Δυνατό το χέρι που θα σηκώσει την κόκκινη σημαία της ελευθερίας σαν αυτόν που παλέυει στα βουνά με τα σκισμένα του παπούτσια, καθώς φυσάει ο άνεμος σαν τον Αουγκούστο Σέζαρ Σαντίνο, τον Χοσέ Μαρτί και τον Καμίλο Τόρες!
Ποιος ήταν όμως ο Καμίλο Τόρες;
Ο Τόρες, ήταν καθολικός κληρικός και πρωτεργάτης του κινήματος της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, που έπεσε πολεμώντας στο αντάρτικο του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ELN) της...
Κολοµβίας. Ο ELN «ηταν η μόνη οργάνωση που δεν υπέγραψε το προσωρινό σταμάτημα του πυρός το 1984» (Ριζοσπάστης, 1.11.1998). Ο δρ. θεολογίας, κ. Θανάσης Παπαθανασίου, στο άρθρο του «Ο παπάς δίπλα στον Τσε» (Ελευθεροτυπία, 23.11.2007), αναφέρει για τον Καμίλο Τόρες:
«Η διαδρομή του Καμίλο Τόρες έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ήδη χειροτονημένος ιερέας και με σπουδές στην Ευρώπη, δίδαξε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της κολομβιανής πρωτεύουσας για μερικά χρόνια, μέχρι δηλαδή να υποχρεωθεί σε παραίτηση για την αλληλεγγύη του προς την άδικη δίωξη κομμουνιστών φοιτητών. […] Το 1965 υλοποιήθηκε το πολιτικό κίνημα που ο ίδιος είχε εμπνευστεί: το Ενιαίο Μέτωπο του Λαού της Κολομβίας, στο οποίο συμμετείχαν οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, από τους χριστιανοσοσιαλιστές και τους κινεζόφιλους, μέχρι τα αγροτικά κινήματα και τους κομμουνιστές. Το Μέτωπο γνώρισε κάποιες επιτυχίες, μα κατόπιν κλονίστηκε από πλήθος διαφωνιών. Ο Τόρες μετακινήθηκε προς την άποψη ότι η συγκυρία απαιτούσε κάτι περισσότερο από την κλασική πολιτική παρουσία: δράση επαναστατική. Αυτό τον έφερε σε ρήξη με πολιτικούς συμμάχους του και με τον καρδινάλιο προϊστάμενό του. Ο Τόρες προχώρησε σε απέκδυση της επίσημης ιερατικής του ιδιότητας, χωρίς όμως να αποκηρύξει ούτε την πίστη ούτε την παπαδοσύνη του, που ένιωθε ότι συνέχιζε να φέρει. Αντιθέτως, δήλωνε ότι έκανε το βήμα αυτό ακριβώς για να παραμείνει ασυμβίβαστα πιστός στη χριστιανική πίστη του. Στις 18 Οκτωβρίου 1965 «ανέβηκε στο βουνό», όπως θα λέγαμε στην ελληνική ΕΑΜική γλώσσα. Προσχώρησε στο ένοπλο αντάρτικο του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης, το οποίο συμμεριζόταν την επαναστατική οπτική του Φιντέλ Κάστρο. Λίγους μήνες αργότερα, σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή με τον τακτικό στρατό.»
Ο ίδιος ο Καμίλο Τόρες, είχε πει:
«Εμείς οι Χριστιανοί μπορούμε και πρέπει να αγωνιζόμαστε εναντίον της τυραννίας. Η σημερινή κυβέρνηση λ.χ. στην Κολομβία είναι τυραννική, γιατί στηρίζεται μόνο στο 20% των εκλογέων της και γιατί οι αποφάσεις προέρχονται από τις προνομιούχες μειονότητες. Οι Χριστιανοί όμως, δυστυχώς ενεργούν όπως οι στωικοί και μένουν αδρανείς απέναντι σε αυτήν την κατάρρευση, την ηθική και την πνευματική, ακόμα και την κοινωνικοπολιτική, η οποία φαίνεται πως δεν τους ενδιαφέρει. Με την επανάσταση, μια λέξη, που δεν φαίνεται τόσο εύηχη στα αυτιά πολλών, που διακρίνονται για τη σεμνοτυφία και τη στωική απραξία, οφείλουμε όλοι μας σα χριστιανοί που είμαστε, να γνωρίσουμε ότι έχουμε υψίστη υποχρέωση και ιερό καθήκον να θεμελιώσουμε ένα σύστημα κοινωνικής ζωής και σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων τέτοιο, που να βασίζεται στη αγάπη για τον πλησίον.»¹
Μαζί με τους Αουγκούστο Σέζαρ Σαντίνο, Χοσέ Μαρτί, Στίβεν Μπίκο, Χο Τσι Μινχ, Σαμόρα Μασέλ, Τσε Γκεβάρα, Σιμόν Μπολιβάρ και τόσους άλλους, ο Καμίλο Τόρες, υπήρξε κι αυτός τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής!
https://yperboles.wordpress.com/2012/02/28/camilo/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου