Η πρόσφατη ανακοίνωση του Άρδην φαίνεται ότι ερέθισε τις ευαίσθητες χορδές μερίδων της ρωσοκεντρικής αριστεράς(!). Έτσι, στη νέα ιστοσελίδα ειδησεογραφίας, απόψεων και αναλύσεων «Κοσμοδρόμιο» (;!) δημοσιοποιήθηκε άρθρο του Θεσσαλονικιού δικηγόρου και διδάκτορα δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης Θέμη Τζήμα, που στηλιτεύει την ανακοίνωση του Άρδην ως έκφραση μιας «αντιδραστικής εθνικοφροσύνης» (sic!).
Γιατί όμως η ανακοίνωση του Άρδην «αντιδραστική»; Μα γιατί ασκεί κριτική στην… ρωσική πολιτική, και κυρίως στον τρόπο που έχει επιλέξει να πορευτεί μέσα στο αναδυόμενο πολυπολικό περιβάλλον του 21ου αιώνα. Κριτική που υποτίθεται είναι ‘επικίνδυνη’ (sic!) μιας και τάχα αθωώνει την διαχρονική παρουσία της δυτικής αποικιοκρατίας στην Ελλάδα.
Είναι περίεργο, κατ’ αρχάς, να απευθύνονται τέτοιες καταγγελίες σε έναν πολιτικό χώρο του οποίου ο επικεφαλής Γ. Καραμπελιάς γράφει βιβλία όπως το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού, ακριβώς για να καταδείξει το ιστορικό βάθος της δυτικής αποικιοκρατίας στην Ελλάδα. Ή που μόλις πριν λίγες μέρες εξέδωσε το βιβλίο του Τάσου Λιγνάδη, Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945), που αναλύει τους πολύπλοκους μηχανισμούς που επιστράτευσε ο ξένος παράγοντας για να κάμψει την πολιτιστική, οικονομική και δημογραφική δυναμική που επέδειξαν οι Έλληνες και να τους θέσει υπό τον έλεγχό του.
Η ίδια αποσιώπηση συμβαίνει και με την ανακοίνωση: Ο Θ. Τζήμας συστηματικά αποσιωπά τα κομμάτια της ανακοίνωσης που αναλύουν την τωρινή πολιτική των κυριότερων πόλων εξάρτησης της χώρας, των ΗΠΑ και της Γερμανίας, υπέρ του κατευνασμού. Κι αυτό μόνο και μόνο για να ταιριάξει την ιδέα που προωθεί στο άρθρο του, ότι πάσα κριτική στην ρώσικη πολιτική ισοδυναμεί με ταύτιση με τους Αμερικάνους και τους λοιπούς αντιπάλους της.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το «ζουμί» της κριτικής του Θ. Τζήμα. Στην εργαλειοποίηση μιας αντι-ιμπεριαλιστικής ρητορείας, και θεωρητικών σχημάτων περί εξάρτησης, τα οποία όμως στην πραγματικότητα καταλήγουν να διαστρεβλώνουν την ίδια την πραγματικότητα της επιβολής που δοκιμάζει ο ελληνικός χώρος εδώ και πολλούς αιώνες.
Σύμφωνα με αυτόν τον alacarte αντι-ιμπεριαλισμό, λοιπόν, η Ελλάδα έχει βιώσει μόνον την δυτική αποικιοκρατία. Ο τουρκικός επεκτατισμός υπό την μορφήν της Οθωμανοκρατίας, ή της σημερινής κατοχής στην Κύπρο δεν φαίνεται να μετράει ως τέτοιος. Είναι κι αυτός υποβολιμαίος από την Δύση, και ο Ερντογάν είναι μαριονέτα εκείνων που… καταγγέλλει καθημερινά. Αυτό που καλείται να κάνει «ο λαϊκός παράγοντας», λοιπόν, σε αυτή την εκδοχή του αντι-ιμπεριαλισμού ως… σχιζοφρένειας, είναι να συνειδητοποιήσει την παγίδα που κυοφορεί ο διχασμός των λαών της περιοχής, γιατί αυτοί πρέπει να παλεύουν όχι μεταξύ τους, αλλά εναντίον της πλανητικής, δυτικής πρωτοκαθεδρίας.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι παρόμοια επιχειρήματα έθρεψαν την συμβολή της αριστεράς στην «ελληνοτουρκική φιλία» της δεκαετίας του 1980, μια πολιτική ύψιστης τύφλωσης απέναντι στην πραγματικότητα του τουρκικού επεκτατισμού. Τώρα, σερβίρονται στο φιλοθεάμον κοινό του διαδικτύου ως επιχειρήματα μιας «πούρας» αντιδυτικής στάσης, που υποτίθεται ότι έρχεται να αποκαλύψει την τάχα κίβδηλη εκδοχή της, αποκαλύπτοντας την αποδοχή της εξάρτησης που κρύβει στο εσωτερικό της.
Ζούμε σε εποχές πολυπολικότητας, και όχι δυτικής πρωτοκαθεδρίας. «Το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό», όπως δήλωσε ο Μακρόν, που εκπροσωπεί τη Γαλλία, ένα από τα πιο εξέχοντα μέλη του. Το «στρατόπεδο της Δύσης» (sic!) εναντίον του οποίου καλεί ο Θ. Τζήμας, δεν υφίσταται πλέον σε ενότητα.
Η Γαλλία, η Αυστρία, ακόμα και η Ολλανδία (!),δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει ο Ερντογάν για την διεθνή τάξη, εξαιτίας του επεκτατισμού του, και θέλουν να τον αποτρέψουν.
Η Γερμανία και οι ΗΠΑ από την άλλη ακολουθούν την γραμμή «businessasusual», και υπολογίζουν τα λεφτά που θα χάσουν από τις οικονομικές συναλλαγές με την Τουρκία, ακόμα και τη στιγμή που ο Ερντογάν πολιτεύεται σαν τον Χίτλερ της Μεσογείου. Ο κατευνασμός του, είναι για εκείνους η εύκολη επιλογή, όσο κι αν κοστίζει στην Ελλάδα.
Υπάρχει ένα ρήγμα μεταξύ των δυτικών χωρών, που εκδηλώνεται και σε ό,τι αφορά στην περίπτωση της Ελλάδας. Εκείνο που προκρίνουν οι Γερμανοί ή οι Αμερικάνοι είναι επί της ουσίας να αποδεχθεί η Ελλάδα την σχετικοποίηση της κυριαρχίας της σε ορισμένες θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, επίσης ένα καθεστώς άτυπης συγκυριαρχίας στα νησιά, το οποίο η Άγκυρα το ονομάζει «αποστρατιωτικοποίηση». Η Γαλλία, η Αυστρία και άλλοι διαχωρίζουν την θέση τους και δείχνουν κατανόηση ως προς τις ελληνικές θέσεις.
Αυτό το ρήγμα, η ελληνική πολιτική κάλλιστα θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί. Με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση διαθέτει μια σαφή και ξεκάθαρη στρατηγική, η ελληνογαλλική συνεννόηση θα μπορούσε να πετύχει μια αύξηση της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος, και ακριβώς για τον λόγο αυτό και μια σημαντική απαγκίστρωση από την γερμανική και την αμερικάνικη επιτήρηση της χώρας.
Την πρώτη, μάλιστα, που θα μπορούσε να επιτευχθεί έπειτα από δεκαετίες και ως προς αυτό δεν είναι τυχαίο το ότι έχουν πέσει επάνω στο Μέγαρο Μαξίμου λυτές και δεμένες πρεσβείες και επιστρατεύουν κάθε δυνατό μέσο ώστε η συμφωνία Γαλλίας-Ελλάδας να μην υπογραφεί, ή στο τέλος να υπογραφεί λειψή στα νευραλγικά της σημεία.
Κατά τα άλλα σύμφωνα με τον Θ. Τζήμα, πρόκειται για «επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό». Τι δεν είναι τυχοδιωκτισμός, όμως, και το κυριότερο τι θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα;
Δεν το ομολογεί ανοιχτά, γιατί το επίπεδο της ρώσικης ανοχής (ή μήπως και ενίσχυσης για να «διαλυθεί το ΝΑΤΟ»;) στις τουρκικές πειρατικές ενέργειες δεν έχει προηγούμενο. Ο συγγραφέας του λίβελλου επί της ουσίας ζητεί μια «ουδετερότητα» της Ελλάδας απέναντι στις εξελίξεις. Και μια αναμονή για την μελλοντική επαναδιευθέτηση του κόσμου υπό τον ευρασιατικό άξονα, γιατί αυτό συμφέρει λέει τον «λαϊκό πατριωτισμό» σε «τελευταία ανάλυση» (sic!). Την ίδια στιγμή που ο Θ. Τζήμας παραδέχεται ότι η συμμαχία Τουρκίας και Ρωσίας είναι στρατηγική, και όχι τακτική. Άρα, μας φτύνουν, καθόμαστε στα αβγά μας και νομίζουμε ότι βρέχει: Ο Ερντογάν απειλεί να πετάξει τους Έλληνες στη θάλασσα μέσα από το αντίγραφο της σκηνής εκστρατείας του Αλπ Ασλάν στους φετινούς εορτασμούς του… Ματζικέρτ, το Άρδην καταγγέλλει ο Θ. Τζήμας ότι εφευρίσκει την «σύγκρουση των πολιτισμών». Εξ άλλου, «ο ισλαμοφασισμός είναι μια ύποπτη έννοια», γιατί φυσικά οι δραστηριότητες των τζιχαντιστών που χρηματοδοτούσε αφειδώς ο Ερντογάν στην Συρία ήταν μάλλον… εκπολιτιστικού τύπου. Και δεν εισηγούνται έναν πραγματικό επεκτατικό ολοκληρωτισμό που στοχοποιεί τους αλλόδοξους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής ή τα κοσμικά κομμάτια των κοινωνιών τους μέχρι το Σαρλί Εμπντό.
Τι κρύβεται πίσω από το μασκάρεμα μιας διαλεκτικής που υποστηρίζει ότι «τίποτε δεν είναι ως αυτό που φαίνεται» και ότι το ζήτημα της επιβίωσης του ελληνικού κράτους θα λυθεί από μόνο του, με την επιτυχία της ρωσοτουρκικής συμμαχίας; Μα φυσικά ο κατευνασμός. Να πάψουμε να δρούμε, να γίνουμε «γέφυρα» των πολιτισμών, δηλαδή να περάσει από πάνω μας, ο Ερντογάν που άλλη μια φορά δοκιμάζει τις μπότες εκστρατείας.
Η αντίδραση του Θ. Τζήμα, επιβεβαιώνει την εκτίμηση που έκανε το Άρδην στην ανακοίνωσή του, ότι ο κατευνασμός έχει δυο πρόσωπα σήμερα στην Ελλάδα, ένα του ευρωατλαντισμού, κι ένα δεύτερο ενός ορισμένου ρωσοκεντρισμού, που ακολουθεί άκριτα οποιαδήποτε επιλογή κάνει το Κρεμλίνο σήμερα, ακόμα και σε βάρος τόσο της Ελλάδας αλλά και του ορθόδοξου κόσμου στο σύνολό του, που θέλει να τον μεταβάλει σε παρακολούθημα του Ισλάμ. Περίεργο σχήμα, θα πείτε; Πάντως, κατά την εισβολή του 1974 στην Κύπρο, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, Ρώσοι και Αμερικάνοι επέδειξαν την ίδια «ανοχή» απέναντι στην βαρβαρότητα του τουρκικού επεκτατισμού. Είναι καιρός, επομένως, να πετάξουμε την μουχλιασμένη πια αντίληψη των διπολισμών στον κάλαθο των αχρήστων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου