Έγραψε ο Μαυρίδης, που επί μακρόν χτυπούσε τον Αντώνη Σαμαρά και τώρα τον έπιασε ο πόνος για την ΝΔ, πόνημα στο liberal.gr για την επέλάση του «λαϊκισμού» με τίτλο «Η ταξιαρχία των λαϊκιστών επελαύνει».
Άκουγα μια μέρα κι ένα ποταμίσιο ομοϊδεάτη του. Eίχε τέτοιο πάθος, που νόμιζα πως είχε εφεύρει τον ηλεκτρισμό και είχε ιδρύσει την General Motors. Μετά έμαθα πως πούλαγε εισαγόμενα παπούτσια από τα μαγαζιά που ίδρυσε και του έδωσε ο μπαμπάς..
του.
Θα εξηγήσω στον κ. Μαυρίδη πως το γεγονός πως έχει κατοχυρώσει το liberal ως domain δεν τον κάνει ντε και καλά φιλελεύθερο. Κι επειδή σκοπίμως συγχέει τον φιλελευθερισμό με τον νεοφιλελευθερισμό του, τον λαϊκό με τον λαϊκιστή, θα τον βοηθήσω να κάνει τις διακρίσεις και τι εννοούσε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, τον οποίο εγώ υποστηρίζω χωρίς μισόλογα, όταν είπε πως «δεν είναι μεταρρύθμιση η απόλυση των καθαριστριών».
Το παράδειγμα δεν είναι απλά άλλος ένας τρόπος ηγεσίας, είναι ο μόνος τρόπος ηγεσίας.
Όταν θέλεις να εξυγιάνεις το κράτος και να περιστείλεις τις δαπάνες του, ξεκινάς από τα διορισμένα σόγια σου, τις στρατιές των συμβούλων, που ενίοτε είναι κι αυτοί συγγενείς σου, κολλητοί σου ή ακόμη και ομόκλινοι σου. Ξεκινάς από τα βαφτιστήρια, τα μπατζανάκια, τις γκόμενες/ους, νύφες, γαμπρούς, γιους, κόρες και τελευταίες, αν χρειαστεί, θα πιάσεις αυτές που ζουν με τη σκούπα και το σφουγγαρόπανο.
Όταν σε μια τηλεοπτική εκπομπή βρέθηκα, χωρίς να γνωρίζω το θέμα, απέναντι στις καθαρίστριες, μου πέσανε τα μούτρα, γιατί σκεφτόμουν τους υπαλλήλους της Βουλής, σόγια πολλοί εξ αυτών και grande νεοφιλελεύθερων, με τους παχιούς – παχιούς μισθούς και εφάπαξ ελέφαντες.
Κατάλαβα πως κάτι τρέχει και πως κάποιοι, που τόσο υπολήπτεται ο νεολιμπεραλάτος «ανθρωποφάγος» Μαυρίδης, έπαιζαν επικοινωνιακά, για παραδειγματισμό, με το θέμα, όταν διαπίστωσα ρωτώντας πως τα golden boys έλεγαν ψέματα για τους μισθούς των γυναικών αυτών. Ενώ ήταν η συντριπτική πλειοψηφία τους στα 400 με 600 Ευρώ, τα τσακάλια παρουσιάζανε μόνο τα ρετιρέ κι αυτά με τους μισθούς ΠΡΙΝ τις μνημονιακές περικοπές.
Ευτυχώς ο δικηγόρος τους είναι ο καλός φίλος κι εργατολόγος Γιάννης Καρούζος. Δεξιότατος, αληθινός φιλελεύθερος και έντιμος υπερασπιστής των εργαζομένων πελατών του. Με ένα τηλεφώνημα και μια συνάντηση, έμαθα.
Έχοντας λοιπόν λίγο κοινό νου, σκέφτηκα πως δεν έπρεπε να παγιδευτούμε σε μια επικοινωνιακή πολιτική ήττα, δείχνοντας τέτοιο κάκιστο παράδειγμα ηγεσίας, πως ήταν ανοησία να τις χαρίσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ για να σπεκουλάρει. Ομολογώ πως ήταν από τις ελάχιστες φορές που ανακατεύτηκα. Αφού δημοσίως έγραψα άρθρα και βγήκα σε εκπομπές, όπου εξήγησα γιατί έχουν δίκιο, έκλεισα στον καλό συνάδελφο ένα ραντεβού στο Μαξίμου, με συνεργάτη του Πρωθυπουργού, ο οποίος θυμίζω, βαλλόμενος και από τους Μαυρίδηδες, έκανε σταχανοβίτικο μαραθώνιο δουλειάς για την χώρα κι ήταν αδύνατον να τα κάνει όλα.
Επειδή οι γυναίκες αυτές ήταν στην συντριπτική πλειοψηφία τους κοντά στην σύνταξη, προτάθηκε στην κυβέρνηση η δημιουργία προσωποπαγών θέσεων, έτσι ώστε κάθε μια που συνταξιοδοτείται να καταργείται η θέση της.
Έτσι σε λίγο καιρό, χωρίς σκηνές στο Σύνταγμα, αστυνομίες, σπέκουλα του ΣΥΡΙΖΑ, και καθαρίστριες δημοσίους υπαλλήλους δεν θα είχαμε, αφού αυτό ήθελε η κυβέρνηση, αλλά και καμμία γυναίκα πεταμένη στο δρόμο.
Πως το λένε αυτό; Νιονιό και χρηστή διοίκηση.
Όμως μας ενημέρωσαν πως το θέμα ανέλαβε υπουργάρα ατσαλάκωτη και με μπριλ κρημ, ο οποίος πρότεινε να κάνουν οι καθαρίστριες επιχειρηματικές ομάδες και να «χτυπούν» διαγωνισμούς καθαρισμού… Η Μαριώ η χωρισμένη, στα 55, με παιδιά και την κατάκοιτη μάνα, χωρίς μαντήλι να κλάψει, θα ανταγωνιζόταν τους γνωστούς διακομματικούς νταραβεριντζήδες. Έπος νεοφιλελέδικο.
Όμως αδιάλλακτο ήταν και το πουλέν του Μαυρίδη, που λέει απόλυση και λιγώνεται. Άλλο αν τώρα, προσπαθώντας να απεκδυθεί την προβιά του νεοφιλελεύθερου λύκου, κάνει το λυπημένο αρνί εκφράζοντας μεταμέλεια κι ενδοιασμούς.
Διότι αδιάλλακτοι έπρεπε να είμαστε στους επίορκους, στους κλέφτες, στους καταχραστές, στους λαδοπόντικες, στα ρουσφέτια που διορίστηκαν με πλαστά χαρτιά.
Αυτοί και οι τεμπέληδες, κοπανατζήδες, πρέπει να απολύονται, γι’ αυτό χρειάζεται κι αξιολόγηση. Κι όχι να κάνουμε αφ’ υψηλού τσαμπουκάδες στην τελευταία τρύπα του ζουρνά και να τσουβαλιάζουμε όλους τους εργαζόμενους του δημοσίου, γιατί έτσι νοιώθει πιο …φιλελεύθερος ο κάθε Φρούλης ή για να ικανοποιηθεί από μίσος και φθόνο ο άνεργος του ιδιωτικού τομέα. Εμείς, οι αληθινοί φιλελεύθεροι πρέπει να σηκώσουμε κι ενώσουμε όλη την κοινωνία, όχι να την ισοπεδώσουμε και να παίζουμε με το ταξικό μίσος σαν κομμούνια.
Δεν είναι όλοι ίδιοι. Η πλειοψηφία έχει φιλότιμο. Κίνητρα θέλει, αξιοκρατία, πειθαρχία και σεβασμό. Θα σας το πω με μια εικόνα. Μετά από πολύωρη εγχείρηση καρδιάς σε μητέρα φίλου μου στο Χαϊδάρι, χωρίς φακελάκι, οι γιατροί κι οι νοσοκόμες με τις καθυστερημένες πετσοκομμένες εφημερίες, βγήκαν από το χειρουργείο χαμογελώντας. Ένοιωθαν ικανοποίηση που έσωσαν έναν άνθρωπο.
Γι’ αυτό κι άλλα πολλά ποτέ δεν κατάλαβα το ιερό μένος κατά του κράτους και των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί κι αυτούς πρέπει να τους χαρίσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ;
Είμαι «λαϊκιστής», ε; Καλύτερα «λαϊκιστής» παρά αναίσθητο γομάρι.
Λοιπόν, κάπως έτσι, φιλελεύθεροι και ντεμέκ νεοφιλελεύθεροι χάρισαν στον ΣΥΡΙΖΑ μια εύκολη επικοινωνιακή νίκη, ξεσκίζοντας τους πιο ταπεινούς, την ίδια ώρα που τα σόγια κι οι κολλητοί τους είναι διορισμένοι στο δημόσιο, στην Βουλή κλπ. Κι αυτό, ο πολύς λαός, πέραν ΒΠ, Κολωνακίου και Γλυφάδος, το κατέγραψε κι επειδή οι πολλοί δεν έχουν τίποτα, συναισθηματικά νοιώθουν αλληλεγγύη σε όποιον είναι ρέστος.
Λοιπόν, για να εξηγούμαστε. Η ΝΔ και η χώρα θέλουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Η ανθρωποφαγία, τα ψέματα, η φαντασιακή και κολωνακιώτικη θεώρηση της κοινωνίας όμως δεν αποτελούν «μεταρρυθμίσεις».
Η «επάρατος» Δεξιά είχε χτίσει ένα σοβαρό, πειθαρχημένο κράτος. Αυτό παρέλαβε, χρεωκόπησε και ξεχαρβάλωσε η ΠΑΣΟΚάρα από το 1981 και τώρα μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χρειαζόμαστε κράτος, όχι μεγάλο αλλά σοβαρό, ισχυρό και όσο απαιτούν οι ανάγκες μας.
Χρειαζόμαστε χαμηλούς φόρους κι αυστηρούς ελέγχους.
Χρειαζόμαστε ένα γραφείο, μια αρμοδιότητα και 24 ώρες για να ξεκινήσει μια επένδυση, όχι συμμορίες δημοσίων κι ιδιωτών εκβιαστών, με πολιτική πατρωνία και συνενοχή.
Χρειαζόμαστε ξεδόντιασμα των νταβαντζήδων, που σε συνεννόηση με «προοδευτικούς» ή ακόμη και με τάχα νεοφιλελεύθερους πολιτικούς σερβιτόρους τους, είχαν μετατρέψει την «ελεύθερη» αγορά σε ολιγοπώλιο με ένα πελάτη, το κράτος, ήτοι τον λαό και φιξ χλιδάτες τιμές.
Χρειαζόμαστε αξιολόγηση, ιεραρχικό έλεγχο και πειθαρχία, αδιάβλητες διαδικασίες πρόσληψης και παραγωγικότητα στο δημόσιο. Ποινές κι αμοιβές. Να ανταμείβουμε τους καλούς και να τιμωρούμε τους κακούς.
Δεν χρειαζόμαστε κρατικοδίαιους νεοφιλελεύθερους, που δεν έχουν βγάλει ούτε ένα ευρώ στον ιδιωτικό τομέα ή έβγαλαν κάτι χοντρά πακέτα με συστατική του μπαμπά, να απειλούν όλο τον κόσμο.
Άλλο οι πλούσιοι αστοί, οι δημιουργοί, με αίσθημα αποστολής, οι statesmen, που υπερασπίζονται το έθνος και την ενότητα της κοινωνίας τους κι άλλο τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, που έχουν ως ομφάλιο λώρο με το κράτος την οικογένεια.
Άλλο η αστική ευγένεια κι άλλο η υποκρισία, που κρύβει την χυδαιότητα και την αναλγησία.
Οι νεοφιλελεύθεροι στην Ελλάδα είναι ένα άλλο είδος μαρξιστών αλλά από την ανάποδη. Βλέπουν κι αυτοί την κοινωνία ταξικά αλλά από την πλευρά των ισχυρών.
Είναι εξίσου διχαστικοί για την κοινωνία με τους τυχοδιώκτες αριστεριστές του ΣΥΡΙΖΑ, διότι κι αυτοί παίζουν με τον φθόνο, στρέφουν τους ιδιωτικούς εναντίον των δημοσίων ή αυτούς που έχουν, εναντίον αυτών που δεν έχουν.
Μια τέτοια σύγκρουση όμως είναι χαμένη, διότι αυτοί που δεν έχουν είναι δυστυχώς περισσότεροι. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτερος στο βρώμικο παιχνίδι της υποδαύλισης του φθόνου και του ταξικού μίσους.
Καθήκον των αληθινά φιλελεύθερων είναι η κοινωνική ενότητα. Κι αυτή δεν επιτυγχάνεται με τον κοινωνικό δαρβινισμό που ευαγγελίζεται ο ελλαδικός κρατικοδίαιτος νεοφιλελευθερισμός.
Ας μελετήσουν λίγο την Θάτσερ για να διαπιστώσουν τι ΔΕΝ είναι οι εγχώριοι πιθηκίζοντες.
Μπορείς να είσαι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, να μην κάνει το δημόσιο τον επιχειρηματία, να είσαι υπέρ της ίδρυσης και ιδιωτικών ποιοτικών πανεπιστημίων, της απελευθέρωσης πολλών επαγγελμάτων και ταυτόχρονα να σέβεσαι τους ανθρώπους, να εργάζεσαι για την στήριξη του κοινωνικού κράτους.
Γιατί; Διότι πολύ απλά το παιδί της οικογένειας που θα στηρίξεις στην ατυχία της, ίσως είναι ο αυριανός μεγάλος ηγέτης, επιστήμονας, καλλιτέχνης, στρατιώτης.
Μην αρκείστε στην παραγωγή των κυριλέ ιδιωτικών σχολείων. Ενίοτε μάπα το καρπούζι.
Κυρίως όμως μπορείς και πρέπει να είσαι φιλελεύθερος στην οικονομία και στην κοινωνία αλλά αυστηρός πατριώτης στην Θράκη, στο Σκοπιανό, στο Αιγαίο, στον κίνδυνο νέου Σχεδίου Ανάν.
Να είσαι φιλελεύθερος και ταυτόχρονα να φυλάς άγρυπνα τα σύνορα του κράτους και την Ασφάλεια των πολιτών, από λαθραίους κι επικίνδυνους, να υπερασπίζεσαι την ταυτότητα του λαού σου, που περιλαμβάνει την Ορθοδοξία, τους ήρωες του, την τιμή του. Να υπερασπίζεσαι την οικογένεια, την γέννηση κι ανατροφή παιδιών με ελληνική συνείδηση κι υγιή πρότυπα κι όχι να λές πως αν έβγαινες αρχηγός θα έφερνες το σύμφωνο συμβίωσης ….με κομματική πειθαρχία. Δηλαδή θα διέγραφες όποιον δεν το υπερψήφιζε!
Γαλάζιος ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως αυτοί που θέλουν να μας κάνουν Μπλε Ποτάμι. Δεν διαφέρουν σχεδόν σε τίποτα με τα μπακακάκια του Σταύρου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατηγόρησε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη για τις γενικόλογες τοποθετήσεις του περί συναίνεσης.
Όμως αυτός προχθές έκανε την πρωτοφανή πρόταση συναυτουργίας για την συνταγματική μεταρρύθμιση. Να υπερψηφίσουμε, είπε, όλες τις προς αναθεώρηση διατάξεις που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί κι αυτός να υπερψηφίσει αυτές που θέλουμε εμείς!
Εν ολίγοις, πχ να δεχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ προς αναθεώρηση και κατάργηση της απαγόρευσης ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και να επιτρέψουμε στον ΣΥΡΙΖΑ να βάλει στο τραπέζι την ίδια την ταυτότητα μας. Διότι η εξαρχειώτικη αριστερά έχει πάγιο στόχο την απάλειψη κάθε συνταγματικής αναφοράς στο Έθνος και την Ορθοδοξία κι άλλα πολλά.
Ας το επαναλάβω λοιπόν για να το εμπεδώσει κι ο Μαυρίδης.
Η διαφορά του λαϊκού από τον λαϊκιστή είναι η διαφορά του Βαμβακάρη από την …Πάολα.
Η διαφορά του φιλελεύθερου από τον νεοφιλελεύθερο, στην Ελλάδα πάντα, είναι η διαφορά κάποιου, αστού ή μη, που έχει σπουδάσει και δουλέψει σκληρά στον ιδιωτικό τομέα και κάποιου, που με μόνο εφόδιο την συστατική του μπαμπά και τα εκ του δημοσίου φράγκα, καμώνεται τον φιλελεύθερο.
Η διαφορά, λοιπόν, λέγεται αυθεντικότητα. Και στους Έλληνες δεν αρέσουν οι μαϊμούδες.
Ας το επαναλάβω: Η Δεξιά, Κεντροδεξιά, πείτε την όπως θέλετε, ή θα είναι λαϊκή ή δεν θα υπάρχει ως κόμμα εξουσίας. Γιατί; Γιατί απλά δεν βγαίνουν τα νούμερα. Δεν φτάνουν οι wannabe ή χλιδάτοι νεοφιλελέδες.
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου