Πολιτική και όχι «μεταναστευτική» η κρίση στην Ε.Ε.

Σε κανέναν δεν αρέσει το blutwurst

Πολιτική και όχι «μεταναστευτική» η κρίση στην Ε.Ε.

του Ερρίκου Φινάλη
Σε αρκετές χώρες φτιάχνουν λουκάνικα με βάση το αίμα ζώων, εκ των οποίων το πιο γνωστό είναι το γερμανικό blutwurst: λουκάνικο από αίμα, όνομα και πράμα. Τα συστατικά του είναι αίμα και δέρμα γουρουνιού, κριθάρι για να «δέσει», και μπαχαρικά για να νοστιμίσει (όσο αυτό είναι δυνατό…). Είναι σίγουρο ότι οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις μεταξύ των ηγετών της πολιτισμένης Ευρώπης θυμίζουν αυτές μεταξύ παρασκευαστών blutwurst: έχω τόσα κιλά αίμα και τόσα δέρμα που πρέπει να τα ξεφορτωθούμε, ποιον θα υποχρεώσουμε να τα καταναλώσει σε μορφή λουκάνικου; Ότι έτσι συζητούν πλέον το εξομολογήθηκε πρόσφατα και ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν που, όταν ρωτήθηκε για το περιεχόμενο συνομιλίας
του με τον Τραμπ, αρνήθηκε να το αποκαλύψει – προτίμησε να επικεντρώσει στο τελικό αποτέλεσμα της «δύσκολης» συνομιλίας, επαναλαμβάνοντας τη ρήση του Ότο φον Μπίσμαρκ: «Αν εξηγήσουμε στον κόσμο πως φτιάχνονται τα λουκάνικα, είναι απίθανο να συνεχίσουν να τα τρώνε. Οι άνθρωποι βλέπουν το ολοκληρωμένο γεύμα, αλλά δεν είμαι πεπεισμένος ότι οι περιγραφές για το πώς παρασκευάστηκε βοηθούν την κατανάλωσή του»…
Άρα τώρα οι λαοί (όχι όλοι, κυρίως οι παρακατιανοί) καλούνται να καταναλώσουν ένα «τελικό προϊόν» χωρίς να ερωτηθούν αν το θέλουν. Οι δε «ανώτεροι» λαοί αποτρέπονται να προβληματιστούν: μήπως οι  θύελλες που θερίζουν σήμερα γεννήθηκαν από τους ανέμους τους οποίους έσπειραν και σπέρνουν οι ηγεσίες τους στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια και την υποσαχάρια Αφρική; Διότι είναι οι δυτικοί άνεμοι πολέμου και λεηλασίας που –όπως πολύ καλά εξηγεί και ο Τζέιμς Πέτρας στο διπλανό άρθρο– αποτελούν τη βασική αιτία του μεταναστευτικού προβλήματος. Ενός προβλήματος ανεπίλυτου για πολλούς λόγους, που δεν μπορούν παρά μόνο προσωρινά να κρυφτούν κάτω από το χαλί του υποτιθέμενου συμβιβασμού στο χθεσινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Αμφισβήτηση όλου του «οικοδομήματος»

Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με αυτήν καθαυτήν τη γερασμένη, διαιρεμένη κι ανίκανη να απογαλακτιστεί από την υπερατλαντική πατρωνεία Ευρώπη. Περισσότερο παρά ποτέ στην τελευταία σύνοδο έγινε εμφανές ότι κάθε ισχυρό κράτος μέλος προσπαθεί απλά να προφυλάξει όσο μπορεί το οικόπεδό του από το αίμα που και το ίδιο έχυσε. Το «κοινό κείμενο» των Βρυξελλών (το οποίο παρήχθη μετά το  ιταλικό βέτο και θα αξιολογηθεί τον… Οκτώβριο) στην πραγματικότητα καταγράφει την ενδοευρωπαϊκή διάσπαση, επιβεβαιώνει τον πολιτικό χαρακτήρα της κρίσης και αποκαλύπτει μια αγωνιώδη προσπάθεια κατευνασμού της γενικευμένης δυσαρέσκειας. Το μόνο που ενώνει ακόμη τα μέλη αυτής της «ολοκλήρωσης» είναι η προοπτική περαιτέρω καταλήστευσης του φυσικού πλούτου ξένων χωρών, και ξεζουμίσματος του τμήματος εκείνου των μεταναστών που τους είναι χρήσιμο ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Τα χαλούν όμως στη μοιρασιά τόσο των κερδών όσο και των «απορριμμάτων» που προκαλούν – διότι έτσι, σαν σκουπίδια, αντιμετωπίζουν τις «παράπλευρες απώλειες» των εγκλημάτων τους…
Την ίδια στιγμή βρίσκονται αντιμέτωποι με ακόμη πιο οξεία προβλήματα: τη μετατροπή της δυσαρέσκειας για το μεταναστευτικό σε συνολικότερη αμφισβήτηση όλου του «οικοδομήματος», καθώς και της γερμανικής ηγεμονίας επ’ αυτού, και γενικά των πάλαι ποτέ αδιαμφισβήτητων (τουλάχιστον ενδοσυστημικά) πολιτικών της παγκοσμιοποίησης. Με την εξαίρεση κυβερνήσεων τύπου Τσίπρα-Καμμένου, που υπογράφουν χαμογελαστοί τα πάντα –ακόμη και την επιστροφή προσφύγων από τη… δεινοπαθούσα Γερμανία στην ακμαία Ελλάδα– με αντάλλαγμα δωράκια πολιτικής επιβίωσης, πλέον όλοι αμφισβητούν και αμφισβητούνται. Κι αν οι ισχυροί της Ε.Ε. επιδεικνύουν προς τους αδύναμους την ίδια ακριβώς αλαζονεία για την οποία κατηγορούν τον Τραμπ, «μεσαίες» δυνάμεις σαν την Ιταλία και την ομάδα του Βίζεγκραντ μπλοκάρουν ανοιχτά πια τους σχεδιασμούς του Διευθυντηρίου. Τα δε παλιά κόλπα των διαιρετικών αντικοινωνικών πολιτικών (χρησιμοποίηση των μεταναστών για τη συμπίεση του εργατικού κόστους και τη διάλυση κεκτημένων, με ταυτόχρονη επίκληση των ανύπαρκτων «ευρωπαϊκών ανθρωπιστικών αξιών») τους γυρνάνε μπούμερανγκ – αναγκάζοντας ακόμη και την Μέρκελ να ανακρούσει πρύμνα ώστε να παραμείνει στη θέση της.

Η δυσαρέσκεια για το μεταναστευτικό μετατρέπεται σε συνολικότερη αμφισβήτηση όλου του «οικοδομήματος», καθώς και της γερμανικής ηγεμονίας επ’ αυτού, και γενικά των πάλαι ποτέ αδιαμφισβήτητων (τουλάχιστον ενδοσυστημικά) πολιτικών της παγκοσμιοποίησης

Η μοναδική πραγματική λύση

Εν πάση περιπτώσει, τι αποφάσισαν τελικά, «χωρίς προκαταλήψεις για τη μεταρρύθμιση του Δουβλίνου»(!), έστω και στα λόγια; Και νέα «ελεγχόμενα κέντρα» (διάβαζε στρατόπεδα συγκέντρωσης) σε ευρωπαϊκό έδαφος, και ένταση της πίεσης στους υπό ένταξη Βαλκάνιους και στους Αφρικανούς –περιλαμβανομένης της Λιβύης που οι ίδιοι ανατίναξαν– για τη «φιλοξενία» αντίστοιχων «δομών». Έχουν δε ισχυρότατα επιχειρήματα: Θέλετε ένταξη, οικονομική ενίσχυση, πάρτι χρηματοδότησης των «Μ»ΚΟ σας, ελάφρυνση των βαρών που δεν είναι δικά σας αλλά εμείς έτσι κι αλλιώς σας τα φορτώσαμε, μείωση του ΦΠΑ ή κάποιο άλλο παρεμφερές ρεγάλο; Φτιάξτε λοιπόν 1, 2, 3, πολλά hot spots, και θα εξετάσουμε ευμενώς την υπόθεσή σας… Τόσος κυνισμός! Μόνο που (θέλουν να) ξεχνούν κάτι: όσο δεν μπορούν να πείσουν τους λαούς τους ότι δεν τρέχει και τίποτα για την ενδεχόμενη αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης, της ταυτότητάς τους κ.λπ., άλλο τόσο δεν μπορούν να κρατούν εσαεί φυλακισμένους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που οι ίδιοι, με τις πολιτικές τους, έσπρωξαν να θαλασσοπνίγονται για να σωθούν.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι λύση, από καμιά άποψη. Η μοναδική λύση που και βιώσιμη είναι και συμφέρει τους λαούς (πλην των ελίτ, και των παρατρεχάμενών τους που με κάθε κρίση κάνουν πάρτι) είναι να εκλείψουν οι πραγματικές αιτίες που αναγκάζουν τους ανθρώπους να ξεριζώνονται. Δηλαδή ο τερματισμός της ανατίναξης και καταλήστευσης των χωρών τους, και η παροχή αποζημιώσεων ισάξιων της καταστροφής ώστε οι διωγμένοι να γυρίσουν στον τόπο τους και να τον ανοικοδομήσουν. Και μια τελευταία παρατήρηση: οι τελευταίες αποφάσεις (ή μάλλον… ευχές) αφορούν κυρίως τις ροές από τη Βόρεια Αφρική προς την Ιταλία και, δευτερευόντως, την Ισπανία. Για τον μπαμπούλα της Τουρκίας, που απειλεί ανά πάσα στιγμή να ανοίξει τις πύλες εξόδου (και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτές δεν θα κατευθυνθούν στη… Βαρκελώνη), προβλέπεται κάτι πέρα από άλλα 3 δισεκατομμύρια ευρώ για τον Σουλτάνο και καλόπιασμα να μη θυμώσει;
από το «https://www.e-dromos.gr/»