του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Άγνωστος στους περισσότερους, με την εξαίρεση ορισμένων συντρόφων του από τις Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών που είχαν, όμως, και αυτοί χάσει τα ίχνη του από όταν ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο εξωτερικό την οποία θα διακόψει όταν θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά του Γιάννη Δραγασάκη, ο σημερινός αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης, ανέλαβε ήδη από το 2015 σημαντικό ρόλο στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Πολύ σύντομα όλοι κατάλαβαν ότι οι δανειστές είχαν βρει τον άνθρωπό τους,
αυτό που μπορούσε πιο εύκολα να αποδεχτεί σκληρά μέτρα.
Μάλιστα, έχει γραφτεί ότι η διαπραγματευτική ομάδα του ήταν κοντά σε συμφωνία λίγο πριν η κυβέρνηση ανακοινώσει ότι τελικά προχωράει σε δημοψήφισμα.
Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, το καλοκαίρι της ανυπακοής κράτησε πολύ λίγο και λίγες μέρες μετά ο Χουλιαράκης, όπως και ο Τσακαλώτος, επέστρεψαν στη διαπραγμάτευση, δηλαδή στην ουσιαστική αποδοχή των απαιτήσεων των δανειστών.
Τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν ο Χουλιαράκης, θα αποφύγει την υπερβολική δημοσιότητα και σπανίως θα πάρει το λόγο ακόμη και στο κοινοβούλιο. Όποτε, όμως, τοποθετήθηκε, αυτό που έκανε ήταν περίπου το «σας ομιλεί το Βερολίνο». Δηλαδή, είχε και έχει μέσα στην κυβέρνηση το ρόλο αυτού που κατεξοχήν έχει ως δουλειά να δίνει εγγυήσεις στους «θεσμούς».
Και αυτό κάνει και τώρα με τις συντάξεις. Γιατί μπορεί να πέφτει το σχετικό επικοινωνιακό «δούλεμα» από άλλα κυβερνητικά στελέχη ως προς τη δυνατότητα να αποφύγουμε τις μειώσεις των συντάξεων, όμως υπάρχουν και οι πραγματικές διαδικασίες.
Η χώρα μας είναι σε συνθήκη «ενισχυμένης επιτήρησης». Ως προς αυτό ακόμη και το τυπικό τέλος των μνημονίων δεν θα επιφέρει κάποια αλλαγή. Αυτό σημαίνει ότι κάθε βήμα, από τους νόμους που ψηφίζονται έως την κατάρτιση του προϋπολογισμού, περνάει από την έγκριση των «θεσμών».
Και βέβαια στο τέλος αυτής της διαδικασίας καταρτίζεται ένας προϋπολογισμός που με τη σειρά του είναι δεσμευτικός. Δηλαδή, δεν υπάρχει περίπτωση το ελληνικό δημόσιο να καταβάλει μεγαλύτερο συνολικό ποσό για συντάξεις.
Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην μειωθούν οι συντάξεις. Μια εγκύκλιος με υπογραφή υπουργού δεν είναι ένα εσωτερικό γραφειοκρατικό έγγραφο. Αποτυπώνει μια πολιτική απόφαση και μια πολιτική δέσμευση.
Η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι έχει δεσμευτεί να μειώσει τις συντάξεις. Εάν δεν είχε δεσμευτεί σε αυτή τη μείωση, δεν θα είχε εξασφαλίσει τη δυνατότητα να κάνει τη φιέστα στη Πνύκα στις 21 Αυγούστου. Τόσο απλά.
Η κυβέρνηση έχει ένα περιθώριο όντως στο τέλος κάθε χρονιάς, εάν υπερβαίνει τους στόχους του πλεονάσματος, να δίνει κάτι. Να το δίνει εκείνη τη χρονιά και όχι κάθε χρόνο και πάντοτε υπό την έγκριση των «θεσμών». Δεν έχει το περιθώριο να μην εφαρμόσει «μεταρρύθμιση» ή να αλλάξει θεμελιωδώς τους όρους της οικονομικής πολιτικής σε βάθος χρόνου.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και προφανώς η κυβέρνηση το ξέρει καλά. Θέλει, όμως, ενόψει εκλογών να συντηρήσει την εικόνα ότι μπορεί και να μειωθούν οι συντάξεις, γιατί γνωρίζει το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας απόφασης. Γι’ αυτό και γίνονται οι σχετικές δηλώσεις από υπουργούς και βουλευτές, για αυτό γίνονται «διαρροές», γι’ αυτό «ερμηνεύτηκαν» με συγκεκριμένο τρόπο οι αμφίσημες δηλώσεις Μοσκοβισί.
Όμως, την ίδια στιγμή πρέπει να δίνει αναφορά και στους «θεσμούς» ότι εφαρμόζει όσα έχει δεσμευτεί να εφαρμόσει.
Αυτή τη δουλειά αναλαμβάνει να κάνει, για άλλη μια φορά ο Χουλιαράκης. Με την εγκύκλιο, πέραν όλων των άλλων δίνει την εγγύηση ότι προχωράει κανονικά η μείωση των συντάξεων το 2019.
Και πια ξέρουμε πολύ καλά, ότι στο τέλος αυτό θα γίνει.
Όποιος θέλει μέχρι τότε ας δίνει βάση στα επικοινωνιακά κόλπα του ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ προτιμώ να εμπιστεύομαι τη «φωνή του Βερολίνου» μέσα στην κυβέρνηση.
από το «http://www.in.gr/»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου