Την Κυριακή 29 Ιουλίου, έξι ημέρες μετά την εθνική καταστροφή, σε πολυσύχναστη παραλία της Αττικής, δύο καλοβαλμένες «κυρίες» μέσης ηλικίας με προφίλ μεταπολιτευτικής αριστεράς, διακήρυσσαν με στεντόρεια φωνή πως «όσοι καήκαν στο Μάτι, καλά να πάθουν! Στάχτη και μπούλμπερη αυτοί και τα παιδιά τους!». Μετά τη δεύτερη ή τρίτη εκφώνηση αυτής της ανατριχιαστικής απόφανσης, τόσο εγώ που ήμουν παρών, όσο και άλλοι πολίτες, οι οποίοι στην αρχή είχαν μείνει άναυδοι από το μέγεθος της προσβολής στους νεκρούς και τη μνήμη τους, άρχισαν να διαμαρτύρονται και να αντικρούουν τα «οικολογικά» επιχειρήματα των εν λόγω κυριών («καλά να πάθουν αφού έχτισαν στο δάσος
και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις τους το επέτρεπαν»), τονίζοντάς τους πως αποτελεί ντροπή και αθλιότητα να προσβάλουν με τέτοιο τρόπο τους νεκρούς. Το επεισόδιο έλαβε τέλος καθώς οι δύο κυρίες απομακρύνθηκαν προς τα ανοιχτά της θάλασσας.
Αυτό το επεισόδιο, το οποίο ομολογώ ότι δεν θα το πίστευα στον φασιστικό κυνισμό του, εάν δεν ήμουν αυτήκοος μάρτυς, ξεπερνάει μεν κάθε ανθρώπινη διάσταση, αποτελεί όμως τη «μαζική» εκδοχή των επιχειρημάτων που επιστρατεύει η αθλιότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.
Ο γνωστός για τις οικολογικές του ευαισθησίες Καμμένος στράφηκε με απύθμενο θράσος ενάντια στους πυροπαθείς πολίτες, οι οποίοι τον αντιμετώπισαν με τρόπο υπερβολικά ήπιο, ίσως διότι τα γεγονότα ήταν πολύ πρόσφατα και η οδύνη υπερτερούσε της οργής. Οι επίσης γνωστοί οικολόγοι Σπίρτζης και Δούρου, που έχουν νομιμοποιήσει και καλύψει οτιδήποτε πετάει, κολυμπάει και προπαντός σέρνεται, εκστρατεύουν εναντίον των αυθαιρέτων. Αθλιότερος όλων, ο πρώην «συνοδοιπόρος» μου, Κώστας Ζουράρις – γεγονός για το οποίο αισθάνομαι βαθύτατη αισχύνη –, αφού δήλωσε ότι ούτε αυτός επρόκειτο να παραιτηθεί (λες και είχε κανείς οποιαδήποτε αμφιβολία, μετά την παχυδερμία του που έχει διατρανωθεί προς όλα τα αζιμούθια όλα τα τελευταία χρόνια), κατέληξε με τη σειρά του πως «και ο λαός είναι πολιτειακός παράγων και φέρει επίσης ευθύνη»!
Καθημερινά, όλα τα λαμόγια και οι κεκράχτες της εξουσίας, σε λαθρόβια έντυπα και ιστοσελίδες ανάλογης ποιότητας, ανάλογα επιχειρήματα και «ντοκουμέντα» επιστρατεύουν.
Φτάσαμε λοιπόν στο έσχατο σημείο της αθλιότητας των υποκειμένων στα οποία έχει παραδοθεί ανυπεράσπιστη η χώρα: Tην αποτελείωσαν οικονομικά, ξεπούλησαν ολόκληρη την εθνική περιουσία, εξαφάνισαν το ελληνικό τραπεζιτικό σύστημα, μετέβαλαν την Ελλάδα σε ένα απέραντο hot spot, ξεπούλησαν τη Μακεδονία και είναι έτοιμοι να προβούν σε οποιαδήποτε αθλιότητα για να κρατήσουν τη καρέκλα που τους έχουν παραχωρήσει Γερμανοί, Αμερικανοί και λούμπεν μεγαλοεπιχειρηματίες που τους έφεραν στην εξουσία, εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια του ελληνικού λαού.
Τώρα πια, όμως, ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους. Μπροστά στο κύμα της οργής που ξεσηκώθηκε με το μακεδονικό και το ακόμα βαθύτερο, που φουσκώνει ώρα την ώρα και μέρα τη μέρα, διότι πλέον με την ανικανότητα και τον ζαμανφουτισμό τους πνίγουν ή καίνε ζωντανούς τους κατοίκους της χώρας, φθάνουν πλέον στο έσχατο σημείο: το ανοιχτό μίσος ενάντια στον ίδιο τον λαό («Ας καούν! Στάχτη και μπούλμπερη!»), μια και πλέον νοιώθουν τις ερινύες να τους περιτριγυρίζουν, αφού καταλαβαίνουν πως μια σαρωτική οργή αρχίζει και διαπερνάει την ελληνική κοινωνία για τα πεπραγμένα τους.
Είναι βέβαιο ότι, αν αυτά τα υποκείμενα, συνδυασμός χαβιαροαριστεράς και σταλινισμού, είχαν τη δυνατότητα να επιβάλουν κάποια μορφή εκτροπής προκειμένου να κρατηθούν στην εξουσία, θα το έκαναν ανενδοίαστα και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες. Γι’ αυτό εξ άλλου γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα το Σύνταγμα, κηρύσσουν δημοψηφίσματα με περιθώριο πέντε ημερών, έχουν κάνει λάστιχο τη δικαστική εξουσία, παρανομούν ασύστολα για να σώσουν τους κολλητούς τους (βλέπε τα σκάνδαλα της οικογένειας Τσίπρα), έχουν διαπράξει εγκλήματα εσχάτης προδοσίας με την εκχώρηση της μακεδονικής ταυτότητας στους σκοπιανούς, προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα να φιμώσουν και να υποτάξουν τον Tύπο…
Όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς, και η Σοβιετία έχει καταρρεύσει και είναι υποχρεωμένοι να κινούνται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και αν τους χαϊδεύει η Μέρκελ, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να προχωρήσουν σε ανοικτή εκτροπή. Γι’ αυτό και το τελευταίο τους καταφύγιο είναι η ανίσχυρη λύσσα και το ανοικτό μίσος για τον λαό. Τον ίδιο αυτόν λαό που κάποτε εκθείαζαν και ο οποίος βλακωδώς τους πρόσφερε την εξουσία. Σήμερα όμως, η Νέμεσις πλησιάζει και οι άθλιοι τρέμουν την οργή του.
30 Ιουλίου 2018, οκτώ μέρες μετά το ολοκαύτωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου