Στην …πρωτοπορία εναντίον
του «ρατσισμού» και η Μαντόνα,
καθώς και το Χόλυγουντ!!!
Ένα
από τα «αποφθέγματα» του Μπερνστάϊν είναι τούτο: «Ο τελικός σκοπός,
όποιος κι’ αν είναι, δεν είναι για μένα τίποτε, για μένα το παν είναι το
κίνημα».
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, στο «μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», αποδεικνύει ότι αυτό το «αξίωμα» του Μπερνστάϊν καταλήγει πρακτικά στην παραίτηση του «τελικού σκοπού» που είναι η κοινωνική ΑΝΑΤΡΟΠΗ και στην ενσωμάτωση στο σύστημα…
Υπερτονίζει, συγκεκριμένα, η Ρόζα:
«Ο σοσιαλιστικός τελικός σκοπός είναι το μοναδικό αποφασιστικό χαρακτηριστικό, που διακρίνει τη σοσιαλδημοκρατική κίνηση απ’ την αστική δημοκρατία και τον αστικό ριζοσπαστισμό και που μεταβάλλει το όλο εργατικό κίνημα από μια κουραστική εργασία μπαλωματή για τη διάσωση του καπιταλιστικού καθεστώτος, σε μια ταξική πάλη εναντίον του καθεστώτος αυτού, για την κατάργησή του…».
Σήμερα η «αριστερά» έχει γεμίσει από Μπερνστάϊν! Γι αυτό και έχει ενσωματωθεί
ΠΛΗΡΩΣ στο καπιταλιστικό σύστημα της Παγκοσμιοποίησης και αποτελεί το πιο αποτελεσματικό δεκανίκι του…
Το Μπερνστάϊκό «αξίωμα» κυριαρχεί παντού, υψωμένο σε μια νεκρή ξύλινη γλώσσα: «Το Κίνημα για το Κίνημα», «η απεργία για την απεργία», «οι αγανακτισμένοι για τους αγανακτισμένους», «οι πολύχρωμες “επαναστάσεις” για τις πολύχρωμες», και τα τοιαύτα…
Και είναι αποστεωμένη και νεκρή αυτή η γλώσσα διότι το «κίνημα για το κίνημα», χωρίς άμεσα και διαλεκτικά συνδεδεμένο με τον «τελικό σκοπό» (το Σοσιαλισμό) αποτελεί πλέον σήμερα (στο καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης) καρικατούρα συνδικαλισμού: Μια καρικατούρα που συρρικνώνεται δραματικά και περιορίζεται στα μέλη των οργανώσεων και των κομμάτων…
Η σημερινή «αριστερά» ξεχνάει ότι ο Συνδικαλισμός είναι αστικός θεσμός και καθορίζεται από τους νόμους της Προσφοράς και της Ζήτησης της Εργασίας…
Και όταν με τα «ανοικτά σύνορα», τις μαζικές ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ξένων εργατών και τους αλλοδαπούς ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥΣ, η «Αγορά Εργασίας» έχει πλημμυρίσει από άνεργους, εκτοξεύοντας τα ποσοστά ΑΝΕΡΓΙΑΣ σε γιγάντια ύψη, τότε το να μιλάμε για Συνδικαλισμό είναι αστείο πράγμα: Είναι μια γλώσσα νεκρή…
Το ίδιο αερολογούμε, το να καλούμε τους εργάτες σε ΑΠΕΡΓΙΑ. Ο εργάτης για να διεκδικήσει πρέπει να έχει τη δύναμη και τους συσχετισμούς να το κάνει. Όταν η «αγορά εργασίας» είναι διογκωμένη από στίφη ΑΝΕΡΓΩΝ και μάλιστα αλλοδαπών, πρόθυμων να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί και χωρίς ΚΑΝΕΝΑ από τα κεκτημένα δικαιώματα των ντόπιων εργατών, ΤΟΤΕ αερολογούμε και ΕΞΑΠΑΤΟΥΜΕ το να μιλάμε για ΚΙΝΗΜΑΤΑ, ΑΠΕΡΓΙΕΣ κ.λπ…
Να, γιατί στις περιβόητες Γενικές Απεργίες και στα «κινήματα» κατεβαίνουν μόνο τα μέλη των Κομμάτων και των Συνδικάτων και αυτά διαρκώς συρρικνούμενα και με μορφές θεατρικών παραστάσεων…
Αυτή η «αριστερά» σε όλες τις ποικιλίες της (και στις «αριστερίστικες» -πολλοί εδώ έχουν γίνει και επαγγελματίες του είδους…), ενώ στηρίζει τις στρατηγικές επιλογές της Παγκοσμιοποίησης («ανοικτά σύνορα», εισαγωγές αλλοδαπών δούλων κ.λπ), καταναλώνει αερολογίες και ψευδείς εικόνες περί «κινημάτων», «απεργιών» κ.λπ, αδυνατώντας να αντιληφτεί και το οικτρό της ΑΔΙΕΞΟΔΟ, καθώς και τον εξαφανισμό της…
Δεν μπορεί να αντιληφτεί το ΓΙΑΤΙ έχει γίνει ΕΝΤΕΛΩΣ αναξιόπιστη και απωθητική, καθώς και το ΓΙΑΤΙ, μέσα σε καταστάσεις σήψης, βαρβαρότητας και κατάρρευσης του συστήματος, η «αριστερά» εξαφανίζεται και η ακροδεξιά γιγαντώνεται…
Με το ίδιο Μπερνστάϊκό «αξίωμα» αντιμετωπίζονται και τα ποικίλα «κινήματα» των «αγανακτισμένων»: Το «κίνημα για το κίνημα» και εδώ δίχως να εξετάζονται οι πολιτικοί όροι του «τελικού σκοπού», και ιδιαίτερα το οργανωτικό ηγετικό πλαίσιο αυτών των πολιτικών όρων (το πλαίσιο των υποκινητών, των καθοδηγητών, αυτών που δίνουν το πολιτικο «στίγμα» του «τελικού σκοπού»).
Αποθεώνονται αυτά τα «κινήματα», αλλά ποτέ δεν μας είπαν, οι υμνητές τους, ποιες πολιτικές και οργανωτικές παρακαταθήκες άφησαν: Εμφανίστηκαν θεαματικά και εξίσου θεαματικά εξαφανίστηκαν, δίχως καμία ΣΥΝΕΧΕΙΑ (η πεμπτουσία κάθε πραγματικού κινήματος) και δίχως να αφήσουν ΤΙΠΟΤΑ…
Και σήμερα κάποιοι εκστασιάζονται από τις διαδηλώσεις εναντίον του Τραμπ, εκστασιάζονται από όλο αυτό το τεράστιο και πολύχρωμο «κινηματικό» ποτάμι…
Το «κίνημα για το κίνημα» και εδώ, δίχως «τελικό σκοπό», δίχως ΚΑΜΙΑ αντικαπιταλιστική αιχμή. Αντίθετα οι «αιχμές» του είναι τα πονηρά ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης: Ο «Αντί-Ρατσισμός» και ο «Αντί-φασισμός» σε όλες τις διαστροφικές ποικιλίες τους…
Εκστασιάζονται οι σύγχρονοι Μπερνστάϊν με αυτά τα «κινήματα», που αναμφίβολα αποτυπώνουν τις οξύτατες αντιφάσεις της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά που στην ηγεσία βρίσκονται (ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά) οι δυνάμεις τις Παγκοσμιοποίησης: Οι δυνάμεις του σύγχρονου ΦΑΣΙΣΜΟΥ με νέες λεοντές («αντιφασιστικές», «αντιρατσιστικές» και CIA)…
Κτυπούν ΓΕΝΙΚΑ και ΑΟΡΙΣΤΑ το «φασισμό» και το «ρατσισμό», αποτελώντας το χρήσιμο «όχημα» (με τους «χρήσιμους ηλίθιους») για το ΦΑΣΙΣΜΟ της πλανητικής εξουσίας, της Νέας Τάξης…
Η καπιταλιστική βαρβαρότητα (και υστερία) που δεν «χωνεύονται» είναι ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Και αυτά τα «κινήματα» αποτελούν το προϊόν αυτής τη βαρβαρότητας και υστερίας που δεν μπορεί το σύστημα να το χωνέψει, αλλά το ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ στο όνομα του «αντιφασισμού» και CIA…
Και οι σύγχρονοι Μπερνστάϊν εκστασιάζονται από αυτό…
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, στο «μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», αποδεικνύει ότι αυτό το «αξίωμα» του Μπερνστάϊν καταλήγει πρακτικά στην παραίτηση του «τελικού σκοπού» που είναι η κοινωνική ΑΝΑΤΡΟΠΗ και στην ενσωμάτωση στο σύστημα…
Υπερτονίζει, συγκεκριμένα, η Ρόζα:
«Ο σοσιαλιστικός τελικός σκοπός είναι το μοναδικό αποφασιστικό χαρακτηριστικό, που διακρίνει τη σοσιαλδημοκρατική κίνηση απ’ την αστική δημοκρατία και τον αστικό ριζοσπαστισμό και που μεταβάλλει το όλο εργατικό κίνημα από μια κουραστική εργασία μπαλωματή για τη διάσωση του καπιταλιστικού καθεστώτος, σε μια ταξική πάλη εναντίον του καθεστώτος αυτού, για την κατάργησή του…».
Σήμερα η «αριστερά» έχει γεμίσει από Μπερνστάϊν! Γι αυτό και έχει ενσωματωθεί
ΠΛΗΡΩΣ στο καπιταλιστικό σύστημα της Παγκοσμιοποίησης και αποτελεί το πιο αποτελεσματικό δεκανίκι του…
Το Μπερνστάϊκό «αξίωμα» κυριαρχεί παντού, υψωμένο σε μια νεκρή ξύλινη γλώσσα: «Το Κίνημα για το Κίνημα», «η απεργία για την απεργία», «οι αγανακτισμένοι για τους αγανακτισμένους», «οι πολύχρωμες “επαναστάσεις” για τις πολύχρωμες», και τα τοιαύτα…
Και είναι αποστεωμένη και νεκρή αυτή η γλώσσα διότι το «κίνημα για το κίνημα», χωρίς άμεσα και διαλεκτικά συνδεδεμένο με τον «τελικό σκοπό» (το Σοσιαλισμό) αποτελεί πλέον σήμερα (στο καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης) καρικατούρα συνδικαλισμού: Μια καρικατούρα που συρρικνώνεται δραματικά και περιορίζεται στα μέλη των οργανώσεων και των κομμάτων…
Η σημερινή «αριστερά» ξεχνάει ότι ο Συνδικαλισμός είναι αστικός θεσμός και καθορίζεται από τους νόμους της Προσφοράς και της Ζήτησης της Εργασίας…
Και όταν με τα «ανοικτά σύνορα», τις μαζικές ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ξένων εργατών και τους αλλοδαπούς ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥΣ, η «Αγορά Εργασίας» έχει πλημμυρίσει από άνεργους, εκτοξεύοντας τα ποσοστά ΑΝΕΡΓΙΑΣ σε γιγάντια ύψη, τότε το να μιλάμε για Συνδικαλισμό είναι αστείο πράγμα: Είναι μια γλώσσα νεκρή…
Το ίδιο αερολογούμε, το να καλούμε τους εργάτες σε ΑΠΕΡΓΙΑ. Ο εργάτης για να διεκδικήσει πρέπει να έχει τη δύναμη και τους συσχετισμούς να το κάνει. Όταν η «αγορά εργασίας» είναι διογκωμένη από στίφη ΑΝΕΡΓΩΝ και μάλιστα αλλοδαπών, πρόθυμων να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί και χωρίς ΚΑΝΕΝΑ από τα κεκτημένα δικαιώματα των ντόπιων εργατών, ΤΟΤΕ αερολογούμε και ΕΞΑΠΑΤΟΥΜΕ το να μιλάμε για ΚΙΝΗΜΑΤΑ, ΑΠΕΡΓΙΕΣ κ.λπ…
Να, γιατί στις περιβόητες Γενικές Απεργίες και στα «κινήματα» κατεβαίνουν μόνο τα μέλη των Κομμάτων και των Συνδικάτων και αυτά διαρκώς συρρικνούμενα και με μορφές θεατρικών παραστάσεων…
Αυτή η «αριστερά» σε όλες τις ποικιλίες της (και στις «αριστερίστικες» -πολλοί εδώ έχουν γίνει και επαγγελματίες του είδους…), ενώ στηρίζει τις στρατηγικές επιλογές της Παγκοσμιοποίησης («ανοικτά σύνορα», εισαγωγές αλλοδαπών δούλων κ.λπ), καταναλώνει αερολογίες και ψευδείς εικόνες περί «κινημάτων», «απεργιών» κ.λπ, αδυνατώντας να αντιληφτεί και το οικτρό της ΑΔΙΕΞΟΔΟ, καθώς και τον εξαφανισμό της…
Δεν μπορεί να αντιληφτεί το ΓΙΑΤΙ έχει γίνει ΕΝΤΕΛΩΣ αναξιόπιστη και απωθητική, καθώς και το ΓΙΑΤΙ, μέσα σε καταστάσεις σήψης, βαρβαρότητας και κατάρρευσης του συστήματος, η «αριστερά» εξαφανίζεται και η ακροδεξιά γιγαντώνεται…
Με το ίδιο Μπερνστάϊκό «αξίωμα» αντιμετωπίζονται και τα ποικίλα «κινήματα» των «αγανακτισμένων»: Το «κίνημα για το κίνημα» και εδώ δίχως να εξετάζονται οι πολιτικοί όροι του «τελικού σκοπού», και ιδιαίτερα το οργανωτικό ηγετικό πλαίσιο αυτών των πολιτικών όρων (το πλαίσιο των υποκινητών, των καθοδηγητών, αυτών που δίνουν το πολιτικο «στίγμα» του «τελικού σκοπού»).
Αποθεώνονται αυτά τα «κινήματα», αλλά ποτέ δεν μας είπαν, οι υμνητές τους, ποιες πολιτικές και οργανωτικές παρακαταθήκες άφησαν: Εμφανίστηκαν θεαματικά και εξίσου θεαματικά εξαφανίστηκαν, δίχως καμία ΣΥΝΕΧΕΙΑ (η πεμπτουσία κάθε πραγματικού κινήματος) και δίχως να αφήσουν ΤΙΠΟΤΑ…
Και σήμερα κάποιοι εκστασιάζονται από τις διαδηλώσεις εναντίον του Τραμπ, εκστασιάζονται από όλο αυτό το τεράστιο και πολύχρωμο «κινηματικό» ποτάμι…
Το «κίνημα για το κίνημα» και εδώ, δίχως «τελικό σκοπό», δίχως ΚΑΜΙΑ αντικαπιταλιστική αιχμή. Αντίθετα οι «αιχμές» του είναι τα πονηρά ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης: Ο «Αντί-Ρατσισμός» και ο «Αντί-φασισμός» σε όλες τις διαστροφικές ποικιλίες τους…
Εκστασιάζονται οι σύγχρονοι Μπερνστάϊν με αυτά τα «κινήματα», που αναμφίβολα αποτυπώνουν τις οξύτατες αντιφάσεις της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά που στην ηγεσία βρίσκονται (ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά) οι δυνάμεις τις Παγκοσμιοποίησης: Οι δυνάμεις του σύγχρονου ΦΑΣΙΣΜΟΥ με νέες λεοντές («αντιφασιστικές», «αντιρατσιστικές» και CIA)…
Κτυπούν ΓΕΝΙΚΑ και ΑΟΡΙΣΤΑ το «φασισμό» και το «ρατσισμό», αποτελώντας το χρήσιμο «όχημα» (με τους «χρήσιμους ηλίθιους») για το ΦΑΣΙΣΜΟ της πλανητικής εξουσίας, της Νέας Τάξης…
Η καπιταλιστική βαρβαρότητα (και υστερία) που δεν «χωνεύονται» είναι ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Και αυτά τα «κινήματα» αποτελούν το προϊόν αυτής τη βαρβαρότητας και υστερίας που δεν μπορεί το σύστημα να το χωνέψει, αλλά το ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ στο όνομα του «αντιφασισμού» και CIA…
Και οι σύγχρονοι Μπερνστάϊν εκστασιάζονται από αυτό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου