εξευμενίσει εμπνεύστηκε το άθλιο χαράτσι στα ακίνητα το οποίο το ανέθεσε στην ξιπασμένη ΔΕΗ των Φωτόπουλων, η οποία παρότι μονοπώλιο είναι προκλητικά ζημιογόνα. Το χαράτσι ξεχείλισε την οργή του κόσμου η οποία έπαιρνε επικές διαστάσεις καθώς αυτά που αποκαλούμε ΜΜΕ της διαπλοκής δεν έκρυβαν τη συμπάθειά τους για τον ίδιο.
Είναι ακριβώς αυτή η αδυναμία της λεγόμενης διαπλοκής στον Βενιζέλο που ρίχνει αλάτι στη πληγή του πολίτη. Μόνο που σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να παρατηρήσουμε πως την ίδια αδυναμία έδειχναν τόσο στον Σημίτη, όσο και στον Παπανδρέου. Αυτό στην εποχή του διαδικτύου όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να αρπάξει ένα χωνί και να μπλογκάρει την απόγνωσή του, ρίχνοντας σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και λάσπη στον στόχο του δεν βοηθάει τον Βενιζέλο.
Όσοι πολιτικοί έχουν την ατυχία να είναι αρεστοί της διαπλοκής αυτόματα προκαλούν κύματα αντιπάθειας ειδικά στους νέους. Θα επανέλθομε σ’ αυτό αφού πρώτα σημειώσουμε ότι ο Βενιζέλος κατάφερε να σταθεί όρθιος ανάμεσα στα θηρία. Και στάθηκε όρθιος δουλεύοντας σκληρά και καταβροχθίζοντας σάντουιτς και καφέδες ως τα (πολλά) ξημερώματα. Όσοι τον έζησαν από κοντά όλο αυτό το διάστημα είναι μάρτυρες της κοπιαστικής προσπάθειάς του η οποία μπορεί να μην διέσωσε τη χώρα, μας έδωσε (και του έδωσε) χρόνο να αποφασίσουμε και κυρίως να οργανωθούμε για την Ελλάδα της επόμενης μέρας που θέλουμε.
Ο ίδιος και το επιτελείο του θα πρέπει να εξετάσουν με σοβαρότητα όλα τα σενάρια, εντός και εντός του ευρώ-με ένα πιο υποτιμημένο ευρώ για τις χώρες του Νότου, για παράδειγμα.
Ο Βενιζέλος βγήκε από αυτή τη μάχη νικητής και αλλαγμένος σαν άνθρωπος. Κι αυτό φάνηκε σήμερα που επέλεξε να διατηρήσει τους Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου στα ψηφοδέλτια. Ο Βενιζέλος γνωρίζει ότι τώρα, περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό της μεταπολίτευσης, έχει να αναμετρηθεί με την Ιστορία του τόπου. Το αν η Ελλάδα θα έχει συνέχεια ως μια χώρα αρτιμελής η διαμελισμένη. Σαν μια χώρα πατρίδα η σαν ένα μεγάλο στρατόπεδο σακατεμένων ψυχών.
Ο Βενιζέλος έχει αντιπάλους τους δαίμονες της χώρας κι όχι τον ανύπαρκτο Σαμαρά. Ο Σαμαράς απλά δεν υπάρχει όπως θάλεγε και η 19φοιτήτριά του αυθαδιάζοντας με τη τσίχλα της.
Ο Βενιζέλος θα κερδίσει τον Σαμαρά, το έχουμε ξαναγράψει εδώ. Το θέμα είναι αν ο ίδιος είναι τόσο καυλωμένος με το πάθος του να υποτάξει την Ιστορία, ώστε να διαλύσει το παρακράτος που κυβερνάει τη χώρα από το 1974 ως σήμερα. Δεν είναι οι Γερμανοί οι αντίπαλοί μας. Είναι τα εγχώρια σκουλήκια της διαπλοκής τα οποία δεκαετίες τώρα απομυζούν το κουφάρι του κρατικού μηχανισμού σακατεύοντας τις ελπίδες των νέων ανθρώπων που αρνούνται να ενταχθούν στα στρατόπεδά τους. Καμιά μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να γίνει αν ο Βενιζέλος δεν αποφασίσει να αποκεφαλίσει όλα εκείνα τα μεγαλοκαθάρματα και τους αχυρανθρώπους τους που ζουν ροκανίζοντας την Ελλάδα ως το μεδούλι.
Οι εχθροί του λαού βρίσκονται εντός των τειχών, μόνο τα λεφτά τους είναι εκτός.
Δεν υπάρχει, πιστέψτε με, πιο θανατηφόρο Μνημόνιο, από αυτό που έχουμε υπογράψει χωρίς την θέλησή μας από το 1974 ως σήμερα με μερικές ντουζίνες καθάρματα που λεηλατούν τις ζωές μας τίποτε λιγότερο. Ο Βενιζέλος-όπως και ο Παπανδρέου-γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί. Στο χέρι του είναι να επιλέξει αν θα είναι μαζί τους η με τους πολίτες. Ο Παπανδρέου κάθησε κότα λυράτη μπροστά τους και κατάντησε μια κουτσουλιά στην Ιστορία. Όπως και ο πολύς κάποτε Σημίτης.
Ελπίζουμε πως ο τιτάνιος εγωισμός και το πείσμα του Βενιζέλου που τον έβγαλαν νικητή από την πρώτη φάση της μάχης που κράτησε για κείνον από τον Ιούνιο του 2011ως το Μάρτιο του 2012-9 ολόκληρους μήνες-να πυρπολήσουν τόσο την προσωπική του φιλοδοξία ώστε να μην του επιτρέψουν να μεταβληθεί σε Φιλιππινέζα της εγχώριας διαπλοκής. Ελπίζουμε να είναι αυτός ο ηγέτης που θα τους πει «άντε να γαμηθείτε σκουλήκια. Εγώ θέλω να μείνω στην Ιστορία σαν τον Μέγα Αλέξανδρο κι όχι σαν σκουληκιασμένο πτώμα της διαπλοκής σας…»
Ελπίζουμε οι άνθρωποι που έχει στο πλευρό του-και κάποιοι απ’ αυτούς είναι εξαιρετικά παιδιά- να του υπενθυμίζουν πάντα το σωστό και το δύσκολο δρόμο των ρήξεων με τις κατεστημένες συμμορίες παντός τύπου που ελέγχουν τις αναπνοές μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου