Ανθρωποθυσίες: ο κανιβαλισμός του δωδεκαθεϊσμού

Ως έναν ακόμη κρίκο σε μια σειρά άρθρων που θα μας βοηθήσουν να φτάσουμε βήμα-βήμα στην τελική μας απάντησή στο εθνοκεντρικό ντοκιμαντέρ Black μπεεε και στις ιδεολογικές εμμονές του Θόδωρου Μαραγκού, προσφέρουμε μια συλλογή αποτρόπαιων πρακτικών, που δείχνουν ότι τέτοιοι άνθρωποι, καλλωπίζουν αφόρητα κάθε τι με το οποίο ταιριάζουν οι ιδεοληψίες τους, ενώ άνετα αποκρύπτουν κάθε τι που εναντιώνεται στα ιδεολογικά τους προτάγματα.

Οι πάμπολλες περιπτώσεις ανθρωποθυσιών στην αρχαία παγανιστική Ελλάδα, δείχνουν ότι η χώρα μας υπήρξε έρμαιο δεισιδαιμονίας και ανορθολογισμού, κύρια χαρακτηριστικά της νοοτροπίας ενός άβουλου «προβάτου», θύμα της ηθικής κατάπτωσης στην οποία οδηγούσαν οι αιγυπτιακής προέλευσης θεοί της Αρχαίας Ελλάδας.

Ως επιπλέον βοηθήματα, μπορεί ο αναγνώστης να βρει και άλλα παραδείγματα ανθρωποθυσιαστικού κανιβαλισμού στην αρχαία ελληνική ειδωλολατρική θρησκεία, στα εξής άρθρα:

1. Ο μέγας ρήτορας Λιβάνιος, οπαδός των ανθρωποθυσιών

2. Γκρέμισμα ναών λόγω απέχθειας στις πρακτικές κανιβαλισμού

3. Ονομάζουν «Ελληνισμό» την πρωτόγονη ειδωλολατρία της Συρίας

4. Η πνευματική μιζέρια της ειδωλολατρίας

 

Ανθρωποθυσία #1

- Ο Παυσανίας, Έλληνας περιηγητής και γεωγράφος, συγγραφέας του έργου  «Ελλάδος Περιήγησις», άκμασε γύρω στο  160 μ.Χ. και γράφει για τις ανθρωποθυσίες στην Αρκαδία:

«Επί τούτου του βωμού τω Λνκαίω Διί θύουσιν εν απορρήτω· πολυπραγμονήσαι δε ου μοι τα ες την θυσίαν ηδύ ην, εχέτω δε ως έχει και ως έσχεν εξ αρχής»[1].

Δηλ.

«Σ' αυτόν τον βωμό προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμία διάθεση να ερευνήσω σχετικά μ' αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι και όπως ήταν από την αρχή»[2].

Προσέχουμε ότι ο Παυσανίας γράφει στον 2^ο μ.Χ. αιώνα και μαρτυρά ότι κάποια θυσία λαμβάνει χώρα, όπως ακριβώς και στην αρχαιότητα. Ποια ήταν όμως η θυσία αυτή που ο Παυσανίας μας λέει «ας μείνει όπως είναι και όπως ήταν από την αρχή»; Μα φυσικά, ήταν η θυσία του Λυκάονα:

«Λυκάων δε επί τον βωμόν του Λυκαίου Διός βρέφος ήνεγκεν ανθρώπου και έθυσε το βρέφος και έσπεισεν επί του βωμού το αίμα»[3].

Που σημαίνει:

«Ο Λυκάονας όμως έφερε στον βωμό του Λυκαίου Δία βρέφος, το θυσίασε και έρανε τον βωμό με αίμα»[4].

 

Ανθρωποθυσία #2

Ο Μίνωας συγκέντρωσε στόλο για να επιτεθεί στην Αθήνα. Ο πόλεμος όμως κρατούσε πολύ και ο Μίνωας παρακάλεσε τον Δία να εκδικηθεί τους Αθηναίους·  πείνα και πανούκλα έπεσαν στην πόλη. Οι Αθηναίοι θυσίασαν πολλές παρθένες για να γλυτώσουν από τα δεινά, όμως χωρίς αποτέλεσμα και τότε ρώτησαν το μαντείο τι να κάνουν. Το μαντείο απάντησε πως για να σταματήσει αυτή η μάστιγα, οι Αθηναίοι έπρεπε να δώσουν στον Μίνωα αυτό που τους ζητούσε, δηλ. να του δίνουν κάθε χρόνο φόρο επτά νέους και επτά νέες οι οποίοι θα δίνονταν τροφή στον τερατόμορφο Μινώταυρο[5].

 

Ανθρωποθυσία #3

Ο Αχιλλέας συνεχίζει την πορεία του προς την Τροία. Αιχμαλωτίζει νεαρούς Τρώες, που τους προορίζει για θυσία επάνω στον τάφο του Πάτροκλου[6].

 

Ανθρωποθυσία #4

Μια φωνή βγήκε από τον τάφο του Αχιλλέα και ζήτησε να θυσιαστεί η Πολυξένη στη μνήμη του ήρωα[7].

 

Ανθρωποθυσία #5

Κατά τη διάρκεια ενός πολέμου μεταξύ Αθηναίων και Ελευσινίων, ο Ερεχθέας ρώτησε το μαντείο των Δελφών πώς θα μπορούσε να κερδίσει τη νίκη. Το μαντείο του απάντησε πως θα έπρεπε να θυσιάσει μια από τις κόρες του[8].

 

Ανθρωποθυσία #6

Όταν ορισμένες κρητικές πόλεις επαναστάτησαν εναντίον του Κύδωνα, αυτός ρώτησε το μαντείο να μάθει τι έπρεπε να κάνει. Το μαντείο του απάντησε πως έπρεπε να θυσιάσει μία παρθένα στους ήρωες της χώρας. Ο κλήρος έπεσε στην κόρη του Κύδωνα, την Ευλιμένη[9].

 

Ανθρωποθυσία #7

Οι κάτοικοι της Πάτρας είχαν την υποχρέωση να προσφέρουν κάθε χρόνο στην Άρτεμη την πιο ωραία νέα κοπέλα και τον πιο ωραίο νέο της πόλης τους ως τιμωρία για κάποια ιεροσυλία, που είχε γίνει μέσα στο ιερό της θεάς[10].

 

Ανθρωποθυσία #8

Η νίκη είχε εξασφαλιστεί για τους Ηρακλείδες και για τους συμμάχους τους Αθηναίους με τη θυσία μιας από τις κόρες του Ηρακλή, της Μακαρίας, που προσφέρθηκε οικειοθελώς να πεθάνει. Το μαντείο είχε ξεκάθαρα δηλώσει πως η Αθήνα θα νικούσε, αν θανάτωναν μια νεαρή κόρη από ευγενική γενιά[11].

 

Ανθρωποθυσία #9

Η Αντιόπη, είχε αποκτήσει ένα γιο από τον Θησέα. Με εντολή ενός χρησμού ο Θησέας είχε θυσιάσει την Αντιόπη, στην αρχή του πολέμου, προσφορά στο θεό Φόβο[12].

 

Ανθρωποθυσία #10

Κατά τη διάρκεια ενός λιμού, το μαντείο υπέδειξε ως φάρμακο να θυσιάσουν έναν ευγενή της χώρας. Ο Ίσχενος προσφέρθηκε αυθόρμητα ως θύμα, πράγμα που του έφερε μεγάλες τιμές[13].

 

Ανθρωποθυσία #11

Η Καλλιρρόη ήταν μια νέα που απέκρουσε τον έρωτα ενός ιερέα του Διόνυσου, που λεγόταν Κόρεσος. Αυτός παραπονέθηκε στον Διόνυσο και ο θεός έστειλε σ’ όλη τη χώρα επιδημία. Οι κάτοικοι ρώτησαν το μαντείο της Δωδώνης, το οποίο αποκάλυψε πως, για να εξευμενίσουν το θεό, έπρεπε να του προσφέρουν θυσία τη νέα, ή όποιο άλλο πρόσωπο θα έπαιρνε τη θέση της, στο βωμό[14].

 

Ανθρωποθυσία #12

Οι Κορωνίδες ήταν δύο νέες αδελφές, κόρες του Ωρίωνα. Κατά τη διάρκεια ενός λοιμού που μάστιζε την πατρίδα τους, τον Ορχομενό της Βοιωτίας, θυσιάστηκαν ως εξιλαστήρια θύματα[15].

 

Ανθρωποθυσία #13

Ο Κρέοντας με υπόδειξη του Τειρεσία πρόσφερε τον ίδιο του το γιο, Μεγαρέα, θυσία στον Άρη και έτσι έσωσε την πόλη[16].

 

Ανθρωποθυσία #14

Ο Λέος ήταν γιος του Ορφέα και είχε ένα γιο, τον Κύλανθο, και τρεις κόρες, τη Φασιθέα, τη Θεόπη και την Ευβούλη. Όταν έπεσε λιμός και το μαντείο των Δελφών ζήτησε να θυσιαστούν ανθρώπινα θύματα για να επανέλθει η αφθονία, ο Λέος εκούσια έδωσε τις τρεις κόρες του, παρθένες ακόμη, ως εξιλαστήρια θύματα[17].

 

Ανθρωποθυσία #15

Ένας ήρωας με το όνομα Μάραθος ήταν κάποιος Αρκάδας, που συνόδευσε τον Εχέδημο στην εκστρατεία των Διοσκούρων εναντίον της Αττικής. Ο Μάραθος θυσιάστηκε εκούσια, γιατί ένας χρησμός είχε απαιτήσει ανθρώπινο θύμα[18].

 

Ανθρωποθυσία #16

Ο Μόλπις είναι ένας ευγενής της Ήλιδας, ο οποίος κατά τη διάρκεια ενός λιμού, που μάστιζε τη χώρα του, θυσιάστηκε πρόθυμα, γιατί έτσι το ήθελε ένας χρησμός, για να ημερέψει το θυμό των θεών[19].

 

Ανθρωποθυσία #17

Ο Οίνοκλος είναι ο βασιλιάς των Αινιάνων. Οδήγησε το λαό του ως την Κίρρα και εκεί τον λιθοβόλησαν, γιατί, σύμφωνα με το μαντείο του Απόλλωνα, η θυσία αυτή ήταν αναγκαία, αν ήθελαν να απομακρυνθεί ένας λιμός που μάστιζε τη χώρα[20].

 

Ανθρωποθυσία #18

Ο Τάνταλος ήταν γιος του Δία και της Πλουτώς. Βασίλευε στη Φρυγία ή και στη Λυδία. Θυσίασε το γιο του για να ετοιμάσει ένα γεύμα, που το πρόσφερε στους θεούς[21].

 

Ανθρωποθυσία #19

Ο Πλούταρχος, μαρτυρεί την εξής ανθρωποθυσία:

«Kαι μέχρι νυν Ορχομένιοι τας από του γένους ούτω καλούσι. και γίνεται παρ’ ενιαυτόν εν τοις Αγριωνίοις φυγή και δίωξις αυτών υπό του Διονύσου ξίφος έχοντος. έξεστι δε την καταληφθείσαν ανελείν, και ανείλεν εφ’ ημών Ζωίλος ο ιερεύς»[22].

Το οποίο σημαίνει:

«Μέχρι και σήμερα ακόμα οι κάτοικοι του Ορχομενού έτσι ονομάζουν τις γυναίκες που κατάγονται από την οικογένεια αυτή. κάθε χρόνο, στη γιορτή των Αγριωνίων οργανώνεται αναπαράσταση της φυγής και της καταδίωξής τους από τον ιερέα του Διονύσου που κρατάει ξίφος. Αν πιάσει κάποια, μπορεί να τη σκοτώσει, και στη δική μου εποχή ο ιερέας Ζωίλος σκότωσε μια από αυτές»[23].

Η φράση του Πλούταρχου «στη δική μου εποχή ο ιερέας Ζωίλος σκότωσε μια από αυτές» ακούγεται τρομακτική, διότι μιλάμε για τον 2^ο αιώνα μ.Χ. και ακόμα οι Έλληνες ήμασταν τα υποταγμένα πρόβατα των αιμοβόρων αιγυπτιακών θεών. Παρά ταύτα, οι νεοπαγανιστές και ο Θόδωρος Μαραγκός, μας προτρέπουν να νοσταλγήσουμε τις εποχές που οι άνθρωποι (ακόμα και τα βρέφη) σφάζονταν σαν ζώα για χάρη αυτών των αρρωστημένων θρησκευτικών αντιλήψεων… 

 

Επίλογος

Ασφαλώς, τα παραδείγματα είναι πολύ περισσότερα, αν κάποιος θελήσει να μελετήσει σε βάθος την αρχαία ελληνική γραμματεία. Αυτά όμως είναι αρκετά για να φανεί ότι η ειδωλολατρία που μας προτείνουν να πιστέψουμε οι νεοπαγανιστές, αποτελεί μια αποτρόπαια εκδοχή του κανιβαλισμού.

Η δικαιολογία ότι πολλές από αυτές τις ανθρωποθυσίες αποτελούν εύρημα της μυθολογίας, είναι αυτονόητα αστείο: η μυθολογία δεν έρχεται από το υπερπέραν, αλλά παράγεται από την εμπειρία και τη ζωή του λαού. Άλλωστε, στους δεσμούς που δώσαμε στην αρχή του άρθρου, οι πρακτικές των ανθρωποθυσιών φαίνεται καθαρά ότι επικρατούσαν μέχρι και στην ύστερη αρχαιότητα. Ο Λιβάνιος, ρήτορας σημαντικός και μορφωμένος, ομολογεί ότι η κανιβαλική ανθρωποθυσία ήταν μια καθιερωμένη πρακτική για τον εξευμενισμό κάποιου «θεού» ώστε να αποσύρει την κατάρα του (με τη μορφή λοιμού ή ξηρασίας) από έναν τόπο. Επίσης, από τις μαρτυρίες του Παυσανία και του Πλούταρχου βλέπουμε ότι οι φρικιαστικές αυτές πρακτικές εφαρμόζονταν όχι στη μυθική εποχή, αλλά στον δεύτερο αιώνα μετά Χριστόν!

 http://oodegr.co/neopaganismos/arxaio_xali/anthrwpothysies_3.htm

Σημειώσεις

---

[1] Παυσανίας, «Αρκαδικά» 38,7.

[2] Η μετάφραση από το Παυσανίας, «Ελλάδος Περιήγησις», τόμ. 7, «Αρκαδικά», Κάκτος, Αθήνα 1992, σελ. 193.

[3] Παυσανίας, «Αρκαδικά» 2,3.

[4] Η μετάφραση από το Παυσανίας, «Ελλάδος Περιήγησις», τόμ. 7, «Αρκαδικά», ό.π., σελ. 25.

[5] Grimal Pierre, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 86β.

[6] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 130β.

[7] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 132α.

[8] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 208α.

[9] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 221β.

[10] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 226β.

[11] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 245β.

[12] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 294α.

[13] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 325α.

[14] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 340β.

[15] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 370β.

[16] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 373α.

[17] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 400β.

[18] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 425β.

[19] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 462α.

[20] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 506α.

[21] Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 641α.

[22] Πλούταρχος, «Αίτια Ελληνικά» 299f.

[23] Η μετάφραση από το Πλούταρχος, «Ηθικά», τόμ. 8 (σειρά «Οι Έλληνες» #350), Κάκτος, Αθήνα 1995, σελ. 211.213.