Μισθοί σε ... φωτοτυπία!

Του Ν. Μπογιόπουλου

«Η ευελφάλεια, δηλαδή η ευελιξία και η ασφάλεια, είναι και τώρα η λύση. Και βεβαίως δεν μπορεί να συνεχίσουμε απλά με τη λογική των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων. Δεν μπορεί ο εργαζόμενος να είναι αδιάφορος για το τι συμβαίνει στην επιχείρησή του, δεν μπορεί να μην πάμε στη λογική των επιχειρησιακών συμβάσεων και στη συνεννόηση πια ανάμεσα στον εργοδότη και στον εργαζόμενο».
Τάδε έφη η Αννα Διαμαντοπούλου.
Πρόκειται για απόσπασμα από την ομιλία της υπουργού Παιδείας
(σ.σ.: στα σχολεία είναι γνωστή και ως η «υπουργός της... φωτοτυπίας)
σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Κυριακή με το βαρύγδουπο τίτλο: «Για την Ελλάδα, τώρα».

Τι μάθαμε, λοιπόν, από την κ. Διαμαντοπούλου;

*

Πρώτον: Η «λύση», σύμφωνα με τους «σωτήρες» μας, δεν είναι παρά η «ευελιξία» στη λεγόμενη «αγορά εργασίας». Λέτε, όμως, να μην ξέρει η Διαμαντοπούλου - κοτζάμ υπουργός είναι - ότι αυτή ακριβώς η «λύση» είναι που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες; Οτι το αποτέλεσμα αυτής της «λύσης» είναι τα εργασιακά Νταχάου και το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι; Η πρώην επίτροπος της Κομισιόν γνωρίζει άριστα. Οπως άριστα αντιλαμβάνεται πλέον και ο καθένας: Ο,τι για το λαό αποτελεί καταστροφή, γι' αυτούς - τους... «σωτήρες» του - αποτελεί «λύση»!
Δεύτερον: Η... αγριάδα της υπουργού δεν επιτρέπει παρερμηνείες: Αλίμονο στους εργαζόμενους που τολμούν να αντιστέκονται στην πρόθεση των «σωτήρων» να καταργήσουν ακόμα κι αυτόν τον κατώτατο μισθό. Αυτομάτως, θα εμπίπτουν στη χορεία των «αδιάφορων». Με ό,τι συνέπειες έχει αυτό...
Τρίτον: Ο «πατριώτες» που μας κυβερνούν επ' ουδενί θα ανεχθούν πλέον «ανάλγητους» εργαζόμενους. Και τι πιο «ανάλγητο» - κατά την κυρία υπουργό - από έναν εργαζόμενο που δεν νοιάζεται για τον καπιταλιστή - εργοδότη του, που δεν σκέφτεται (ο εργαζόμενος) τι συμβαίνει στην επιχείρηση (του εργοδότη του) και που δεν αντιμετωπίζει (ο εργαζόμενος) σαν δική «του» την επιχείρηση του κεφαλαιοκράτη - εργοδότη του!
Τέταρτον: Ηρθε, επιτέλους, το πλήρωμα του χρόνου οι εργαζόμενοι να «συνεννοούνται» με τους εργοδότες τους. Και τι αποδεικνύει ότι υπάρχει πνεύμα «συνεννόησης» μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων; Μα τι άλλο - ρωτήστε και την κυρία Διαμαντοπούλου - από το να δέχονται οι εργαζόμενοι να αμείβονται βάσει του κανόνα «ό,τι προαιρείσθε»...
Πέμπτον (και βασικότερο): Αφού όλα τα παραπάνω θα γίνουν με γνώμονα την «ευελιξία με ασφάλεια», θα πρέπει να κάνουμε τον απαραίτητο διαχωρισμό: Στην κατηγορία της «ευελιξίας» θα κατατάσσονται, φυσικά, οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στη δε κατηγορία της «ασφάλειας» τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της πλουτοκρατίας.

*

Αυτά από τη «σοσιαλίστρια» Διαμαντοπούλου.
Ιδού τι επιθυμεί «Για την Ελλάδα, τώρα», αύριο και εις τον αιώνα τον άπαντα η κυρία υπουργός. Οπου ως «Ελλάδα», φυσικά, η κυρία και οι όμοιοί της
(σ.σ.: Εκείνοι που θα απαρτίζουν την - κατά τη δική της ορολογία - «κυβέρνηση των αρίστων»!)
εννοούν τα «αφεντικά», τα μονοπώλια, τους κεφαλαιοκράτες, δηλαδή την «αφρόκρεμα» που αξίζει τη «συνεννόηση», το «ενδιαφέρον» και τη «φροντίδα» μας.
Οσο για τους άλλους, τους εργαζόμενους, αυτοί μάλλον δεν θα είναι και τόσο «Ελλάδα». Και εν πάση περιπτώσει: ας μάθουν να ζουν με μισθούς σε ...φωτοτυπία!