Χερσαία Σύνορα με την Αλβανία – Μια παλιά και επικίνδυνη ιστορία

του Σαράντου Θεοδωρόπουλου

Χθες, στο άρθρο μου Ιδού το ΝΑΤΟ, ιδού και το πήδημα, έγραφα «Λες και υπήρχε κανείς ηλίθιος να θεωρήσει ότι θα αλλάξουν τα χερσαία σύνορα, χωρίς να ξεσπάσουν βίαιες ταραχές, είτε στην Ελλάδα είτε στην Αλβανία.»

Με διέψευσε ο Πρωθυπουργός της Χώρας.

Ο κ. Τσίπρας στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε χθες, στο περιθώριο των εργασιών του διεθνιστικού, φιλειρηνικού και ανθρωπιστικού οργανισμού του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), σε μία χαρακτηριστική αποστροφή των δηλώσεων του για την Ελληνο-Αλβανική Συμφωνία είπε «μένουν ακόμη το εμπόλεμο και το θέμα των (χερσαίων) συνόρων», αλλά διαβεβαίωσε την κοινή γνώμη ότι είμαστε «πολύ κοντά» για να βρεθεί «μια κάποια διευθέτηση».

Δεν μπορώ να καταλάβω τι διευθετήσεις θέλει ο κ. Τσίπρας. Δεν μπορώ να φανταστώ το νόημα αυτών των θρασύτατων δηλώσεων. Ούτε σε ποιον επικίνδυνο δρόμο θέλει να μας βάλει. Η μυστική του διπλωματία αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνη. Και αυτό δεν είναι πλέον σχήμα λόγου. Ο πρωθυπουργός να το καταλάβει. Η όποια ανοησία κάνει με τις Ελληνοαλβανικές «διαφορές», πέρα από τους εξωτερικούς κινδύνους, κινδυνεύει να ανοίξει και το «Βορειοηπειρωτικό ζήτημα» και να φτάσει η χώρα σε καταστάσεις εθνικού διχασμού;

Και σαν τέτοιον δεν εννοούμε δύο συλλαλητήρια, έστω και ογκωδέστατα.

Τα σημερινά σύνορα της Ελλάδας και της Αλβανίας εκτείνονται από τον Όρμο της Φτελιάς μέχρι την Μεγάλη Πρέσπα, Φαίνεται ότι η Αλβανία επιστρέφει στη διεκδίκησή της η οριοθεσία που περιγράφεται από το προγενέστερο, από 17 Δεκεμβρίου 1913 Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, που ακολουθεί το από 29 Ιουλίου 1913 πρωτόκολλο περί της ανεξαρτησίας και του οργανισμού της Αλβανίας από τους αντιπροσώπους των έξι μεγάλων δυνάμεων και το από 8 Αυγούστου 1913 εκδίδεται απόφαση των μεγάλων δυνάμεων (Πρωτόκολλο του Λονδίνου) για τα Ελληνο- Αλβανικά Σύνορα.

Η περιγραφή του Πρωτοκολου της Φλωρεντίας είναι η εξής: «Η οροθετική γραμμή αναχωρεί εκ του σημείου (επί του Αυστριακού Χάρτου υψόμετρον 1738 Β.Α της Μάνδρας Νικολιτσάς), ένθα η μεσημβρινή μεθόριος του Καζά Κορυτσάς ενούται με την οφρύν του Γράμμου μέχρι Μαύρης Πέτρας. Κατόπιν διέρχεται δια των υψομέτρων 2.538 και 2.019 και φθάνει εις Γόλο. Εκείθεν αφού ακολουθήσει την διανομήν των υδάτων μέχρι του υψομέτρου 1.740, διέρχεται μεταξύ των χωρίων Ραδάτα και Κουρσάκα, διευθύνεται εις λόφον τον ευρισκόμενον ΒΑ του Κούκεσι, όθεν καταβαίνει όπως φθάσει εις Σαρανταπόρον. Ακολουθεί την κοίτην του ποταμού τούτου μέχρι της εκβολής του εις τον Αώον, όθεν φθάνει εις την κορυφήν του όρους Τούμπα, διερχομένη μεταξύ των χωρίων Δεπαλίτσα και Μεσσαρία και δια των υψομέτρων 1956 και 2.000. Από της κορυφής του όρους Τούμπα η γραμμή διευθύνεται προς ανατολάς επί του υψομέτρου 1621, διερχομένη βορείως των Δρυμάδων.   Κατόπιν ακολουθεί την διανομήν των υδάτων μέχρι του υψώματος του ευρισκομένου ΒΑ του χωρίου Επισκοπή. Εκείθεν διευθύνεται προς ανατολάς, ακολουθούσα την οφρύν μεταξύ Ραδάτης όπερ μένει εις την Αλβανίαν και Γεδοχάρ, όπερ μένει εις την Ελλάδα, καταβαίνει εις την Κοιλάδα του Δρίνου και, διαπερώσα του ποταμού, αναβαίνει επί του λόφου Κακαβιά, χωρίου, όπερ μένει εις την Αλβανίαν. Ακολουθεί αύθις την διανομήν των υδάτων, αφίνουσα την Βάλτιστα (σημ. Χαραυγή) και Καστάνιανην εις την Ελλάδα, την δε Κοσσοβίτσαν εις την Αλβανίαν και φθάνει εις Μουργκάναν, υψόμετρου 2.124. Εκείθεν φθάνει εις το όρος Στουγάρα και δια Βερτόη και του υψομέτρου 750 αφήνουσα την Γιανναρήν και Βέρβαν εις την Αλβανίαν, διέρχεται δια την υψομέτρων 1014, 675, 839 μ. διευθύνεται ΒΔ, αφήνουσα δε την Κονίσπολην εις την Αλβανίαν, ακολουθεί την οφρύν των λόφων Στύλου και Όρμπα, πριν ή δε φθάσει εις το υψόμετρον 254 μ. στρέφεται νοτίως και φθάνει εις τον όρμον της Πτελέας (Φτελιάς)».

Τα όρια ανακαθορίστηκαν με το Πρωτόκολλο της Κερκύρας στις 17 Μαΐου 1914. Και υφίστανται σε αυτά τα όρια μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προκειμένου, μάλιστα, να εγκριθεί το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, η Ελλάδα προέβη σε παραχώρηση εδάφους, αφού μετά πιέσεις της Ιταλίας, παραχωρήθηκε με νόμο η νήσος Σάσων, που δεσπόζει στο στόμιο του λιμένος του Αυλώνα, στην Αλβανία με τον Νόμο 272/1914 (ΦΕΚ 151/Α΄/7-6-1914).

Τα σύνορα ανακαθορίστηκαν με τη διάσκεψη των Παρισίων το Νοέμβριο του 1921, στο πλαίσιο του Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας. Στις 9/11/1921, η Πρεσβευτική Διάσκεψη αποφάσισε την οριστική ενσωμάτωση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία. Η απόφαση υπογράφτηκε από τους αντιπροσώπους των κυβερνήσεων Μ. Βρετανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ιαπωνίας, Με την απόφαση της ίδιας Πρεσβευτικής Διάσκεψης, αποφασίστηκε η σύσταση διασυμμαχικής Τριμελούς επιτροπής (Ελλάδα, Αλβανία, Ιταλία) για τη διαχάραξη των νοτίων και νοτιοανατολικών συνόρων της Αλβανίας.

Η Ιστορία αποδεικνύει πόσο επικίνδυνες είναι αυτές οι αναθεωρήσεις- αναδιαρθρώσεις των συνόρων.

Η τριμελής επιτροπή, που προέβλεψε η Πρεσβευτική Διάσκεψη, συγκροτήθηκε το 1923, είχε επικεφαλής τον Ιταλό Στρατηγό Ενρίκο Τελλίνι. Ο Τελλίνι και η συνοδεία βρίσκονται δολοφονημένοι από αγνώστους, εντός των Ελληνικών συνόρων, στις 27 Αυγούστου 1923. Ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα επέδωσε στις 29 Αυγούστου 1923 διακοίνωση στην Ελληνική Κυβέρνηση η αξιώνοντας εντός 24 ωρών: εκ μέρους της ανώτατης ελληνικής στρατιωτικής αρχής να ζητηθεί συγγνώμη από τον Ιταλό πρέσβη, η ελληνική κυβέρνηση να τελέσει μνημόσυνο στον καθολικό ναό Αθηνών προς τιμήν των θυμάτων, κατά το οποίο θα πρέπει να παρίστανται όλα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Επίσης η απόδοση τιμής στην Ιταλική σημαία την ίδια ημέρα του μνημοσύνου και συγκεκριμένα μόλις αφιχθεί Ιταλική ναυτική μοίρα στο Φάληρο, ελληνικά πλοία θα αποδώσουν τιμές με εικοσιένα κανονιοβολισμούς στην ιταλική σημαία που θα υψωνόταν στα ιστία όλων των ελληνικών πλοίων. Τιμητικοί κανονιοβολισμοί θα αποδίδονταν και κατά τον απόπλου του Ιταλικού στόλου. Οι ελληνικές αρχές θα έπρεπε να διενεργήσουν αυστηρές ανακρίσεις με τη συνεργασία του Ιταλού στρατιωτικού ακολούθου ενώ όλοι οι ένοχοι θα έπρεπε να καταδικασθούν σε θάνατο. Τέλος η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να καταβάλει αποζημίωση πενήντα εκατομμυρίων λιρετών και δέκα εκατομμυρίων λιρετών εντός πέντε ημερών. Η Ελληνική Κυβέρνηση απέρριψε το τελεσίγραφο.

Η Ιταλία στις 31 Αυγούστου 1923 απέστειλε μοίρα πολεμικών που κανονιοβόλησε την Κέρκυρα, με 15 νεκρούς και αποβίβασε στρατιωτικά αγήματα που κατέλαβαν τη νήσο. Η Ελλάδα απευθύνθηκε στην Κοινωνία των Εθνών, η οποία καταδίκασε την Ιταλική κατοχή. Το θέμα πέρασε στην Διάσκεψη των Πρεσβευτών, έναν οργανισμό που είχε δημιουργηθεί το 1919 για την αντιμετώπιση προβλημάτων στις συνθήκες ειρήνης που ακολούθησαν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η Ιταλία και η Ελλάδα δεσμεύτηκαν να υπακούσουν στην απόφασή του. Τελικά η Διάσκεψη ικανοποίησε τις ιταλικές απαιτήσεις και όρισε στην Ελλάδα να απολογηθεί και να πληρώσει αποζημιώσεις, μια απόφαση που έγινε δεκτή από την Ελλάδα. Οι Ιταλοί έφυγαν από την Κέρκυρα στις 27 Σεπτεμβρίου 1923.

Στα τέλη Μαρτίου 1924, η επιτροπή τελικά ολοκλήρωσε τις εργασίες της και υπέβαλε το πόρισμά της στην Πρεσβευτική Διάσκεψη, η οποία, μετά από πιέσεις της Ιταλίας, στις 19/4/1924, ανακοίνωσε στον Έλληνα πρεσβευτή στο Παρίσι, ότι η Ελλάδα έπρεπε να δώσει στην Αλβανία, εκτός της Βορείου Ηπείρου, και πρόσθετο ελληνικό έδαφος κοντά στις Πρέσπες. Τα 14 χωριά που το 1912 ήταν υπό Ελληνική Διοίκηση και παραχωρήθηκαν στην Αλβανία ήταν: Άνω Γκορίτσα, Βερνίκι, Γκλομποτσάνη, Ζαγραδέτσι, Ζαρόσκα, Καπέστιτσο, Κάτω Γκορίτσα, Λέσκα, Πούστετς, Ρακίτσα, Σούλεν, Σούετς, Τέρστενικ και Τσέριε.

Σήμερα η αποτίμηση είναι η εξής. Από την Αλβανία δεν πήραμε ότι έπρεπε να πάρουμε, δε ζητήσαμε τίποτα από την Αλβανία για τη συνεργασία των ένοπλων Δυνάμεών της με τον Άξονα, ούτε για την εγκληματική δράση των παραστρατιωτικών χιτλεροφασιστών Αβανοτσάμηδων στην κατεχόμενη Ήπειρο. Αντιθέτως δώσαμε. Και δώσαμε όχι για την προώθηση της Ειρήνης, αλλά για την εξυπηρέτηση «προνομιακών σχέσεων» του ελληνικού αστισμού με ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς (Μεγάλες Δυνάμεις, Ανταντ κ.λπ), που έχουν οδηγήσει στο παρελθόν στην παραχώρηση στην Αλβανία ενός νησιού και εδαφών. Για το πόπολο είχε τη «Μεγάλη Ιδέα», για την οποία σκοτωνόταν ο κοσμάκης και κατόπιν οι ιθύνοντες πήγαιναν και ξεπουλούσαν. Ο Ελληνικός αστισμός είχε όνειρο πάντα να γίνει η ηγέτιδα δύναμη των «χαχόλων» γειτόνων του. Και τελικά πάντα το όνειρο το πληρώνει ο Ελληνικός Λαός με καταστροφές.

Σήμερα 95 έτη μετά, η Αλβανία δεν είναι ζωτικός χώρος και πίσω αυλή της Ιταλίας. Είναι όμως, όπως φαίνεται ζωτικός χώρος και πίσω αυλή του ΝΑΤΟ. Η ανακίνηση ζητήματος χερσαίων συνόρων μπορεί να φέρει πολύ βίαιες αναταραχές. Δεν μπορεί να γίνει δεκτή οποιαδήποτε παραχώρηση Ελληνικού εδάφους. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα συμβεί η αλλαγή των συνόρων περιλαμβάνει και κατοικημένη περιοχή.

Και εδώ πρέπει να φωνάξουμε ως εδώ και μη παρέκει.

Πρέπει να έρθει τώρα στο φως όλη η ατζέντα των Ελληνο-Αλβανικών Διαπραγματεύσεων. Απαιτούμε να μάθουμε τι συμβαίνει.

Δεν είμαστε διατεθειμένοι να συναινέσουμε σε παραχωρήσεις εδαφών για το χατήρι του ΝΑΤΟ. Δεν επιθυμούμε το διχασμό της ελληνικής κοινωνίας. Δεν θέλουμε να βρεθούμε στο μέλλον σε καταστάσεις όπου αντί για τις κανονιοφόρους και τα αγήματα των Ιταλών, θα έχουμε τα αεροπλανοφόρα και τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ, για να επιβάλουν τις βουλήσεις του μεγαλοϊδεατισμού και του ψευδώνυμου αλυτρωτισμού του καθενός από τους γείτονές μας

Τα ζητήματα αλλαγής συνόρων φέρνουν αργά ή γρήγορα πολέμους. Πολέμους δεν χρειαζόμαστε! Οι επικίνδυνοι χειρισμοί Κοτζιά – Τσίπρα με την καιροσκοπική και τυχοδιωκτική στάση Καμμένου, δεν έχουν προηγούμενο. Τέτοια ατζέντα που να παραχωρεί τα πάντα δεν είχαν ούτε οι δικτατορίες ούτε οι «κυβερνήσεις» των δωσιλόγων της Κατοχής.

Όσο η Χώρα παραμένει στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ δεν θα φτωχαίνει μόνο. Θα πιέζεται όλο και περισσότερο. Θα αναγκάζεται να παραχωρεί όλο και περισσότερο! Σε λίγο μετά τη Λάρισα θα μας ζητούν και διαβατήριο!

Πρέπει να φύγουμε όσο είναι καιρός!

* Νήσος Σάσων αποτελούσε μέρος της Επτανήσου Πολιτείας, είχε παραχωρηθεί στην Ελλάδα από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1864 και είχε καταληφθεί το 1912 κατά τον Α´ Βαλκανικό πόλεμο από άγημα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού. Η Αλβανία στις 2 Σεπτεμβρίου 1920 παρεχώρησε τη Σάσωνα στην Ιταλία η οποία εγκατέστησε ναυτική βάση στο νησί το 1939, ενώ η αλβανική κυριαρχία επί της Σάσωνας αποκαταστάθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1947, στα πλαίσια των συνοριακών αλλαγών μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων του 1947, όπου δεν συμβλήθηκε η Αλβανία , αλλά η Ελλάδα.

από το «https://iskra.gr/»