Υπάρχει απάντηση στο κυβερνητικό αφήγημα του τέλους των μνημονίων;

Σκίτσο του Στάθη Σ. 

του Γιάννη Δουλφή από την Ρήξη φ. 146
Ο μνημονιακός εφιάλτης που ζούμε τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν πρόκειται να τελειώσει οψέποτε, αν δεν τον αποτινάξουμε μαζί με τους παράγοντες που τον εξέθρεψαν. Άλλοι πρόσφατα περιέγραψαν στους απολογισμούς τους το τεράστιο νομοθετικό έργο που παραμένει, όπως και τις δεινές βαθιές αλλαγές που άλλαξαν άρδην την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Στις ρίζες της ελληνικής κακοδαιμονίας η διαχρονική πολύπλευρη (οικονομική, πολιτική, κοινωνική) εξάρτηση του κράτους από γεννήσεώς του. Δεν υφίσταται απλά μια οικονομική κρίση με παροδικό χαρακτήρα, η οποία με οικονομικά φάρμακα (κατάλληλα ή μη) μπορεί να ξεπεραστεί.

Ο παροξυσμός που έφθασε στο απόγειό του το 2009/10 με τη διόγκωση του κρατικού χρέους και αποτέλεσε την αφορμή για την επιβολή διεθνούς επιτροπείας δεν ήταν ωστόσο μονόδρομος. Υπήρχε τότε η δυνατότητα μιας άλλης ανάστροφης πορείας, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε λόγω της αποχαύνωσης του κοινωνικού σώματος και της εθελόδουλης στάσης του πολιτικού συστήματος. Σημαντικοί σταθμοί της εμβάθυνσης της εξάρτησης ήταν η ένταξη αρχικά στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ευρωζώνη, επιλογές της άρχουσας μεταπρατικής, κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας, που οδήγησε στην παραγωγική αποδιάρθρωση, τον οικονομικό παρασιτισμό και τον πολιτισμικό εξανδραποδισμό.
Με την επιβολή του μνημονιακού καθεστώτος, που αποτέλεσε βαθιά τομή, συντελείται πλέον μια κοινωνική γενοκτονία, μια άνευ προηγουμένου οικονομική καθίζηση, η διάλυση της προηγούμενης κοινωνικής διάρθρωσης και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας για να οδηγήσει εν τέλει στο καθεστώς προτεκτοράτου των μεγάλων δυτικών δυνάμεων με το 3ο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ. Οι αριστερο-κεντρο-δεξιές κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ οδήγησαν στην καθήλωση και της τελευταίας ικμάδας κοινωνικών αντιστάσεων και ελπίδας, αφού απεμπόλησαν τα ευκολάκια της προηγούμενης αντιμνημονιακής αφήγησης.
Η τελευταία πράξη του έργου τους, υπήρξε η υπογραφή μιας έξωθεν υπαγορευμένης συμφωνίας που απεμπολεί εθνικά δικαιώματα με κίνδυνο διακύβευσης της ακεραιότητας της ελληνικής επικράτειας.
Μπορούν να ανατραπούν όλα αυτά τα συντελεσθέντα στο πλαίσιο της κοινωνικής καθήλωσης και του χωρισμού του πολιτικού συστήματος από την οποιαδήποτε έννοια αντιπροσώπευσης των κοινωνικών δυνάμεων;
Χρειάζεται εθνική αφύπνιση και αναζήτηση μιας νέας συλλογικής ταυτότητας που θα υπερβαίνει την επικράτηση του ατομοκεντρισμού και της καταναλωτικής ευωχίας, που κατέληξε στην όπως-όπως επιβίωση, ακόμη και σε βάρος του ενός απέντι στον άλλο για τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Μακράν του εθνομηδενισμού και της πατριδοκαπηλείας που αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που αντιπαρατίθενται ψευδεπίγραφα, συσκοτίζοντας τις συνειδήσεις. Επίκεντρο πρέπει να είναι η ολική δημοκρατική επανασυγκρότηση σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό) πέραν του ήδη θανόντος κοινοβουλευτισμού.
Χωρίς πνευματική, πολιτιστική, παραγωγική αναγέννηση – που κατά την ολοκλήρωσή της προϋποθέτει και θα πρέπει να κατατείνει στην αποδέσμευση από τους μηχανισμούς εξάρτησης δεν είναι δυνατόν να πραγματωθεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Το εθνικό και το κοινωνικό ζήτημα είναι άρρηκτα συνυφασμένα. Δεν νοείται αγώνας απελευθέρωσης μόνο με το ένα εκ των δύο αυτών στοιχείων. Είναι βέβαιο ότι το σάπιο πολιτικό σύστημα, που αποτελεί αυτοαναπαραγώμενη κάστα υπεράσπισης ιδιοτελών συμφερόντων δεν μπορεί να επιτρέψει κάτι τέτοιο, διότι αυτό διακυβεύει τις συνθήκες ύπαρξης και διαιώνισής του.
Από την άλλη πλευρά το καθηλωμένο κοινωνικό σώμα δεν είναι σε θέση, όπως φαίνεται, να αναστηλωθεί εκ των έσω και κάτω, παρά τις σποραδικές αντιδράσεις που συνέβησαν.
Ως εκ τούτου πρωτοστάτες θα είναι, αφενός οι λίγες ευαίσθητες ομάδες και άτομα που αντιλαμβάνονται το μέγεθος των διακυβευμάτων και τον επερχόμενο εθνικό και κοινωνικό αφανισμό, καθώς και οι διανοητές που τοποθετούνται έξω από την εξωνημένη πνευματική και ακαδημαϊκή ελίτ, που ανησυχούν και αγωνιούν ειλικρινά για το μέλλον.
Υπάρχει δυνατότητα διεμβόλισης του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος μέσω της εκλογικής διαδικασίας, να ανοίξει ένα δρόμο που θα αναπτερώσει ελπίδες και θα ενεργοποιήσει την κοινωνία να επιχειρήσει εκ νέου και σε στερεότερες βάσεις την αντίσταση και την ανατροπή; Θεωρώ ότι το κίνημα Άρδην είναι σε θέση και οφείλει –παρά τα πρόσφατα προβλήματά που το επληυξαν– να ανιχνεύσει τους δρόμους της όσμωσης μεταξύ των συνεργαζομένων ομάδων και προσωπικοτήτων, ώστε να διαμορφωθεί το πρόπλασμα για μια τέτοια εθνική δημοκρατική αναγέννηση.

 http://ardin-rixi.gr/archives/209320