Άδειος ουρανός

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης γράφει στο Pagenews.gr για την απουσία των F-16 από τον ουρανό της Κύπρου αλλά και τα μηνύματα που προωθεί η τουρκική πλευρά, τα οποία είναι αντίθετα από εκείνη της ελληνικής.

Μάταια ατένιζαν οι Κύπριοι τον ουρανό της Μεγαλονήσου την 1η Οκτωβρίου. Αυτό που περίμεναν δεν φάνηκε. Και όμως ήταν σίγουροι. Η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη όταν είσαι βέβαιος για κάτι και αυτό δεν συμβαίνει. Πόσο μάλλον όταν αφορά στην ψυχολογία ενός έθνους. Η 1η Οκτωβρίου είναι η επέτειος ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατία. Είναι η ημέρα που στη Λευκωσία διεξάγεται η στρατιωτική παρέλαση. Είναι η ημέρα που κατά την παρέλαση της Εθνικής Φρουράς στον ουρανό της Κύπρου εμφανίζονται ελληνικά F-16 για να αποτίσουν φόρο τιμής στον
απελευθερωτικό αγώνα των ενός τμήματος του ελληνισμού που δεν κατάφερε να ακολουθήσει την πορεία άλλων ελληνικών περιοχών και να ενωθεί με τον εθνικό κορμό και αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με την ανεξαρτησία. Η οποία εξελίχθηκε σε κατοχή του 38%, του δεύτερου ελληνικού κράτους στην περιοχή.
Όποιος έχει βρεθεί στην παρέλαση της Εθνικής Φρουράς γνωρίζει με πόση προσμονή περιμένουν οι Κύπριοι την εμφάνιση των ελληνικών μαχητικών και δεν ξεχνά το σύνθημα που δονεί την ατμόσφαιρα μόλις εμφανιστούν, «Ελλάς, Ελλάς σκέπασε και εμάς». Φέτος, τα ελληνικά F-16 δεν φάνηκαν. Παρότι η αποστολή τους είχε προγραμματιστεί, την τελευταία στιγμή δόθηκε εντολή «άνωθεν» να ματαιωθεί η συμμετοχή τους στους εορτασμούς στη Μεγαλόνησο. Το φοβικό σύνδρομο του κατευνασμού είχε για μία ακόμη φορά επικρατήσει. Ο κυπριακός ουρανός σκοτείνιασε. Τα βλέμματα σταμάτησαν να κοιτούν ψηλά, χαμήλωσαν, το ίδιο και τα κεφάλια.

Αλλαγή ρόλων

Την ίδια ώρα η Τουρκία, η οποία έχει πραγματοποιήσει ήδη έναν «Αττίλα 3» εισβάλλοντας στην κυπριακή ΑΟΖ με πλωτά γεωτρύπανα και ερευνητικά συνοδεία πολεμικών σκαφών και αεροπλάνων, απειλεί ότι θα επαναλάβει ό,τι έκανε το 1974, δηλαδή νέα εισβολή στο ελεύθερο τμήμα του νησιού. Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ, σε ομιλία του σε τελετή για την νέα χρονιά στη στρατιωτική ακαδημία, έστειλε μήνυμα, τελείως αντίθετο από αυτό που στέλνει η ελληνική πλευρά.
«Είμαστε αποφασισμένοι να προστατεύσουμε τα δικαιώματα και τα συμφέροντά μας στη «γαλάζια πατρίδα» μας συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου και των περιχώρων της. Η Κύπρος είναι δική μας εθνική υπόθεση. Οι απόψεις και προσεγγίσεις μας σε αυτό το θέμα είναι καθαρές. Πιστεύουμε ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα διασφαλιστεί η ειρήνη, η γαλήνη και η σταθερότητα στο νησί. Επιδεικνύουμε μια θέση αρχής και στο θέμα του δίκαιου διαμοιρασμού των πηγών της ανατολική Μεσογείου. Από την άλλη, όπως προστατεύσαμε τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων αδελφών μας το 1974, έχουμε και σήμερα την ίδια αποφασιστικότητα. Εμείς ως εγγυήτρια δύναμη θα συνεχίσουμε να προστατεύουμε και δικά μας δικαιώματα και τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων αδελφών μας, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.»

Η σύγκριση είναι καταθλιπτική. Η Ελλάδα, αποφεύγει να ασκήσει πολιτική στη βάση των απαράγραπτων εθνικών, ιστορικών και ηθικών επιταγών , της διασφάλισης ζωτικών στρατηγικών συμφερόντων της, των συμβατικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που έχει ως εγγυήτρια δύναμη.

Η Τουρκία, ως εισβολέας, κατακτητής και παράνομη κατοχική δύναμη, απειλεί με νέα εισβολή και λέει για τους Τουρκοκυπρίους αυτά που θα έπρεπε να λέει η Ελλάδα για τους Ελληνοκυπρίους. Ο παράνομος εμφανίζεται θρασύς και τιμητής, ο νόμιμος παρουσιάζεται φοβικός, άβουλος και υπεκφεύγων. Η εκ διαμέτρου αντίθετη στάση Ελλάδας και Τουρκίας θα έχει πολύ συγκεκριμένη κατάληξη. Σύγκρουση. Αλλά με δυσμενείς όρους διότι δεν θα τους έχει επιλέξει η Ελλάδα. Τα σήματα απροθυμίας υπεράσπισης της Κυπριακής Δημοκρατίας που στέλνει η Αθήνα ερμηνεύονται από την Άγκυρα ως αδυναμία που της ανοίγει τον δρόμο να κάνει αυτό που λέει ο Ακάρ, σκηνοθετώντας κάποια αφορμή.
Αν γίνει αυτό, η Ελλάδα δεν θα αντέξει να ξαναπεί ότι «η Κύπρος είναι μακριά». Και θα αναγκαστεί να εμπλακεί σε μία σύγκρουση που θα μπορούσε να έχει αποτρέψει, αν έστελνε μηνύματα αποτροπής, αντί κατευνασμού. Είναι ιστορικό αξίωμα ότι ο πιο σίγουρος δρόμος προς τον πόλεμο είναι ο κατευνασμός.