Ο μεγάλος δάκτυλος είναι ο αμερικάνικος

Από Ρούντι Ρινάλντι

Στο προηγούμενο φύλλο αναρωτηθήκαμε «πόσο μεγάλος είναι ο ρώσικος δάκτυλος» στην Ελλάδα και σχολιάσαμε την κρίση στις σχέσεις Ελλάδας και Ρωσίας, με την απέλαση των δύο Ρώσων διπλωματών και τους ισχυρισμούς που προέβαλλε η ελληνική πλευρά για να τη δικαιολογήσει. Πρωτοβουλία που συνέπεσε με την έναρξη της συνόδου του ΝΑΤΟ και την πρόσκληση που δόθηκε στην ΠΓΔΜ να ενταχθεί στο «ευαγές ίδρυμα». Στη συνέχεια, αντί να κοπάσει ο θόρυβος, βλέπουμε να υπάρχει μια κλιμάκωση και περαιτέρω επιδείνωση. Αυτό επιτείνει τα ερωτηματικά και το βάθος που έχει όχι η ρώσικη διείσδυση, αλλά η πλήρης προσχώρηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στην αμερικάνικη ενορχήστρωση, με ισχυρές δόσεις αντιρωσικής υστερίας.

44 χρόνια μετά την πτώση της χούντας

Η πτώση της χούντας στην Ελλάδα συνέπεσε με τη μεγάλη κάμψη που γνώριζε την εποχή εκείνη ο αμερικάνικος παράγοντας διεθνώς και σημάδεψε το τέλος του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα, αφού οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν –και σε πολιτικό επίπεδο– να κάνουν συμβιβασμούς με τους Ευρωπαίους για να διατηρηθεί η Ελλάδα στο δυτικό στρατόπεδο («Ανήκομεν εις την Δύσιν» Κ. Καραμανλής). Ο συμβιβασμός αυτός σήμαινε ότι οι ισορροπίες και οι διευθετήσεις δεν θα λύνονταν όπως παραδοσιακά, από την αμερικάνικη πρεσβεία και το Παλάτι (βασικό κέντρο για εξελίξεις και παρεμβάσεις), αλλά μέσα από άλλους, πιο σύνθετους μηχανισμούς και θεσμούς. Η εποχή λοιπόν Πιουριφόι, όπου μέχρι και ο διοικητής του ΙΚΑ έπρεπε να είναι Αμερικανός και κανένας δεν έφτανε να γίνει πρωθυπουργός χωρίς τη βούλα των Αμερικάνων, έφτανε σε τέλος με τη χρεοκοπία της χούντας και την άνοδο του αντιαμερικάνικου αντιφασιστικού ριζοσπαστισμού στην Ελλάδα.

Κάνουμε αυτήν την υπενθύμιση γιατί 44 χρόνια πριν άνοιγε, κάτω από αμερικάνικους σχεδιασμούς, η νέα πληγή της Κύπρου και με τις ευλογίες της Δύσης (κι όχι μόνο) ο τουρκικός επεκτατισμός καταλάμβανε στρατιωτικά το 40% του νησιού. Η τουρκική εισβολή, που έγινε με πρόσχημα το πραξικόπημα των χουντικών ενάντια στον Μακάριο, ήταν προσχεδιασμένη από τις ΗΠΑ και απέβλεπε στη μετατροπή της Κύπρο σε προχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού για τον έλεγχο της Ν.Α. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η παρουσία του τότε σοβιετικού στόλου και η επιρροή που είχε η ΕΣΣΔ σε αραβικές χώρες αποτελούσε έναν πονοκέφαλο για τις δυτικές δυνάμεις.

Ο περιβόητος Τζον Πιουριφόι. Τον Αύγουστο του 1950 διορίστηκε πρέσβης στην Ελλάδα και παρέμεινε μέχρι το 1953. Η ιστορία της ενεργού και απροκάλυπτης ανάμειξης του Πιουριφόι στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι μακρά. Όχι μόνο για τις συνεχείς παρεμβάσεις του αλλά και για τη σατραπική συμπεριφορά του. Επιστρέφουμε σε τέτοιες εποχές;

Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα για πάνω από 40 χρόνια υπήρχε ένα πλαίσιο αποδεκτό από μεγάλες δυνάμεις, οικονομικό κατεστημένο, διπλωματικό σώμα, διακρατικές σχέσεις και γεωπολιτικές ισορροπίες. Βάσει αυτού και παρά τα μεγάλα τραντάγματα –για παράδειγμα στα Βαλκάνια μετά το 1990– δεν διαταράσσονταν οι σχέσεις σε βαθμό αποπομπής ή απέλασης διπλωματικών αποστολών (όπως συμβαίνει σήμερα με τους Ρώσους διπλωμάτες). Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι η Ελλάδα είχε πάψει να είναι χώρος ανταγωνισμού δυνάμεων και προσέλκυσης μυστικών υπηρεσιών, οικονομικών και παραοικονομικών δραστηριοτήτων, λαθρεμπορίου, μαύρου χρήματος και ποικίλων άλλων «δράσεων».

Η πρόσφατη αντιρωσική υστερία

Τα πρόσφατα δείγματα γραφής του Υπουργείου Εξωτερικών, και της κυβέρνησης συνολικά, καταγράφονται σαν μια πλήρης ευθυγράμμιση και ρυμούλκηση της ελληνικής πολιτικής από τις ΗΠΑ. Η ταχύτητα που επιδείχθηκε στο να υλοποιηθεί η πρόσκληση της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ μέσω της αμφιλεγόμενης συμφωνίας των Πρεσπών και η άμεση σύνδεση του μακεδονικού ζητήματος με μια όξυνση των σχέσεων με τη Ρωσία, όπως και το σύρσιμο της Ελλάδας στη δυτική ομάδα κρούσης αντιρωσικής υστερίας, δεν μπορούν να εκληφθούν ως συγκυριακά και δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα.

Ακόμα κι αν υπήρξε ρωσική εμπλοκή και προσπάθεια να μην πραγματοποιηθεί η συμφωνία των Πρεσπών, μια κυβέρνηση που θα ενδιαφερόταν να μην χαλάσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία είχε πολλά περιθώρια να κινηθεί ή και να στείλει μηνύματα. Η ρήση Φλαμπουράρη ότι «εξαντλήσαμε όλα τα περιθώρια» στερείται βεβαίως σοβαρότητας. Όπως και η διαρρέουσα φήμη ότι οι Ρώσοι προσπάθησαν να ρίξουν την κυβέρνηση εξαγοράζοντας πολιτευτές των ΑΝΕΛ. Γι’ αυτό δίνονται από την ΚΥΠ και άλλες υπηρεσίες του Υπουργείου Εξωτερικών πλήθος «πληροφοριών» και τάχα στοιχείων για τη ρωσική διείσδυση και δραστηριοποίηση στη Βόρεια Ελλάδα, στα νησιά και απ’ όπου πέρασε Ρώσος στρατιωτικός ή καλλιτέχνης.

Μαζί με αυτά δίνονται ανάκατα στοιχεία για επιρροή των Ρώσων σε θρησκευτικούς κύκλους ή στο Άγιο Όρος (καινούριο κι αυτό!), μέχρι και πώς θα επηρεάσουν την εκλογή νέου αρχιεπισκόπου στην Ελληνική Εκκλησία. Οι εξειδικευμένοι στόχοι των διαρροών αφορούν οικονομικούς και επιχειρηματικούς κύκλους στη Βόρεια Ελλάδα, π.χ. για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την Αλεξανδρούπολη (η οποία χαρακτηρίζεται σαν κέντρο της ρώσικης διείσδυσης).

Το παγώνι της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, ο πολυπράγμων πατριώτης ολκής, κατόρθωσε αυτό που δεν μπορούν άλλοι ισχυρότεροι: Ενώ, όπως λένε, η ρώσικη αρκούδα κι ο Πούτιν μπόρεσαν να εκλέξουν τον Τραμπ στις ΗΠΑ, ενώ ο καλολαδωμένος μηχανισμός της πρώην KGB απλώνει και τώρα τα πλοκάμια του και δολοφονεί με νέα δηλητήρια Ρώσους πράκτορες που αυτομόλησαν στη Δύση, εδώ, στην Ελλάδα, τα σαΐνια της ΚΥΠ του Ρουμπάτη (ουδεμία σχέση με τους Αμερικάνους…) μαζί με τις υπηρεσίες του ΥΠΕΞ και τη μεγάλη μαεστρία και τεχνική του κ. Κοτζιά έβαλαν στη θέση της τη ρώσικη αρκούδα. Την υπέταξαν, την αδρανοποίησαν, ακριβώς τη στιγμή που αυτή κατέστρωνε ανθελληνικά, αντιβαλκανικά, αντιδυτικά και αντιειρηνικά σχέδια…

Ο Τζέφρι Πάιατ δεν είναι απλά ο πρέσβης των ΗΠΑ στη χώρα μας, με όποια βαρύτητα μπορεί να έχει το γεγονός αυτό. Είναι κάτι παραπάνω. Μοιάζει να είναι ο πραγματικός διοικητής, αυτός που παρεμβαίνει και βρίσκεται παντού…

Από την υποστήριξη του πραξικοπήματος του Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία το 1980 μέχρι την αντιρωσική υστερία του 2018, είναι ελάχιστη η απόσταση από ποιοτικής πλευράς… Η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα με την πλήρη προσχώρηση στην αντιρωσική υστερία βλάπτει τα ελληνικά συμφέροντα, και στερεί από τη χώρα τις όποιες προϋποθέσεις πιο αυτόνομης πορείας, ή ακόμα και της πρόσκαιρης υποστήριξης σε διάφορα ακανθώδη μέτωπα.

Επιστροφή σε πλήρη αμερικανοποίηση της εξωτερικής πολιτικής;

Ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας παράλληλα είναι ο κύριος Τζέφρι Πάιατ, ο Αμερικάνος νέος Πιουριφόι πρέσβης στην Ελλάδα. Κάτω από τις υποδείξεις του και τις πιέσεις του έχουν παραχθεί όλα αυτά τα αποτελέσματα. Ο Τζέφρι Πάιατ δεν είναι απλά ο πρέσβης των ΗΠΑ στη χώρα μας, με όποια βαρύτητα μπορεί να έχει το γεγονός αυτό. Είναι κάτι παραπάνω. Μοιάζει να είναι ο πραγματικός διοικητής. Παρεμβαίνει και βρίσκεται παντού: σε υπουργεία, σε στρατόπεδα, σε εκθέσεις, σε νοσοκομεία, σε ναυπηγεία, σε βάσεις. Έχει πλήθος από συναντήσεις: με πολιτικούς, με υπουργούς, με αρχηγούς στρατού, με οικονομικούς παράγοντες, με θρησκευτικούς κύκλους, με καλλιτέχνες, με αθλητές. Παρεμβαίνει σε πολλά θέματα, προαναγγέλλει γεγονότα, δηλώνει «φόβους», υπαγορεύει πολιτική, δίνει συνεντεύξεις και παίρνει πρωτοβουλίες. Δεν κρύβει τον «έρωτά» του για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, συναντιέται σε πολύ καλό κλίμα με τον Μητσοτάκη, ενώ έχει ιδιαίτερες στενές επαφές και με τον Τζιτζικώστα.

Με δυο λόγια, σημαδεύει την πλήρη επαναμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής, και ειδικά της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Είναι ο νέος Πιουριφόι και θέλει να σημαδέψει με την παρουσία του μια νέα σχέση υποτέλειας της Ελλάδας, σαν τον παλιό καλό καιρό της αμερικανοκρατίας. Στον πρόσφατο εορτασμό της 4ης Ιουλίου, εθνικής γιορτής των ΗΠΑ, στην αμερικάνικη πρεσβεία, ο Πάιατ είχε την τιμητική του. Ουρές πάνω από 600 ανθρώπων περίμεναν για πολλή ώρα να του σφίξουν το χέρι και φυσικά να φωτογραφηθούν μαζί του. Όλο το ανφάν γκατέ της χώρας ήταν εκεί: οικονομικοί παράγοντες, γνωστές οικογένειες σε πλήρη σύνθεση, πολιτικοί, δημοσιογράφοι των μεγάλων ΜΜΕ, στρατιωτικοί (αν θέλετε, μπορείτε αυτό το θέαμα να το απολαύσετε στην ιστοσελίδα της αμερικανικής πρεσβείας).

Αν τα συνυπολογίσουμε όλα αυτά (και μιλάμε για μία μόνο χώρα της Δύσης, τις ΗΠΑ, γιατί δραστηριοπούνται προς ίδιον όφελος και όλες οι άλλες δυτικές πρεσβείες – με πληθώρα παραγόντων και υπηρεσιών, φανερών και μυστικών), καταλαβαίνουμε ότι η ενορχήστρωση που έχει γίνει ενάντια στη Ρωσία αποσκοπεί στην ενίσχυση και πλήρη επικράτηση της αμερικανικής πολιτικής.

Ο μεγάλος δάκτυλος λοιπόν είναι ο αμερικανικός. Αυτός μαγειρεύει εξελίξεις και δρομολογεί σε μεγάλο βαθμό τα κέντρα ισχύος για τις επόμενες φάσεις, τα επόμενα επεισόδια, που όλοι προδιαγράφουν ότι δεν θα είναι ήσυχα, ατάραχα, χωρίς κλυδωνισμούς και εκπλήξεις.

Welcome to the banana republic of Greece…

 https://www.e-dromos.gr/o-megalos-daktylos-einai-o-amerikanikos/